Επισκέφτηκα την ιστοσελίδα με εξαιρετικό ενδιαφέρον και ομολογώ ότι εξεπλάγην με τα θέματα που ανοίγονται.
Είμαι 27 ετών, αδέσμευτη, με πολύ καλή δουλειά και μένω στην επαρχία. Θέλω να μιλήσω για ένα θέμα που πιστεύω ότι απασχολεί πολλούς νέους: τον γάμο. Τον τελευταίο καιρό νιώθω μια μεγάλη αποστροφή για το θέμα και γενικά την δημιουργία οικογένειας, παιδιών κτλ.
Στο περιβάλλον το οποίο εργάζομαι υπάρχει μια διάχυτη ʽπροπαγάνδαʼ προς τους νέους να βρούμε ένα καλό κορίτσι ή ένα καλό παιδί να ʽτακτοποιηθούμεʼ. Ο κοινωνικός περίγυρος και η οικογένεια μιλάνε διαρκώς για αυτό το πράγμα.
Και ενώ όλοι μου λένε να παντρευτώ και να κάνω παιδιά γιατί αυτά είναι το νόημα της ζωής, η ελπίδα, η ομορφιά κτλ κτλ, αυτοί οι ίδιοι είναι που μιλάνε για τον γάμο τους και τα παιδιά τους με μεγάλη δυσαρέσκεια. Έχω βαρεθεί να ακούω τη μιζέρια των παντρεμένων που, ωστόσο, με ενθαρρύνουν με μεγάλη επιμονή να παντρευτώ και να κάνω παιδιά! (Καμιά φορά αναρωτιέμαι: «είναι τόσο κακοί άνθρωποι που δεν αντέχουν να είναι κάποιος ανύπαντρος και τον πρήζουν να παντρευτεί, για να μοιράζονται όλοι οι παντρεμένοι την παγκόσμια μιζέρια του γάμου?!»).
Επίσης, έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια όπου οι γονείς μου παντρευτήκανε πολύ μικροί, δηλώνοντας τρελά ερωτευμένοι και ορεξάτοι να κάνουν οικογένεια. Το αποτέλεσμα ήταν να βιώσουμε άσχημες καταστάσεις εξαιτίας οικονομικών δυσκολιών που γεννούσαν σκληρούς τσακωμούς μπροστά σε εμένα και τον αδερφό μου. Συν τοις άλλοις, επειδή ο πατέρας μου χρειαζόταν να λείπει πολλές ώρες από το σπίτι, είχα τον ρόλο του υποκατάστατου του πατέρα μου. Έχω σηκώσει, ψυχολογικά κυρίως, πολλά οικογενειακά βάρη, διότι ο μπαμπάς έλειπε. Αυτό το τελευταίο χρειάστηκε να ζητήσω βοήθεια ψυχολόγου, προκειμένου να το συνειδητοποιήσω.
Η μαμά μου, που είχε το όνειρο να κάνει οικογένεια, δεν αποδείχτηκε κατά τη γνώμη μου και τόσο πετυχημένη μάνα. Σε μεγάλους τσακωμούς με έχει διώξει από το σπίτι με πολλές βρισιές και είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που μου έχει φερθεί τόσο σκληρά.
Τώρα, η μαμά μου συνεχώς μου λέει «πότε θα μου κάνεις εγγονάκια?» και είναι μια κουβέντα που με πληγώνει. Δεν την ενδιαφέρει να είμαι ευτυχισμένη, αλλά να της κάνω εγγονάκια να καλύψει την πλήξη της. Στο παρελθόν, υπήρξα ευάλωτη και μπήκα σε ένα περίεργο κυνήγι γαμπρού και αποκατάστασης γιατί αυτό ζητάει η μαμά, οι συνάδελφοι, η κοινωνία κτλ. Ευτυχώς κάποια στιγμή κατάλαβα ότι σημασία έχει να ζω τη ζωή μου και να είμαι καλά, και όχι να προσπαθώ να ικανοποιήσω τις επιθυμίες που προβάλλουν οι άλλοι επάνω μου. Από τότε κάθε φορά που μου δίνουν την ευχή «άντε, με ένα καλό παιδί!», σπάω πλάκα αντί να τσαντίζομαι ή να αγχώνομαι.
Τώρα διακατέχομαι από μια φοβερή άρνηση και απαξίωση του γάμου και των παιδιών. Πνίγομαι μόνο που το σκέφτομαι. Θέλω να είμαι μόνη μου, ανεξάρτητη, ελεύθερη, χωρίς δεσμεύσεις.
Και δεν μπορώ να καταλάβω καθόλου μα καθόλου τους συνομήλικους μου και ιδίως τις κοπέλες που ψάχνουν μανιωδώς να παντρευτούν και να γεννήσουν. Ο γάμος και η οικογένεια είναι στόχος τους, που δεν μπορώ να τον κατανοήσω. Αναρωτιέμαι πού ακριβώς βρίσκεται το ωραίο στο να αλλάζεις πάνες σε μωρά; Πού βρίσκεται το ωραίο στο να μην κοιμάσαι, να βάζεις πλυντήρια, να σιδερώνεις, να μαγειρεύεις, να μην βγαίνεις έξω γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά, να έχει γίνει ο σύντροφός σου χοντρός και απωθητικός; Πού βρίσκεται το ωραίο στο να σου αντιμιλάνε τα παιδιά σου και να κάνουν τις επιλογές τους, να έχεις χαθεί από τις παρέες σου, να είναι πρώτη σου προτεραιότητα κάποιος άλλος και όχι ο εαυτός σου;
Έτσι ήταν η οικογένειά μου και έτσι είναι οι περισσότερες οικογένειες που γνωρίζω. Η φράση «ευτυχισμένη οικογένεια» είναι κάτι που σηκώνει πολλή συζήτηση, και δυστυχώς, επειδή εδώ είναι επαρχία, αποτελεί μεγάλο ταμπού να αμφισβητήσει ένας οικογενειάρχης το θέμα γάμος και οικογένεια δημοσίως. Θα είναι σαν να αυτοαναιρείται ή να παραδέχεται ότι τελικά η επιλογή του γάμου και δημιουργίας οικογένειας, δεν του βγήκε και τόσο πετυχημένη.
Κλείνοντας, θέλω να πω ότι έξω από το στερεότυπο του γάμου και της ευτυχίας που έρχεται με τα παιδιά, είναι οι φίλοι μου. Σκέφτονται πάνω-κάτω όπως εγώ. Βέβαια, δεν είναι τόσο ακραίοι όπως εγώ, αλλά θέλουν κάποια στιγμή να παντρευτούνε και να κάνουν παιδιά. Ωστόσο, τους προβληματίζει πολύ η βιωσιμότητα μιας τέτοιας επιλογής που μας την παρουσιάζουν ως μια επιβεβλημένη αναγκαιότητα οι γονείς, οι συγγενείς, ο ευρύτερος περίγυρος και τα μέσα ενημέρωσης.
Προβληματίζομαι για την αντιδραστική μου λειτουργία απέναντι σε όλο αυτό το πακέτο πίεσης. Δεν θέλω να υπηρετώ τις επιθυμίες άλλων, αλλά ούτε και να είμαι αντιδραστικό περιθωριακό στοιχείο. Θα στεναχωρεθώ πολύ αν μετά από χρόνια διαπιστώσω ότι όλα αυτά που τόση ώρα περιγράφω ήταν μια παγίδα που έστησα στον εαυτό μου και μπορεί να θελήσω να κάνω οικογένεια, αλλά τότε θα είναι από βιολογικής άποψης πολύ αργά.
Υπάρχει βιολογικό ρολόι και πότε τέλος πάντων χτυπάει αυτό;
