O Θάνατος

Θα εκφράσω την άποψη μου για το θάνατο η οποία πηγάζει μέσα από την επαγγελματική μου σταδιοδρομία χωρίς να αναφερθώ στο επάγγελμα που ασκώ. Έχω παρατηρήσει πως πολύς κόσμος έχει εμμονή με το θάνατο και τον φοβάται. Υπάρχει άραγε λόγος να φοβάται κάποιος τον θάνατο; Αν θυμηθώ τα νεανικά μου χρόνια θα έλεγα πως φυσικά και υπάρχει, ειδικά όταν κάποιος έχει μια ευτυχισμένη ζωή όπου και δεν θα ήθελε να τη χάσει. Αυτός όμως που έχει μια ευχάριστη ζωή σίγουρα δεν έχει μπει καν στο κόπο να σκεφθεί το θάνατο αφού οι χαρές της ζωής δεν του αφήνουν περιθώρια για κακές σκέψεις. Όταν για παράδειγμα ένας άνδρας έχει την οικογένεια του μια γυναίκα που τον αγαπάει και τον προκαλεί ερωτικά συνεχώς, όταν βλέπει τους καρπούς του να αναπτύσσονται τα πρωινά που τα πηγαίνει σχολείο και του δίνει το αίσθημα της ικανοποίησης για ότι έχει πετύχει μέχρι σήμερα, της ευτυχίας του να βλέπει τα παιδιά του μεγαλώνουν και να του δείχνουν την αγάπη τους προς το πρόσωπο του, τη γυναίκα του να του δίνει αυτά που θέλει ακόμα περισσότερο απ' όσα του είχε δώσει πριν δημιουργήσουν οικογένεια όλα αυτά του δίνουν σκοπό στη ζωή για να συνεχίσει και να προσφέρει ακόμα περισσότερα. Σε ένα τέτοιο ανθρώπινο χαρακτήρα η σκέψη του θανάτου δεν μπορεί να εισβάλλει στη ζωή του.

Αυτή η οικογένεια είναι τέλεια; Όχι φυσικά και δεν είναι, απλά έντεχνα επικεντρώνομαι στο ευχάριστο μέρος της ζωής αυτής της οικογένειας. Δεν επικεντρώνομαι στα οικονομικά προβλήματα που ίσως να έχει, ενδεχομένως και να μην έχει αλλά δεν μας αφορά, απλά κρατώ ότι ευχάριστο βγάζει αυτή η φανταστική οικογένεια η οποία για να είμαστε και λίγο ρεαλιστές δεν απέχει από τη πραγματικότητα.

Αυτή την εισαγωγή με την οικογένεια την έγραψα για να αναδείξω πότε αποκλείονται τέτοιες σκέψεις. Αν υποθέσουμε πως σε αυτόν τον πατέρα με την ευχάριστη ζωή έστω κάποια στιγμή στη ζωή του, του περνούσε από το μυαλό η σκέψη του θανάτου πως θα το αντιμετώπιζε; Θα φοβόταν; Θα επέτρεπε να του γινόταν εμμονή; Θα σταματούσε να κυκλοφορεί στους δρόμους φοβούμενος μήπως σκοντάψει πέσει με το κεφάλι και σκοτωθεί, θα σταμάταγε να κάνει μπάνιο φοβούμενος μήπως γλιστρήσει την ώρα που κάνει μπάνιο και σκοτωθεί, δεν θα άνοιγε το θερμοσίφωνα μη τυχόν γίνει βραχυκύκλωμα και τιναχτεί στον αέρα, δεν θα σηκωνόταν από το κρεβάτι φοβούμενος πως το παιδί του κατά λάθος άφησε τις μπίλιες του στο πάτωμα πως θα τις πατήσει και θα σκοτωθεί, θα απέφευγε να βγαίνει έξω στους δρόμους και να συναναστρέφεται με το κόσμο μήπως κολλήσει κάποιο θανατηφόρο μικρόβιο, δεν θα έπαιρνε τα φάρμακα του φοβούμενος το αλλεργικό σοκ;;;;

Θα σκεφτόταν όλα αυτά και άλλες χιλιάδες αιτίες οι οποίες είναι άρρηκτα συνυφασμένες με το θάνατο;

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως ο πατέρας που προανέφερα έχει μια ευτυχισμένη ζωή και είναι φυσικό και επόμενο να μην τα σκεφθεί όλα αυτά. Και εγώ στη συνέχεια θα μπορούσα να του απαντήσω πως όχι δεν έχει μια ευτυχισμένη και ευχάριστη ζωή, έχει απλά μια ισορροπημένη και εγώ επικεντρώθηκα σε αυτό που νομίζεις πως έχει. Σού παρουσίασα τη καλή πλευρά της ζωής του. Έχει και κακή πλευρά η ζωή του απλά εκείνος για να αντλήσει δύναμη και να συνεχίσει να έχει ευχάριστες στιγμές κρατάει αυτά που του διευκολύνουν τη ζωή του.

Σε ένα ισορροπημένο κόσμο όπως ο δικός μας δεν υπάρχουν μόνο ωραία ή μόνο άσχημα πράγματα στη ζωή. Δεν γίνεται κάτι τέτοιο γιατί το απορρίπτει ο 3ος νόμος του Νεύτωνα. Η ύπαρξη μας, ο κόσμος που ζούμε, αυτά που δίνουμε και αυτά που μας προσφέρονται στηρίζονται στο νόμο της δράσης και αντίδρασης.

Όλοι έχουμε στη ζωή μας ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές το θέμα είναι εμείς τι θέλουμε και πως εμείς θέλουμε να πορευτούμε στη ζωή μας. Αν για παράδειγμα αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε από τα μικρά κομματάκια ευχάριστων στιγμών που μας δίνει η ζωή και κρατάμε μόνο ότι μας χαλάει την ισορροπία μας ε μετά είναι και θέμα χρόνου να προκαλέσουμε ένα αυτοαποκλεισμό από την ευτυχία της ζωής.

Λοιπόν τελικά αυτός ο πατέρας αν είχε στόμα πως θα αντιμετώπιζε το θάνατο; Η πιθανότερη απάντηση είναι πως θα θεωρούσε ότι ο θάνατος είναι ο κύκλος της ζωής. Αν έρθει ήρθε αυτό δε σημαίνει πως θα πρέπει να χάσω τη ζωή που έχω και τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου επικεντρωμένος σε ένα συναίσθημα ή ένα ΑΝ.... Και επειδή βλέπω πως οι ηλικίες που εστιάζονται στο θάνατο είναι νεαρές και θεωρείται σπάνιο να προέλθει ο θάνατος σε φυσιολογικά άτομα σε αυτή την ηλικία σταματήστε να επικεντρωνόσαστε στο θάνατο, δεν μπορεί να πεθάνει ένα άτομο στην ηλικία των 30 ή 40 ή 50 χωρίς να υπάρχει κάποιο παθολογικό αίτιο ή χωρίς καταχρήσεις ή χωρίς να αφήνει το άγχος να διακατέχει τη ζωή του.

Είναι κάτι σαν το ανέκδοτο με το γρύλο. Το γνωρίζετε το ανέκδοτο με το γρύλο; Για όνομα του Θεού παιδιά έχετε πολλά χρόνια μπροστά σας και έχετε να προσφέρετε πολλά πράγματα στη κοινωνία ακόμα μέχρι να κάνετε τέτοιες σκέψεις. Για την ώρα προσπαθείστε να βρείτε τις μικρές ευχάριστες στιγμές της ζωής να τις μαζέψετε για να αποκτήσετε ψυχική δύναμη και όταν με το καλό φτάσετε τα 80 τότε θα το ξανασυζητήσουμε το θέμα του θανάτου.

Για την ώρα όμως σταματείστε να κάνετε αυτά που σας επηρεάζουν άσχημα στη ζωή σας.Μην κλείνεστε στα σπίτια, μην στέκεστε μπροστά από μια τηλεόραση ή ένα υπολογιστή όλη την ώρα βγείτε μια ηλιόλουστη ημέρα έξω βρείτε ένα παγκάκι και αφήστε τον ήλιο να σας χτυπήσει στο πρόσωπο έστω για 10 λεπτά και μην σκέφτεστε τίποτα απλα αφήστε τον εαυτό σας να νιώσει την αύξηση της θερμότητας. Να σας γεμίσει ενέργεια. Στερείτε από τον οργανισμό σας το χρησιμότερο συστατικό της ζωής. Τον ήλιο....

Δείτε λίγο και τα θετικά πράγματα της ζωής. Δεν είναι όλα αρνητικά.

Και επειδή είμαι σίγουρος πως θα υπάρχουν και διαφωνίες εδώ είμαι να το συζητήσουμε.... για να σας δείξω πως η ζωή έχει και τις χαρές της απλά πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε κάποια πράγματα.

Eνα τεραστιο μπραβο απο εμενα για οσα εγραψες,ετσι ειναι ναι..Συνηθως ομως ο ανθρωπος πνιγεται στα πολυ απλα πραγματα οταν νοσει απο καποια εμμονη ή αγχωδη διαταραχη.

Πολυ ωραιο το θεματακι σου!

Quote:

---

Originally Posted by New_Beginning

....
.... Και επειδή βλέπω πως οι ηλικίες που εστιάζονται στο θάνατο είναι νεαρές και θεωρείται σπάνιο να προέλθει ο θάνατος σε φυσιολογικά άτομα σε αυτή την ηλικία σταματήστε να επικεντρωνόσαστε στο θάνατο, δεν μπορεί να πεθάνει ένα άτομο στην ηλικία των 30 ή 40 ή 50 χωρίς να υπάρχει κάποιο παθολογικό αίτιο ή χωρίς καταχρήσεις ή χωρίς να αφήνει το άγχος να διακατέχει τη ζωή του.

Είναι κάτι σαν το ανέκδοτο με το γρύλο. Το γνωρίζετε το ανέκδοτο με το γρύλο; Για όνομα του Θεού παιδιά έχετε πολλά χρόνια μπροστά σας και έχετε να προσφέρετε πολλά πράγματα στη κοινωνία ακόμα μέχρι να κάνετε τέτοιες σκέψεις. Για την ώρα προσπαθείστε να βρείτε τις μικρές ευχάριστες στιγμές της ζωής να τις μαζέψετε για να αποκτήσετε ψυχική δύναμη και όταν με το καλό φτάσετε τα 80 τότε θα το ξανασυζητήσουμε το θέμα του θανάτου.

Για την ώρα όμως σταματείστε να κάνετε αυτά που σας επηρεάζουν άσχημα στη ζωή σας.Μην κλείνεστε στα σπίτια, μην στέκεστε μπροστά από μια τηλεόραση ή ένα υπολογιστή όλη την ώρα βγείτε μια ηλιόλουστη ημέρα έξω βρείτε ένα παγκάκι και αφήστε τον ήλιο να σας χτυπήσει στο πρόσωπο έστω για 10 λεπτά και μην σκέφτεστε τίποτα απλα αφήστε τον εαυτό σας να νιώσει την αύξηση της θερμότητας. Να σας γεμίσει ενέργεια. Στερείτε από τον οργανισμό σας το χρησιμότερο συστατικό της ζωής. Τον ήλιο....

Δείτε λίγο και τα θετικά πράγματα της ζωής. Δεν είναι όλα αρνητικά.

Και επειδή είμαι σίγουρος πως θα υπάρχουν και διαφωνίες εδώ είμαι να το συζητήσουμε.... για να σας δείξω πως η ζωή έχει και τις χαρές της απλά πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε κάποια πράγματα.

---

μπορει, πως δεν μπορει!
αλλα ειναι πολυ σπανιοτερο απο το να πεθανει ενας ανθρωπος ηλικιωμενος, οπως πολυ σωστα ειπες.
εκεινου ομως του αρκει το οτι ΜΠΟΡΕΙ, για να αγχωνεται, δεν ειναι σε θεση να εμπιστευθει τις στατιστικες.

στο οτι οι σκεψεις θανατου ειναι πιο συχνες στις μικρες ηλικιες θα διαφωνησω καθετα.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ και σε πολλους μικρης ηλικιας, αλλα ειναι πιο συχνες σε μεγαλυτερες ηλικιες.
αφενος γιατι οι πολυ νεαροι εχουν αγνοια κινδυνου και παρολο που ξερουν την αληθεια, ΝΟΙΩΘΟΥΝ οτι τα γερατια και ο θανατος ειναι κατι πολυ μακρυνο που δεν τους αφορα, αφετερου γιατι στις μικρες ηλικιες παρατηρειται μονο σε ατομα με μεγαλες ευαισθησιες, ενω οι μεγαλυτεροι εχουν αντικειμενικους λογους να βλεπουν τον θανατο κοντα, εχουν περασει απογοητευσεις , δυσκολιες αντικειμενικες που τους κλονισαν, οχι του μυαλου τους, η και κινδυνους, εχουν δει την αρχη της φθορας, εχουν χασει πολυ κοντινους αγαπημενους ανθρωπους, σε καποια στροφη ο θανατος τους εχει κλεισει το ματι;)

για το υπολοιπο σκεπτικο σου, συμφωνω παρα πολυ, το θεμα ειναι οτι και το σκεπτικο αυτο αλλα και οι πολυ σωστες προτροπες σου "βγειτε" παιξτε" "λιαστειτε" "χαρειτε", ειναι λογικες διεργασιες και βρισκονται στην χωρα των καλων προθεσεων..
ειναι σαν να λες σε εναν αγχωτικο "ελα μωρε, χαμογελα, μην εχεις αγχος, ολα μια ιδεα ειναι". το ξερει κι αυτος οτι το αγχος βλαπτει, αλλα η γνωση και η καλη μας προθεση δεν αρκουν για να να το αποβαλει. χρειαζονται αλλες διεργασιες και πιθανοτατα, θεραπεια.

Quote:

---

μπορει, πως δεν μπορει!
αλλα ειναι πολυ σπανιοτερο απο το να πεθανει ενας ανθρωπος ηλικιωμενος, οπως πολυ σωστα ειπες.
εκεινου ομως του αρκει το οτι ΜΠΟΡΕΙ, για να αγχωνεται, δεν ειναι σε θεση να εμπιστευθει τις στατιστικες.

---

Εαν παίρνει σαν βάση την εξαίρεση του κανόνα, πολύ πιθανό και να το πάθει. Αυτό ονομάζεται φαινόμενο nocebo. γιατί το προκαλείς!

Quote:

---

στο οτι οι σκεψεις θανατου ειναι πιο συχνες στις μικρες ηλικιες θα διαφωνησω καθετα.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ και σε πολλους μικρης ηλικιας, αλλα ειναι πιο συχνες σε μεγαλυτερες ηλικιες.
αφενος γιατι οι πολυ νεαροι εχουν αγνοια κινδυνου και παρολο που ξερουν την αληθεια, ΝΟΙΩΘΟΥΝ οτι τα γερατια και ο θανατος ειναι κατι πολυ μακρυνο που δεν τους αφορα, αφετερου γιατι στις μικρες ηλικιες παρατηρειται μονο σε ατομα με μεγαλες ευαισθησιες, ενω οι μεγαλυτεροι εχουν αντικειμενικους λογους να βλεπουν τον θανατο κοντα, εχουν περασει απογοητευσεις , δυσκολιες αντικειμενικες που τους κλονισαν, οχι του μυαλου τους, η και κινδυνους, εχουν δει την αρχη της φθορας, εχουν χασει πολυ κοντινους αγαπημενους ανθρωπους, σε καποια στροφη ο θανατος τους εχει κλεισει το ματι


στο οτι οι σκεψεις θανατου ειναι πιο συχνες στις μικρες ηλικιες θα διαφωνησω καθετα.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ και σε πολλους μικρης ηλικιας, αλλα ειναι πιο συχνες σε μεγαλυτερες ηλικιες.
αφενος γιατι οι πολυ νεαροι εχουν αγνοια κινδυνου και παρολο που ξερουν την αληθεια, ΝΟΙΩΘΟΥΝ οτι τα γερατια και ο θανατος ειναι κατι πολυ μακρυνο που δεν τους αφορα, αφετερου γιατι στις μικρες ηλικιες παρατηρειται μονο σε ατομα με μεγαλες ευαισθησιες, ενω οι μεγαλυτεροι εχουν αντικειμενικους λογους να βλεπουν τον θανατο κοντα, εχουν περασει απογοητευσεις , δυσκολιες αντικειμενικες που τους κλονισαν, οχι του μυαλου τους, η και κινδυνους, εχουν δει την αρχη της φθορας, εχουν χασει πολυ κοντινους αγαπημενους ανθρωπους, σε καποια στροφη ο θανατος τους εχει κλεισει το ματι

---

Ε δεν έχω δει εδώ κάποιον 80άρη να μου κάνει παράπονα για το θάνατο...μονο μικρές ηλικίες βλέπω. Οι μεγάλες ηλικίες έχουν αρχίσει να συμβιβάζονται και σε ορισμενες περιπτωσεις παρακαλουν για αυτο θεωρόντας τον ως λύτρωση.

Quote:

---

για το υπολοιπο σκεπτικο σου, συμφωνω παρα πολυ, το θεμα ειναι οτι και το σκεπτικο αυτο αλλα και οι πολυ σωστες προτροπες σου "βγειτε" παιξτε" "λιαστειτε" "χαρειτε", ειναι λογικες διεργασιες και βρισκονται στην χωρα των καλων προθεσεων..
ειναι σαν να λες σε εναν αγχωτικο "ελα μωρε, χαμογελα, μην εχεις αγχος, ολα μια ιδεα ειναι". το ξερει κι αυτος οτι το αγχος βλαπτει, αλλα η γνωση και η καλη μας προθεση δεν αρκουν για να να το αποβαλει. χρειαζονται αλλες διεργασιες και πιθανοτατα, θεραπεια.
για το υπολοιπο σκεπτικο σου, συμφωνω παρα πολυ, το θεμα ειναι οτι και το σκεπτικο αυτο αλλα και οι πολυ σωστες προτροπες σου "βγειτε" παιξτε" "λιαστειτε" "χαρειτε", ειναι λογικες διεργασιες και βρισκονται στην χωρα των καλων προθεσεων..
ειναι σαν να λες σε εναν αγχωτικο "ελα μωρε, χαμογελα, μην εχεις αγχος, ολα μια ιδεα ειναι". το ξερει κι αυτος οτι το αγχος βλαπτει, αλλα η γνωση και η καλη μας προθεση δεν αρκουν για να να το αποβαλει. χρειαζονται αλλες διεργασιες και πιθανοτατα, θεραπεια.

---

Εγώ δεν έχω πάει σε ψυχοθεραπευτή υποθέτω ομως πως η θετικη σκεψη αποτελει απαραιτητο συσταστικο σε μια ψυχοθεραπεια και πως ο ψυχοθεραπευτης θα ζηταει απο τους ασθενεις τους να ξεκινανε να σκεφτονται θετικά.ΔΕν θα του ελεγα ολα μια ιδεα ειναι αλλα θα τον ρωταγα αν αυτο το αγχος τον οδηγει καπου ή του προσφερει κατι...

πολύ ωραίο το θέμα σου και όλα όσα έγραψες, συμφωνώ μαζί σου.. τι γινετε όμως με το φόβο για τον θάνατο των αγαπημένων μας προσώπων. για παράδειγμα για τους γονείς μας, που δνε είναι σε νεαρή ηλικία. στην σκέψη και μόνο εγώ νιώθω κάτι παραπάνω από απλό φόβο.

Quote:

---

Originally Posted by New_Beginning

Εαν παίρνει σαν βάση την εξαίρεση του κανόνα, πολύ πιθανό και να το πάθει. Αυτό ονομάζεται φαινόμενο nocebo. γιατί το προκαλείς!

Ε δεν έχω δει εδώ κάποιον 80άρη να μου κάνει παράπονα για το θάνατο...μονο μικρές ηλικίες βλέπω. Οι μεγάλες ηλικίες έχουν αρχίσει να συμβιβάζονται και σε ορισμενες περιπτωσεις παρακαλουν για αυτο θεωρόντας τον ως λύτρωση.

Εγώ δεν έχω πάει σε ψυχοθεραπευτή υποθέτω ομως πως η θετικη σκεψη αποτελει απαραιτητο συσταστικο σε μια ψυχοθεραπεια και πως ο ψυχοθεραπευτης θα ζηταει απο τους ασθενεις τους να ξεκινανε να σκεφτονται θετικά.ΔΕν θα του ελεγα ολα μια ιδεα ειναι αλλα θα τον ρωταγα αν αυτο το αγχος τον οδηγει καπου ή του προσφερει κατι...

---

δεν αντιλεγω οτι βασανιζονται η οτι υπαρχουν περισσοτερες πιθανοτητες να το προκαλεσουν επειδη ασχολουνται, το θεμα ειναι οτι δεν μπορουν να αποφυγουν τις βασανιστικες σκεψεις και το αγχος, απλα επειδη ειναι απιθανο να συμβει...

οκ, δεν μιλουσα τοσο για ανω των 80.. καποιοι απο αυτους ειναι οντως καπως συμφιλιωμενοι με τον θανατο, αλλοι ομως, καθολου. η ζωη ειναι γλυκια σε ολες τις ηλικιες.
σαν "μεγαλους" εννοουσα ανθρωπους ανω των 35 και μικρους κατω των 25... δεν μιλουσα για ετοιμοθανατους..

ουτε εγω εχω παει ποτε σε ψυχοθεραπευτη. απο συζητησεις με ατομα με τετοιου ειδους αγχη και εμμονες , εχω καταληξει οτι δεν τους πολυβοηθαει η λογικη ή οι παραινεσεις.
μιλαμε για πραγματικο ΑΓΧΟΣ ομως, οχι για απλους προβληματισμους που εχουμε ολοι.

ενα βιβλιο σχετικο που εχω αρχισει να διαβαζω ειναι ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΥ ΠΟΥΛΗΣΕ ΤΗΝ FERRARI TOY
λιγα λογια
Πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια, εκδόθηκε ένα βιβλίο που κατόρθωσε, από τότε μέχρι σήμερα, να μεταμορφώσει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο τίτλος του: «Ο Μοναχός Που Πούλησε Τη Ferrari Του». Ο αναγνώστης δεν μπορεί παρά να νιώσει συγκλονισμένος από την ιστορία του Τζούλιαν Μαντλ, του πάμπλουτου μεγαλοδικηγόρου που είδε σε μια στιγμή την πορεία της ζωής του να ανατρέπεται και να οδηγείται ένα βήμα πριν το θάνατο. Ένα σχεδόν μοιραίο έμφραγμα στην αίθουσα του δικαστηρίου… Η συνταρακτική αυτή εμπειρία θα αποτελέσει την αφορμή για να εγκαταλείψει για πάντα τον υλικό κόσμο και να ταξιδέψει προς την Ανατολή αναζητώντας τον ουσιαστικό σκοπό της ζωής του…
Το βιβλίο του Robin Sharma «Ο Μοναχός Που Πούλησε Τη Ferrari Του» τυπώθηκε αρχικά σε λίγα αντίτυπα, πολύ σύντομα όμως σημείωσε τεράστια επιτυχία και έγινε ανάρπαστο. Μεταφράστηκε σε περισσότερες από εβδομήντα γλώσσες. Το μήνυμα του βιβλίου, αν και απλό, κρύβει μεγάλη δύναμη μέσα του γιατί είναι ένα μήνυμα ελπίδας και επιτυχίας. Σε αυτό άλλωστε οφείλεται και η επιτυχία του σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι μια παραβολή που εμπνέει, προσφέροντας όχι μόνο απαντήσεις σε κάποια από τα μεγάλα ερωτήματα της καθημερινής ζωής αλλά και πρακτικούς τρόπους που θα σας βοηθήσουν να κατακτήσετε εσωτερικό πλούτο, ζωντάνια, ευτυχία και εσωτερική γαλήνη, και να ζήσετε μια ζωή για την οποία θα είστε περήφανοι.

Quote:

---

Originally Posted by ΙΟΥΛΙΤΑ

πολύ ωραίο το θέμα σου και όλα όσα έγραψες, συμφωνώ μαζί σου.. τι γινετε όμως με το φόβο για τον θάνατο των αγαπημένων μας προσώπων. για παράδειγμα για τους γονείς μας, που δνε είναι σε νεαρή ηλικία. στην σκέψη και μόνο εγώ νιώθω κάτι παραπάνω από απλό φόβο.

---

Kοίταξε να δεις η πλειοψηφία του πλανήτη δεν θέλει να χάσει τους γονείς του. Πρέπει όμως να αποδεχθείς πως αυτός είναι και ο κύκλος της ζωής. Τι να πει μια μητέρα που βλέπει το παιδί της να πεθαίνει; Βλέπεις υπάρχουν και πιο άσχημες περιπτώσεις. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό όμως. Η ζωή προχωράει και πρέπει να προχωρήσουμε και εμείς. Δεν γίνεται διαφορετικά αυτός είναι ο κύκλος της ζωής....

H ζωη κ ο θανατος δεν ειναι δυο διαφορετικα φαινομενα , αλλα πλευρες του ιδιου νομισματος . Αν διεισδυσουμε σε βαθος , θα δουμε πως η ζωη ειναι θανατος , κ ο θανατος ειναι ζωη . Τη στιγμη που γεννιομαστε , εχουμε αρχισει κι ολας να πεθαινουμε . Αν αυτο ειναι αληθεια ( ειναι ) , τοτε κ οταν πεθανουμε , αρχιζουμε ξανα να ζουμε .
Αν η ζωη συνεπαγεται τον θανατο , κ ο θανατος συνεπαγεται την ζωη .
Ανηκει το ενα στο αλλο . Ειναι συμπληρωματικα .

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

H ζωη κ ο θανατος δεν ειναι δυο διαφορετικα φαινομενα , αλλα πλευρες του ιδιου νομισματος . Αν διεισδυσουμε σε βαθος , θα δουμε πως η ζωη ειναι θανατος , κ ο θανατος ειναι ζωη . Τη στιγμη που γεννιομαστε , εχουμε αρχισει κι ολας να πεθαινουμε . Αν αυτο ειναι αληθεια ( ειναι ) , τοτε κ οταν πεθανουμε , αρχιζουμε ξανα να ζουμε .
Αν η ζωη συνεπαγεται τον θανατο , κ ο θανατος συνεπαγεται την ζωη .
Ανηκει το ενα στο αλλο . Ειναι συμπληρωματικα .

---

Πολύ ωραία απάντηση Αγγελε,αλλά δυστυχώς ο εγκέφαλος μας είναι κατασκευασμένος να φοβάται και να στεναχωριέται για πολλά πράγματα....
Αλήθεια,ποιός δεν φοβάται τον θάνατο;
Ποιός δεν φοβάται την ασθένεια;
Για να δω χέρια............

ΚΑΝΕΙΣ

Μπορούμε όμως με τις πράξεις μας κ τις σκέψεις μας,να κάνουμε την ζωή μας έναν παράδεισο κ να θεωρήσουμε πως κάπως έτσι θα είναι και η ζωή μας μετά τον θάνατο.........δεν υπάρχει ζωή και θάνατος-είναι μία ανακυκλούμενη αλυσίδα η ύπαρξη των ανθρώπων που υπάρχει στην αιωνιότητα!
Ας αγαπήσουμε βαθιά τον εαυτό μας-ας αγαπήσουμε βαθιά τους άλλους
Ας συγχωρέσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους!

Μόνο μόλις πάρουμε την ζωή στα χέρια μας,χωρίς να κατηγορούμε τους άλλους-μόνο τότε θα μας παρουσιαστεί η απάντηση μπροστά μας!
Η ζωή είναι αγώνας για να βελτιωθούμε πνευματικά-για να πάμε ένα βήμα πιο ψηλά-τα υλικά αγαθά μας κρατάνε πίσω...μόλις ανοίξουμε τα φτερά μας,μόνο τότε θα μας παρουσιαστεί η αφθονία και η ευτυχία μπροστά μας........................

Και θα κλείσω με τον Σωκράτη που καταδικάστηκε σε θάνατο πριν πολλά χρόνια,με κάτι που είπε στους δικαστές,μόλις βγήκε η απόφαση του θανάτου του.
"Εγώ τώρα πάω στον θάνατο και εσείς στην ζωή,δεν ξέρουμε όμως ποιος θα είναι καλύτερα"!

...σήμερα στην κηδεία που πήγα, είχα μια συζήτηση με μια φίλη και λέγαμε ότι οι άνθρωποι αναλώνονται τόσο μάταια στην καθημερινότητα και σε χαζοπροβλήματα, ενώ το τέλος μπορεί να σε βρει οποιαδήποτε στιγμή.
Το να ζούμε λοιπόν με το άγχος του θανάτου είναι σα να τον εντάσουμε στην καθημερινοτητα μας, λες και υπάρχει περίτπωση να τον αποφύγουμε.

εγω θα τοποθετιθω με τον ακριβως αντιθετο τροπο για να γινω απλα κατανοητος θα μιλησω για τη ζωη για να αγαπα καπιος τη ζωη του κ να θελει να τη ζησει θα πρεπει να ειναι προσανατολισμενος προς την αληθεια σε αντιθετη περιπτωση αν δεν ειναι ετσι στρεφετε εναντια του εαυτου του κ τα βαζει μαζι του

Quote:

---

Originally Posted by Diana1982

Πολύ ωραία απάντηση Αγγελε,αλλά δυστυχώς ο εγκέφαλος μας είναι κατασκευασμένος να φοβάται και να στεναχωριέται για πολλά πράγματα....
Αλήθεια,ποιός δεν φοβάται τον θάνατο;
Ποιός δεν φοβάται την ασθένεια;
Για να δω χέρια............

ΚΑΝΕΙΣ



Και θα κλείσω με τον Σωκράτη που καταδικάστηκε σε θάνατο πριν πολλά χρόνια,με κάτι που είπε στους δικαστές,μόλις βγήκε η απόφαση του θανάτου του.
"Εγώ τώρα πάω στον θάνατο και εσείς στην ζωή,δεν ξέρουμε όμως ποιος θα είναι καλύτερα"!

---

Γιατι Ντιανα να φοβομαστε τον θανατο ? κ πως συμπεραινεις οτι ο εγκεφαλος μας ειναι κατασκευασμενος ετσι ωστε να φοβαται τον θανατο ? εμεις προγραμματιζουμε τον εγκεφαλο μας , κ κατι τοσο παγκοσμιο , δεν μπορει να ειναι κακο . Φυσικα θα συμφωνησω με τον Σωκρατη ( σιγα μην διαφωνησω ) οτι δεν ξερουμε που ειναι καλυτερα , εδω η εκει ?
Εχω μια αποψη , για το θεμα .
Η ψυχη δεν πηγαινει πουθενα , ουτε στον παραδεισο , ουτε στην κολαση .
Η ψυχη εχει την κολαση κ τον παραδεισο μεσα της , και οποια κατασταση εκδηλωθει-επικρατησει μεσα στην ψυχη , παραδεισο η κολαση , σε αυτην θα παραμεινει .
Θα συμφωνησω με Θεοφανια , οτι ειναι ανοητο να σκεφτομαστε τον θανατο , ειναι ματαιο , αφου ολους μας περιμενει , αργα η γρηγορα . ( νταξει προτιμω το αργα , αλλα λεμε τωρα ) .
Kαι οπως λεει παλι η Θεοφανια , επειδη ποτε δεν ξερουμε που θα μας βρει ο θανατος , παντα κουβαλαω μαζι μου μια δευτερη αλλαξια εσωρουχα........

βαριεμαι να διαβασω το κατεβατο του νηματοθετη κι οτι γραφτηκε. πιστευω οτι περισσοτερο ειναι ο φοβος της απωλειας, πως δε θα ξαναδουμε ποτε το προσωπο που αγαπησαμε. ο εγκεφαλος εχει κατασκευαστει για ολα, και κατα τη διαρκεια του θανατου νομιζω παραγονται ουσιες ετσι ωστε να θεσει σε τερματισμο το υπολοιπο σωμα. καθως παραγονται αυτες οι ουσιες βλεπουμε πως βγαινουμε απ'το σωμα μας, αιωρουμαστε, μεταφερομαστε στο παραδεισο, τον Θεο, αγγελους κλπ, ενω ταυτοχρονα νιωθουμε γαληνη και ισως ευφορια για να απελευθερωθουμε οσο το δυνατον ευκολοτερα γινεται, μεχρι τον επιθανατιο ρογχο. παραδεισος και κολαση οπως τα οριζουν οι χριστιανοι (και πιθανον και αλλες θρησκειες) δεν πιστευω να υπαρχουν. ουτε αυτο που ονομαζουμε ψυχη ακριβως, θα το ονομαζα περισσοτερο ενεργεια, ηλεκτρισμο ή κατι τετοιο. αυτα με τις ελαχιστες γνωσεις που εχω γιατι δεν ειμαι γιατρος. επισης συμφωνω και με τη Θεοφανια δυστυχως.

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

...σήμερα στην κηδεία που πήγα, είχα μια συζήτηση με μια φίλη και λέγαμε ότι οι άνθρωποι αναλώνονται τόσο μάταια στην καθημερινότητα και σε χαζοπροβλήματα, ενώ το τέλος μπορεί να σε βρει οποιαδήποτε στιγμή.
Το να ζούμε λοιπόν με το άγχος του θανάτου είναι σα να τον εντάσουμε στην καθημερινοτητα μας, λες και υπάρχει περίτπωση να τον αποφύγουμε.

---

Θεοφανια μετα την κηδεια τι σας κερασανε?