απλά σκέψεις

ένα ακόμα βράδυ έφτασε, βράδυ μοναξιάς...όλη την μέρα γυρίζω χαρούμενη σαν να μην συμβαίνει τίποτα, η μάνα μου χαίρεται ότι το παιδί μου ξεπέρασε την κατάθλιψη και έχει αυτό το υπέροχο χαμόγελο και δεν μπορώ να της το χαλάσω. Της λέω ότι είμαι καλά και ότι σε λίγο καιρό θα έχω ξεπεράσει τους πόνους της ινομυαλγίας και όλα θα πάνε καλά, σε όλους λέω ότι θα πάνε όλα καλά και οτι είμαι μια χαρά...όταν όμως έρχεται το βράδυ και η πόρτα του δωματίου μου κλείνει, τότε αρχίζει η πραγματική μάχη, από όλους μπορείς να κρυφτείς, όχι όμως από τον εαυτό σου. δεν ξέρω όμως πόσο ακόμα θα μπορώ να κρύβομαι, οι γιατροί λένε ότι θα πρέπει να πέρνω για τουλάχιστον άλλον ένα χρόνο τα φάρμακα για να υποχωρήσουν οι πόνοι...όμως δεν έχω χρόνο, νιώθω οτι το τέλος πλησιάζει...οι πόνοι είναι άβασταχτοι με πολύ δυσκολία πλέον σηκώνομαι το πρωι να πάω για δουλειά, αλλά δεν ξέρω πόσο ακόμα...δεν έχω άλλη υπομονή...στέκομαι στον βράχο και βλέπω την θάλασσα από ψηλά...το μόνο που σκέφτομαι είναι να παίσω στην αγκαλιά της και να μείνω για πάντα εκεί...είμαι σίγουρη οτι εκεί θα είναι και ο πατέρας μου, αν ήταν εδώ όλα θα ήταν αλλιώς...μάλλον θα ήταν πιο εύκολο να δώσω ένα τέλος...δεν γίνεται όμως, μου ζήτησε αν και μικρότερη της οικογένειας να τους προσέχω την μάνα μου και τον αδελφό μου...δεν αντέχω άλλο όμως, παίζω την δυνατή, όμως είμαι πιο αδύναμη και από χτυπημένο σπουργήτι...η μάσκα παίφτει σιγά σιγά και είναι θέμα χρόνου να δουν και οι άλλοι αυτά που βλέπω κοιτώντας την ψυχή μου και να τρομάξουν και εκείνοι όπως και εγώ, για αυτό πρέπει να τελειώνω, δεν έχω ένα χρόνο ακόμα να δώσω...έδωσα τόσα χρόνια από την ζωή μου ήδη...την ζωή που δεν είχα ποτέ. νιώθω οτι ζω με δανεικό χρόνο και θα έπρεπε εδώ και χρόνια να έχω δώσει ένα τέλος, πως αλλιώς να δικαιολογήσω ότι εδώ και 8 χρόνια το σώμα μου διαλύεται σιγά σιγά...?πρέπει να δώσω ένα τέλος και πρέπει να το κάνω άμεσα, όλοι θα είναι καλύτερα χωρίς εμένα, δεν το πιστεύουν αλλά είμαι σίγουρη ότι μετά το πρώτο σοκ θα καταλάβουν, θα είναι καλύτερα, όπως και εγώ ελπίζω ότι θα είμαι καλύτερα.συγνώμη μαμά και αδελφέ μου αλλά το τέλος πλησιάζει και είτε θα το δώσει η ζωή είτε εγώ η ίδια...μαζεύω τις δυνάμεις μου για τον τελευταίο χορό...

Quote:

---

Originally Posted by xara86

ένα ακόμα βράδυ έφτασε, βράδυ μοναξιάς...όλη την μέρα γυρίζω χαρούμενη σαν να μην συμβαίνει τίποτα, η μάνα μου χαίρεται ότι το παιδί μου ξεπέρασε την κατάθλιψη και έχει αυτό το υπέροχο χαμόγελο και δεν μπορώ να της το χαλάσω. Της λέω ότι είμαι καλά και ότι σε λίγο καιρό θα έχω ξεπεράσει τους πόνους της ινομυαλγίας και όλα θα πάνε καλά, σε όλους λέω ότι θα πάνε όλα καλά και οτι είμαι μια χαρά...όταν όμως έρχεται το βράδυ και η πόρτα του δωματίου μου κλείνει, τότε αρχίζει η πραγματική μάχη, από όλους μπορείς να κρυφτείς, όχι όμως από τον εαυτό σου. δεν ξέρω όμως πόσο ακόμα θα μπορώ να κρύβομαι, οι γιατροί λένε ότι θα πρέπει να πέρνω για τουλάχιστον άλλον ένα χρόνο τα φάρμακα για να υποχωρήσουν οι πόνοι...όμως δεν έχω χρόνο, νιώθω οτι το τέλος πλησιάζει...οι πόνοι είναι άβασταχτοι με πολύ δυσκολία πλέον σηκώνομαι το πρωι να πάω για δουλειά, αλλά δεν ξέρω πόσο ακόμα...δεν έχω άλλη υπομονή...στέκομαι στον βράχο και βλέπω την θάλασσα από ψηλά...το μόνο που σκέφτομαι είναι να παίσω στην αγκαλιά της και να μείνω για πάντα εκεί...είμαι σίγουρη οτι εκεί θα είναι και ο πατέρας μου, αν ήταν εδώ όλα θα ήταν αλλιώς...μάλλον θα ήταν πιο εύκολο να δώσω ένα τέλος...δεν γίνεται όμως, μου ζήτησε αν και μικρότερη της οικογένειας να τους προσέχω την μάνα μου και τον αδελφό μου...δεν αντέχω άλλο όμως, παίζω την δυνατή, όμως είμαι πιο αδύναμη και από χτυπημένο σπουργήτι...η μάσκα παίφτει σιγά σιγά και είναι θέμα χρόνου να δουν και οι άλλοι αυτά που βλέπω κοιτώντας την ψυχή μου και να τρομάξουν και εκείνοι όπως και εγώ, για αυτό πρέπει να τελειώνω, δεν έχω ένα χρόνο ακόμα να δώσω...έδωσα τόσα χρόνια από την ζωή μου ήδη...την ζωή που δεν είχα ποτέ. νιώθω οτι ζω με δανεικό χρόνο και θα έπρεπε εδώ και χρόνια να έχω δώσει ένα τέλος, πως αλλιώς να δικαιολογήσω ότι εδώ και 8 χρόνια το σώμα μου διαλύεται σιγά σιγά...?πρέπει να δώσω ένα τέλος και πρέπει να το κάνω άμεσα, όλοι θα είναι καλύτερα χωρίς εμένα, δεν το πιστεύουν αλλά είμαι σίγουρη ότι μετά το πρώτο σοκ θα καταλάβουν, θα είναι καλύτερα, όπως και εγώ ελπίζω ότι θα είμαι καλύτερα.συγνώμη μαμά και αδελφέ μου αλλά το τέλος πλησιάζει και είτε θα το δώσει η ζωή είτε εγώ η ίδια...μαζεύω τις δυνάμεις μου για τον τελευταίο χορό...

---

καλησπέρα Χαρά..
διαβάζω αυτά που γράφεις...και έψαξα να βρω τι είναι η ινομυαλγία.... από αυτά που διάβασα πρέπει να είναι πολύ επώδυνη πάθηση ..
εσύ γλυκιά μου πονάς πολύ έτσι γράφεις .. αυτό είναι που σε κάνει να νιώθεις έτσι;;
μπορεί να είναι χαζό που ρωτάω μα δεν ξέρω νιώθω άσχημα τώρα .. θα ήθελα όπως μπορώ ..να βοηθήσω .. ίσως κάνοντας σου λίγο παρέα ..από εδώ..δεν ξέρω..

καλημέρα ivan, ναι καλά κατάλαβες, οι πόνοι με έχουν κουράσει, με έχουν διαλύσει για την ακρίβεια!

πρεπει να παλεψεις μεχρι το τελος.το ωφειλεις σε σενα αυτο..οχι δεν θα βαλεις εσυ τελος.αν ειναι να φυγεις απο την αρρωστια να φυγεις πολεμιστρια κ οχι επειδη εσυ εβαλες τελος.
σκεψου την μανα σου..δεν υπαρχει ιεροτερη σχεση! σκεψου αυτην αν δεν μπορεις να σκεφτεσαι τον εαυτο σου.
η μανα αυτη που σε εφερε στον κοσμο δεν θα εχει λογο υπαρξης αν φυγεις ΚΑΙ εσυ.ουτε ο αδερφος σου.
αν πιστευεις οτι δεν το ωφειλεις σε σενα ..το ωφειλεις στην ΜΑΝΑ σου.
πεσε στην αγκαλια της,αυτη μπορει να το σηκωσει.μην υποκρινεσαι οτι εισαι καλα.αυτη ειναι το ΜΕΓΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΟΛΩΝ.
εισαι τυχερη που εχεις μια ΜΑΝΑ.αλλοι δεν γνωρισαν ΜΑΝΑ ουτε πατερα..
ολα ερχονται δοκιμασιες στην ζωη μας. και γω με φαρμακα ζω. κ καθε 3 μηνες εξετασεις.
κ πρεπει να ειμαι ηρεμη κ χαλαρη για να μη υποτροπιασω.εχω φιλη που πασχει απο την πιο σπανια ασθενεια που υπαρχει.παιρνει 7 χαπια την μερα για να ζει.περσι εφερε στον κοσμο 2 μωρακια με εξωσωματικη μιας κ της ειχε κοπει η περιοδος λογω της αρρωστιας της απο τα 23!! αν δεν παρει φαρμακα η κοπελα θα πεθανει σε 24 ωρες!
αν εγω δνε παρω τα φαρμακα μου θα λιωσω σε 1 μηνα!
σκεψου την ΜΑΝΑ σου ποσο σε αγαπαει.
μη ξανασκεφτεις ΠΟΤΕ να βαλεις τερμα στην ζωη σου.σηκωσε το κεφαλι κ ΠΑΛΕΨΕ!

Quote:

---

Originally Posted by xara86

καλημέρα ivan, ναι καλά κατάλαβες, οι πόνοι με έχουν κουράσει, με έχουν διαλύσει για την ακρίβεια!

---

καλημέρα Χαρά χαίρομαι που έστειλες και είσαι ακόμα εδώ... οφείλω όπως να σου πω πως συμφωνώ με αυτά που σου έγραψε και η boom .. πρέπει να παλέψεις και για τη ζωή σου και να στιρήξεις και συ τον εαυτό σου.. δε είμαι οπαδός της θεωρίας ''υπάρχουν και χειρότερα'' μα ούτε κι αυτής που λέει ''υπάρχουν και καλύτερα...αυτό νομίζω σου γράφει κι boom..
και θέλω να σου πω και κάτι για την υπογραφή σου μου αρέσει σαν διατύπωση, η κατάληξη της ζωή μας είναι ο θάνατος μα, αφού ζήσουμε πρώτα και παλέψουμε..
μακάρι να συνεχίσεις να είσαι εδώ και να τα λέμε.....

Χαρά καταλαβαίνω ότι πονάς και έχεις απογοητευτεί από αυτά που σου συμβαίνουν. Σκέψου σε παρακαλώ τον πόνο που θα προξενήσεις στη μητέρα σου βάζοντας τέλος στο δώρο της ζωής που σου χάρισε. Είναι αβάσταχτο να πονάς αλλά πίστεψέ με ότι είναι πιο αβάσταχτο να ξέρεις ότι έκανες ένα αγαπημένο άνθρωπο να πονέσει. Μοιράσου το βάσανό σου με τη μητέρα σου και άφησέ να σου απαλύνει τον πόνο της ψυχής σου. Είμαι μητέρα και σκέφτομαι ότι δεν θα άντεχα το παιδί μου να υποφέρει μόνο του. Μπορεί να μην μπορούσα να του απαλύνω τον πόνο του, αλλά θα ήμουν κοντά του, θα του έδειχνα το μεγαλείο της αγάπης μου και της αγκαλιάς μου. Τα έχεις ανάγκη και μην το αρνείσαι στον εαυτό σου. Με το να δώσεις τέλος στη ζωή σου θα απαλλαγείς ίσως από αυτό που σε κάνει να υποφέρεις. Έτσι όμως θα βυθίσεις κάποιους άλλους στον πόνο....

ειναι ασχημο να βυθιζουμε τους αλλους στον πονο για να γλιτωσουμε εμεις.για μενα αυτη ειναι η πραγματικη αμαρτια.να πονας τους γυρω σου.δεν εχουμε αυτο το δικαιωμα.σκεφτομαι ας πουμε αν αυτοκτονουσε η αδερφη μου ή καποιο απο τα αδερφια μου ή η μανα μου ποσο κακο θα μου εκαναν στην δικη μου ζωη..ποσο θα ηθελα κ γω πεθανω.να παω μαζι τους.ποσο μαυρα θα ηταν ολα τοσο ωστε να μην μπορω να συνεχισω την ζωη μου..οχι οχι..μετα απο αυτο η ζωη μου δεν θα ειχε νοημα..θα βυθιζομουν σε απεραντο πονο κ θλιψη ..οχι οχι..πρεπει να σκεφτομαστε κ αυτους που μας αγαπανε.αυτοι δεν φταινε σε κατι.

ΚΑΙ ΝΑ μην ξεχναμε τοσους ανθρωπους που νοσουν απο πολυ σοβαρες ασθενειες κ ομως το παλευουν.καποιοι εχουν ΑΙDS και ειναι τοσο δυνατοι.καποιοι εχουν σκληρυνση κατα πλακας που σε αφηνει αναπηρο σιγα σιγα κ ομως χαμογελανε.
εχω φιλη με μελανωμα(καρκινος του δερματος) κ εκανε επεμβαση κ τις αφαιρεσαν κομματι απο το δερμα κ καθε 3 μηνες κανει αξονικες να δουν αν κανει μετασταση.ειναι μονο 36 χρονων !!! κ ομως η κοπελα ονειρευεται, ζει την ζωη της κανει πραγματα δουλευει..ελπιζει να κανει οικογενεια..μη το βαζουμε κατω δε πρεπει να λυγιζουμε στην αρρωστια.
κ γω εχω αυτοανοσο κ παιρνω φαρμακα καθε μερα για ολη μου τη ζωη..καθε 6 μηνες ειμαι στους γιατρους, αν δεν παρω τα φαρμακα μου θα πεθανω, καποιες φορες υποφερω κ γω ..χαλαρωσε κ δες αποδεξου αυτο που εχεις.δουλεψε το..βοηθησε τον εαυτο σου.δεν εισαι μονη κ δεν εισαι κ Η ΜΟΝΗ.

το να σκέφτομαι ότι υπάρχουν χειρότερα δεν μου απαλήνει τον πόνο αλλά αντίθετα μου προκαλεί απέραντη θλίψη, θα ήθελα να μπορούσα να πάρω όλα τα βάρη πάνω μου όλου του κόσμου....πολλές φορές όμως όπως εχτες το βράδυ δεν αντέχω...έχω περάσει πολλά εκτός από τους πόνους, όσο για την μητέρα μου είμαι το στήριγμα που ποτέ δεν είχε...ο εξομολόγος της όπως της αρέσει να με λέει και ναι δεν θέλω να της το στερήσω...σήμερα είμαι καλύτερα ψυχολογικά (οι πόνοι χειρότεροι), μπόρεσα να σκεφτώ πιο καθαρά, είναι οι μέρες που λέω θα παλέψω...η αλήθεια είναι πως φοβάμαι νύχτες σαν την χτεσινή...φοβάμαι τον εαυτό μου...

Quote:

---

Originally Posted by xara86

το να σκέφτομαι ότι υπάρχουν χειρότερα δεν μου απαλήνει τον πόνο αλλά αντίθετα μου προκαλεί απέραντη θλίψη, θα ήθελα να μπορούσα να πάρω όλα τα βάρη πάνω μου όλου του κόσμου....πολλές φορές όμως όπως εχτες το βράδυ δεν αντέχω...έχω περάσει πολλά εκτός από τους πόνους, όσο για την μητέρα μου είμαι το στήριγμα που ποτέ δεν είχε...ο εξομολόγος της όπως της αρέσει να με λέει και ναι δεν θέλω να της το στερήσω...σήμερα είμαι καλύτερα ψυχολογικά (οι πόνοι χειρότεροι), μπόρεσα να σκεφτώ πιο καθαρά, είναι οι μέρες που λέω θα παλέψω...η αλήθεια είναι πως φοβάμαι νύχτες σαν την χτεσινή...φοβάμαι τον εαυτό μου...

---

καλησπέρα .. είναι πολλές φορές που ένιωσα κι εγώ και είμαι σίγουρος πολλοί άνθρωποι το ,έχουν νιώσει έτσι όπως λες να φορτωθούμε όλο τον πόνο του κόσμου, μα ούτε αυτό είναι δυνατό ούτε και νόημα έχει..ο καθένας έχει το δικό του μοναδικό φορτίο, και κουβαλά τον δικό του σταυρό.. γι αυτό το λόγω ................................................
....τον πόνο του κορμιού σου μα και της ψυχής σου δε νομίζω πως κανείς θα μπορέσει να καταλάβει.. όχι γιατί δε θέλει αλλά γιατί δεν μπορεί..μακάρι να μπορούσε κάποιος..
ελπίζω να πονάς λιγότερο και σωματικά και ψυχικά... είναι συγκινητικό πως παρά τα προβλήματα σου στηρίζεις την μητέρα σου.. κάπου εκεί θα βρεις και τη δύναμη να παλέψεις και για σένα.. μακάρι να μην ξανά περάσεις νύχτες σαν τη χθεσινή...

Quote:

---

Originally Posted by xara86

ένα ακόμα βράδυ έφτασε, βράδυ μοναξιάς...όλη την μέρα γυρίζω χαρούμενη σαν να μην συμβαίνει τίποτα, η μάνα μου χαίρεται ότι το παιδί μου ξεπέρασε την κατάθλιψη και έχει αυτό το υπέροχο χαμόγελο και δεν μπορώ να της το χαλάσω. Της λέω ότι είμαι καλά και ότι σε λίγο καιρό θα έχω ξεπεράσει τους πόνους της ινομυαλγίας και όλα θα πάνε καλά, σε όλους λέω ότι θα πάνε όλα καλά και οτι είμαι μια χαρά...όταν όμως έρχεται το βράδυ και η πόρτα του δωματίου μου κλείνει, τότε αρχίζει η πραγματική μάχη, από όλους μπορείς να κρυφτείς, όχι όμως από τον εαυτό σου. δεν ξέρω όμως πόσο ακόμα θα μπορώ να κρύβομαι, οι γιατροί λένε ότι θα πρέπει να πέρνω για τουλάχιστον άλλον ένα χρόνο τα φάρμακα για να υποχωρήσουν οι πόνοι...όμως δεν έχω χρόνο, νιώθω οτι το τέλος πλησιάζει...οι πόνοι είναι άβασταχτοι με πολύ δυσκολία πλέον σηκώνομαι το πρωι να πάω για δουλειά, αλλά δεν ξέρω πόσο ακόμα...δεν έχω άλλη υπομονή...στέκομαι στον βράχο και βλέπω την θάλασσα από ψηλά...το μόνο που σκέφτομαι είναι να παίσω στην αγκαλιά της και να μείνω για πάντα εκεί...είμαι σίγουρη οτι εκεί θα είναι και ο πατέρας μου, αν ήταν εδώ όλα θα ήταν αλλιώς...μάλλον θα ήταν πιο εύκολο να δώσω ένα τέλος...δεν γίνεται όμως, μου ζήτησε αν και μικρότερη της οικογένειας να τους προσέχω την μάνα μου και τον αδελφό μου...δεν αντέχω άλλο όμως, παίζω την δυνατή, όμως είμαι πιο αδύναμη και από χτυπημένο σπουργήτι...η μάσκα παίφτει σιγά σιγά και είναι θέμα χρόνου να δουν και οι άλλοι αυτά που βλέπω κοιτώντας την ψυχή μου και να τρομάξουν και εκείνοι όπως και εγώ, για αυτό πρέπει να τελειώνω, δεν έχω ένα χρόνο ακόμα να δώσω...έδωσα τόσα χρόνια από την ζωή μου ήδη...την ζωή που δεν είχα ποτέ. νιώθω οτι ζω με δανεικό χρόνο και θα έπρεπε εδώ και χρόνια να έχω δώσει ένα τέλος, πως αλλιώς να δικαιολογήσω ότι εδώ και 8 χρόνια το σώμα μου διαλύεται σιγά σιγά...?πρέπει να δώσω ένα τέλος και πρέπει να το κάνω άμεσα, όλοι θα είναι καλύτερα χωρίς εμένα, δεν το πιστεύουν αλλά είμαι σίγουρη ότι μετά το πρώτο σοκ θα καταλάβουν, θα είναι καλύτερα, όπως και εγώ ελπίζω ότι θα είμαι καλύτερα.συγνώμη μαμά και αδελφέ μου αλλά το τέλος πλησιάζει και είτε θα το δώσει η ζωή είτε εγώ η ίδια...μαζεύω τις δυνάμεις μου για τον τελευταίο χορό...

---

ΧΑΡΑ!! το ονοματακισου είναι τοσο ομορφο, κι μονο που το καλει καποιος θα πρεπει να φερνει ευφορια!¨), λοιπον, δεν είναι ουτε γιατρος μα ουτε κι καποιος ειδικος για να σου πρωτηνω καποια λυση σε αυτά που βασανιζουν τη ψυχουλασου.
εμενα όμως μου προκαλεσαι μεγαλη εντυπωση ο ποιοτικος τροπος γραφης σου, μου αρεσουν πολύ οι παρομοιωσεις σου, η μεταορικες ενοιες που δινεις στα γεγονοτα! αληθεια χαραμου, γραφεις πολύ ομορφα, δε ξερω αν ειδη το κανεις αλλα το να γραφεις ποιηματα, η να γραφεις απομνιμονευματα από τους πονους σου τους σωματικούς αλλα και τους πνευματικους σου θα ηταν υπεροχο. αληθεια στο λεω, αν κατσεις κι τα γραφεις νομιζω ότι πολύ κοσμος θα του αρεσουν. προσωπικα ανατριχιασα διαβαζωντας το μηνυμα σου.
χαρα, μην τα παρατας, δεν αξιζει, καντω σαν σκοπο ζωης σου, δες το σαν ένα αγωνα! αγωνα ζωης!! η χαρα, η ομορφια της ζωης και γενικα η αξια μπορει να αναζητηθεί κι να βρεθει στα πολύ μικρα πραματα, μπορεις να τα βρεις σε λεπτομεριες. δεν είναι αναγκη να εχουμε τρελα λεφτα για να περναμε ομορφα, ουτε να εχουμε τον τελειο συντροφο η γενικα να μας πανε όλα καλα. μπορεις να την βρεις σε μια ομορφη βολτα, σε μια καλοκαιρηνι περατσαδα σε καποιο παραλιακο μερος, πιστευω ότι εισαι πολύ αξιολογο ατομο, εχεις μεγαλη πνευματικη περιουσια! εισαι μαγκακη, θα ηταν κριμα να χαθεις.
ξερω ότι σου περναν πολλα από το μυαλοσου, αλλα πιστεψεμε ακομα κι αυτό, το να βαλεις τελος στην ζωησου είναι δυσκολο κι μπορει να αποτυχει, μπορει να πονεσει πολύ, μπορει να αφησει μια αναπυρια! δεν θα σου κανω ηθικο μαθημα, ουτε θα σου πω ότι είναι αδύναμος οποιος το κανει, απεναντίας νομιζω ότι θελει πολύ δυναμη. αλλα εσυ αξίζεις!! εχεις μεγαλο ταλεντο στο να περνας τα συναισθηματασου στον γραπτο λογο, ειλικρινα θα ηθελα πολύ να διαβαζω δικασου κειμενα!!!

ΧΑΡΑ!! να συμπληρωσω ότι η ζωη ,κρυβει πολλα!! αν δοκιμασεις να την ζησεις πολύ εντονα!! αν κανεις μια τελευταια -τελευταια αλλα με ολη σου τη δυναμη ε!- προσπαθεια θα δεις ότι εχει πολλες εκπλήξεις! βεβαια μπορει να είναι ασχημες, να κρυβει πικρες γυρο της αλλα μπορει να εχει κι χαρες!!
ΖΗΣΕ!! καντω!! εντονα!! να βαλεις στην ακρη το τι θα πουν οι αλλοι για εσενα! να σε νοιαζει το τι θα μπορεις να πεις εσυ στους αλλους!!κανε ότι τρελο σου περνα από το μυαλοσου, μην κοιτας πισω!! μην φοβηθείς για τις συνεπειες!! όταν εχεις φτασει σε σημειο να θελεις να παιθανεις τωτες δεν νομιζω να σε απασχολει το τι θα γινει από τις οποιες ενεργειες κανεις.
ξερω ότι εχεις προβλήματα, δεν εισαι μια χαρα! ο.κ., εχεις πονους, μπορεις όμως να παρεις φαρμακα κι να κανεις καποια θραπεια η εστω να κανεις καποιες ενεργειες για να μην πονας! ΧΑΡΑ!!!!μην ξεχνας όμως την δυναμη που κρυβουμε ολοι μεσα μας, μπορεις να κανεις τα παντα! εισαι μικρη ακομα!! εχεις απίστευτες δυναμεις, πιστεψεμε ! θα τρόμαζες σαν μπορουσες να δεις μιας ματιας τις δυναμεις σου!! δοκιμασε τες!κι αν δεν σου κανουν τωτες "φυγε" αλλα δεν είναι κριμα να μην το κανεις αυτό πριν? δεν είναι αδικια να μην εχεις προσπαθησει άλλη μια καλη φορα?? καντω!! ,τουλάχιστον να ξερεις ότι προσπάθησες με ολο σου το είναι!!!
ΧΑΡΑ!!! εχεις ένα ταλεντο, να μπορεις να "μαγεύεις" τον αναγνωστη σου, να μπορεις να κανεις αυτόν που σε διαβαζει να "ταξιδευει" με το μυαλοτου! ,μπορεις να δωσεις χρωμα στις λεξεις!! είναι χαρησμα αυτό, δεν είναι κατι που αποκτας με την εκπεδευση αλλα απλα το τελειοποιήσεις με αυτην. αυτό που εχεις είναι μια αρετη που θα ζηλευαν πολλοι ανθρωποι, εχεις λοιπον την αρετη αυτή, εχεις και τις γνωσεις κι εχεις κι το υλικο για να την κανεις, δλδη εχεις πραγματα να γραψεις.
κοιτα!! δεν θ σου πω να γινεις συγγραφεας, ουτε κατι άλλο, ότι θελεις κανε!! απλα, θα σου προτεινα να προσπαθήσεις, στα λεω αυτά εγω!! ενας αποτυχημένος τυπος ,οπου εχω χασει παρα πολλα υλικα αλλα κι ιδεατα πραματα. στα λεω εγω που από εραστης της "ελευθεριας " εγινα σκλαβος ουσιων! εγινα ενας δουλος ανουσιων ουσιων! που μου προσφεραν λιγες στιγμες χαρας ,ηδωνης και απίστευτων εμπειριων αλλα μου πηραν δεκαπλάσιες στιγμες ομορφιας! μου στερησαν υλικα αγαθα ,πνευματικη ευεξια και χρονια νιωτης! εχασα τα καλητερα χρονιαμου!! κοιμομουν, η ακομα κι αν διασκεδαζα δεν εχω μνημη αυτων των στιγμων! δεν θυμαμαι !!!η θυμαμαι στιγμες που ισως είναι φανταστικες, είναι παραισθησεις!! εκανα την μεγαλητερη βλακεια! να είμαι μονος μεσα σε τοσο κοσμο! εχασα ανθρώπους!! ειτε από διπλαμου, δλδη δεν ηθελαν να είμαι διπλα τους ετσι, να με βλεπουν να καταστρέφομαι κι με παρατησαν για αλλους που αγαπουσαν την ζωη τους αρα κι αυτους, εχασα όμως κι ανθρώπους από την ζωη!! είναι τοσο ασχημο να χανεις ανθρώπους νεους! ποσο μαλον όταν φευγουν από ουσιες!! δεν μπορεσα πωτες να χονεψω το γιατι???? κι παντα το παθαινα μετα από κανα τριμινο, δεν χονεβα με τπτα ότι καποιος καποια παιθαινει επειδή προσπαθησαι να φερει των εαυτοτου σε μια χαρουμενη φαση!! δλδη προσπαθησε να γινει χαρουμενος με τεχνιτα μεσα, η ηθελε να ξεφυγει από τις πικρες της ζωης! από τον πνευματικο πονο! και με καποιες καταραμενες ουσιες νομιζε ότι θα χαμογελασει ότι η ηδωνη θα περασει από μεσα του κι θα τον κανει να ξεχαστεί από την πραγματικη δυσκολια! η να"φυγει" με καποια υπερβολή .
ετσι λοιπον χαρα, δεν είμαι εγω ο τυπος που θα μετρησει η γνωμη του,δεν είμαι ο καθηγητης φιλοσοφιας ουτε καποιος γνωστης της ζωης. είμαι ενας τυπος που κυνηγαγε την ηδωνη! που αφεθηκε! που απετυχε!! και τωρα, προσπαθω να μαζεψω τα κοματιαμου,να ζησω οσο πιο ταπινα μπορω, μεσα από την απλη ζωη! με την υγεια ως αυτοσκοπο ! για αυτό σου γραφω τοσο πολύ, για αυτό σε πριζω να προσπαθήσεις!!