Τα προβλήματα του κακομαθημένου
Γεια σας.
Αν και συνήθως ξέρω να εκφράζω αυτά που νιώθω, τώρα δεν μπορώ. Γιατί αυτή τη στιγμή νιώθω κενός. Νιώθω χωρίς φίλους, γονείς, χωρίς αυτά που με κάνουν να νιώθω χαρούμενο δηλαδή. Είμαι 16 μισό και ειλικρινά δεν ξέρω αν θα αντέξω μέχρι τα 18 αν δεν αλλάξει κάτι. Στην καθημερινή μου ζωή, στον τρόπο που αυτή εξελίσσεται, αν έχω συναισθηματική προοπτική, δηλαδή μέλλον στην ευτυχία ή απλά θα συνεχίσω να ζω με ένα κενό για το υπόλοιπο.
Φίλοι; Έχω έναν "κολλητό" για τον οποίο μιλάμε μόνο για video games, αφού μόνο αυτό τον ενδιαφέρει, καθώς και όταν μιλάμε για άλλα πράγματα, προσπαθεί να αυτοπροβληθεί και να το παίξει κάποιος, θέλωντάς με να θεωρήσω ότι είναι υπεργαμάτος ή κάτι τέτοιο. Στην παρέα μας ,την οποία εγώ συμπαθώ, προσπαθει συχνά να με μειώσει, όπως κάνει και όταν είμαστε μπροστά στους γονείς του. Βασικά ο γενικός του στόχος αυτός είναι. Να με μειώσει. Τουλάχιστον εγώ αυτό πίστευα μέχρι ξαφνικά να αρχίσει να γίνεται καλός και να εκπλήσσομαι ευχάριστα από τη συμπεριφορά του, σαν να αλλάζει τελείως. Σαν να γνωρίζει ότι αν συνεχίσει να είναι μαλάκας, θα τον πάρει ο διάολος. Εγώ δεν ξέρω αν όλα αυτά ισχύουν, έτσι μου φαίνεται. Και αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί, βλέπετε, δεν έχει άλλους φίλους και φοβάμαι ότι άμα τα βάλω μαζί του, θα μείνει εντελώς μόνος.
Εγώ από την αρχή νομίζω πως αυτή η φιλία (10 χρόνων) ήταν μία προσπάθεια τον γονέων του να βρει το παιδί τους ένα φίλο-πρότυπο (έτσι με παρουσιάζουν αυτολεξί), για αυτό και αυτός βγάζει όλο αυτό. Εγώ, όμως, δεν θέλω να χαλιέμαι επειδή οι γονείς του κολλητού μου είναι ανίκανοι γονείς. Όχι πλέον.
Όσοναφορά τους άλλους μου φίλους, δεν κρατάμε τόσο πολύ επαφές όσο με αυτόν τον κολλητό. Βλέπετε, κάθε φορά που βγαίνω μαζί τους, περνάμε καλά, αλλά ο κολλητός μου στεναχωριέται πολύ. Αυτή η συμπεριφορά με εξουθενώνει. Το ξέρω ότι αν το δει κανείς θα μου πει να κόψουμε επαφές, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζετε. Για πολλούς και σύνθετους λόγους.
Οικογένεια; Όχι. Δεν θα πω αυτά που λένε οι περισσότεροι "ο καθένας με τον πόνο του", "κανείς δεν ενδιαφέρεται". Δεν είναι καθόλου έτσι. Απλά δεν αντέχω τους χαρακτήρες τους. Η μητέρα μου μια ζωή προσπαθεί να αυτοεπιβληθεί με φωνές. Δεν μπορεί αν μάθει αλλιώς. Σαν τους γέρους ένα πράμα. Έμαθαν κάτι και δεν λένε να το ξεμάθουν. Ακούω τις φωνές τις καθημερινά. Πιο πολύ με έχουν επηρεάσει σωματικά παρά ψυχολογικά. Επίσης νομίζει πως κάνω επανάσταση, επειδή μία μέρα πήγα σε επίσημη εκδήλωση με σορτσάκι, ενώ ούτε καν ήξερα ότι είναι επίσημη εκδήλωση (λάθος μου οκ, που σπάνια το κάνω).
Και τώρα προσπαθεί να καταλάβει γιατί ο γιος της είναι τόσο ξεροκέφαλος, φωνάζωντας σε εμένα και κλαίγοντας όταν λείπω (το οποίο είμαι σίγουρος ότι κάνει, όντας ο μικρός αδερφός και τα έκανε και στον μεγάλο). Την έχουν βέβαια επηρεάσει και πολλά άλλα θέματα, κυρίως η συμπεριφορά της γιαγιάς που τώρα φιλοξενούμε (σόι πάει το βασίλειο της μαλακίας).
Μπαμπάς; Υπολογιστής, δουλειά, κάπνισμα αν και με καρδιοπάθεια, το οποίο το έχει κρυφό καμάρι, αλλά ο κόσμος το έχει τούμπανο. Nuff said. Τα δύο μεγαλύτερα άγχη του: Οι φωνές της μαμάς, να περάσω στις Πανελλήνιες σε 2 χρόνια.
Γενικά, αυτά με απασχολούν πάνω-κάτω, δεν ξέρω αν είναι αρκετά για να είμαι πιο χάλια και από χάλια, αλλά ήθελα κάπου να τα γράψω.
