Κουράστηκα.....

Προέρχομαι από μία οικογένεια η οποία μαστίζεται στην κυριολεξία απ΄ την κατάθλιψη. Τέσσερα αδέρφια η μητέρα μου, ο ένας αυτοκτόνησε, λίγα χρόνια αργότερα και ο γιος του, ο άλλος πάσχει από διπολική, η τρίτη έχει νοσηλευτεί με βαριά κατάθλιψη σε ψυχιατρική στο παρελθόν και η μητέρα μου την οποία και έχασα πριν από έξη μήνες πάλευε με την κατάθλιψη σχεδόν μια ζωή. Τον τελευταίο χρόνο ο αδερφός μου έχει κάνει δύο σοβαρές απόπειρες αυτοκτονίας και εγώ για τρίτη φορά στην ζωή μου διαγνώστηκα πρόσφατα με κατάθλιψη και πάλι.
Πολύ απλά βαρέθηκα! Βαρέθηκα το μαύρο σύννεφο πάνω απ το κεφάλι μου, πάνω απ την οικογένειά μου, ένα σύννεφο που εκτός από μένα επηρεάζει και τους γύρω μου και κυρίως το παιδί μου.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν η κληρονομικότητα από μόνη της ευθύνεται για όλο αυτό ή το γεγονός ότι μεγαλώνοντας με έναν καταθλιπτικό γονιό δεν έχεις παρά να γίνεις ένας καταθλιπτικός ενήλικας.
Βαρέθηκα…. Κουράστηκα….
Τα έβλεπα τα σημάδια εδώ και καιρό αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ, όχι πάλι….
Εννοείται ότι έχω ήδη ζητήσει βοήθεια από ειδικό, έχω σηκώσει τα μανίκια και ετοιμάζομαι να τα ξαναβάλω με το θεριό, όχι μόνο για μένα αλλά και για την μικρή μου, που σε ηλικία 5,5 ετών αναστενάζει βαθιά μες τον ύπνο της. Δεν θέλω να μεγαλώνει με μια καταθλιπτική μαμά, δεν θέλω μαύρα σύννεφα πάνω απ το κεφάλι της…..
Όμως είμαι κουρασμένη ….. πολύ κουρασμένη….
Γιατί πρέπει να είναι τόσο δύσκολο?

H καταθλιψη που οφειλεται σε κληρονομικοτητα ειναι τοσο μικρο ποσοστο, που πολυ σπανια συνανταται. Μονοψηφιο νουμερο επι τοις εκατο σκεψου. Οταν λεω καταθλιψη λογω κληρονομικοτητας, εννοω να μην εχεις κανενα προβλημα στη ζωη σου και εντουτοις να καταθλιβεσαι. Αυτο σημαινει οτι γεννηθηκες με ''ζαβο'' νευρικο συστημα οπως ενας γεννιεται να παθαινει αλλεργια στα λουλουδια. Αλλα σου ξαναλεω ειναι τοσο μικρο το ποσοστο αυτο που δεν ειναι αξιο λογου και πρεπει να δημιουργηθουν και οι συνθηκες για να εκφραστει μια γονιδιακη προδιαθεση. Εαν ψαξουμε το πως μεγαλωσες, το τι επιρροες δεχτηκες απο τους γονεις, τι προσωπικοτητα εχεις οικοδομησει και ολα αυτα ειναι αψογα, οπως και να μην εχεις κανενα προβλημα σοβαρο στη ζωη σου, τοτε να το αποδωσεις στα γονιδια. Πιστευω ομως οτι κατι τετοιο δεν υφισταται. Εσυ θα μας πεις τι ισχυει απ ολα.

maς μιλεσες για τη καταθλιψη αλλα δε μας ειπες τιποτα για την οικογενια σου πως ζητε τι σχεσεις εχετε μεταξυ σας κλπκλπ με το να σκεφτεσαι μονο τη καταθλιψη κ να μην ασχολισαι με κατι αλλο εκτος αππο αυτο δεν εχει καπιο νοημα πχ οι σχεσεις που εχετε μεταξυ σας πως ειναι?

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

H καταθλιψη που οφειλεται σε κληρονομικοτητα ειναι τοσο μικρο ποσοστο, που πολυ σπανια συνανταται. Μονοψηφιο νουμερο επι τοις εκατο σκεψου. Οταν λεω καταθλιψη λογω κληρονομικοτητας, εννοω να μην εχεις κανενα προβλημα στη ζωη σου και εντουτοις να καταθλιβεσαι. Αυτο σημαινει οτι γεννηθηκες με ''ζαβο'' νευρικο συστημα οπως ενας γεννιεται να παθαινει αλλεργια στα λουλουδια. Αλλα σου ξαναλεω ειναι τοσο μικρο το ποσοστο αυτο που δεν ειναι αξιο λογου και πρεπει να δημιουργηθουν και οι συνθηκες για να εκφραστει μια γονιδιακη προδιαθεση. Εαν ψαξουμε το πως μεγαλωσες, το τι επιρροες δεχτηκες απο τους γονεις, τι προσωπικοτητα εχεις οικοδομησει και ολα αυτα ειναι αψογα, οπως και να μην εχεις κανενα προβλημα σοβαρο στη ζωη σου, τοτε να το αποδωσεις στα γονιδια. Πιστευω ομως οτι κατι τετοιο δεν υφισταται. Εσυ θα μας πεις τι ισχυει απ ολα.

---

δεν εχει νοημα ολο αυτο ετσι οπως το λεει η θεματοθετρια περιγραφει τη καταθλιψη σαν ασθενεια σα να λεει ετσι γεννιθηκε

Καταρχήν να σας ευχαριστήσω για τις απαντήσεις και το ενδιαφέρον σας. Κεράσι, υπάρχουν έρευνες που συνδέουν την κατάθλιψη με την κληρονομικότητα και τα ποσοστά δεν είναι τόσο μικρά. Δες εδώ http://e-psychology.gr/grief-depress...s-katathlipsis
Δεν μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην δική μου οικογένεια έχει τόσο δυναμική παρουσία. Σαφώς δεν είχα την ιδανική παιδική ηλικία και η ενήλικη ζωή μου δεν είναι εύκολη. Κυρίως τα τελευταία 2 χρόνια ήταν πολύ δύσκολα με αποκορύφωμα τους τελευταίους μήνες που έχασα την μαμά μου και ο αδερφός μου παλεύοντας ο ίδιος με την κατάθλιψη προσπάθησε δύο φορές να βάλει τέλος στη ζωή του. Μπορείτε να φανταστείτε το παράδοξο? Από την μία η μαμά μου να παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στη ζωή και από την άλλη ο αδερφός μου να προσπαθεί πεθάνει? Το ίδιο όμως σενάριο το έζησε και ο μπαμπάς μου, ο ίδιος γιατί δεν έπαθε κατάθλιψη? Πολλοί άνθρωποι περνάνε δύσκολα δεν νοσούν όμως όλοι.
Αλέξανδρε δεν πιστεύω πως γεννήθηκα καταθλιπτική, αλλά με μια προδιάθεση ίσως που κάθε φορά που βρίσκει πρόσφορο έδαφος παίρνει τα ινία.
Γνωρίζω καλά τους λόγους που με οδήγησαν σ αυτή την κατάσταση, τώρα παλεύω να συμφιλιωθώ μαζί τους και να τους αφήσω πίσω μου. Μπορεί να κουράστηκα όπως γράφω, να βαρέθηκα αλλά το ξέρω πως όσο δεν το βάζω κάτω κάποια στιγμή θα το ξεπεράσω.
Το θέμα όμως είναι για πόσο? Είναι η τρίτη φορά που μου συμβαίνει, κάθε φορά έκανα όλα όσα μου έλεγαν, φάρμακα, συνεδρίες….. Πόσα ακόμα άλυτα θέματα έχω? Θα μπορέσω ποτέ να απαλλαγώ οριστικά?
Και είναι και το θέμα της μικρής μου που με απασχολεί. Ας εξαιρέσουμε την κληρονομικότητα, το γεγονός ότι μεγαλώνει με μια καταθλιπτική μαμά δεν την επηρεάζει? Όσο και αν προσπαθώ να το κρύβω από την ίδια, είναι μικρή όχι χαζή. Οι αντοχές μου είναι μειωμένες, η διάθεσή μου πεσμένη, μου ζητά να παίξουμε και δεν μπορώ, προσπαθώ μα δεν το αντέχω…. Το τελευταίο καιρό θέλει συνέχεια να είναι κολλημένη επάνω μου, να είμαστε αγκαλιά, καταλαβαίνω την ανάγκη της αλλά εγώ πνίγομαι…. Όσο συχνά και αν της λέω πως την αγαπώ πολύ, εξακολουθεί να είναι ανασφαλείς…….. δεν την πείθω……

Πώς να κρυφτείς απ τα παιδιά….

Eφοσον λοιπον ειχες επιγνωση της καταστασης σου γιατι εγινες μητερα? Ο ρολος του γονιου ειναι φοβερα δυσκολος και απαιτητικος. Μηπως δε σκεπτοσουν τις συνεπειες της ανατροφης ενος παιδιου?

όταν απέκτησα την κόρη μου ήμουν καλά, είχαν περάσει σχεδόν 10 χρόνια από το τελευταίο καταθλιπτικό επεισόδιο. Πραγματικά πίστευα πως είχα ξεμπερδέψει με όλα αυτά...

Ποσο ειναι το παιδακι?

Είναι πεντέμισι χρονών

Αυτη την περιοδο λοιπον υπαρχουν θεματα που σε επιβαρυνουν?

σε καταλαβαινω γιατι εχω βιωσει μια παρομοια κατασταση.
μου εμφανιστηκε καταθλιψη στα 29 οταν η κορη μου ηταν 7 ετων.
την εχουμε υιοθετησει,τωρα ειναι 24.
χρονια παλευω με την καταθλιψη και τα 4 τελευταια χρονια μου εμφανηστηκε διπολικη διαταραχη.
το θεμα ειναι οτι η κορη μου ειναι ο καθρεπτης μου!
ειναι καταθλιπτικη και συνεχεια μου κοπαναει πως να μην ειναι οταν μεγαλωσε σε ενα περιβαλον με μια μητερα που να εχει καταθλιψη!
προσπαθω να απαλαγω απο τις τυψεις και τις ενοχες!
ειναι κατι που δεν το ηθελα και δεν το ελεγχα!
κανω χρονια ψυχοθεραπεια για να απαλυνω ολα αυτα που με βασανιζουν!
εσυ μπορεις να κανεις πολλα,εχεις ολη την ζωη μπροστα σου!
προσπαθησε για την κορη σου!
δεν μπορω να σου πω κατι αλλο.