Ζηλευω τις φιλες μου γιατι ειμαι μονη μου?
hello, με λενε Στελλα και ειμαι 23 ετων. Δεν εχω κανει ποτε σχεση και ντρεπομαι γ αυτο. Επισης δεν ειχα ποτε κατακτησεις σε αντιθεση με τις φιλες μου που ανα διαστηματα εχουν αρκετες και παντα τις προσεχουν. Ξερω να ντυνομαι κ να αναδεικνυω το σωμα μου, εχω κανει αλλαγες στην εμφανιση μου,πχ βαφη μαλλιων, μακιγιαζ, και γενικα δεν εχω καποιο χτυπητο ελαττωμα πχ μεγαλη μυτη ή κατι τετοιο. Εχω ενδιαφεροντα κ μπορω να σταθω ανετα σε μια συζητηση. Στο προσωπο ειμαι ομως πολυ μετρια και ολες μου οι φιλες ειναι πολυ πιο ωραιες. Δηλαδη στην παρεα οταν μας πλησιαζουν αγορια παντα μιλανε σ αυτες κυριως. Να σημειωσω πως ειμαι ντροπαλη με τα αγορια σε μεγαλο βαθμο αλλα επειδη και οι φιλες μου ειναι ντροπαλες αρκετα αλλα εχουν κατακτησεις δε μπορω να αποδωσω μονο εκει το γεγονος οτι ειμαι μονη μου κ δε με πλησιαζει ποτε κανεις. Εχω χιουμορ και μπροστα σε αγορια (γελανε ατομα με αυτα που θα πω, δεν ειναι οτι εγω φανταζομαι οτι εχω χιουμορ) κ η παρεα μου περναει ευχαριστα με μενα και με συμπαθουν γενικα πολλα ατομα , ειμαι κοινωνικη, δε γκρινιαζω και ειμαι βολικος ανθρωπος...δεν ξερω τι φταιει...αυτο που ξερω ειναι οτι τον τελευταιο καιρο στην παρεα μου ολες εχουν απο τουλαχιστον μια κατακτηση κ μερικες και σχεση ενω μεχρι τωρα δεν ειχε καμια σχεση (κατακτησεις ειχαν ομως παντα ολες)...οπου παμε τις προσεχουν γιατι ειναι εντυπωσιακες χωρις καν να βαφονται, να προσποιουνται, να ναι προστυχες ή να ντυνονται ιδιαιτερα ενω εμενα κανεις...φανταζομαι ειναι η αυρα τους, το καλυτερο προσωπο, το ωραιοτερο σωμα με καμπυλες...μονο αν μας πλησιασει καποιος ως παρεα θα μιλησει και σε μενα αλλα και παλι απο καθαρη ευγενεια...γενικα δεν 'παει το ματι τους' σε μενα, αυτο νομιζω συνοψιζει την κατασταση μου και λογικα τους βγαζω απιστευτη ξενερα ενω ειμαι ομιλητικη και πεταω αστεια κ γελανε...δεν ειμαι εμφανισιμη το ξαναδηλωνω αλλα δε θεωρω οτι δε θα μπορουσα ποτε να βρω σχεση λογω εμφανισης, δηλαδη εχω δει κ αρκετα πιο ασχημες απο μενα σπανια βεβαια αλλα εχω δει. Το θεμα ειναι οτι εχω αρχισει να απομονωνομαι γιατι τελευταια-δεν ξερω εχει πεσει επιδημια φλερτ φαινεται- σε καθε εξοδο οι φιλες μου εχουν καποιον να τους κοιταει κ γω δε θελω να φαινομαι ως η ατυχη, η κακομοιρα της παρεας...γιατι οσο συνεχιζουν να μην με πλησιαζουν ενω αυτες τις πλησιαζουν πολλοι-και στο στυλ τους οχι οποιοσδηποτε καφρος- κ εχουν σχεση, τοσο τονιζεται η δικη μου 'κακομοιρια', ας το θεσω ετσι. ως τωρα δεν το σκεφτομουν ποτε, δε μου ελειψε μια σχεση, περνουσα γαματα με την παρεα μου, καναμε κ συνεχιζουμε να κανουμε τρελες και να γελαμε...απλως οταν ακουω οτι ενας ακομη τους ριχτηκε και περνανε τελεια με τα αγορια τους, με θλιβει γιατι θυμαμαι τα δικα μου...δεν ειναι ζηλια ακριβως γιατι αυτες ηταν παντα 2-3 επιπεδα πιο πανω απο μενα εμφανισιακα κ στην ανεση αλλα θλιβομαι που θα μεινω γεροντοκορη και να με λυπουνται ολες...αυτο με ποναει περισσοτερο, κ να μεινω μονη μου θα το παλεψω δε νιωθω προσωρινα την αναγκη για μια σχεση αλλα με πειραζει το κοινωνικο του πραγματος, τα σχολια απο πισω μου, η αναποφευκτη συγκριση με τις αλλες...δεν ξερω τι αλλο να κανω, οταν ερχονται αγορια ενταξει φαινομαι ντροπαλη αλλα μιλαω δεν σνομπαρω ουτε καθομαι βουδας...οι αλλες εχουν κ πιο ανεση και καλυτερη προσωπικοτητα...δε ζηταω αυτα που εχουν αυτες ουτε τον τελειο γκομενο ουτε την τελεια εμφανιση γιατι ειμαι πολυ ρεαλιστρια ως χαρακτηρας και αρκουμαι σ αυτα που εχω...θα θελα μια κατακτηση, κατι να μου τονωσει την αυτοπεποποιθηση για να μη φαινομαι το μαυρο προβατο της παρεας...αυτο μονο...απο τις κολλητες μου που εχουν παντα τις περισσοτερες κατακτησεις η μια εχει τελειο προσωπο και ιδιατερο κ τελειο σωμα κ η αλλη εχει φοβερες καμπυλες και εμφανισιμο προσωπο...και η λοιπη παρεα το ιδιο...εγω χορευω ωραια, εχω αδυνατο σωμα και πολλοι μου λενε ειναι ωραιο αλλα εγω βλεπω κοιτανε παντα τις αλλες...τι να κανω για ξεπερασω τη ζηλια μου? κ σκεφτομαι τωρα θα παμε κ διακοπες το καλοκαιρι και παλι θα τους ριχνονται ολοι κ σε μενα κανεις...εχω σκεφτει να παω σε ψυχολογο γιατι η αυτοεκτιμηση μου ειναι απο παντα πολυ χαμηλη ειδικα στον τομεα αγορια που δεν εχω επιτυχια αλλα κ γενικοτερα...ετσι γεννηθηκα, δεν ξερω...ισως ακουγομαι κλαψας αλλα δεν ειμαι ετσι στην πραγματικοτητα δειχνω αλλο προσωπο χαρουμενο, προσιτο δεν μιζεριαζω δηλαδη σε κανεναν, προσπαθω να δινω θετικες συμβουλες...εχει περασει απο το μυαλο μου οτι θα μεινω χωρις συντροφο για παντα και δεν αντεχεται η σκεψη...δε με νοιαζει αν θα ειναι τωρα ή σε δεκα χρονια απλως πιστευω πλεον οτι δε θα βρεθει ποτε...