καλησπέρα.αποφάσισα να γράψω για την ψυχολογική και σωματική κακοποίηση που δέχτηκα στα παιδικά μου χρόνια στο σχολικό αλλά και στο σπιτικό περιβάλλον.καταρχήν να πω ότι μεγάλωσα σε μικρή επαρχιακή πόλη που πάνω-κάτω όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους.το πρόβλημα μου ξεκινά στην Α` δημοτικού και συγκεκριμένα όταν έπιασα μολύβι στο χέρι μου για να μάθω να γράφω.εγώ ασυναίσθητα άρχισα να γράφω με το αριστερό χέρι.και αυτό ήταν το "έγκλημά" μου.οι γονείς μου θεώρησαν ότι αυτό είναι κακό και προσπάθησαν με λεκτική και σωματική βία να με κάνουν να γράφω με το δεξί χέρι.μου έδεναν το αριστερό χέρι και μου έβαζαν το μολύβι στο δεξί,μου το χτυπούσαν με χάρακα αλλά εγώ παρά το ότι έκλαιγα και προσπαθούσα να τους κάνω το χατήρι σωματικά δε μπορούσα.το δεξί μου χέρι τελείως ανίκανο να πιάσει στυλό και να αρχίσει να γράφει.και αυτοί εκεί να επιμένουν.αυτό με έκανε να μην θέλω να πάω σχολείο αλλά ούτε και να μείνω στο σπίτι.κάποια στιγμή το αποδέχτηκαν και σταμάτησαν να με ενοχλούν.
ομως και ο τρόπος που γράφω με το αριστερό χέρι,έγινε αφορμή για να μου κολλήσουν οι "έξυπνοι" της τάξης παρατσούκλι.έγραφα και λόγω αριστερού χεριού "σκούπιζα" ότι έγραφα με αποτέλεσμα να έχω συνεχώς λερωμένο αριστερό χέρι με κιμωλία ή μελάνι.και ένα "έξυπνο" κοριτσάκι πετάει την άτακα "ο βρωμιάρης" και μου κολλάει όλη η τάξη αυτό το παρατσούκλι ενώ δεν είχα δώσει αφορμή σε θέμα γενικής καθαριότητας κτλ.και δε μου έκανε κανείς παρέα.άλλωστε και εγώ δεν ήθελα κανέναν.Στους γονείς μου δεν ήθελα να πω τίποτε γιατι φοβόμουν ότι θα φάω ξύλο.απο θέμα μαθημάτων ήμουν αρκετά καλός μαθητής.το παρατσούκλι τουλάχιστον στο δημοτικό μου το έλεγαν μόνο εντός σχολείου.
και έρχεται και η ώρα της γυμναστικής και το αριστερό συνεχίζει να με καταδιώκει.δε μπόρεσα και να συνεχίζω να μην μπορώ να συντονιστώ σε ομαδικές ασκήσεις.όταν οι άλλοι ειναι στο δεξί,εγώ είμαι στο αριστερό.ο γυμναστής να μου φωνάζει γιατί νόμιζε ότι του κάνω πλάκα και τα άλλα παιδιά να γελάνε εις βάρος μου.παρέλαση στα σχολικά μου χρόνια,έκανα μόνο μια φορά στην πέμπτη δημοτικού.μετά καταλάβαιναν ότι δεν συντονίζομαι και με απάλλασαν απο την αρχή.
Στο γυμνάσιο πια,είχε ξεχαστεί το παρατσούκλι αλλά συνέχιζα να μην έχω και να μην θέλω φίλους.με 1-2 παιδιά μιλούσα και αυτά τελείως τυπικά.στους γονείς μου έκανα κάποια παράπονα αλλά μου έλεγαν ότι όλα ειναι καλά και στο μυαλό μου και σταμάτησα πλέον να ασχολούμαι.ήθελα να παω τεχνικό λύκειο γιατι μου άρεσε να γίνω ηλεκτρολόγος αυτοκινήτων αλλά επέλεξα το γενικό γιατί στο τεχνικό είχαν πάει όλα τα καλόπαιδα --->πλην 2-3 που με κορόϊδευαν όλα αυτά τα χρόνια.και εκεί που έλεγα ότι θα έχω ένα ήσυχο περιβάλλον για να πάρω τουλάχιστον ένα απολύτηριο λυκείου,ξεγελάστηκα.την πρώτη ημέρα που μεταφέραμε τα θρανία στη τάξη δε προσέξαμε μαζί με ένα συμμαθητή μου ότι το θρανίο αυτό έχει ζωγραφισμένη σε ένα σημείο μια πεντάλφα και τότε ένας εξυπνάκιας και πάλι πέταξε ένα παρατσούκλι και μου το κόλλησαν και αυτό.και το πρόβλημα εδώ είναι ότι μου το έλεγαν και έξω.αντι να με φωνάζουν με το ονομα μου με έλεγαν έτσι.τους αγνοούσα όσο μπορούσα αλλά και πάλι με χαλούσε απίστευτα την διάθεση όλο αυτό.άντεξα μέχρι τα μέσα της δευτέρας λυκείου και μετά αποφάσισα να τα παρατήσω.η μάνα μου κόντεψε να τρελαθεί οπότε συνέχισα να πηγαίνω και γ λυκείου αλλά πήγα 3η δέσμη γιατί ήταν το μόνο τμήμα με περισσότερα κορίτσια και άλλα 4 αγόρια που δε με κοροίδευαν. είχα πέσει πολύ ψυχολογικά και δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτε.στις πανέλληνιες πήγα ως τουρίστας.την πρώτη έτσι για την πλάκα και την 2η φορά επειδή ήθελα να πάρω αναβολή απο το στρατό.
στο διάστημα που μεσολάβησε απο το τέλος του λυκείου μέχρι να πάω στρατό και ενώ ήμουνα χάλια ψυχολογικά η μάνα μου με έβαλε με το ζόρι να πάω σε δουλειές όπως οικοδομή και λαντζιέρης σε ξενοδοχείο γιατί πίστευε ότι αυτό θα μου κάνει καλό.και εκεί όμως κατάφερα να είμαι το παιδί που δε μιλούσε με κανέναν και έτρωγε φάπες.κλείστηκα ακόμη περισσότερο στον ευατό μου και δεν ήθελε να μιλάω σε κανέναν.3,5 μήνες πριν πάω στρατό μου γίνεται μέσω συγγενικού προσώπου να πιάσω δουλειά σε κάποια επίχειρηση που ναι μεν δεν ήξερα το αντίκειμενο που είχε σχέση με pc και όχι μόνο αλλά μου άρεσε γιατί μάθαινα γρήγορα και οι άνθρωποι εκεί μου φέρονταν επιτέλους με κάποιο σεβασμό.ειναι η δουλειά που διατηρώ μέχρι σήμερα και είμαι απόλυτα ικανοποιημένος σε αυτό το κομμάτι.και το θετικό ήταν ότι ήταν σε άλλη πόλη απο αυτή που μεγάλωσα και έτσι δεν είχα πάνω απο το κεφάλι μου ούτε τους γονείς μου αλλά και έξω δεν έβλεπα τους παλιούς συμμαθητές μου.
μετά ήρθε η ώρα να πάω στο στρατό.δεν υπήρχε περίπτωση να πάω έτσι που ήμουνα.γιαυτό κατέφυγα σε ψυχολόγο και με συμβούλευσε να δηλώσω ξανά για πανελλήνιες και μετά απο 1.5 χρόνο βλέπουμε.τελικά πήγα και ευτυχώς πέρασα σχετικά καλά γιατί έπεσα σε θάλαμο με παιδιά που δεν είχαν όρεξη να πειράζουν όποιον δε μιλάει πολύ και έτσι ενώ είχα αγχωθεί,δεν υπήρξε κάποιο σημαντικό πρόβλημα.μετά με ξαναπροσέλαβαν στην δουλειά και παράλληλα το είχα "απωθημένο" να ξαναπάω λύκειο.έτσι στα 22 μου πήγα στο τεχνικό λύκειο και τελείωσα τεχνικός υπολογιστών.παράλληλα δούλευα και διάβαζα και κατάφερα να είμαι ο καλύτερος μαθητής της τάξης.τα υπόλοιπα παιδιά πλην 2 ακόμη που ήταν στα 20 ήταν 16-17 και κανείς ποτέ δε μου είπε κάτι.στη γυμναστική είχα πάλι ένα θεματάκι αλλά κανείς δε μου έλεγε τίποτε.όλοι με ρωτούσαν και μου μιλούσαν όπως και εγώ.απόλυτα ευγενικά.έντονες διαπροσωπικές σχέσεις συνέχισα να μην έχω,γιατί πάντα είχα και έχω ένα φόβο ότι θα με κοροϊδέψουν.πλέον όμως μπορούσα να κυκλοφορώ άνετα έξω,να μπαίνω σε μαγαζιά κτλ χωρίς να έχω πρόβλημα ότι κάποιος θα με πει με το αισχρό παρατσούκλι.στα 25 μου επειδή δεν υπήρχε σχολή τει πληροφορικής στη πόλη που μένω,έπρεπε να επιλέξω αν μείνω μόνο στη δουλειά ή θα φύγω εκτός.έτσι δεν έδωσα καθόλου πανελλήνιες για να περάσω κάπου και έμεινα στη δουλειά γιατί δεν ήθελα να ζητήσω βοήθεια απο τους δικούς μου.
τώρα πια κοντεύω στα 36 και το θέμα των επαγγελματικών μου επαφών,το έχω λύσει σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό.με βοήθησε πολύ η δουλειά που κάνω μιας και έρχομαι καθημερινά σε επαφή με αρκετό κόσμο.το θέμα των προσωπικών μου επαφών το παλεύω ακόμη αλλά θέλω να ελπίζω ότι θα καταφέρω να κάνω κάτι και γιαυτό.σκέφτομαι να πάω πάλι σε ψυχολόγο αλλά η αλήθεια ειναι ότι ντρέπομαι αρκετά γιατί εδώ στην πόλη μου όσοι ψυχολόγοι καλοί υπάρχουν,με γνωρίζουν διαμέσω της δουλειάς και επειδή και εδώ ειναι σχετικά μεσαία επαρχιακή πόλη και έστω και μόνος κυκλοφορώ σε κάποια σημεία.οπότε θα δω τι μπορώ να κάνω και με αυτό.στη δουλειά πάντα χαμογελάω και είμαι ευγενικός.έτσι θέλω και μου αρέσει να είμαι.και ας μετά μόνος μου καμμιά φορά κλαίω.
