Καλησπέρα σε όλους, είμαι καινούργια στο φόρουμ και γενικότερα δεν έχω άλλη εμπειρία στο να διατυπώνω τις σκέψεις μου σε σελίδες του ίντερνετ όχι ότι το θεωρώ κακό απλά δεν έτυχε έως τώρα. Αυτή την φορά έχω πολύ μεγάλη ανάγκη να πάρω ίσως κάποιες συμβουλές κ από ανθρώπους που δεν γνωρίζω μιας κ όλοι μας συνήθως απευθυνομαστε γι αυτά στο άμεσο περιβάλλον μας. Είμαι 29 χρονών κ βρίσκομαι σε μια σχέση εδώ και ενάμιση χρόνο με έναν άνθρωπο τον οποίο γνωρίζω τέσσερα χρόνια τώρα. Αρχικά κάναμε παρέα, εκείνος μου εκδήλωνε άμεσα το ενδιαφέρον του κ εγώ δεν τον έβλεπα "αλλιώς" πέρα από φίλο! Κάποια στιγμή (για να μην αναλύω κ πάρα πολύ) ο τρόπος που με διεκδικούσε μου κέντρισε το ενδιαφέρον κ ενέδωσα. Στις αρχές ήμασταν κ οι δυο πολύ ερωτευμένοι κ πέσαμε με τα μούτρα ο ένας πάνω στον άλλον... μέναμε πολύ συχνά μαζί εξαρχής. μια σπίτι μου κ μια στο δικό του. 5 ήμερες την εβδομάδα μαζί.Εγώ τότε ήμουν άνεργη κ εκείνος επειδή είναι μουσικός εν ενεργεία βέβαια πάραυτα είχαμε πολύ ελεύθερο χρόνο. Καθώς ο καιρός περνούσε αποφασίσαμε να φύγουμε για διακοπές από Ιούνιο κ να γυρίσουμε Σεπτέμβριο κ πήγαμε στο εξοχικό που εχω σε ενα νησι. Αυτο εκεινος δεν το εχει ξανακανει με κοπελα ποτε να αφιερωσει τοσο χρονο. Αυτο οπως λεει το εκανε επειδη ηθελε να μαθουμε πολυ καλα την καθημερινοτητα ο ενας του αλλου. Σημειωνω οτι αυτος ειναι 37 χρονων. Γενικοτερα του εχουν βγει συναισθηματα με μενα πρωτογνωρα για εκεινον. Οπως το οτι πρωτη φορα εχει νιωσει οτι εχει γνωρισει το αλτερ ιγκο του σε γυναικα κ αυτο αυτοματως τον κανει να αισθανεται πως ειμαι η γυναικα της ζωης του. Εγω απο την αλλη ερωτευτηκα τοσο σφοδρα, κ ακομα ειμαι, που εχω φτασει σε ενα σημειο να μην του αρνουμαι ποτε τιποτα. Μετα το καλοκαιρι λοιπον ξεκινησαν τα προβληματα! Με λιγα λογια, μου εχει ζητησει 3 φορες να χωρισουμε για τον λογο οτι ενω τα βρισκει ολα τελεια κ μαλιστα φοβαται οτι αν χωρισουμε ισως να ειναι το μεγαλυτερο λαθος της ζωης του, παρολα αυτα ενω με νιωθει σαν οικογενεια του κ νιωθει οτι μαζι μου ειναι ο εαυτος του, του λειπει ενα πολυ βασικο συστατικο, αυτο που σε κανει οταν εχεις να δεις τον αλλον 2 μερες να θες να τρεξεις εκει... Στο σεξ ειναι ολα μια χαρα... Στο θεμα "ξεκινημα" δυσκολευεται! Σε καθε χωρισμο που ηθελε, εγω τελικα ημουν αυτη που μεσω κουβεντας παντα το ανεστρεφα κ του διναμε παραταση! Εκεινος μου λεει "θα μπορουσα να σου πω οτι δεν ειμαι ερωτευμενος πια κ να τελειωνε εκει η κουβεντα, αλλα σε παω μου λεει σε πιο βαθεια νερα... θα ηθελα η σχεση αυτη να με χορευει να λειπεις κ να θελω να σε δω...". Ουσιαστικα καταλαβαινω οτι ισως υποσυνειδητα εχω γινει πια δεδομενη κ εχει χαθει το "μυστηριο" που υπηρχε στην αρχη. Ως αποτελεσμα ολων των παραπανω ειναι το να παθαινω κρισεις πανικου, να φοβαμαι μην τελειωσει αυτη η σχεση κ να παραιτουμε... οταν εκεινος ζηταει τον χωροχρόνο του εγω να μην εχω διαθεση για τιποτα και να προσπαθω να βρω λυσεις για το πως θα τον κανω να με ξανα ερωτευτει... να επιδιορθωσω την ζημια!!! Οταν λοιπον εχουμε φτασει σε αυτο το σταδιο γινεται??? τι μπορω να κανω?
Σας ευχαριστω πολυ εκ των προτερων
