Νέα δουλειά

Χρειάστηκε να κόψω την γνωσιακή και ταυτόχρονα έπιασα δουλειά. Δυστυχώς όμως, έχω βρεθεί σε πανικό. Είμαι πολύ αγχωμένος και δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ από την αγωνία. Φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω, πως δεν θα μπορέσω ακόμα και να κοιμηθώ με αποτέλεσμα να μετατραπώ σε ζόμπι που θα αναγκαστεί να φύγει από τη δουλειά και θα απογοητευτούν οι πάντες από την κίνηση αυτή, ως και ο προϊστάμενος μου. :( Φοβάμαι πως συγκυριακά έπεσαν πολλά πράγματα μαζί, μιας και συνέπεσαν και κάποιες κρίσεις στα προσωπικά μου, με αποτέλεσμα να χάσω 1 φίλο που θεωρούσα πολύτιμο, κάπου όμως απομυθοποιήθηκε διότι τον τελευταίο καιρό ήταν συνέχεια επικριτικός μαζί μου και με κατηγορούσε για δικά του σφάλματα, ενώ ξέσπαγε νεύρα πάνω μου όταν ήμουν χαρούμενος.

Αυτό που νιώθω πολύ έντονα, είναι πως θέλω να έρθει κάποιος να με αγκαλιάσει και να μου πει πως με αγαπά και πως δεν χρειάζεται να φοβάμαι τίποτα, πως είναι εδώ για εμένα, με σάρκα και οστά. Έτσι απλά θα αισθανθώ πως με σώζει από αυτήν την κατάσταση. Πλέον ανοίγομαι στους δικούς μου αλλά μου λένε πως δεν χρειάζεται να φοβάμαι γιατί έχω αποδείξει την ικανότητα μου πως τα καταφέρνω και θα τα καταφέρω ξανά και πως το άγχος εγώ το προκαλώ και μπορώ να το διώξω. Δυστυχώς, για κάποιο λόγο δεν λειτουργούν βοηθητικά για να κατευνάζουν το άγχος μου. :( Είμαι σε απόγνωση παιδιά. :( Μπορείτε να μου δώσετε νέες πληροφορίες για αυτήν τη νέα κατάσταση που βιώνω;

Όπως το είπες σου έπεσαν πολλά μαζεμένα τελευταία..Υπερφόρτωσες τν εαυτό σου. Η μία αρνητική σκέψη σου διαδέχεται την άλλη! Η αντίδραση σου να αγχώνεσαι είναι φυσιολογική! Αν ησουν αναίσθητος δεν θα ένιωθες έτσι. Προσπάθησε να ηρεμήσεις όμως! Μην παρατήσεις την δουλειά σου είναι κρίμα. Θα νιώσεις χειρότερα μετά! Αλλαξε τρόπο σκέψης..μετέτρεψε το παθολογικό άγχος σε δημιουργικό! Χαλάρωσε κάνοντας κάτι που σε ευχαριστεί ! Περνας μια δύσκολη περίοδο ! Κοίτα να βρίσκεσαι με άτομα που σε ηρεμούν !

Πως γίνεται αυτό; Δηλαδή, πολύ θέλω να αλλάξω τρόπο σκέψης, σε διάφορα πράγματα, όσο όμως προσπαθώ τόσο πιο αναλυτικός γίνομαι. Έχω βελτιωθεί σε διάφορες καταστάσεις πάντως, έχω γίνει πιο διεκδικητικός, πιο θαρραλέος, όμως, το άγχος παραμένει πάντα έντονο για τα πάντα. Τα τελευταία 3 χρόνια, δεν μπορώ να θυμηθώ χαλαρές στιγμές, είναι σαν να βιώνω μονίμως μια ένταση, μια για τα μαθήματα μου, μια για τις σχέσεις μου, μια για την νέα δουλειά, μια για τον ύπνο μου. Μονίμως κάτι με ανησυχεί κι αμέσως κορυφώνεται το άγχος που σχετίζεται με μια αποτυχία.

Θα ήθελα να βρίσκομαι πολύ με άτομα που με ηρεμούν, όμως, αυτήν την περίοδο δεν υπάρχει κανένα άτομο που να με ηρεμεί. Υπάρχουν 2 δηλαδή αλλά δουλεύουν όλη μέρα οπότε μας είναι δύσκολο να βρεθούμε. Άλλους φίλους δυστυχώς δεν έχω, δυσκολεύομαι πολύ στις διαπροσωπικές μου σχέσεις και όταν κάτι δεν πάει καλά δεν μπορώ να της συντηρώ και απομακρύνομαι. Νιωθω πως οι περισσότεροι είναι αγενείς και παρτάκηδες με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αυτήν τη στιγμή στη ζωή μου ένα άτομο που να μπορώ να τον χαρακτηρίσω ως φίλο μου, με τον οποίο θα μπορούσα να συζητήσω άνετα.

Καλημέρα σας. Περιττό να σας πω πως υποφέρω. :( Δεν τρώω καλά, δεν κοιμάμαι καλά. Σκέπτομαι να πάρω μελατονίνη. Έχει δοκιμάσει κανείς; Προσπαθώ να κοιμηθώ μα δεν τα καταφέρνω. Πίνω ένα χαμομήλι και κοιμάμαι γύρω στις 3 με 4 ώρες. Είναι εντάξει αυτός ο ύπνος τουλάχιστον; Η ανησυχία μου πηγάζει και από αυτό. Πως δεν είναι υγιές και μπορεί να μην κοιμάμαι καθόλου σε λίγο και να είμαι χάλια.

Αισθάνομαι πως θα απογοητεύσω τους γύρω μου, πως δηλαδή ήδη τους απογοητεύω καθώς χρειάζομαι συνέχεια την τελευταία εβδομάδα να μιλάω, να εκφράζω τα συναισθήματα μου και πόσο δυσκολεύομαι. :( Σας παρακαλώ, πείτε μου αν έχετε βοηθηθεί με κάτι στις αϋπνίες σας. Το έχω πολύ ανάγκη.

Μελατονινη χρησιμοποιοω των 3mg με εξαιρετικα αποτελεσματα .

Σε ευχαριστώ πολύ Μαγκάιβερ, να είσαι καλά!! :=)

Δεν μπορεις να στηριζεσαι φιλε σε αγενεις και παρτακιδες όπως λες, ουτε σ αυτον τον υποτιθεται φιλο σου που νευριαζε όταν ησουν χαρουμενος. Όλοι αυτοι δεν ειναι του χαρακτηρα σου. Δεν έχεις κοντα σου καταλληλα ατομα να σε ενθαρρυνουν και να σε ξεκουραζει η παρεα τους, αυτο μονο εντοπιζω ως προβλημα στις διαπροσωπικες σου σχεσεις. Για να σε προσλαβουν σε μια δουλεια σημαινει πως σε έκριναν καταλληλο, πως ως αντικειμενικοι κριτές αναγνωρισαν την αξία σου. Εκπαιδευσε τη σκεψη σου να κανει συνεχως αναδρομή στα θετικα σου, στις θετικες σου εμπειριες και σ' αυτα που πετυχες στη ζωη. Αμα διπλα μας δεν εχουμε ανθρωπους που θα μας ενθαρρυνουν προσφευγουμε εκει, ήτοι βρίσκουμε μεσα μας το θαρρος, ήτοι τα ψυχικα αποθεματα. Αυτο βοηθα επίσης στο να μειώνεται το άγχος. Με την κοινωνικοποίηση επίσης ξεφευγει η σκεψη μας και συμβαλλει στο να γνωρισουμε καταλληλα ατομα.

Ετσι οπως διαβαζω τις σκεψεις που μας μεταφερεις μαλλον νιωθεις περισσοτερο εντονη ανησυχία και εξαιτιας αυτης και αγχος. Το γεγονος οτι αναγνωριζεις οτι η υπερβολική σου ανησυχια ειναι κατι το αρνητικο ειναι βοηθητικο για να την αντιμετωπισεις. Επιτρεπεται να ρωτησω γιατι σταματησες τη γνωσιακη, προκειται για ψυχοθεραπεια που βοηθαει παρα πολυ σε τετοιες καταστασεις.

καλημέρα ιωάννη και tracy.
Δυστυχώς Ιωάννη είμαι ένας άνθρωπος που αν και κοινωνικός δεν κρατώ τον κόσμο κοντά μου. Εκ γενετής έχω ένα σωματικό πρόβλημα υγείας (δεν φαίνεται) και έχει επηρεάσει τον χαρακτήρα μου έντονα. Διαβάζοντας πρόσφατα για αυτήν την ασθένεια, έλεγε ένα βιβλίο πως οι ενηλικες με αυτό το πρόβλημα υγείας είναι μοναχικοί, χωρίς πολλούς φίλους, εσωστρεφείς και κλειστοί χαρακτήρες...

Είμαι ένας άνθρωπος σε διαρκή σύγκρουση. Διαβάζω φιλοσοφία και φιλοσοφώ έντονα, πολλές φορές καταλήγω ο γιατρός πολλών ταλαιπωρημένων που μου λένε πως δεν μοιάζω με 30 χρονων αλλά με 60 χρονων (σε σκέψη), γεμάτο εμπειρίες και αναλυτική σκέψη. Νιώθω μέσα μου όμως σαν ένα μικρό παιδί που δέχεται τα πυρά ακόμα και εκείνων που έχω βοηθήσει. Έχω ξεπεράσει τον ρόλο του θύματος, ο ίδιος επέλεξα να βοηθήσω οπότε δεν είμαι το θύμα της ιστορίας. Νιώθω όμως πληγωμένος πολλές φορές που καλούμαι να εμφανίζομαι δυνατός συνεχώς.

Προχθές ας πούμε, κατέρρευσα. Η μάνα μου μου είπε πως δεν μπορεί να καταλάβει γιατί δυσκολεύομαι τόσο ΕΓΩ που είμαι ΤΟΣΟ δυνατός και τα καταφέρνω όλα μα όλα. Αυτό είναι διφορούμενο. Προφανώς και αν καταπιαστώ με κάτι θα το καταφέρω είναι βέβαιο, όμως ακόμα και τις στιγμές που χαμηλώνω το ανάστημα μου και ζητώ βοήθεια, χρησιμοποιούν αυτό ακριβώς ως απάντηση. Δηλαδή αυτό με χαρακτηρίζει με αποτέλεσμα να δέχομαι σπάνια βοήθεια. :) Με την οικογένεια το έχω δουλέψει, με τους φίλους όμως δυστυχώς όχι. Δεν βρίσκω καλούς φίλους. Τελευταία έχω συνειδητοποιήσει πως απλά προσελκύω άτομα που έχουν ανάγκη την τελειότητα ενώ δεν έχουν καθόλου από αυτή κι εγώ επιλέγω να συμπορευτούμε διότι πιστεύω περισσότερο αυτά που ακούω για κάποιο λόγο, από αυτά που βλέπω.

Ελπίζω εσείς να με καταλαβαίνετε. Νιώθω δηλαδή πως με καταλαβαίνετε διότι σπάνια με καταλαβαίνουν. Όταν δυσκολεύομαι, θα ήθελα να ακούσω "το γνωρίζω, όσο όμως και να κουραστείς είμαι εδώ εγώ!!". Αντ' αυτού ακούω συνέχεια: Σιγά τη δυσκολία, έλα μωρέ μεγαλοποιείς τα πάντα.... :( Άλλες φορές μπορεί και να γελάσουν κιόλας ή να διακωμωδήσουν αυτά που με δυσκολεύουν. Η μόνη που παίρνει σοβαρά αυτά που της λέω είναι η αδερφή μου με την οποία έχουμε στενή σχέση, όμως, δεν γίνεται να την απασχολώ συνέχεια με τα προβλήματα μου. Με τον πατέρα μου τελευταία έχουν εξομαλυνθεί οι σχέσεις και ακούει σοβαρότερα αυτά που λέω. Αρκετά σκληρή είναι η μητέρα μου, λέει κάτι προσβλητικό π.χ. και νομίζει πως με έχει ενισχύσει...

Tracy την γνωσιακή την σταμάτησα με τη λογική πως πέρασαν 3 και πλέον χρόνια και ίσως θα ήταν καλά να τα σταματήσουμε για να προχωρήσω και να δω πως πάω μόνος μου. Απλά συγκυριακά έγιναν όλα σε ένα μήνα. Καταλαβαίνω όμως κι εμένα. Επειδή είμαι επικριτικός, στέκομαι στον καθρέπτη και με χαϊδεύω και μου λέω πως με αγαπάω και γνωρίζω πως όλα αυτά ήταν απότομα και είναι απόλυτα λογικό που τρόμαξα. Δεν ξέρω αν το πιστεύω αλλά το προσπαθώ. Χθες πρώτη φορά το πίστεψα κιόλας. Λέω ρε παλικάρι, έχεις περάσει τόσα, μικρά μεγάλα δεν έχει σημασία γιατί εσένα σου φαίνεται βουνό, είναι δυνατόν να μην έχεις αγχωθεί, βίωσε το άγχος, δεν το αξίζεις φυσικά, αξίζεις καλύτερα πράγματα, όμως για να τα φτάσεις θα πρέπει να διδαχθείς...

Δεν ξέρω βρε παιδιά, δυσκολεύομαι αρκετά. Θα ήθελα πολύ να ξυπνήσω ένα πρωί και να έχουν τελειώσει όοοολα αυτά. Μόνο προβλήματα θυμάμαι πλέον ειδικά τα 4 τελευταία χρόνια. :))

Αδερφέ μου καλησπέρα. Πάνω κάτω τα ίδια τραβάμε και μπορώ να πω ότι σε νιώθω σε πολλά από αυτά που γράφεις. Δίνω ιδιαίτερο βάρος στο γεγονός ότι πάντα ήσουν δυνατός κλπ και όλοι έτσι σε έχουν συνηθίσει. Μήπως κουράστηκες και θες επιτέλους να αντλήσεις κι εσύ δύναμη απο κάπου; Για σκέψου το; Μήπως από μικρός αναλάμβανες ευθύνες που δεν σου αναλογούσαν αλλά ένιωθες καλά με αυτό τότε γιατί πιτσιρικάδες είμαστε και πιο στα τέτοια μας οι άντρες, γουστάρουμε να "μεγαλώσουμε" και να μας βλέπουν οι μεγάλοι και να μας "καμαρώνουν" που είμαστε τόσο ώριμοι; Στα ρωτάω αυτά γιατί εγώ ήμουν έτσι ακριβώς. Είχα αναλάβει ρόλους και βάρη που δεν μου πρέπανε τότε. Και έφτασα στα 30 μου να έχω εξαντληθεί. Όπως και να 'χει να προσέξεις πολύ να μην υπεραναλύεις τα πάντα. Για κάποιο λόγο είμαι σίγουρος πως είσαι αρκετά ευφυές άτομο, ορθολογιστής που προσπαθεί να δώσει μία εξήγησ σε όλα. Καλά κάνεις απλά δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρεία να χαλαρώσει και να ξέρεις πως και η αποτυχία είναι μέσα στο παιχνίδι. Επικεντρώσου σε δραστηριότητες που σε ευχαριστούν είτε είναι κάτι που το κάνεις μόνος έιτε με άλλους. Προσπάθησε να μην κολλάς σε πράγματα που έκανες κάποτε με ευχαρίστηση και τώρα δεν μπορείς, μεγάλώνουμε και αλλάζουμε κι εμείς και τα ενδιαφέροντά μας. Ίσως κάτι που θεωρείς ότι δεν μπορείς πλέον να κάνεις απλά να μην σου αρέσει πιά. Δεν ξέρω αν πέφτω μέσα σε αυτά που λέω, πιστεύω πως κάπως έτσι νιώθεις.Δώσε χρόνο και πάτημα στον εαυτό σου να χαλαρώσει. Άραξε και λίγο σπίτι δεν τρέχει τίποτα, να τα βρείς με τον εαυτό σου. Αγόρασε ένα ποδηλατάκι και τις μέρες που έχει ήλιο, βάλε μουσικούλα στα αυτιά και κάνε βόλτα. Κι ότι άλλο θες να συζητήσεις εδώ είμαστε, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε αδερφέ

Καλησπέρα σου. Ισχύει αυτό που λες, όλο δηλαδή αυτό που γράφεις. Θυμάμαι πως από μικρός έκανα παρέα με άτομα που με περνούσαν 10-20 χρόνια γιατί μόνο με εκείνους μπορούσα να συνεννοηθώ. Επίσης επειδή είχα σκληρούς, απαιτητικούς γονείς, προφανέστατα επιζητούσα αναγνώριση, η οποία όμως ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ακόμα και σήμερα. Όταν συζητούσα για παράδειγμα με τη μάνα μου για τη δουλειά που βρήκα, με κορόιδεψε και στεναχωρήθηκα πολύ. Της εξήγησα πως αυτό που έκανε με στεναχώρησε και δεν ένιωσα καθόλου υποστηρικτικά. Τότε μου ανέλυσε πως η δουλειά που επέλεξα δεν είχε καμία σχέση με αυτό που ήθελε εκείνη να κάνω, πως δεν έχω χιούμορ, πως είμαι κακός άνθρωπος που θα καταλήξει μόνος του. :( Αργότερα όταν της είπα πως από τους ανθρώπους γύρω μου θέλω μπράβο, μου απάντησε πως δεν χρειάζομαι μπράβο διότι απολαμβάνω τους καρπούς των όσων καλλιεργώ μόνος άρα τα μπράβο είναι άχρηστα... Τα μπράβο μου είπε θα τα πάρω αν κάνω κι άλλα κι άλλλα κι άλλα! :( Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε πόσο σκληρό είναι αυτό, δεν έχω αναγνώριση ούτε από τους δικούς μου ανθρώπους!

Είμαι ορθολογιστής πολύ, υπεραναλυτικός, έχω υψηλό δείκτη ευφυίας ισχύει, δεν γνωρίζω να χαλαρώνω, υποσυνείδητα θεωρώ πως είναι μια διαδικασία που δεν μου κάνει καλό αφού, έχω μάθει μονάχα να εργάζομαι σκληρά (πιθανά για να πάρω αυτό το μπράβο που θα έρθει αν δουλεύω πολύ και συνεχώς φτάνω πιο ψηλά). Ενώ συνειδητά μου φαίνεται αστείο, διότι αν φτάσω ψηλά, για να έχω αναγνώριση θα πρέπει να φτάσω ακόμα πιο ψηλά, που σημαίνει πως ποτέ δεν θα την πάρω έτσι (όπως το άλογο με το καρότο), υποσυνείδητα, όταν δεν κάνω κάτι, αισθάνομαι άχρηστος. Πρέπει να είμαι σε μια διαρκή κίνηση συνέχεια, να απασχολώ το μυαλό μου συνέχεια, να σπαταλώ ενέργεια συνέχεια. Γνωρίζω πως αυτό είναι λάθος και χρειάζεται να μάθω να χαλαρώνω, είναι πολύ δύσκολο όμως διότι γίνομαι επικριτικός με τον εαυτό μου. Επίσης δεν γνωρίζω πως να πάψω να τα αναλύω όλα, πως να σταματάω τη σκέψη μου δηλαδή. Το μόνο που προσπαθώ τελευταία είναι απλά να την αγκαλιάσω, δεν ξέρω αν κάνω σωστά. Αντί να λέω Όχι δεν θα το σκεφτώ άλλο αυτό, λέω "αρκετά το ανέλυσα, καταλαβαίνω πως η ανάλυση είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου, καταλαβαίνω πως η κατάσταση αυτή π.χ. με πλήγωσε, ας κάνω όμως κάτι άλλο να περάσει η ώρα".

Φίλε μου οι περιπτώσεις μας έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Το θέμα των γονιών μας δυστυχώς είναι μεγάλο πρόβλημα και πιστεύω πως πολλά αν όχι όλα ξεκινούν απο εκεί. Επειδή όμως είμαστε μεγάλα παιδιά πια δεν μας παίρνει να κατηγορούμε τους άλλους, οι αποφάσεις είναι πλέον δικές μας. Θα σε συμβούλευα να αρχίσεις να αγαπάς την ιδέα πως ότι κάνεις απο 'δω και πέρα το κάνεις ΓΙΑ ΣΕΝΑ. Και οι επιτυχίες και οι αποτυχίες ανήκουν σε εσένα, να φας τα μούτρα σου, να ξανασηκωθείς, να σημειώσεις επιτυχίες και να πείς εσύ το μπράβο σε εσένα. Μην νομίζεις πως κι εγώ τα έχω λυμένα, τραβάω πολλά ζόρια αλλά το 'χω δει έτσι πια και με βοηθάει πολύ. Δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Να νιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου και όλα τα άλλα θα έρθουν. Από τη στιγμή που έχω τη δουλίτσα μου και δεν εξαρτώμαι από κανέναν όλα τα άλλα είναι δεύτερα στην παρούσα φάση. Εγώ φίλε μου θα σου πρότεινα να σηκωθείς και να φύγεις από το σπίτι των γονιών σου, εγώ το έκανα και με βοήθησε πάρα πολύ, έχω μετακομίσει σε ένα φίλο μου και συγκατοικούμε. Μην παρατήσεις τη δουλίτσα σου προς Θεού γιατί εκεί κι αν θα φας πίεση από τη μητέρα που θα κάθεσαι. Όσων αφορά το ζήτημα αυτό καλό θα είναι μέσα σου να τη βάλεις στη θέση που της αναλογεί, μην πάψεις να αγαπάς τους γονείς σου, δεν εννοώ αυτό. Δέξου όμως ότι έτσι είναι σαν χαρακτήρες, δεν πρόκειται να αλλάξουν, σε αγαπούν απλά δεν ξέρουν να διαχειριστούν ορισμένα πράγματα. Δέξου το λοιπόν αυτό και βάλε ΌΡΙΑ. Έχε τους στη ζωή σου αλλά μην επιτρέπεις να ξεπερνάνε τα όρια σου και να σου λένε πράγματα που δεν σε βοηθούν. Ελπίζω να σε βοηθάω με αυτά που σου λέω, μάθε να χαλαρώνεις η ζωή δεν είναι δουλειά μόνο. Βρες χόμπυ, αν δεν μπορείς ή δεν θες να κάνεις πια αυτά που έκανες πριν αρχίσουν τα προβλήματα βρες καινούρια. Κανείς δεν θα σε κατηγορήσει, κανείς δεν θα σε δικάσει για αυτό. ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ ΕΣΥ. Ότι άλλο θες εδώ είμαι και θα 'ναι χαρά μου να σου πω κι εγώ τα δικά μου και να με συμβουλέψεις κι εσύ με τη δική σου γνώμη μιάς και έχεις τόσο οργανωμένη σκέψη.Καλό απόγευμα.

μήπως ήρθε η ώρα να απενοχοποιήσεις τον εαυτό σου επειδή δεν είναι ο σούπερ άνθρωπος; έχεις δικαίωμα να μην είσαι δυνατός πάντα και να λυγίζεις. όλοι έχουμε τις στιγμές που ΄΄πέφτουμε΄΄.
να κάνεις πράγματα της ηλικίας σου, χωρίς φιλοσοφίες και αναλύσεις. να ψυχαγωγήσεις τον εαυτό σου με ότι σε κάνει χαρούμενο.

Quote:

---

Originally Posted by Γάτος

Επίσης επειδή είχα σκληρούς, απαιτητικούς γονείς, προφανέστατα επιζητούσα αναγνώριση, η οποία όμως ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ακόμα και σήμερα. Όταν συζητούσα για παράδειγμα με τη μάνα μου για τη δουλειά που βρήκα, με κορόιδεψε και στεναχωρήθηκα πολύ. Της εξήγησα πως αυτό που έκανε με στεναχώρησε και δεν ένιωσα καθόλου υποστηρικτικά. Τότε μου ανέλυσε πως η δουλειά που επέλεξα δεν είχε καμία σχέση με αυτό που ήθελε εκείνη να κάνω, πως δεν έχω χιούμορ, πως είμαι κακός άνθρωπος που θα καταλήξει μόνος του. :( Αργότερα όταν της είπα πως από τους ανθρώπους γύρω μου θέλω μπράβο, μου απάντησε πως δεν χρειάζομαι μπράβο διότι απολαμβάνω τους καρπούς των όσων καλλιεργώ μόνος άρα τα μπράβο είναι άχρηστα... Τα μπράβο μου είπε θα τα πάρω αν κάνω κι άλλα κι άλλλα κι άλλα! :( Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε πόσο σκληρό είναι αυτό, δεν έχω αναγνώριση ούτε από τους δικούς μου ανθρώπους!

---

Και για σένα δεν είναι η μάνα που θα ήθελες, αλλά τι μπορείς να κάνεις πέρα από το να το πάρεις απόφαση;
Η αναγνώριση είναι ένας πολύ συνηθισμένος τρόπος χειρισμού από τους γονείς, προκειμένου να κάνουμε αυτά που ονειρεύονται για μας.
Το χειρότερο, αν και διόλου σπάνιο, είναι όταν οι γονείς περιμένουν τα παιδιά να εκπληρώσουν αυτά που εκείνοι δεν κατάφεραν.
Και εφόσον δεν συμβαίνει το βιώνουν σαν μια δεύτερη, δική τους αποτυχία.
Εγώ αυτούς τους ανθρώπους τους λυπάμαι, δεν με θυμώνουν πλέον. Γιατί προσπαθούν να ζήσουν μέσα από τους άλλους.
Όταν εμείς είμαστε ευχαριστημένοι από τη ζωή μας χαιρόμαστε και με τη χαρά του άλλου, όποιες κι αν είναι οι επιλογές του.
Είναι λοιπόν μάταιο να περιμένουμε επιβεβαίωση και αναγνώριση από ανθρώπους που δεν μπορούν να κατανοήσουν γιατί διαλέξαμε τον τάδε τρόπο ζωής ή το συγκεκριμένο επάγγελμα, ακόμη κι αν πρόκειται για τους γονείς μας.
Και είναι δική μας υποχρέωση, είναι να βρούμε τι θέλουμε και τι μας ταιριάζει και να ζήσουμε τη δική μας ζωή που ονειρευόμαστε.
Αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι όταν εμείς είμαστε καλά και ευχαριστημένοι με τις επιλογές μας, τότε και οι άλλοι τις περισσότερες φορές τις αποδέχονται.
Είναι οι προσωπικές μας αμφιβολίες μας που μας κάνουν ευάλωτους στη κριτική των άλλων.
Στο κάτω-κάτω, είναι πιο σημαντική η αναγνώριση από ανθρώπους που μπορούν να κατανοήσουν αυτό που κάνουμε και να κρίνουν αν το κάνουμε καλά.

Για να είμαι ειλικρινής δεν κατηγορώ τους γονείς μου, ούτε άμεσα, ούτε έμμεσα. Απλά είναι αστείο να σου λένε να μην αγχώνεσαι ενώ σε μπριζώνουν 30 χρόνια να είσαι απόλυτα σωστός σε όλα.

Έχω δρομολογήσει τη φυγή μου από το σπίτι, ελπίζω σε έναν χρόνο περίπου να έχω πάει να μένω μόνος μου. Έχω θέσει όρια και μάλιστα αρκετά σκληρά, όμως, υπάρχουν φορές που χρειάζομαι μια βοήθεια. Τα όρια τα έθεσα σχετικά μεγάλος σε ηλικία και έχουν περάσει μόλις 3 χρόνια από τότε που επεξεργάζομαι αυτό το σενάριο. Τον τρόπο όμως να μη δίνω σημασία δεν τον γνωρίζω ακριβώς. Παλαιότερα με ενδιέφερε πολύ η άποψη τους για εμένα, αργότερα έλεγα πως δεν με νοιάζει, διαπίστωσα όμως πως με νοιάζει απλά είχα βρει κάτι για να κουκουλώνω αυτό που αισθανόμουν. Π.χ. μου έλεγαν "κάνε αυτό!" και απαντούσα "όχι δεν το κάνω, δεν με νοιάζει!". Κατά βάθος όμως με ένοιαζε και με παραένοιαζε. Είναι κάτι που το διδάσκεσαι ή κάτι που ξαφνικά βγαίνει στην επιφάνεια;

Επίσης ισχύει αυτό με τα όνειρα μιας και η μάνα μου θέλει να γίνω γιατρός, κάτι, που απλά σιχαίνομαι. :) Δεν νομίζω πως ήθελε να γίνει γιατρός απλά είναι της γνώμης πως οι γιατροί είναι πλούσιοι, επιτυχημένοι, με 15 βίλες εδώ κι εκεί. Παλαιότερα πίεζαν τα αδέρφια μου να σπουδάσουν ιατρική, δεν σπούδασαν όμως σε πανεπιστήμιο. Δεν ήταν του διαβάσματος, αντίθετα, εγώ ήμουν και έτσι πέρασα σε πανεπιστήμιο. Από τότε ξεκίνησε η πραγματική πίεση ακόμα και με καυγάδες για να ακολουθήσω την ιατρική. Και σήμερα μου κάνει καυγάδες η μάνα μου, η δηλώνει απογοητευμένη που με κάνει ευτυχή ένα επάγγελμα που έχει σχέση με την Θεωρητική Κατεύθυνση. Έχετε απόλυτο δίκιο σε αυτά που λέτε.

Sfardaklas φυσικά, ό,τι χρειαστείς μπορείς να μου πεις. Εδώ είμαι και ευχαρίστως θα σου πω την γνώμη μου σε ό,τι σε απασχολεί!!