υπνος= θανατος

εδω και 2 βδομαδες και ενω σταματησα τη ψυχοθεραπεια δεν μπορω να κοιμη8ω. πραγματικα δεν αντεχω αλλο, καθε φορα και μονο τις νυχτες,που παω για υπνο ξαφνικα μου καρφωνεται η ιδεα οτι ο υπνος ειναι οπως ο θανατος, οτι δηλαδη ειναι το ιδιο πραγμα. πινω για να μπορεσω να κοιμηθω αλλιως κοιμαμαι το πρωι γιατι οσο ειναι μερα δεν μου ερχεται αυτη η σκεψη. ξερει κανεις γιατι μου συμβαινει αυτο?υπαρχουν φορες που καταλαβαινω ποτε με παιρνει ο υπνοσ και πεταγομαι και με πιανει ταχυπαλμια.δεν ξερω τι να κανω. κουραστηκα αρχισα να σκεφτομαι το θανατο συνεχεια και αναρωτιεμαι γιατι γεννηθηκα?? με ρωτησε κανεις αν θελω να πεθανω ? αν μπορω να αντεξω με το φοβο του θανατου??

Η απάντηση είναι: «Όχι». Ούτε τη γέννηση ούτε το θάνατό μας είμαστε σε θέση να αποτρέψουμε. Μόνο τον τρόπο που ζούμε μπορούμε (μέχρις ενός βαθμού) να καθορίσουμε. Αντί λοιπόν να αφήνεις να σε ταλανίζουν τέτοιες σκέψεις, δε θα ʽταν καλύτερα να κοίταζες πως θα περάσεις καλύτερα;
Είναι δύσκολο να ʽχεις τόσο «ιδιότροπον» ύπνο. Αλλά όσο και να σου αντιστέκεται, ξέρεις ότι θα ʽρθει αργά ή γρήγορα. Μην τον αγχώνεις λοιπόν. Άστʼ τον να ʽρθει όποτε θελήσει. Από τη δική μου πείρα αυτό είναι το καλύτερο «ηρεμιστικό».
Όσο όμως υπάρχουν πράγματα μέσα σου που δε σʼ αφήνουν να ησυχάσεις, θα παιδεύεσαι. Κοίτα κι αυτά να τακτοποιήσεις. Είναι μια μεγάλη πρόκληση για τον καθένα μας το να μάθουμε να ακούμε τον εαυτό μας, να αντιλαμβανόμαστε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας όσο πιο καλά μπορούμε, και να προσπαθούμε να ανταποκρινόμαστε σʼ αυτές.
Αν συμφωνείς ότι αυτό είναι το πρόβλημά σου, σου εύχομαι να τα καταφέρεις. Και πιστεύω πως μπορείς.

Χμ, φαντάζομαι ότι γνωρίζεις ότι ύπνος=ζωή έτσι δεν είναι; Ακόμα κι αν εσένα σου έχει κολλήσει το αντίθετο. Γιατί μπορεί να μην έχουμε συνείδηση στη φάση που κοιμόμαστε του τι ακριβώς μας συμβαίνει αλλά είναι τόσο πολλές οι διεργασίες σωματικά και υποσυνείδητα που μόνο με θάνατο δε μοιάζει. Και είναι κιόλας ακριβώς το αντίθετο όχι μόνο για τη δραστηριότητα που συμβαίνει στο σώμα μας και στο μυαλό μας αλλά και γιατί είναι αυτό που μας διατηρεί στη ζωή, επουλώνει, επιδιορθώνει, μας βοηθάει να διαχειριστούμε καλύτερα το ξύπνιο μας, μας ανανεώνει, μας \"τρέφει\".

olorou μαλλον εχεις απολυτο δικιο και εσυ το ιδιο aphelia. αυτα σκεφτομαι κ γω αλλα ερχεται σαν κουνουπι αυτη η ιδεα και με τσιμπαει αλλα νομιζω olorou οτι τελικα ισως ειναι ειναι σημαδι ενα σημα του εαυτου μου και οτι αν δεν βρω αυτη την βαθια αιτια και αυτο να ξεπερασω θα εμφανιστει κατι αλλο που θα βασανιζει το μυαλο μου. ευχαριστω για τα μην σας.

lies,
Έχεις εμπειρία θανάτου κοντινού-ίσως συγγενικού- προσώπου;

Γιατί σταμάτησες την ψυχοθεραπεία;

πολυ δικου μου ανθρωπου οχι, μονο του προπαππου μου οταν ημουν πολυ μικρη,γνωστων και ενος φιλου. την σταματησα γιατι θα φυγω απο την πολη μου λογω δουλειας αν και ακομη δεν εχω φυγει. και κατι για να γελασουμε οταν γεννιουμουν πεθαινα αλλα τελικα με εσωσαν.... ; )

Πως λεγοταν ενας που αρνιοταν να κοιμηθει...πανω κατω για τους ιδιους λογους που περιγραφει ο lies...και οποτε πηγαινε να κοιμηθει τον χτυπουσε ενα βιβλιο που επεφτε ή κατι τετοιο...διασημος ηταν γαμ...ο δεν θυμαμαι τιποτα.

Βεβαια αυτος αρνιοταν να κοιμηθει εκ πεποιθησεως...που δεν φαινεται να ειναι προβλημα της Lies....διαβασα πολυ γρηγορα το θεμα και παρανοησα...ο τυπος αρνιοταν να κοιμηθει γιατι οι υπνοι ηταν σαν μικροι θανατοι και δεν ηθελε να χανει το χρονο του ή κατι τετοιο.

διαβασα καπου οτι για το ασυνειδητο ο υπνος = θανατος για αυτο και ο τιτλος και αυτος ειναι ο λογος που μικρα παιδια η ηλικιωμενοι φοβουνται να κοιμηθουν. οποτε εγω που ουτε μωρο ειμαι ουτε γιαγια μαλλον εχω καποια διαταραχη. και ολα αυτα μονο νυχτα.

Είναι τόσο διαφορετικός ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τη ζωή τα παιδιά και οι γέροι, όσο κι ο τρόπος που ζουν.
Έχεις πολύ δρόμο ακόμα, ώσπου να καταλάβεις τι είναι αυτό που σε μπερδεύει και σε παιδεύει. Κι ύστερα θα χρειαστεί αρκετός καιρός ίσως, ώσπου να ησυχάσεις πραγματικά. Προς το παρόν είναι αρκετό που καταλαβαίνεις ότι αυτός ο φόβος σου δεν είναι αντικειμενικός.