ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΗ ΣΤΙΣ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ
Ήμουν κοντά στα 17 όταν αποφάσισα να χάσω κάποια περιττά κιλά για να τονώσω την αυτοπεποίθηση μου.
Ξεκίνησα μια εύκολη και γρήγορη δίαιτα, θυμάμαι πως η ζυγαριά έδειχνε 67 κιλά.
Το ύψος μου ειναι 1,70 οπότε άνετα μπορούσα να βελτιωθώ με την απώλεια ορισμένων κιλών.
Με την πάροδο των ημερών η ζυγαριά έδειχνε όλο και λιγότερο κι εγώ ένιωθα ανακούφιση, αυτοπεποίθηση, ευεξία σχεδόν ευτυχία.
Και κάπου εκεί χάθηκα...
Η απώλεια των κιλών έγινε στόχος ζωής.
Ζούσα για την στιγμή που θ'ανοίξω τα βλεφαρά μου, θ'ανέβω στη ζυγαριά και θα αντικρίσω λιγότερα γραμμάρια.
Για να πετύχω το στόχο μου, έπινα καθαρτικά, προκαλούσα εμετό, μείωνα τη τροφή ολοένα και περισσότερο.
Η καθημερινότητα μου, φθάρθηκε.
Οι φίλοι μου υποψιάστηκαν πως κάτι δε πάει καλά μ'εμένα αφού μετρούσα και τις θερμίδες...της τσίχλας.
Σιχαινόμουν την μυρωδιά του φαγητού, ένιωθα λύπηση για τους ανθρώπους που έτρωγαν ασταμάτητα χωρίς να μετρούν θερμίδες, αισθανόμουν περήφανη όταν έριχνα μόνο νερό στο στομάχι μου.
8 μήνες βίωσα την απόλυτη παράνοια.
Λιποθυμούσα στο σχολείο, αντιμετώπιζα σοβαρό πρόβλημα τριχόπτωσης, τρεφόμουν με σαλάτες αποκλειστικά και το διαιτολογιό μου δε ξεπερνούσε τις 500 Θερμίδες ημερησίως.
Έχασα το γέλιο μου, τη ζωντάνια μου, τις παρέες μου, το αγόρι μου ΕΜΕΝΑ.
Οι γονείς μου μ'έβλεπαν να αργοπεθαίνω, να ζυγίζω 40 κιλά, να έχω προβλήματα υπότασης και αναιμίας.
Κι εγώ αντίκριζα ένα αποστεωμένο σώμα στον καθρέφτη που στα μάτια μου φάνταζε ως... "ΧΟΝΤΡΟ".
ποτέ δε παραδέχτηκα πως έπασχα από νευρική ανορεξία.
Χιλιάδες τσακωμοί για το φαγητό, κλάματα, φωνές, υστερίες, ώσπου έφαγα και το πρώτο μου και τελευταίο χαστούκι από τον πατέρα μου όταν ανακάλυψε πεταμένα φαγητά που δήθεν έτρωγα.
Τον έβλεπα να κλαίει σαν μωρό, να με παρακαλάει να βάλω μια μπουκιά στο στόμα μου, καθώς οι γιατροί του είχαν πει πως αν συνεχίσω έτσι δε θ'αντέξω.
Ώσπου αποφάσισα να του κάνω το χατίρι, να φάω παραπάνω μια φορά για να μη κλαίει μπροστά μου.
Έτσι κι έγινε, εκείνη την ημέρα βίωσα το πρώτο βουλιμικό επεισόδιο.
Κι όσο κραυγαλέα είναι η αποχή από το φαγητό, τόσο ύπουλη και οδυνηρή ήταν η βουλιμία.
4-5 φορές την βδομάδα έπεφτα σαν λυσασμένο αγρίμι πάνω απ'το φαγητό και έτρωγα ασταμάτητα.
Προσπάθησα με διαφόρους διατροφολόγους να το ρυθμίσω όμως δεν ήμουν ικανή να το αντιμετωπίσω.
Από 40 κιλά, έφτασα στα 75 μέσα σε 2 χρόνια.
2 σιωπηλά χρόνια βουλιμίας και κατάθλιψης.
Πριν περίπου 3 μήνες, αφού τα βρήκα με τον εαυτό μου αποφάσισα να καταπολεμήσω τις διατροφικές διαταραχές.
Μέχρι στιγμής είμαι μια χαρά, έχασα ορισμένα κιλά και συνεχίζω.
Ελπίζω αυτή τη φορά, να ναι κι η τελευταία.
Πιστεύω σ'εμένα, η διαιτολόγος μου με βοήθησε πολύ να κατανοήσω τι εστί διατροφικές διαταραχές.
Όλα είναι στο μυαλό, είμαστε δυνατοί να το αντιμετωπίσουμε, αρκεί να παρουμε τη μεγάλη απόφαση.
Χωρίς αντικαταθλιπτικά, χωρίς χάπια, χωρίς εξαρτήσεις, χωρίς υστερίες.
