Οταν ο πατερας ειναι απων

Γεια σας παιδια.
Θελω να μοιραστω την ιστορια μου μαζι σας κ να μου πειτε την αποψη σας για αυτο το θεμα.
Μεγαλωσα χωρις πατερα, μας αφησε οταν ημουν ενος ετους. Απο παιδι τον αναζητουσα. Ρωτουσα συνεχεια την μητερα μου για εκεινον.
Πολλα κ αμετρητα βραδια εκλαιγα με λυγμους, κ με βασανιζε το ''γιατι'' .
Ολο εφερνα την εικονα οτι τον βρισκω επιτελους κ τον ρωτω το ''ΓΙΑΤΙ??" ,γιατι μας αφησες?
''Αντε με την μητερα μου δεν ταιριαξες δεκτο. Εγω? Εγω σε τι εφταιγα, ημουν μωρο ακομα''
Ξανα κ ξανα το σκεφτομουν. Γεμιζα με μισος μετα..Περασαν τα χρονια..Δημιουργηθηκε ο φοβος εγκαταλειψης..
Στα 21 τον βρισκω. Εντονη κ στρεσογονα εμπειρια. Ειχε ξαναπαντρευτει, κ με δυο παιδια. Μαλιστα το πρωτο παιδι ενα χρονο μικροτερο μου.
Τεσπα περιττο να σας πω πως δεν πληρωσε τπτ κ ποτε. Εξαφανισμενος για 21 χρονια..
Η μητερα μου μου εδωσε τα παντα. Τα παντα. Απλα αυτο που αναρωτιεμαι μεχρι τωρα ειναι το εξης.
Ψυχολογοι ισχυριζονται οτι τα παιδια πρεπει να μεγαλωνουν κ με τους δυο γονεις. Κ η μητερα κ ο πατερας ειναι αναντικαταστατοι. Κ οτι οσα υλικα αγαθα κ αγαπη παιρνει ενα παιδι μονο απο εναν γονιο δεν φτανει. Πρεπει να υπαρχει κ δευτερος γονιος. Αλλιως δημιουργουνται καταλοιπα.
Εχω αρκετους γνωστους που μεγαλωσαν χωρις πατερα. Που τους αφησε ετσι απλα. - Παιδια δεν μιλαμε αν εχει απεβιωσει αλλα να σε παρατησει- κ λοιπον καποιους σαν να μην τους αγγιξε.
Κ απο τα λεγομενα μιας γνωστης που δεν τον γνωρισε ποτε, ειναι μια χαρα. Τωρα αν δεν το δειχνει ειναι αλλο θεμα.
Εμενα μου στοιχισε. Δεν θα μαθω ποτε τι σημαινει η λεξη ''μπαμπας'' την γραφω κ την προφερω κ ειναι εντελως αγνωστη για μενα..
Μετανιωσα που τον γνωρισα. Δεν αξιζε. Μου το ελεγαν να μην παω στην συναντηση αλλα ηθελα επιτελους να τον δω καταμουτρα κ να φωναξω επιτελους το ''γιατι?''
''Γιατι μας αφησες..γιατι με αφησες.. Δεν σου εκανα..?"
Πιστευετε πως παιζει καθοριστικο ρολο η απουσια του πατερα?
Αλλαζει εντελως τον χαρακτηρα του μετεπειτα?

*Εννοω αν αλλαζει τον χαρακτηρα του ατομου που μεγαλωνει χωρις πατερα.

Ευχαριστώ που μοιράστηκες την ιστορία σου..

Θεωρώ ότι δεν έφταιξες ποτέ σε κάτι εσύ.. κ ίσως να ενοχοποίησες κ τον εαυτό σου άδικα αλλά και δικαιολογημένα σαν παιδί!

Επίσης μου φέρνεις στο μυαλό έναν γνωστό μου που στερήθηκε την παρουσία του πατέρα του και όταν βρέθηκε αυτός στην θέση του κ έγινε γονίος.. έγινε ο καλύτερος πατέρας που γνώρισα ποτέ! Μάλλον επειδή είχε καταλλάβει την μεγάλη αξία που παίζει ένας γονιός στην ζωή του παιδιού του! Έγινε αξιολάτρευτος... ο ιδανικός πατέρας!!

Oταν τον βρηκες τι σου ειπε? γιατι εριξε μαυρη πετρα πισω του?

Σε ευχαριστω Λευτερη. Εχεις δικιο. Ισως κ να ενοχοποιησα τον εαυτο μου.
Kerasi, δεν ειπε τπτ. Δεν ειχε λογια. Μετα εκλαιγε. Μετα ζητουσε συγνωμη. Εγιναν πολλα κοριτσι.
Με την μητερα μου χωρισαν λογω αλλης γυναικας που του πηρε τα μυαλα. Με την οποια εχουν δυο παιδια. Κ ενα χρονο μικροτερα απο μενα.
Το παραδεχτηκε τουλαχιστον οτι δεν επραξε σωστα.
Το συγνωμη δεν διορθωνει τα παιδικα ,εφηβικα κ τωρινα μου χρονια.
Κ το μισος που ενιωσα για εκεινον, δεν το εχω ξανανιωσει ποτε

κ γω χωρις πατερα μεγαλωσα αφου δουλευε ολο απογεμα τοτε κ τον εβλεπα σπανια. φοβο της εγκαταλειψης εχω αντα ειχα αλλα τον εχω ενταξει πλεων στο χαρακτηρα μου. (απο που δημιουργηθηκε δε ξερω ) εμενα η αποψη μου ειναι οτι ο καθε ανθρωπος για να αισθανετε οτι ειναι καλα θα πρεπει να εχει ενα ταιρι που του ταιριαζει τα υπολυπα ειναι δευτερευοντα (εγω ετσι πιστευω τουλαχιστον)

Quote:

---

Κ το μισος που ενιωσα για εκεινον, δεν το εχω ξανανιωσει ποτε

---

η ιστορια σου μιαζει αρκετα με τη δικη μου κ ο πανικος που επαθα ειχε σχεση με αυτο το μισος που αναφερεις.

Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν αξίζει ούτε το μίσος σου.Είναι δύσκολο να βάλω τον εαυτό μου στη θέση σου αλλά το μόνο που μπορώ να σου πω είναι αγάπα την μητέρα σου διπλά!Μην χαλάς την διάθεση σου και την ψυχική σου υγεία για αυτόν.
Δεν αξίζει!

Εσυ φυσικα και δεν εφταιγες σε κατι, το λαθος ηταν ολο δικο του. Μπορεις μονο να γινεις ενας καλυτερος ανθρωπος απο εκεινον, που πιστευω πως εισαι με αυτο που περασες.

Η ελλειψη της παρουσιας του, ως ιδανικης εικονας που ειχες για κεινον μεχρι που τον γνωρισες, το ότι στερηθηκες όλα εκεινα τα καλα αυτης της ιδανικης παρουσιας μεσα στο σπιτι και διπλα σου, κι ο πόνος (αυτο το γιατι) που δεν ειχες αυτον τον πατερα, όπως ειχες φτιαξει την εικονα του στη σκεψη σου, διπλα σου και η εγκαταλειψη. Αυτα ειναι που σου προκαλεσαν την ασχημη ψυχολογια. Κατα τα λοιπα μην μου πεις πως παιρνουσατε ασχημα στο σπιτι, εννοω απο πλευρας επικοινωνιας, αρμονικων σχεσεων, αγαπης, αλληλοβοηθειας, ασχετως αν υπηρχαν στερησεις. Ισως αν ηταν παρον αυτος ο ανθρωπος τότε, όπως τελικα τον γνωρισες σαν χαρακτηρα, να μην ήταν τοσο ροδινα τα πραγματα όπως τα φανταζοσουν. Μπορει λογω του χαρακτηρα του και της στασης του προς τη μητερα σου και γενικα των μεταξυ τους σχεσεων να υπήρχαν στο σπιτι πιο σοβαρα προβληματα (πχ καυγαδες, βια, ασχημη συμπεριφορα, εξωσυζυγικες σχεσεις, ελλειψη επικοινωνιας κλπ συναφη), σε σχεση με αυτα που προκαλουσε η ελλειψη της παρουσιας του. Σημερα πιθανον να ησουν με άσχημα ψυχολογικα απο τραυματικες εμπειριες μεσα στο σπιτι και μπροστα στα ματια σου σαν παιδι. Κάποτε η ελλειψη αυτη μπορει να μας ειχε βγει τελικά σε καλό.

Φιλε, πολλοι εχουν μεγαλώσει χωρις πατερα, ξερω αρκετους, και σημερα ειναι μια χαρα ανθρωποι, πολλοι απ αυτους ιδιαιτερα επιτυχημενοι στις δουλειες τους αλλα και στην οικογενεια που φτιαξαν. Το μονο που τους πληγωνει εν σχεσει με το θεμα που συζηταμε ειναι αυτη η ελλειψη, το οτι θα ηθελαν αυτη την παρουσια στη ζωη τους, κατα τα λοιπα όμως η ψυχολογια τους ειναι κατι περισσότερο απο μια χαρα. Ξερω όμως και αλλους που μεγαλωσαν και με τους δυο γονεις στο σπιτι, που βιωσαν τραυματικες εμπειριες, που σημερα ειναι φορτωμενοι με ψυχολογικα και ως αποτελεσμα αυτου ανικανοι να προχωρησουν στη ζωη τους. Έσύ ίσως φάνηκες τυχερή απ αυτή την πλευρα! Με το που φανηκαν τα πρωτα σημαδια προβληματων χωρισαν, αλλιως θα ειχες στερηθει αυτη τη γαληνη και ηρεμια μεσα στην οποια μεγαλωσες (την αξια της οποιας δεν εχεις εκτιμησει) με όλες τις συνεπειες τις οποιες σου επεξηγησα.

Ως προς το δικο του χαρακτηρα, απο καποια ηλικια κι επειτα οι ανθρωποι δυσκολα αλλάζουν. Εχει ηδη φτιαξει αλλου τη δικη του ζωη, πιστευω δεν επιστρεφει πίσω στο σπιτι. Απλα η σταση του κατα τη συναντηση σας, ηταν σαν μια μεταμελεια η οποια θα του προκαλεσει ενδιαφερον για σενα. Δεν το αποκλειω στο εξης, σταδιακα, να ενδιαφερθει για σενα, να σε βοηθησει, να φτιαξει την επικοινωνια μαζι σου και μαλιστα με δικη του πρωτοβουλια, θελει ωστοσο το χρονο του αυτο.

Ευχαριστω για τις απαντησεις σας παιδια. Συμφωνω με την αποψη σου Αλεξανδρε ( ενα ταιρι που να μας ταιριαζει, ακριβως)
Γιαννη σιγουρα ειναι αγνωστο για το πως θα ημουν αν ηταν παρων. Μπορει οπως λες να ηταν ολα πολυ χειροτερα.. Ποιος ξερει..
Απλα δεχεσαι τον χωρισμο. Δεκτο, λογικο. Με το παιδι ομως κρατας μια επαφη. Δεν χανεσαι ετσι.
Αυτο ειναι που δεν δεχομαι. Πληρη αδιαφορια. Ενταξει δεν ταιριαζουν δυο ατομα. Ενταξει χωριζουν. Αλλα με το παιδι οφειλεις να κρατησεις επαφη. Εστω κ τηλεφωνικη. Αυτο

τωρα καταλαβα την επιλογη του συντροφου σου..συγχωρα με μα εχεις επιλεξει εναν ανθρωπο οντως σκληρο κ εγωιστη, ισως οπως ο πατερας σου.υπαρχει ταυτιση νομιζω.ο πατερας αντικατοπτριζει στην κορη την επιλογη του αντρα της.
το δουλευεις ολο αυτο με καποιον ειδικο?
ο πατερας μου ηταν οντως απων..μεσα στο σπιτι αλλα απων.δεν θα επεκταθω αλλα δεν ηρθα ποτε κοντα του κ δνε προσπαθησε ιδιαιτερα ουτε κ κεινος.δεν τον κατηγορω πια.δεν ηξερε απλα.
μου δημιουργησε κενα κ σιγουρα φοβο εγκαταλειψης.
γι αυτο πρεπει να το δουλεψεις για να σε βοηθησει να κανεις καλυτερες επιλογες συντροφου και φυσικα για να νιωσεις κ συ οκ με αυτο.αποδοχη ειναι το παν.ο.τι εγινε εγινε.προχωραμε κ κοιταμε πως θα φιταξουμε την δικη μας ζωη.

Quote:

---

συγχωρα με μα εχεις επιλεξει εναν ανθρωπο οντως σκληρο κ εγωιστη

---

ταυτιση παντου θα βρεις πολα παραδειγματα οπως η κοπελα μου μου λεγε μου θυμιζεις τον αδερφο μου οι ανθρωποι καπου κολανε σε οτι γνωριζουν η εχουν ζησει με αυτο μου εχει τυχει αρκετες φορες να μιλω με ενα αγνωστο καπου τυχαια πχ σουπερμαρκετ κ να με αντιμετωπιζει σα να με ξερει χρονια κ εγω εχω φοβους ςγκαταλιψης πολους αλλα βρηκα ανθρωπους κ εκανα βαθιες σχεσεις μαζι τους κ τους εχω διπλα μου ετσι σταματησα να φοβαμαι.

για να εχει νοημα μια συζητιση θα πρεπει να πεις κ κατι που ακουγετε καπως καπια στιγμη

Boom δεν τον εζησα. Ουσιαστικα τον γνωρισα στα 22 μου. Αυτο που καταλαβα σιγουρα ειναι οτι ειναι ενας αδυναμος αντρας. Αδυναμος χαρακτηρας.Καθολου σκληρος κ εγωιστης. Τωρα πως ηταν στα 25 του ( οταν μας αφησε) δεν γνωριζω. Σιγουρα φερθηκε ανωριμα απεναντι μου. Το παραδεχτηκε. Επισης επηρεαστηκε κ απο τους δικους του. Με το συγνωμη του δεν αλλαζει τπτ.
Ναι τον φοβο εγκαταλειψης κ την ανασφαλεια την εχω κ πρεπει σιγουρα να το δουλεψω.
Μου ειχε πει ειδικος οτι επειδη με εγκατελειψε , στις σχεσεις νιωθω ανασφαλης κ με φοβο εγκαταλειψης. Κ αυτο προκαλεσε την χαμηλη αυτοεκτιμηση. Και οτι ΙΣΩΣ κανω λαθος επιλογη συντροφου. Κ τρεφω πιο πολυ αυτο το συναισθημα.
Αλεξανδρε, σιγουρα, με τον σωστο για τον καθενα μας συντροφο, ολα αλλαζουν.

Κι εγω μεγαλωσα χωρις πατερα δεν με πειραζε οσο ημουν πολυ μικρη το χα κατι σαν δεδομενο σαν φυσιολογικο για μενα για τη ζωη μου! Οσο μεγαλωνα ναι με επιρρεασε αρνητικα οταν εβλεπα αλλα παιδια να χουν και τους δυο γονεις! Γενικα ενιωθα προβληματικη σαν ανθρωπος και θεωρω οτι δεν μεγαλωσα καθολου ιδανικα να το πω, γτ δεν ηταν μονο η απουσια του πατερα που στοιχιωσε τη ζωη μου αλλα και η αρρωστια της μητερας μου με χρονια ψυχωση με πολλαπλες υποτροπες και καμμια υποστηριξη σχεδον! Βεβαια οτι μπορουσε εκανε κι εκεινη αλλα παντα ενιωθα κενο και απο τη μητερα μου! Τον πατερα μου δεν τον εψαξα ποτε αν και ηθελα μονο απο περιεργεια να δω πως ειναι αλλα σκεφτομουν οτι δεν ειχε νοημα σαν να μην τον ηθελα κι εγω.

Είναι λογικό να νιώθεις έτσι όπως νιώθεις και εγώ βίωσα την εγκατάλειψη και από τους 2 μου γονείς και ξέρω πως είναι,αλλά όπως βλέπεις καλό μου κορίτσι μέσα από το φόρουμ-αυτά είναι πράγματα που συμβαίνουν σε πολύ κόσμο,η φλατλ βλέπεις ότι βίωσε κάτι χειρότερο από το δικό σου,εγώ βίωσα κάτι χειρότερο από το δικό σου(μεγάλωσα με μία ηλικιωμένη γυναίκα που με υιοθέτησε εμένα και την αδελφή μου)και δεν είχαμε καμία στήριξη από πουθενά,χωρίς συγγενείς...μέχρι και ο νονός μου σταμάτησε να μου μιλάει καθώς μπήκα στην εφηβεία,χωρίς κάποια αφορμή-έτσι απλά δεν του έκανε κέφι...εξάλλου τι σχέσεις είχε μαζί μου;;;;

Με αυτά που σου λέω δεν σημαίνει ότι πρέπει να νιώθεις καλά για αυτά που σου συνέβησαν αλλά όπως σωστά λέει και ο Ioannis2,μπορεί τα πράγματα στο σπίτι να ήταν χειρότερα αν ζούσε και ο πατέρας σου.
Εχω μία γνωστή που έχει μεγαλώσει και με τους 2 γονείς της,που πάντα τσακώνονταν μεταξύ τους και η κοπέλα σήμερα είναι μελαγχολική και από τότε που την θυμάμαι έτσι είναι.
Τώρα εσύ θα μου πεις ότι ο πατέρας σου σε εγκατέλειψε.....
Σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί και εγώ ένιωσα αυτό το συναίσθημα και από τους 2 γονείς μου.....αλλά αυτοί που μας αγαπάνε είναι η οικογένειά μας και κάνεις άλλος.

Τα παιδιά είναι του Θεού και κανενός άλλου.!!!
Κοίτα να ξεφύγεις από αυτές τις σκέψεις και να έχεις στο μυαλό σου ένα πράγμα:Οποιος δεν σε ήθελε μία φορά εσύ δεν τον θέλεις ΔΕΚΑ.
Ακόμα και αν πρόκειται για τους ίδιους σου τους γονείς.....αγάπα τον εαυτό σου και βρες άτομα που σε αγαπάνε και αυτά.

Ολα τα υπόλοιπα είναι απλές σκέψεις-ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΝΕΙΣ.