BOHΘΕΙΑ - ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Καλησπερα, ονομαζομαι μαρινα, ειμαι 18 χρονων και πασχω απο κρισεις πανικου. Το πραγμα ξεκινησε πριν 2-3 μηνες με απλες ζαλαδες και ξαφνικο αισθημα αποπροσωποποιησης, το οποιο φυσικα μου προκαλουσε ενα μικρο αισθημα πανικου και τασεις λιποθυμιας, με ταχυπαλμιες.. το πραγμα αντιμετωπιζοταν, μεχρι πριν απο μια εβδομαδα οπου εφτασε στο εσχατο σημειο! Ετρωγα με τη μαμα μου μπροστα στην τηλεοραση και ειχα ενα μικρο αισθημα ανησυχιας, γιατι την επομενη μερα (κυριακη) εδινα ενα τεστ ιστοριας και ειχα σκοπο να μεινω ξυπνια ολη τη νυχτα! Εκει λοιπον που παραπονιομουν στη μαμα μου, κι ενω ενιωθα μια ελαφρια ταση προς κλαμα, ξαφνικα ο πανικος με χτυπησε κατακεφαλα, σφοδροτατος, ενιωθα οτι θα πεθαινα, αρχισα να ουρλιαζω στη μητερα μου να με βοηθησει, την ικετευα να μου χτυπησει ηρεμιστκη ενεση... οι παλμοι μου θα πρεπει να ειχαν ξεπερασει τους 200 κατα πολυ, νομιζα οτι παθαινα νευρικο κλονισμο και καρδιακη προσβολη ταυτοχρονα.... εκεινη τη στιγμη δεν σκεφτεσαι καθαρα, απλως νιωθεις να χανεσαι στην απογνωση και την απελπισια σε απιστευτο βαθμο! Σε καποιο σημειο κι ενω ακομα φωναζα αρχισα να τρεμω ανεξελεγκτα, και ταυτοχρονα εσφιγγα και ξεσφιγγα την ζακετα της μαμας μου σαν ψυχωτικη! Ενιωθα οτι επρεπε να κρατιεμαι απο καποιον για να μην πεθανω, σαν αυτους που πνιγονται. Η μητερα μου επι μιση ωρα προσπαθουσε να με ηρεμησει με λογια, μετα μου εχωσε κατι σταγονες στη γλωσσα, φυτικες. υστερα απο κανενα τεταρτο σταματησα τα ουρλιαχτα, δεν ενιωθα ομως να ηρεμω, απλως ξεσπασα σε απιστευτα κλαματα, μαζι και η μητερα μου, η οποια ειναι ενας ανθρωπος ιδιαιτερα δυναμικος και πολυ ψυχραιμος, οποτε φανταστειτε σε τι κατασταση ειχα φτασει... μετα ψιλοηρεμησα, ψιλογελουσα σαν νευρικο με κατι αστεια που ελεγε η μαμα μου για να μου φτιαξει τη διαθεση. Εν τω μεταξυ καθ`ολη τη διαρκεια της κρισης περνουσαν 1000 σκεψεις το δευτερολεπτο στο μυαλο μου, ευχαριστες και δυσαρεστες, οι οποιες ολες μου προκαλουσαν αγχος και απελπισια, με κυριοτερη τη σκεψη οτι η υπαρξη ολων μας ειναι ματαιη! μαλλον ολο το πραγμα ξεκιναει με ενα αισθημα αποπροσωποποιησης, λες και δεν υπαρχω εγω σε αυτο το σωμα, κατι που με φοβιζει παραφορα! Τελος παντων, ολο το υπολοιπο της νυχτας δεν μπορεσα φυσικα να κοιμηθω, ειχα ταχυπαλμιες (που διηρκησαν ενα 24ωρο ακομα, αφου την επομενη μερα μιλησα με φιλο ψυχιατρο απο τη γαλλια και πηρα xanax), και ηθελα απεγνωσμενα να κανω εμετο, ομως δεν αξιωθηκα! Καποια στιγμη το εριξα και στο χορο με ακουστικα μπας και ηρεμησω λιγο, και ναι ψιλορεμησα! με πηρε λιγο ο υπνος, ξυπνουσα ομως συνεχως! Την επομενη μερα με πηρε η μαμα μου στο λυκαβητο, οπου φοβομουν τα παντα, τον κοσμο, το τελεφερικ, και στο καφε που καθισαμε πηγε να με πιασει κριση, αρχισα να τρεμω, πανικοβληθηκα και σηκωθηκαμε και φυγαμε. Γυρισαμε σπιτι, μιλησα μεσω skype με το γιατρο, αγορασαμε τα χαπια με συνταγη γραμμενη απο τη μαμα μου που ειναι κτηνιατρος, πηρα ενα και ψιλοσταματησαν οι ταχυπαλμιες. Το υπολοιπο της εβδομαδας περασα απο καποιες ψιλοκρισουλες, σαν αυτες τις αρχικες, την Τριτη πηρα αλλο ενα χαπακι μεσα στο μαθημα του φροντιστηριου οπου αρχισε ο πανικος..... γενικως ημουν πιο ηρεμη, μεχρι σημερα. Νομιζα οτι ειχα απαλλαγει απο ολο αυτο, αλλα δυστυχως αρχισε παλι η ζαλαδα, τα φλασακια, η αποπροσωποποιηση και ο πανικος. Πηρα μισο xanax, γενικως θελω να το αποφευγω, αλλα ισα ισα που με το που σηκωθηκα απο το κρεβατι η κριση με χτυπησε παλι! Ετρεξα να παρω το μισο χαπακι μπας και το προλαβω, αρχισα να τρεχω σ ολο το σπιτι, μπηκα στο μπανιο, ημουν χαλια, αρχισα να ριχνω παγωμενο και καυτο νερο πανω μου, μηπως και νιωσω οτι εγω βρισκομαι μεσα σε αυτο το σωμα, οτι υπαρχω κι εχω υποσταση, προσπαθουσα να μην ενδωσω εντελως στον πανικο. Εκανα σαν νευροσπαστο, ετρεμα, ειχα ταχυπαλμιες, μετα απο λιγο καπως ηρεμησα με την επιδραση του χαπιου, ενιωθα λιγο σα μαστουρωμενο, χωρις ομως το αγχος και η απελπισια να εχουν φυγει απο το μυαλο μου. Κοιμηθηκα κατα τις 1:30 , ξυπνησα ομως στις 4:00 με τρομερο αγχος, Ημουν σιγουρη οτι θα ξαναρχιζε η κριση, πηγα στο μπανιο και προσπαθησα να κανω εμετο, δεν τα καταφερα, το ριξα παλι στο χορο βραδυατικα, ψιλοηρεμησα, αλλα φυσικα ο υπνος δεν με παιρνει! Φοβαμαι να βγαλω και τα ακουστικα απο το αυτι μηπως αρχισουν τα ιδια, και να μαι τωρα εδω να γραφω το κατεβατο. Χρειαζομαι βοηθεια, δε θα αντεξω να ζω αλλο ετσι, ξερω οτι η πιεση των πανελληνιων με εχει φερει ως εδω, ομως αλλη ειναι η αιτια... γενικως ειμαι ενα υπερβολικα ανασφαλες ατομο, αρκετα εσωστρεφες και ισως λιγο κομπλεξικο, εχω ομως αρκετους φιλους στη ζωη μου, αλλα δεν ξερω κατα ποσο ειναι ουσιαστικες οι σχεσεις μας.... τελος παντω,ν, ζητω συγγνωμη για το μεγεθος, ελπιζω καποιος να με βοηθησει, ειμαι απελπισμενη και χρειαζομαι επειγοντως βοηθεια, φοβαμαι οτι θα γινω και αγοραφοβικη!!!!!!!!!!!!! Ευχαριστω οσους το διαβασαν!
