ΜΑΜΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑ

Χαζός τίτλος ε?
Κι όμως,μόλις έκλεισα τα 28 και νομίζω ότι είμαι ακόμα 21.Δεν ξέρω γιατί. Από τη μία το χαίρομαι,από την άλλη με προβληματίζει.
Χαίρομαι γιατί εξακολουθώ να έχω την ίδια όρεξη να κάνω καινούρια πράγματα,όπως είχα στα 21 μου.Την ορμή και το κουράγιο να δοκιμάζω και να δοκιμάζομαι,λαμβάνοντας πάντα και το αντίστοιχο ρίσκο.
Από την άλλη,όταν συνειδητοποιώ ότι κοντεύω τα 30,νιώθω τελείως ανώριμη σε πολλά θέματα. Κοιτάζω "πίσω" και συνειδητοποιώ ότι ακόμα λειτουργώ και συμπεριφέρομαι σαν 20χρονο.Κατεβάζω μούτρα και θυμώνω όταν δεν περνάει το δικό μου,φωνάζω για το παραμικρό.στις σχέσεις και στις φιλίες μου αντιδράω και υπάρχω όπως τότε.
Πολλοί μου λένε τελευταία,ότι το άτομό μου-δλδ εμφάνιση και χαρακτήρας-παραπέμπει σε 25χρονο το πολύ.
Ξέρω ότι οι περισσότερες/οι θα το εκλάμαβαναν σαν μεγάλη φιλοφρόνηση αυτό. Εμένα όμως γιατί με προβληματίζει τόσο?
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ίσως φταίει και το γεγονός ότι μένω ακόμα με τους γονείς μου,οι οποίοι-ειδικά η μητέρα μου-είναι υπερβολικά προστατευτικοί απέναντί μου και ανησυχούν με το παραμικρό. Καταλαβαίνω ως έναν βαθμό την ανησυχία τους,ίσως γιατί στο παρελθόν,τους έχω δώσει αφορμές για να ανησυχούν.
Καμιά φορά όμως,μου ΄ρχεται να πάω κοντά τους και να τους πω:"ΑΜΑΝ ΠΙΑ! ΜΕΓΑΛΩΣΑ"

Οτι περιεγραπσες το χωκαι γω...ΕΓω ειμε 27 και νιωθω 21 αλλα εχω παρει αποφασεισ για μενα .Να φυγω απο το σπιτι να κανω ακομα και δικο μου μαγαζι.κλπ.Βλεπς το μελλον αισοδοκσα πολυ.

La Vita,

μολις διάβασα τον τίτλο του post σου ξερεις τί σκέφτηκα? το \"μαμα γερναω\" της Τσανακλίδου.....πολυ ομορφο,ακουσε το αλλα κρατήσου...εγώ παντα δακρύζω οταν τ ακουω....

Μικροδείχνω κι εγώ.Είμαι 25 αλλά έχω πολλές υποχρεώσεις που δεν έχω ικανοποιήσει.Υποχρεώσεις ως προς τον εαυτό μου.Βλέπετε,δεν είναι το πόσο δείχνεις αλλά οι ευθύνες που πρέπει να έχεις αναλάβει.Αυτές τρέχουν ανεξάρτητα με το φαίνεσθαι.Και ανεξάρτητα με αν στο παρελθόν είχες υπερφορτωθεί..Έχω χαράξει πορεία και πάλι και πιστεύω πως παει καλά.Δεν μπορώ να κρύψω την απογοήτευση μου που έμεινα πίσω σε κάποια πράγματα.Το περιβάλλον μου βοηθάει και υποστηρίζει...ίσως γιατί γνωρίζει ότι κάποτε επιβάρυνε θανατηφόρα..Αλλά η ενοχή και οι τύψεις δεν φεύγουν με τιποτα χωρις πλέον να έχω κατάθλιψη.

Quote:

---

Originally posted by La_ViTa


Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ίσως φταίει και το γεγονός ότι μένω ακόμα με τους γονείς μου,οι οποίοι-ειδικά η μητέρα μου-είναι υπερβολικά προστατευτικοί απέναντί μου και ανησυχούν με το παραμικρό. Καταλαβαίνω ως έναν βαθμό την ανησυχία τους,ίσως γιατί στο παρελθόν,τους έχω δώσει αφορμές για να ανησυχούν.
Καμιά φορά όμως,μου ΄ρχεται να πάω κοντά τους και να τους πω:\"ΑΜΑΝ ΠΙΑ! ΜΕΓΑΛΩΣΑ\"

---

Η απαντηση σου ειναι στο παραπανω κομματι σου.
Το οτι μεγαλωσες δεν σημαινει οτι ετσι ειναι κιολας.
Πρεπει να \"αποδειξεις\" οτι ετσι ειναι οντως.
Να φυγεις απο το σπιτι σου ειναι μια καλη αρχη.
Θα δειξεις οτι εισαι ετοιμη και υπευθυνη απεναντι στον εαυτο σου. Οτι εισαι ικανη να τον συντηρεις και οτι μπορεις να δημιουργεις το μελλον μονη σου, ισως με καποια στηριξη στην αρχη. Σιγουρα ομως με τις δικες σου πινελιες οι οποιες αυτη την στιγμη ειναι ανυπαρκτες.

Οι γονεις σου θα ειναι προστατευτικοι ακομα και εγγονια να αποκτησεις αυτο δεν εχει σχεση.
Γενικα δεν χρειαζονται ανακοινωσεις, τυπου \"αμαν πια......\" αλλα συνεχη διαλογο με τον εαυτο σου και αναπτυξη συγκεκριμενου σχεδιου για το τι και πως θα \"μεγαλωσεις\".
Δεν υπαρχει συγκεκριμενο χρονοδιαγραμμα, ομως οσο προχωραει ο χρονος αυτες οι ανησυχιες γινονται ολο και πιο εντονες. Οποτε πρεπει να και ορισεις τους χρονους που εσυ νομιζεις οτι μπορεις και ειναι καλοι για σενα.


Το επομενο βημα ειναι να τα πραγματοποιησεις ολα αυτα με σχετικη επιτυχια. Την επομενη στιγμη θα απαντηθουν οι αποριες σου ακομα και σιωπηλα: Οι γυρω σου απο μονοι τους θα σκεφτουν οτι η λα βιτα μεγαλωσε...
Πανω απο ολα ομως αυτο πρεπει να το πεις εσυ πρωτη στον εαυτο σου.


Τελος ολα αυτα δεν σημαινουν οτι προχωρας στην ζωη σου χωρις προβληματα, αντιθετα καλεισαι να παραλαβεις ενα μπουκετο προβληματων. Ταυτοχρονα ομως καλεισαι να παραλαβεις την ζωη στα χερια σου.... ζητημα το οποιο θα δεις και απο μονη σου οτι ειναι μια απο τις γοητειες που εχει αυτη η ζωη.....





Καλημερα

Ωραία ταίριαξε το θέμα με τα γεγονότα της ζωής μου.
Σήμερα κλείνω τα 30. Και μου κάνει εντύπωση ότι δε νιώθω περίεργα. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι μπροστά μου είναι η πιο δημιουργική και όμορφη δεκαετία της ζωής μου. Θα ωριμάσω περισσότερο, θα πραγματοποιήσω τα επαγγελματικά μου όνειρα, θα κάνω παιδιά (ελπίζω προς το τέλος της δεκαετίας).

Και γω μοιάζω για μικρότερη, με κάνουν το πολύ για 22-23 (όλοι μένουν με το στόμα ανοιχτό όταν λέω την ηλικία μου). Μου αρέσει αυτό.
Είχα κι εγώ σε κάποια φάση της ζωής μου τον προβληματισμό που εξέφρασες La_vita. Μοιάζω με μικρότερη όχι μόνο στην εμφάνιση αλλά και στη συμπεριφορά. Δε νοιώθω ότι δεν είμαι ώριμη όμως. Αλλά υπήρχαν κάποια πρότυπα μέσα στο μυαλό μου για το πως μοιάζουν οι άνθρωποι στην ηλικία μου τα οποία με πίεζαν. Αποφάσισα συνειδητά τότε ότι δε μου ταιριάζουν, ότι θα προχωρήσω ως παιδί γιατί έτσι μου αρέσει να με βλέπουν, αυτή τη διάθεση θέλω να έχω, ότι έτσι νιώθω ευτυχισμένη.
Με επηρεάζει και μένα ότι μένω αυτή τη στιγμή στο πατρικό μου. Όταν είμαι κοντά στους γονείς μου συμμορφώνομαι με τη διαμορφωμένη σχέση που έχουμε αναπτύξει μεταξύ μας, είμαι πιο ναζιάρα, αφήνω πολλά στα χέρια τους. Αλλά πέρασα μεγάλες περιόδους που ζούσα μόνη μου, ανεξάρτητη, δούλευα και είχα όλες τις ευθύνες που έχει κάποιος που ζει μόνος του. Οπότε ξέρω πως είναι και αυτή η κατάσταση. Με επηρεάζει σίγουρα και ότι έχω σχέση με μικρότερο, το οποίο μου αρέσει πολύ γιατί μου φαίνεται ότι οι περισσότεροι από τους μεγαλύτερούς μου παραμεγάλωσαν.
Θέλω να μείνω μόνη μου και σχεδιάζω να το κάνω αυτή τη χρονιά. Το οικονομικό είναι το πρόβλημα όχι η διάθεση. Σίγουρα κάποια στοιχεία της συμπεριφοράς μου θα αλλάξουν αλλά ελπίζω όχι η διάθεση.

..οι λέξεις κλειδιά είναι: \'στόχος\', \'σχεδιασμός\', \'πράξη νοήματος\'.

Το να νιώθουμε οτι κάτι δεν πάει καλά, είναι μια καλή αρχή όμως. :)

Πρέπει να ʽναι κανείς «κάπως» δηλαδή; Κι αν ναι, πώς; Υπάρχουν κανόνες, προδιαγραφές; Και ποιος τα ορίζει αυτά; Να τον ρωτήσουμε. Πιθανόν να υπάρχουν κυρώσεις. Ποτέ δεν μπορείς να ʽσαι σίγουρος γιʼ αυτά τα πράματα. Φαντάζεστε να βγούμε μίαν ωραίαν πρωίαν στο δρόμο και να μας «γράψουν»; Τι γίνεται τότε;
Εγώ για τον εαυτό μου θα ρώταγα πρώτα τον ίδιο: «Πώς είμαι; Μʼ αρέσω; Όχι; Πώς θέλω να είμαι; Πώς θα γίνω έτσι;» Κι η απάντησή του θα (πρέπει να) είναι καθοριστική για τη ζωή μου. Γιατί χωρίς τον εαυτό μου δεν μπορώ να υπάρξω.
Κι έπειτα θα ρωτούσα αυτούς που η γνώμη τους μετράει για μένα τα ίδια πράγματα. Γνωρίζοντας καλά ότι θα μου είναι ενδεχομένως δύσκολο να υπομείνω την απάντησή τους. Γιατί ενδέχεται να διαπιστώσω ότι δε (θα μπορέσω ποτέ να) έχω μια θέση κοντά τους.

Ούσα επίσης 28, είμαι εκ πεποιθήσεως ακόμα 12.
Και το απολαμβάνω (όσο μπορώ).
Κυρίες και κύριοι αφήστε το 12χρονο μέσα σας να ζεί και να έχει άποψη για τη ζωή σας.

Quote:

---

Originally posted by Aphelia
Ωραία ταίριαξε το θέμα με τα γεγονότα της ζωής μου.
Σήμερα κλείνω τα 30. Και μου κάνει εντύπωση ότι δε νιώθω περίεργα. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι μπροστά μου είναι η πιο δημιουργική και όμορφη δεκαετία της ζωής μου. Θα ωριμάσω περισσότερο, θα πραγματοποιήσω τα επαγγελματικά μου όνειρα, θα κάνω παιδιά (ελπίζω προς το τέλος της δεκαετίας).

Και γω μοιάζω για μικρότερη, με κάνουν το πολύ για 22-23 (όλοι μένουν με το στόμα ανοιχτό όταν λέω την ηλικία μου). Μου αρέσει αυτό.
Είχα κι εγώ σε κάποια φάση της ζωής μου τον προβληματισμό που εξέφρασες La_vita. Μοιάζω με μικρότερη όχι μόνο στην εμφάνιση αλλά και στη συμπεριφορά. Δε νοιώθω ότι δεν είμαι ώριμη όμως. Αλλά υπήρχαν κάποια πρότυπα μέσα στο μυαλό μου για το πως μοιάζουν οι άνθρωποι στην ηλικία μου τα οποία με πίεζαν. Αποφάσισα συνειδητά τότε ότι δε μου ταιριάζουν, ότι θα προχωρήσω ως παιδί γιατί έτσι μου αρέσει να με βλέπουν, αυτή τη διάθεση θέλω να έχω, ότι έτσι νιώθω ευτυχισμένη.
Με επηρεάζει και μένα ότι μένω αυτή τη στιγμή στο πατρικό μου. Όταν είμαι κοντά στους γονείς μου συμμορφώνομαι με τη διαμορφωμένη σχέση που έχουμε αναπτύξει μεταξύ μας, είμαι πιο ναζιάρα, αφήνω πολλά στα χέρια τους. Αλλά πέρασα μεγάλες περιόδους που ζούσα μόνη μου, ανεξάρτητη, δούλευα και είχα όλες τις ευθύνες που έχει κάποιος που ζει μόνος του. Οπότε ξέρω πως είναι και αυτή η κατάσταση. Με επηρεάζει σίγουρα και ότι έχω σχέση με μικρότερο, το οποίο μου αρέσει πολύ γιατί μου φαίνεται ότι οι περισσότεροι από τους μεγαλύτερούς μου παραμεγάλωσαν.
Θέλω να μείνω μόνη μου και σχεδιάζω να το κάνω αυτή τη χρονιά. Το οικονομικό είναι το πρόβλημα όχι η διάθεση. Σίγουρα κάποια στοιχεία της συμπεριφοράς μου θα αλλάξουν αλλά ελπίζω όχι η διάθεση.

---

Διαπιστώνω ότι έχουμε πολλά κοινά στοιχεία Aphelia και μου αρέσει αυτό. Κι εγώ έχω σχέση με μικρότερο,πάντα είχα με μικρότερους γιατί οι μεγαλύτεροι,όσοι ήξερα τουλάχιστον,με κούραζαν αφάνταστα. Τους έλειπε το χιούμορ,η \"αφέλεια\" και η αθωότητα που χαρακτηρίζει τις μικρές ηλικίες. Είχαν την εντύπωση ότι τώρα που μεγάλωσαν-δηλαδή πάτησαν τα 30- πρέπει να είναι ώριμοι και σοβαροί. Αλλά είναι σοβαροφανείς.
Το οικονομικό είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα. Όταν πληρώνεσαι με το ζόρι το βασικό μισθό είναι σχεδόν αδύνατο να φύγεις από το πατρικό σου και να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή.
Σίγουρα το \"μπουκέτο\" με τα ζόρια .οπως λέει και ο κρίνο έχει κάποια γοητεία,αλλά θα πρέπει μαζί με τα ζόρια να υπάρχει και κάποια ικανοποίηση που θα σε ανταμοίψει στο τέλος και θα σε κάνει να πεις:\"αξίζει τον κόπο\"

Quote:

---

Originally posted by olorou
Πρέπει να ʽναι κανείς «κάπως» δηλαδή; Κι αν ναι, πώς; Υπάρχουν κανόνες, προδιαγραφές; Και ποιος τα ορίζει αυτά; Να τον ρωτήσουμε. Πιθανόν να υπάρχουν κυρώσεις. Ποτέ δεν μπορείς να ʽσαι σίγουρος γιʼ αυτά τα πράματα. Φαντάζεστε να βγούμε μίαν ωραίαν πρωίαν στο δρόμο και να μας «γράψουν»; Τι γίνεται τότε;
Εγώ για τον εαυτό μου θα ρώταγα πρώτα τον ίδιο: «Πώς είμαι; Μʼ αρέσω; Όχι; Πώς θέλω να είμαι; Πώς θα γίνω έτσι;» Κι η απάντησή του θα (πρέπει να) είναι καθοριστική για τη ζωή μου. Γιατί χωρίς τον εαυτό μου δεν μπορώ να υπάρξω.
Κι έπειτα θα ρωτούσα αυτούς που η γνώμη τους μετράει για μένα τα ίδια πράγματα. Γνωρίζοντας καλά ότι θα μου είναι ενδεχομένως δύσκολο να υπομείνω την απάντησή τους. Γιατί ενδέχεται να διαπιστώσω ότι δε (θα μπορέσω ποτέ να) έχω μια θέση κοντά τους.

---

Καλέ μου olorou κανείς δεν είπε ότι πρέπει να είμαστε κάπως. Πρέπει όμως να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και σε ορισμένες περιπτώσεις να αντιδράμε σύμφωνα με την ηλικία μας.
Οι ερωτήσεις τύπου \"μ\'αρέσω,δεν μ\'αρέσω και πώς θέλω να είμαι\" είναι πολύ εύκολο να τεθούν στον εαυτό μας,αλλά πολύ πιο δύσκολα να απαντηθούν και οι απαντήσεις αυτές να γίνουν πράξη. Μην νομίζεις ότι δεν τις έχω κάνει. Απλά ποικίλουν από μέρα σε μέρα και έχουν φτάσει να είναι τόσες πολλές οι αλλαγές που θέλω να κάνω που πρέπει να τις βάλω σε μια σειρά.
Δεν λέω ότι είναι αδύνατο. Απλά θέλει αποφασιστικότητα και σιγουριά για το τι θέλεις να είναι ο εαυτός σου

Quote:

---

Originally posted by Blue9791
Ούσα επίσης 28, είμαι εκ πεποιθήσεως ακόμα 12.
Και το απολαμβάνω (όσο μπορώ).
Κυρίες και κύριοι αφήστε το 12χρονο μέσα σας να ζεί και να έχει άποψη για τη ζωή σας.

---

Μ αρέσεις εσύ.

Μου κάνει εντύπωση liberchild.
Συνήθως η άποψή μου αυτή περνιέται στα \"ψιλά\" ως και καλά δικαιολογία για να κάνω τα μαλιά μου καρφάκια ή να βλέπω Μπόμπ Σφουγγαράκη.
Όταν μεγαλώσω θα σας αποδείξω οτι είχα δίκιο! :)

Καλύτερα να μη μπεις στον κόπο να αποδείξεις τίποτα.

kalimera k apo mena,

einai i prwti fora pou kanw post k an mou epitrepete tha thela na pw ti gmwmi mou.
molis prin liges imeres to sizitousa auto akrivws to thema me tin psuxologo mou
k mou eipe kati polu simantiko
oti dustuxos otan kapoios niwthei paidi:
skeftetai k san paidi
k sumperiferetai sa paidi
k diekdikei sa paidi
k pligwnetai sa paidi
k den mporei na upostirixei ton eauto tou opws k ena paidi
k den mporei na prostatepsei ton eauto tou opws k ena paidi
k einai ektethimenos opws einai k ena paidi
k einai exartimenos opws einai k ena paidi.........

egw pantws anagnwrisa polu ton eauto mou se auta pou eipe......