Γεια σας.
Με λενε Κωστα και ειμαι 30 χρονων. Καταγομαι απο ενα μικρο αγροτικο χωριο, οι γονεις μου ειναι αγροτες. Στα 18 μου εφυγα απο το σπιτι λογω σπουδων. Σπουδαζα αρκετα μακρια απο τον τοπο μου μια σχολη η οποια δεν μου ηταν αδιαφορη αλλα εκτος του οτι δεν ηταν κατι που με γεμιζε εντελως ηταν και και μια σχολη της οποιας η επιλογη δεν ηταν εντελως δικη μου. Την επελεξα και με βαση την προτροπη των γονιων μου αλλα και ενος θειου ο οποιος ειχε σπουδασει κατι αντιστοιχο στο παρελθον. Στο 2ο μου ετος στην σχολη, οταν τα μαθηματα αρχισαν να γινονται απαιτητικα καταλαβα πως η σχολη αυτη δεν μου αρεσει, δεν με γεμιζει, δεν μου δινει κινητρο να παλεψω να την τελειωσω. Δεν ειπα τιποτα στους γονεις μου ομως υπο τον φοβο μην με αποδοκιμασουν, μην τους πικρανω λογω του οτι τοσα χρονια και τοσα χρηματα πανε χαμενα, παρα μονο 4 χρονια αργοτερα οταν και η κατασταση ειχε φτασει σε σημειο που δεν πηγαινε αλλο. Χρωστουσα αρκετα μαθηματα, ειχα καταθλιψη (ειχε γινει επισημη διαγνωση απο ψυχιατρο) αλλα και ειχα βρει κατι που μου αρεσε να κανω και που ηθελα να ακολουθησω σαν επαγγελμα. Μετα απο μια περιοδο εντονων αντιπαραθεσεων με τους γονεις μου δεχτηκαν τελικα να αφησω την σχολη και να σπουδασω αυτο που ηθελα. Ηξερα ομως πως δεν το δεχτηκαν με την καρδια τους. Εκεινη την περιοδο γνωρισα μια κοπελα με την οποια ειμαστε ακομα μαζι 4 χρονια τωρα. Την αγαπαω και την σεβομαι οπως και αυτη εμενα. Μολις τελειωσα την δευτερη σχολη η ελλαδα ειχε μπει για τα καλα στην οικονομικη κριση και η ευρεση δουλειας ηταν πολυ δυσκολη. Εδω και λιγοτερο απο χρονο εχω φυγει στο εξωτερικο μαζι με την κοπελα μου. Ανεκαθεν μου αρεσε η ιδεα να φυγω στο εξωτερικο αλλα ποτε δεν τολμουσα να το αποφασισω και παλι εξαιτιας του φοβου της αντιδρασης των γονιων μου. Το συζητησαμε ομως με την κοπελα μου και αποφασισαμε (εγω προσωπικα με βαρια καρδια) να φυγουμε. Οταν τελικα βρηκα το θαρρος να το ανακοινωσω στους γονεις μου η πρωτη αντιδραση τους εμοιαζε λες και τους ειπα πως μου απομενουν λιγοι μηνες ζωης. Λιγες μερες μετα αρχισαν τον ψυχολογικο πολεμο γεμιζοντας με ενοχες και αμφιβολιες για το αν θα τα καταφερω ή οχι. Ενοχες οπως για παραδειγμα "τι θα απογινουν τοσα χωραφια εδω, εμεις γερναμε και θελουμε να εχουμε τον γιο μας διπλα μας να μας βοηθαει σε μια δυσκολη στιγμη, τοσα χρονια κανεις του κεφαλιου σου, ολα τα παιδια ξαναγυρισαν στο χωριο με τις κοπελες τους, τι θα κανεις στην ζωη σου, πως θα τα καταφερετε εκει εξω χωρις βοηθεια, εμεις δεν μπορουμε να σε βοηθησουμε εκει που θα πας, και εδω εχεις σπιτι δικο σου, εχεις τα χωραφια σου και επισης μπορεις να εξασκησεις εδω το επαγγελμα σου, νομιζεις εξω εσας περιμενουν?"
Ειμαστε με την κοπελα μου 8 μηνες στο εξωτερικο, αντιμετωπισαμε δυσκολιες και ακομα αντιμετωπιζουμε αλλα τουλαχιστον εχουμε και οι 2 μια δουλιτσα πανω στο αντικειμενο μας. Δεν μπορω να πω πως εχουμε καταφερει πολλα, αλλα σιγουρα μεσα στους 8 αυτους μηνες εχουμε καταφερει περισσοτερα απο οσα ειχαμε καταφερει στην ελλαδα τα τελευταια 3 χρονια. Θεωρω πως για 8 μηνες σε μια ξενη χωρα τα εχουμε παει καλα και πως θα πανε τα πραγματα καλυτερα.
Οι γονεις μου ομως ακομα και μεσω τηλεφωνου συνεχιζουν να μου κλαιγονται, να μου γκρινιαζουν, να με γεμιζουν τυψεις και ενοχες, ακομα και αμφιβολιες. Αποφευγω να τους τηλεφωνω μονο και μονο γιατι καθε φορα μετα απο καθε τηλεφωνημα τους, γεμιζω την ψυχη μου με περισσοτερες τυψεις και πονο και στενοχωρια.
Επισης οι γονεις μου δεν συμπαθουν ιδιαιτερα την κοπελα μου γιατι με πηρε μακρια τους και εχει αλλες συνηθειες σαν κοπελα που μεγαλωσε σε μια μεγαλη πολη της ελλαδας και οχι σε ενα μικρο χωριο σαν το δικο μου.
Αγαπαω παρα πολυ τους γονεις μου και τους σεβομαι απεριοριστα αλλα δεν μπορω να ζω αλλο σε αυτη την κατασταση. Δεν μπορω να ζησω για το υπολοιπο της ζωης μου με το διλλημα κοπελα μου και εξωτερικο ή γονεις και χωριο... δεν αντεχω αλλο να νοιωθω τυψεις και ενοχες για τις επιλογες μου. Δεν αντεχω αλλο το γεγονος πως οι γονεις μου δεν με εχουν βοηθησει ποτε ψυχολογικα. Δεν εχουν επικροτησει ποτε καμια μου επιλογη. Ποτε οταν αντιμετωπιζα δυσκολιες δεν με εμψυχωσαν λεγοντας μου εστω ενα απλο "μην φοβασαι, ολα καλα θα πανε και ειμαστε και εμεις εδω, δεν εισαι μονος ". Συνηθως η αντιδραση τους ηταν του στυλ "αμα δεν σ αρεσει η σχολη εχουμε και χωραφια" και "αμα δυσκολευεσαι εκει που εισαι τωρα γυρνα πισω με ή χωρις την κοπελα σου αν δεν θελει. Θα βρεις αλλη καλυτερη." Νοιωθω τοσο διαλυμενος μεσα μου, σκεφτομαι τον πατερα μου που νοιωθει πικραμενος εξαιτιας μου και ισως και ντροπιασμενος και θελω να αυτοκτονησω. Το εχω σκεφτει και αυτο ειναι η αληθεια αλλα αγαπω πολυ τους γονεις μου για να τους δωσω τοσο μεγαλο πονο με τον θανατο μου.
Ειμαι ενας αντρας 30 χρονων που δεν εχει το θαρρος να αντιμετωπισει ουτε τους γονεις του, ουτε τις δυσκολιες της ζωης. Ειμαι ενας ανθρωπος χωρις ιχνος αυτοπεποιθησης και ψυχικης δυναμης, γεματος θλιψη, ενοχες και αμφιβολιες.
Αυτο που με τρομαζει ομως περισσοτερο ειναι μηπως οι γονεις μου εχουν δικιο τελικα και ξερουν καλυτερα απο μενα τι ειναι καλυτερο για το μελλον μου.
Σας ευχαριστω για τον χρονο σας, ακομα και αν δεν μπορεσει καποιος να με βοηθησει, το γεγονος πως τα εβγαλα απο μεσα μου σιγουρα με ανακουφισε εστω και προσωρινα.
