Συμπέρασμα

Λοιπόν, μετά απο τόσο ψάξιμο που έκανα γύρω απο την ασθένεια μου έχω μείνει ακόμα με την απορία. Πώς είναι δυνατόν να αισθανθώ υγιής και να φαίνεται οτι προσπαθώ να αποδείξω πως είμαι υγιής τη στιγμή που η κοινωνία έχει το παρανοικό μοντέλο βαθιά ριζομένο στη ψυχή της? Η σοβαροφάνεια είναι μόνο για τις βιτρίνες....

Δεν έχω να αποδείξω τίποτα το μυστικιστικό αλλα προς το παρόν απέδειξα στον εαυτό μου οτι τα πολλά λιθαράκια κάνουν μόνο ένα μεγάλο βράχο κολημένο με κόλλα ούχου.

Καλή δύναμη σε όλους και χαίρομαι που οι περισσότεροι δεν έχετε να αντιμετωπίσετε ένα τόσο πολύπλοκο πρόβλημα όσο αυτό της σχιζοφρένειας.

Κι εγώ έχω αυτή την απορία. Και θα το επέκτεινα κιόλας το θέμα. Πώς είναι ο normal άνθρωπος; Ποιος το καθορίζει αυτό; Κι αν κάποιος δεν νιώθει έτσι, ποιος θα του δείξει τι να κάνει για να γίνει normal; Όχι να του το πει. Να του δείξει. Κι αν με τα χίλια ζόρια τα καταφέρει, με ποιον θα ζήσει; Γιατί και προς τι όλα αυτά; Καλά είναι \"να \'μαι καλά με τον εαυτό μου\", αλλά ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικός. Σε ποια κοινωνία θα γίνει και θα ζει καλά ; Σ\' αυτήν; Μα.. αυτή τον αρρώστησε.. Γιατί τα προβλήματα τα ψυχικά δε \"φυτρώνουν\". Όπως κι ο άνθρωπος ολόκληρος, ψυχή και σώμα. Εντάξει. Είναι πρόβλημα του καθενός να καθορίζει τον εαυτό του, το πως θα \'ναι και πως όχι και κανείς δεν έχει δικαίωμα - ούτε τη δυνατότητα ίσως - να τον επηρεάσει σ\' αυτό. Αλλά δεν είναι ούτε μπορεί να είναι μόνο δικό του θέμα.

Γι\' αυτό πιστεύω πως σε τόσο βαθειά προσωπικά θέματα όσο τα ψυχικά προβλήματα πρέπει να μπαίνει μόνον όποιος, όχι μόνο μπορεί, αλλά και θέλει να μπει. Αν δεν είναι διατεθειμένος να \"εμπλακεί\" πραγματικά και όχι μόνο συμβατικά με τη ζωή του άλλου, καλύτερα να μείνει μακριά. Αν δεν είναι σε θέση να αλλάξει τη ζωή του άλλου με τη δική του, ας τον αφήσει να ζήσει την πραγματικότητα που η \"φύση\", η κοινωνία, η πραγματικότητα του μοίρασε. Ειδάλλως μοιραία, στο μέτρο που τον αφορά, οδηγεί τον άλλο, τον άνθρωπο που πάσχει, σε μιαν εικονική πραγματικότητα, που θα \'χει καινούργια προβλήματα, χειρότερα ίσως από αυτά που προηγήθηκαν. Θα ανοίγει πιο μεγάλες τρύπες απʼ αυτές που (υποτίθεται ότι) προσπαθεί να κλείσει.

Θα ʽταν πολύ καλά, ιδεώδη τα πράγματα, αν μπορούσε να επιδράσει κανείς «καταλυτικά» και μόνο στη ζωή κάποιου άλλου, έτσι όπως αντιλαμβάνομαι προσωπικά την επίδραση ενός ειδικού σε κάποιον που πάσχει ψυχικά. Ωστόσο η ίδια η ζωή φαίνεται να μην επιδέχεται κάτι τέτοιο. Και οι δυο πλευρές επιβαρύνονται από την αλληλεπίδρασή τους. Με μόνη διαφορά ότι η επιβάρυνση είναι άνιση, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Κοίτα εγώ νομίζω πως η κοινωνία γουστάρει να βλεπει τα άτομα με ψυχικές παθήσεις να σέρνονται και να μην καταφέρνουν τίποτα στη ζωή τους. Σου λέει ο νορμάλ ο σχιζοφρενής θα περνάει καλά κι εγώ θα πίζω? Δεν θα άλλαζε ποτέ όμως τη θέση του με τη θέση του σχιζοφρενή.

Ο κανιβαλισμός της κοινωνίας είναι δεδομένος.
Θέμα προκύπτει μ\' αυτούς που θέλουν να μη μπουν σ\' αυτό το παιχνίδι. Μ\' αυτούς που δε θέλουν να είναι ούτε θύματα ούτε θύτες. Γίνεται; Και πώς;

Υπάρχει και το ομαδικό πνεύμα και θα χρησύμευε στην χώρα μας μιας και είμαστε λίγοι ως πληθυσμός.

Quote:

---

Originally posted by vince
ομαδικό πνεύμα ... στην χώρα μας

---

Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

ναι βάζουν στο τοτο να φτιάξει μια πρόταση με χρώματα και ο τοτος λέει, γκριν γκριν γκριν γκριν, γελοου γελοου, πινκ.

Κρύο το ανέκδοτο όταν κανένας δεν γελάει πλέον ε; Δέν ξέρω αν πρέπει να κλάψω η να γελάσω με τα ανέκδοτα που κάποτε θεωρούσα αστεία...