ποστ Ν2

θα προσπαθησω σε ελληνικα αυτη την φορα.νιωθω πως αρχιζει και με παιρνει ι κατω βολτα.και μονο να προσπαθησω να εξηγησω την ολη κατασταση,μου φαινεται τοσο πολυπλοκο.νιωθω παραξενα.στην δουλεια πχ,να λειτουργω,και ταυτοχρονα να παρατηρω τισ κινισεις μου.νιωθω οτι προκαλω αντιπαθεια στον καθενα που με βλεπει.εχω μια ταση να αποφευγω την κοινωνικη επαφη.μονο με την κοπελα μου θελω να ειμαι.εχω την ταση να κανω πωσ απασχολουμαι με κατι,στην δουλεια πχ,Εκεινη την στιγμη,περιστρεφεται το μυαλο μου,αναμεσα στο πως νιωθω εγω,πωσ φαινομαι στουσ αλλους,και ολα,γυρω απο το πλαισιο της \"νορμαλ\" συμπεριφορας.πριν ενα διαστημα ημουν καλυτερα.να πω οτι δεν ξερω τι φταιει?Ψεμματα.εχω κανει τις αναπολησεις μου,εχω δει το παρελθον μου,και βλεπω οτι σε κρισιμα σημεια,εφηβεια πχ,διαλεγα τον δρομο της απομωνοσης,αντι κατι αλλο.μου ειναι πολυ δυσκολο να ξεφυγο απο τον εαυτο μου,και ειμαι σε μια κατασταση,που φοβαμαι πως ειμαι εγκλωβισμενος σε αυτην.να δουλευω με τους γονειε μου,να με εμποδιζουν οι φοβιες μου απο το να βρω λυσεις.νιωθω μια υπαρξιακη μοναξια.και φοβαμαι να τα πω στους γυρω μου.και ξερω οτι ειμαι θυμα του εαυτου μου στην τελικη.σχεδον καθε μερα φτανω σε ενα σημειο σχεδον πληρουσ απελπισιας.και με θυμωνει με τον τροπω που λειτουργουν οι υπολοιποι στην καθημερινοτητα τους.και με μενα,που ξερω ποσο αφησα το μυαλο μου,να περιπλαναται σε τετοιυσ διαδρομους.εχω γινει απομακρος,και εχω την φοβια οτι το να συμπεριφερθω πιο νορμαλ.θα παρεξηγηθει.εχω σιχαθει να βλεπω να με κοιτανε με ενα παραξενω βλεμμα,και εχω σιχαθει να ξερω οτι το προκαλω εγω.αυτη η γνωση ειναι το χειροτερο.οτι δεν αφηνομαι να σκεφτω παραλογα,και να νιωσω καλυτερα,οτι φταει καποιος αλλος.πηγαινω σε εναν ψυχολογο θεσσαλονικη,αλλα και εκει νιωθω οτι το χαραμιζω,δεν αφηνομαι ,δεν ξεφεβγω απο την ταση να συμπεριφερομαι τυπικα,να μην επεμβαινω στην ιδια μου την ζωη.αφτα.θα ηθελα τοσο πολυ να ειμαι καποιος αλλος,αλλα ουτε αφτο δεν εχω την αποφασιστικοτητα να σκεφτω¨).δεν θελω λυσεις εδω μεσα,μια αποψη μονο,και καπια συμβουλη.ευχαριστω