Καλησπέρα σας,
είμαι 24 χρονών και προσπάθω να μάθω τι ζητάω από τη ζωή μου, τι θέλω...
Ξέρω πως θέλω να είμαι καλά, να είναι καλά η οικογένεια μου. Δεν μπορώ να με φανταστώ πως θα το αντιμετωπίσω αν μια μέρα χάσω τη μαμά μου ή τον αδερφό μου. Είναι οι μόνοι που μου έχουν απομείνει, αυτοί και 2 ετεροθαλή μου ξαδέλφια που είναι σαν αδερφοί για μένα. Ήδη έχασα τον μπαμπά μου και το θείο μου... Απώλειες σημαντικές για εμένα... Αλλά δε το έβαλα κάτω! Όμως δεν ξέρω αν θα είμαι το ίδιο δυνατή με τα άλλα αγαπημένα μου πρόσωπα!
Θέλω να κάνω αυτά που αγαπάω, που με κάνουν ευτυχισμένη, που μου δίνουν ευχαρίστηση. Κάποια τα έχω καταφέρει, άλλα όχι.
Και αυτά που δε κατάφερα, θέλω να ξαναπροσπαθήσω να τα κάνω. Το θέμα είναι πως σε κάποια πράγματα με παίρνει από κάτω και μου σπαταλά πολύ χρόνο από τη ζωή μου.
Πχ: Όταν πέρασα στη σχολή μου, έκανα μία παρέα όπως είναι φυσιολογικό. Και περίπου μετά από ένα χρόνο διαλύθηκε.
Είναι λογικό καθώς οι άνθρωποι δεν ήμαστε ίδιοι αλλά διαφορετικοί και θέλουμε διαφορετικά πράγματα και τα ζητάμε με διαφορετικό τρόπο. Αυτό για να το συνειδητοποιήσω μου πήρε σχεδον 3 χρόνια από τη ζωή μου. Αυτοεξορίστηκα στη μοναξιά μου. Ώσπου το Σεπτέμβρη του 2013 είπα ΤΕΛΟΣ. Βγήκα από το σπίτι που έμενα μόνη μου και αποφάσισα να δω τις υποχρεώσεις μου κατάματα. Χρωστούσα 44 μαθήματα, μια πτυχιακή και τη πρακτική. Το έβαλα πείσμα και κατάφερα αρκετά.
Τωρα είμαι στο Μάιο του 2014 και χρωστάω μόνο 20 μαθήματα, είμαι στο 80% της πτυχιακής μου και τελείωσα τη πρακτική μου ενώ παράλληλα άρχισα να κάνω παρέα με 2 κοπέλες από τη σχολή μου και ήδη συγκατοικώ με τη μία!
Μετά από πολύ καιρό νιώθω ευτυχισμένη αλλά και λύπη για όσα έχω χάσει αυτά τα χρόνια.
Βέβαια μέσα σε όλα αυτά έκανα και σχέσεις......
Από όσες έκανα, που ήταν αρκετές είτε για το σεξ είτε για τη συντροφικότητα, μόνο ΜΙΑ άξιζε!
Γιατι έχουμε χωρίσει εδώ και 3,5 χρόνια περίπου αλλά ακόμα νιωθω το ίδιο όμορφα και γλυκά για αυτόν τον άνθρωπο.
Δεν τσακωθήκαμε και χωρίσαμε απλά όταν ένιωσα πόσο δυνατά ήταν τα συναισθήματα μου για εκείνον φοβήθηκα.
Είναι απο ξένη χώρα και δεν ήθελα να βρεθώ σε δίλλημμα!
Αυτός ή η οικογένεια μου;
Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να πληγώσω καμία από τις δύο πλευρές και αποφάσισα να διακόψω πριν κάνω κακό σε κανέναν. Σεβάστηκε την επιθυμία μου γιατί ήξερε πως θα ήμουν δυστυχισμένη χωρίς την οικογένεια μου...
Μετά από αυτόν έκανα ανούσιες σχέσεις είτε από ανάγκη είτε από ενθουσιασμό που κάποια στιγμή ξεφούσκωνε σαν μπαλόνι είτε από τη μοναξιά μου...
Πάνω που έβαλα μια τάξη στο χάος που δημιούργησα από μόνη μου, νιώθω κάτι περίεργο ξανά....
Είμαι μόνη μου σχεδόν 1 χρόνο τωρα! Δεν έκανα άλλη σχέση! Μόνο 2-3 φορές έκανα σεξ με κάποιον... και αυτό το διέκοψα γιατί δε το ήθελα, δε με ενδιέφερε τόσο τελικά.
Δεν μετανιώνω για τίποτα από όσα έχω κάνει! Αντιθέτως μου έμαθαν πολλά!
Αυτό το περίεργο συναίσθημα που μου κατακλύζει τη σκέψη ξανά μάλλον προκλήθηκε είτε από το γεγονός ότι θέλω να αγαπήσω κάποιον και να αγαπηθώ είτε που δε μου αρέσει να είμαι μόνη μου είτε από ένα τυχαίο γεγονός που έγινε προχθές....
Επισκέπτομαι συχνά ένα site με chat, forum και παιχνίδια!
Εντελώς τυχαία παίζοντας τάβλι, έπαιξα με έναν τυχαίο παίκτη.... που για μένα δεν είναι καθόλου τυχαίος!
Είναι η τρίτη φορά που ξαναμιλάμε... Η τρίτη φορά που τον βάζω με στους φίλους μου...
αναπτύσσαμε ωραίες κουβεντούλες αλλά κάθε φορά εξαφανιζόμουνα και χανόμασταν..
Σταματούσα να επικοινωνώ μαζί του γιατί κάτι με τρόμαζε... Η οικειότητα; Η καχυποψία μου; Το γεγονός που είμαστε από την ίδια πόλη; Ότι παρόλο που εξαφανίζομαι, κάθε φορά μου ξαναμιλάει από μόνος του;
Χθες η περιέργεια μου με οδήγησε να ψάξω για αυτόν με τα λιγοστά στοιχεία που ήξερα για αυτόν....και τον ΒΡΗΚΑ!
Πόσο ανίδεοι είμαστε με τη διαχείριση του ίντερνετ και τη διαχείριση των προσωπικών μας στοιχείων;
Με τρόμαξε αυτό! Μέσα σε λίγα λεπτά έμαθα ποιος είναι πραγματικά, είδα στιγμές του σε χώρο κοινωνικής δικτύωσης κτλ.
Δεν ξέρω μου έχει κατακλύσει τη σκέψη....
Γιατί; Τι θέλω από αυτόν; Τι θέλω και σκαλίζω κάτι που με τρομάζει;
Η ανάγκη μου για συντροφικότητα είναι που με οδηγεί;
Γιατί πάνω που άρχισα να βάζω μία τάξη θέλω να τα παρατήσω;
Να του το πω; πως ξέρω ποιος είναι; ή μήπως να εξαφανιστώ ξανά όπως έκανα;
Θέλησα να μοιραστώ την προσωπική μου ιστορία κάπου..χωρίς να την κανιβαλίσουν....
Νιώθω πως περπατώ σε τεντωμένο σκοινί..πως είμαι ακριβώς στη μέση...
Αν γίνομαι φορτική, ζητώ να με συγχωρέσετε...
Καλό σας απόγευμα!
