Ντροπή+στεναχώρια+άγχος

Πιέστηκα πάρα πολύ κι ενώ πάντα ήμουν στο mood ή προχωράω με πίεση ή τα παρατάω και εξαφανίζομαι, μίλησα για τα άγχη μου και την πίεση που αισθάνομαι + πως δεν μπορώ να ανταπεξέλθω όπως θα ήθελα και όπως είμαι υποχρεωμένος σε μια συγκεκριμένη υποχρέωση που μου ορίζεται για το επόμενο διάστημα... Αυτή η τελευταία μου υποχρέωση θα με κάνει να φτάσω στο τέρμα του στόχου που είχα ορίσει πριν κάποια χρόνια, νιώθω όμως κούραση και σαν να μην αντέχω. Μου έδωσαν το ελεύθερο να κάνω ό,τι θέλω, κυριολεκτικά - μεταφορικά δεν ξέρω όμως υποτίθεται, πως κάνω ό,τι θέλω. Και τώρα ντρέπομαι - στεναχωριέμαι - αγχώνομαι που δεν καταφέρνω να είμαι τέλειος, ενώ, γνωρίζω σήμερα πως κανείς δεν είναι τέλειος. Είναι η πρώτη φορά που το έβγαλα παραέξω αυτό όμως και αισθάνομαι άσχημα. Υπάρχει κάποια άσκηση με την οποία θα μπορούσα να δουλέψω αυτό που αισθάνομαι; Με τον καιρό φεύγει; Είναι η 1η φορά της έκθεσης;

Ίσως ντρέπομαι κιόλας γιατί ανοίχτηκα στους δικούς μου, κάτι που δεν πολυσυνηθίζω και ζήτησα την βοήθεια τους στο να με βοηθήσουν. Έτσι εκείνοι ανέλαβαν να βρουν άκρη με την υποχρέωση μου την οποία από σήμερα ξαναπιάνω επίσημα στα χέρια μου... Κι αισθάνομαι παράξενα που ανέλαβε άλλος να βρει άκρη με την υποχρέωση μου.

Όντως κάνεις δεν ειναι τέλειος,μπορείς Ομως να γίνεις τέλειος για εσένα και μετα για τους άλλους!Επισης πρεπει να θετεις όρια αλλα και να βάζεις προτεραιότητες.Επισης,δεν ειναι κακο να ζητάς βοήθεια αρκεί να θες να βοηθηθεις!

Σκέπτομαι να αρχίσω να κάνω λάθη συνειδητά για να το νιώσω στο πετσί μου, όμως μου είναι πολύ δύσκολο αυτό. :( Το άγχος μου φουντώνει και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Και τι λάθος να κάνω π.χ. στην οικογένεια μου; Ένα πράγμα που δούλεψα κάπως είναι να λέω Όχι. Είπα 2 όχι την περασμένη βδομάδα συνεχόμενα. (μάλλον είναι τα 2 πρώτα μου όχι). Υπάρχουν τομείς όμως που με ταράζουν και με πονάνε πολύ. Δεν έχω καταλάβει τι με φοβίζει αν δεν είμαι τέλειος. Νομίζω πως θα με κατακρίνουν και θα με εγκαταλείψουν. Από αγνώστους πως θα με κατακρίνουν και από γνωστούς πως θα με εγκαταλείψουν.

Ολοκληρωσε τον σκοπο σου οποιος κ να ειναι για να νιωσεις καλυτερα,τωρα ειναι λογικο να νιωθεις αμηχανια επειδη εκανες κατι που δεν συνηθιζεις κ ανοιχτηκες στους δικους σου,Εννοειται δεν πρεπει να κανεις λαθη συνειδητα αλλα ετσι κ κανεις αθελα σου μην πανικοβαλλεσαι ολοι κανουν καποτε,Μαλλον ντρεπεσαι να πεις οχι ομως ειναι απαιραιτητο να το μαθεις διαφορετικα θα βρεθουν ανθρωποι που θα σε εκμεταλλευονται κ ειναι καλο βημα το οτι αρχισες να λες οχι,Αυτο που νιωθεις τωρα ειναι αναμενομενο κ οταν εξασκηθεις περισσοτερο να λες οχι θα νιωσεις καλυτερα

Μην αισθάνεσαι άσχημα.Δεν καταλαβαίνω ακριβώς ποιό είναι το πρόβλημα σου αλλά σίγουρα έχεις χαμηλή αυτοπεποίθηση κάτι που πρέπει να βελτιώσεις!Δεν είναι έυκολό δεν είναι όμως και δύσκολο .Κοίτα αρχικά σου προτείνω να ηρεμήσεις και να δείς τα πράγματα πιο ρεαλιστικά!Δηλαδή να μην πελαγώνεις και να ξαναγυρνάς πίσω.Μην έχεις ενοχές που ζήτησες βοήθεια!Κάθε άλλο!Η οικογένεια σου θα είναι πάντα εκέι να σε βοηθήσει και κανείς δεν σε αγαπά περισσότερο απο αυτή.Επομένως σου προτείνω να ψαξεις να βρείς τον εαυτό σου και να τον αγαπήσεις.Όλοι κάνουμε λάθη μεγάλα ή μικρά και κανείς δεν είναι τέλειος με τη γενικότερη έννοια.Όμως για να προχωρήσεις πρέπει να αισθάνεσαι τέλειος και να έχεις πάντα στο μυαλό σου οτι έκανες ΌΤΙ καλύτερο μπορούσες!Έτσι δεν θα έχεις ενοχές μετά και οι υποχρεώσεις σου θα πραγματοποιηθούν πιο άνετα.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας.

Έχω ένα τεράστιο αίσθημα ευθύνης για τα πάντα. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Σήμερα η μητέρα μου με ρώτησε τι θα κάνω το βράδυ. Της είπα πως θα πάω μια μικρή βόλτα γιατί είχα μπουχτίσει, έβαλα τον θερμοσίφωνα να πλυθώ και να ετοιμαστώ. Λίγες ώρες αργότερα ήρθε η μάνα μου και με ρώτησε αν θα της έκανα μια χάρη. Εγώ νόμιζα πως έκανε πλάκα και της λέω όχι δεν στην κάνω... Λέει σοβαρά στο λέω, λέω πες μου αμέ, τι θες; Νόμιζα θα μου έλεγε κάτι να της φέρω. Λέει θέλω να με πας εκεί και εκεί και εκεί και εκεί... Μα δεν σου είπα πως θα βγω;;; Της λέω... Και τότε άρχισε να μου λέει διάφορα πως εκείνη φταίει που είναι συνέχεια από πάνω μου όταν την χρειάζομαι, που κάθεται και πλένει, που μαγειρεύει, που εγώ όποτε μου πει ποτέ δεν είμαι εκεί για εκείνους, που λέω όχι συνέχεια και δεν της προσφέρω κάτι, πως εκείνη αγωνίζεται καθημερινά και εγώ δεν της δείχνω τίποτα... Δεν αντέδρασα... Αφού επέστρεψε όμως συνέχισε τον εξάψαλμο. Είπε πως κουράστηκε πάρα πολύ και δεν άντεχε στον δρόμο και πως εγώ προτίμησα να κάνω βόλτες αφού είμαι αναίσθητος... Εκεί αντέδρασα γιατί δεν είναι αληθή όλα αυτά. Η ζωή μου έχει επικεντρωθεί γύρω από τα θέλω των δικών μου, συνέχεια ζητάνε πράγματα κι εγώ ντρέπομαι να ζητήσω κάτι... Συνέχεια βοηθάω στο σπίτι ενώ τα αδέρφια μου δεν αναλαμβάνουν αυτές τις δουλειές που πρέπει να φέρω εις πέρας. Πολλές φορές προσπαθούν να με φορτώσουν δουλειές στις οποίες δεν έχω καμία ευθύνη με διάφορες δικαιολογίες κιόλας.

Ρώτησα την μάνα μου γιατί δεν ζητάνε από τα αδέρφια μου όλα όσα ζητάνε από εμένα... Απάντησε πως τα αδέρφια μου έχουν άλλα πράγματα, η αδερφή μου συμφώνησε πως η μάνα μου έχει δίκιο και πως εγώ είμαι αναίσθητος και πως εκείνη θα έκανε ό,τι της ζητούσαν. Τότε γιατί δεν σηκώθηκε η αδερφή μου να κάνει αυτό που μου ζητούσε η μάνα μου;

:/ Αισθάνομαι σαν να είμαι στη μέση και επιτρέπω στους πάντες να σκαλίζουν το μέσα μου. Όλο αυτό με καταρρακώνει γιατί μόλις ζητάω κάτι ή μου το χτυπάνε ή με παρατάνε και φεύγουν. Έτσι δεν έχω διδαχτεί να ζητάω κι αισθάνομαι πολύ άσχημα όταν ζητάω κάτι. Αισθάνομαι ανεπαρκής και φοβάμαι. Μέσα μου αισθάνομαι τεμπέλης, αναίσθητος και πολλά άλλα, ενώ προσπαθώ πάρα πολύ σκληρά και μπορώ να καταλάβω πως δεν είμαι τίποτα από αυτά. Συνεχίζω όμως να αισθάνομαι πως μπορεί να είμαι όλα αυτά που μου αποδίδουν.:)

Quote:

---

Originally Posted by Γάτος

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας.

Έχω ένα τεράστιο αίσθημα ευθύνης για τα πάντα. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Σήμερα η μητέρα μου με ρώτησε τι θα κάνω το βράδυ. Της είπα πως θα πάω μια μικρή βόλτα γιατί είχα μπουχτίσει, έβαλα τον θερμοσίφωνα να πλυθώ και να ετοιμαστώ. Λίγες ώρες αργότερα ήρθε η μάνα μου και με ρώτησε αν θα της έκανα μια χάρη. Εγώ νόμιζα πως έκανε πλάκα και της λέω όχι δεν στην κάνω... Λέει σοβαρά στο λέω, λέω πες μου αμέ, τι θες; Νόμιζα θα μου έλεγε κάτι να της φέρω. Λέει θέλω να με πας εκεί και εκεί και εκεί και εκεί... Μα δεν σου είπα πως θα βγω;;; Της λέω... Και τότε άρχισε να μου λέει διάφορα πως εκείνη φταίει που είναι συνέχεια από πάνω μου όταν την χρειάζομαι, που κάθεται και πλένει, που μαγειρεύει, που εγώ όποτε μου πει ποτέ δεν είμαι εκεί για εκείνους, που λέω όχι συνέχεια και δεν της προσφέρω κάτι, πως εκείνη αγωνίζεται καθημερινά και εγώ δεν της δείχνω τίποτα... Δεν αντέδρασα... Αφού επέστρεψε όμως συνέχισε τον εξάψαλμο. Είπε πως κουράστηκε πάρα πολύ και δεν άντεχε στον δρόμο και πως εγώ προτίμησα να κάνω βόλτες αφού είμαι αναίσθητος... Εκεί αντέδρασα γιατί δεν είναι αληθή όλα αυτά. Η ζωή μου έχει επικεντρωθεί γύρω από τα θέλω των δικών μου, συνέχεια ζητάνε πράγματα κι εγώ ντρέπομαι να ζητήσω κάτι... Συνέχεια βοηθάω στο σπίτι ενώ τα αδέρφια μου δεν αναλαμβάνουν αυτές τις δουλειές που πρέπει να φέρω εις πέρας. Πολλές φορές προσπαθούν να με φορτώσουν δουλειές στις οποίες δεν έχω καμία ευθύνη με διάφορες δικαιολογίες κιόλας.

Ρώτησα την μάνα μου γιατί δεν ζητάνε από τα αδέρφια μου όλα όσα ζητάνε από εμένα... Απάντησε πως τα αδέρφια μου έχουν άλλα πράγματα, η αδερφή μου συμφώνησε πως η μάνα μου έχει δίκιο και πως εγώ είμαι αναίσθητος και πως εκείνη θα έκανε ό,τι της ζητούσαν. Τότε γιατί δεν σηκώθηκε η αδερφή μου να κάνει αυτό που μου ζητούσε η μάνα μου;

:/ Αισθάνομαι σαν να είμαι στη μέση και επιτρέπω στους πάντες να σκαλίζουν το μέσα μου. Όλο αυτό με καταρρακώνει γιατί μόλις ζητάω κάτι ή μου το χτυπάνε ή με παρατάνε και φεύγουν. Έτσι δεν έχω διδαχτεί να ζητάω κι αισθάνομαι πολύ άσχημα όταν ζητάω κάτι. Αισθάνομαι ανεπαρκής και φοβάμαι. Μέσα μου αισθάνομαι τεμπέλης, αναίσθητος και πολλά άλλα, ενώ προσπαθώ πάρα πολύ σκληρά και μπορώ να καταλάβω πως δεν είμαι τίποτα από αυτά. Συνεχίζω όμως να αισθάνομαι πως μπορεί να είμαι όλα αυτά που μου αποδίδουν.:)

---

Κουραγιο φιλε μου ετσι κ καθονται αυτοι δεν εχουν δικαιωμα να τα ζητανε ολα απο εσενα,οπωσδηποτε ειναι ζορικη φαση κ οι ανθρωποι ειδικα αν ειναι μεγαλυτερης ηλικιας δεν αλλαζουν ευκολα η καθολου,Προσπαθησε να λειπεις αρκετα απο το σπιτι με παρεα για να ηρεμεις εστω κ για λιγο,Πιστευω τα καλυτερα θα ερθουν για σενα οταν φυγεις απο το σπιτι κ ζησεις αλλου κ οπωσδηποτε ειναι ζορικο λογω της κρισης αλλα πρεπει να το παλεψεις κ απαραιτητα να ολοκληρωσεις τον σκοπο που εχεις θεσει οποιες κ να ειναι οι δυσκολιες,Η παρεα σου κ δραστηριοτητες εκτος σπιτιου θα ειναι ο,τι καλυτερο για να ξεφευγεις ωσπου να δεις τι θα κανεις

Στο πρώτο σου μηνυμα μίλησες για κάποια υποχρεωση που αμα την ολοκληρώσεις θα φτάσεις στο τέρμα του στόχου που είχες ορίσει τα τελευταια χρονια. Μήπως αυτο σε φορτιζει ψυχολογικα? Σαν χαρακτηρας μήπως εισαι γενικα ευαισθητος κι ετσι επιρρεπης στο αγχος και στη στεναχωρια και η υποχρεωση σου αυτη υπηρξε η αιτια στο να εκδηλωθουν αυτα σου τα συναισθηματα? κι αμα τετοια συναισθηματα εκδηλωθουν σε εντονο μαλιστα βαθμο το καθε τι το μετατρεπουν στη σκεψη μας απο μικρό σε μεγαλο, τα απλα σε δυσκολα και τη συνεπεια που συνηθως δειχνουμε στους αλλους σε ελλείψεις και εντοπισμο λαθών. Ακομα κι οταν η προετοιμασία μας για την υποχρέωση αυτη δεν αφηνει περιθωρια στο να αποτυχουμε, ο χαρακτηρας ως τετοιος μας προκαλει να τα αντικριζουμε όλα αρνητικα, όχι μονο στα οσα αφορουν στην υποχρεωση αυτη αλλά και οποιαδήποτε άλλη όψη της ζωης μας. Αποτελεσμα αυτου ειναι και το να θελεις να εκφραστεις, τις σκεψεις που σου προκαλουν τα αισθηματα αυτα να τις πεις καπου, κι αυτο το κανεις εδω. Προσπαθησε να προσανατολίσεις και να κατευθυνεις τη σκεψη σου στα θετικα, στους στοχους που μεχρι τωρα κατορθωσες, σ αυτα για τα οποια οι αλλοι σου δειχνουν αναγνωριση κι εμπιστοσυνη, σ' αυτα που πετυχες μικρα ή μεγαλα, στην αγαπη των αλλων. Απ όλα αυτα αντλεις δυναμη η οποια εξισορροπει τα αρνητικα στη σκεψη. Επίσης, δεν ειναι κακο ή ντροπη να ζηταμε βοηθεια απο δικους μας ανθρωπους όταν παρα το ότι εχουμε τις ικανοτητες εντουτοις οι ψυχικες δυναμεις μας λιγοστεουν.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας. Πράγματι με έχει φορτίσει ψυχολογικά και αν και έχω φάει το 1/10 της υποχρέωσης σκέφτομαι ακόμα να την παρατήσω. Ισχύει πως είμαι πολύ ευαίσθητος και μου αρέσει η ρουτίνα, συγκεκριμένα πράγματα δηλαδή. Αν απότομα αλλάξει μια υποχρέωση και διαταραχθούν και όλες οι άλλες μου συνήθειες κάηκα. Προσπαθώ πάρα πολύ να δώσω σημασία στα θετικά, πάντα έδινα στα αρνητικά. Τελευταία αυτό έχει αλλάξει έστω και ελάχιστα. Μπορεί να μην διαφαίνεται αυτό σε εσάς αλλά το επιβεβαιώνω. Ξεκινάω με τις καλύτερες προθέσεις, όμως, υπάρχει ένα πρόβλημα που εντόπισα αυτές τις μέρες. Πιθανολογώ πως από εκεί πηγάζει όλο μου το άγχος. Ευχαριστώ πολύ και πάλι.