Είμαι πραγματικά απελπισμένη και δεν ξέρω τί να κανω...
Τα προβλήματα μου ειναι τόσα πολλά που δεν ήξερα σε ποια κατηγορία να γράψω, αλλα η συγκεκριμένη μου φαίνεται κατάλληλη αυτή τη στιγμή.
Το άγχος μου είναι πάνω απο τα όρια του νορμάλ και οι φοβίες μού,μου απαγορεύουν να ζήσω μια φυσιολογική ζωη.
Συγνώμη εαν σας κουράσω γιατι προκειται να σας πω απο την αρχή την ιστορία μου αλλα έχω ανάγκη να το πω σε καποιων που δεν με ξερει.
Διαγνώστηκα με ΙΨΔ πριν 6 χρόνια στα 20 μου, έπειτα απο "μελαγχολικό σύνδρομο" διάρκειας 10 ημερων περιπου.Δηλαδη δεν μπορουσα να φαω και κυριως να κοιμηθω για 10 μερες ΚΑΘΟΛΟΥ επειδη φοβομουν μην τρελαθω.Κι αυτο τρελα ηταν αλλα εγω φοβομουν πχ οτι θα αρχισω να χοροπηδαω δεξια κι αριστερα λεγοντας οτι ειμαι η Κλεοπάτρα κ οτι θα με κλεισουν στο ψυχιατρειο.
Από πολύ μικρή υπέφερα απο ψυχαναγκασμούς. Ειχα βρει στα 6 μου χρονια, εναν συνδυασμο ενώνοντας τα δαχτυλα του δεξιου μου χεριου και τον εκανα 4 φορες γιατι ετσι επρεπε αλλιως καποιο κακο θα παθαινε η οικογενιά μου,και ανοιγοκλεινα 4 φορες το φως και τις πορτες.Και στα 7-13 μου είχε καρφωθεί η ιδεα οτι ειμαι υιοθετιμενη ή οτι με μπερδεψαν στο μαιευτηριο με αλλο μωρο κι αυτο γιατι ειδα σε μια ελληνικη ταινια οτι ο Κωνστανταρας που εκανε τον πατερα μιας γυναικας που πηγε να γεννησει αλλαξε το εγγονι του που νομιζε οτι γεννηθηκε νεκρο με ενα αλλο υγιες μωρο κ οταν το πηρε χαμπαρι η "αδικημενη" γυναικα εψαχνε το αληθινο της παιδι.
Εψαχνα συνεχεια σε συρταρια των γονιων μου μηπως βρω κανενα χαρτι υιοθεσιας...Ηταν δραμα εκλεγα σχεδον καθημερινα κρυφα παντα.
Μια μερα στα 13 μου ειδα στις ειδησεις οτι ειχαν μπερδεψει 2 μωρα,2 κοριτσακια κ οτι πηγαιναν εκτη δημοτικου.ΟΙ γονεις του ενος κοριτσιου μετα απο dna test ανακαλυψαν οτι δεν ειναι δικο τους κ ψαχνανε να βρουνε το δικο τους. Πανικοβληθηκα, πειστηκα οτι εγω ημουν το αλλο κοριτσακι κι οτι επειδη κερδιζω χρονια πηγαινα πρωτη γυμνασιου ενω το αλλο εκτη...tragic!Τελικα ανακαλυψαν οι γονεις μου οτι εκλαιγα με αναφιλητά κ αναγκαστικα να τους πω τι συνεβαινε περιμενοντας να ακουσω οτι δεν ειμαι δικο τους παιδι.Γελασανε ειναι η αληθεια και μου ειπαν οτι με κανανε στα 25 τους κ δεν ειχαν κανενα λογω να υιοθετησουν παιδια και να μην σκεφτομαι ολο βλακειες. Ενταξει αυτο εκεινη τη στιγμη εληξε.
Αργοτερα στα 15 μου κολλησα με το πρωτο μου αγορι τοσο πολυ που δεν αντεχα χωρις αυτον και υπεφερα οταν χωρισαμε μετα απο 4 χρονια σχεσης...εμεινα κολλημενη συνολο 7 χρονια...η αληθεια ειναι οτι εκεινη την εποχη σε μια 3ημερη εκδρομη με το σχολειο παθαμε σοβαρο ατυχημα και εβλεπα παντου λιποθυμους συμμαθητες...μας παιξανε κ στις ειδησεις ευτυχως δεν ειχαμε θυματα....Εγω ημουν εντελως αταραχη δεν ενιωσα τιποτα απολυτως χτυπησα αλλα οχι σοβαρα, απλοι μώλωπες.Το περιεργο ηταν οτι αρχισα να τρεχω μακρια απο το λεωφορειο στα ξαφνικα χωρις να ξερω το γιατι κ οι φιλες μου με κυνηγουσαν απο πισω. Απο τοτε κ μετα αρχισα να εχω σοβαρα προβληματα. Κρισεις πανικου ολοενα πιο συχνα μαζι με το στρες των πανελληνιων...Περασα σε καλη σχολη ,αλλο δραμα ο πρωην μου περασε σε αλλη πολη.
Στην πολη που σπουδασα εφτυσα αιμα πραγματικα με τις κρισεις πανικου στα λεωφορεια νομιζα οτι πεθαινω ανα πασα στιγμη...φυσικα ολες αυτες οι κρισεις δεν εγιναν ποτε αντιληπτες θελω να πιστευω τις περνουσα μονη μου ετοιμη να λιποθυμησω.
Τελος παντων δεν μπορουσα να ταξιδεψω ποτε αταραχη απο πολη σε πολη κ εβρισκα ολο δικαιολογιες για να μην πηγαινω στην πολη των σπουδων μου...
Αρχισαν οι φοβιες για ασθενειες να πεφτουν βροχη. AIDS, καρκινοι, λευχαιμιες...ολα επρεπε να τα εχω κ το κυριοτερο ημουν σιγουρη οτι τα εχω,εξεταζα τον εαυτο μου διαρκως.
Ετσι καπως εφτασα σε νευρολογο για να εξεταστω για ογκο στον εγκεφαλο (μονο κάλο εχω τελικα) και εφυγα απο κει με αντικαταθλιπτικα τα οποια με εκαναν να εχω ολες τις παρενεργειες που εγραφαν οπως ακαθισια,τρομο,πανικο κ αλλα. Τοτε πειστηκα οτι ειμαι τρελη...και ηρθε η αυπνια κ η αφαγια...ενας καλος ψυχιατρος που πηγα τοτε μου γραψε τα seroxat απο αντικαταθλιπτικα, και notorium ως αντικαταθλιπτικο. Τα παιρνω απο τοτε και ηρεμησα χωρις να τον εχω επισκεφτει για θεραπεια...Οι γονεις μου ειναι αντιθετοι με τους ψυχιατρους για τα νεα παιδια κ κοστιζει κ μια περιουσια η επισκεψη.
Αυτη τη στιγμη ειμαι 26 , ακομα πολυ ομορφη ομως χωρις καμια σοβαρη σχεση στο ενεργητικο μου γιατι φοβαμαι και ΑΓΧΟΝΟΜΑΙ.Μισω τον εαυτο μου υπερβολικα....
Ειλικρινα με μισω πολυ γι αυτο που ειμαι.Δουλευω αλλα αμοιβομαι ελαχιστα και δουλευω κ εθελοντικα σε δωρεαν φροντηστηριο για παιδια απο εκει μονο παιρνω μια μικρη χαρα. Το τωρινο μου προβλημα ειναι οτι ξεροντας ποσο προβληματικη ειμαι αποδεχομαι οτι δεν θα εχω ποτε φυσιολογικη ζωη,θα γερασω μονη με τις γατες και το σκυλο μου τετοια που ειμαι...Δεν αντεχω αλλο θελω να παψω να ζω αληθεια δεν εχω μελλον.Τι να κανω??
Συγνωμη που ειναι τεραστιο το ποστ.
Το περιεργο ειναι οτι δεν φαινομαι στους αλλους προβληματικη αλλα μεσα μου υποφερω...
