ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΜΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Εχω παιδια μεγαλο θεμα με το γαμη**** παρελθον. Μου λειπουν αφενος πολλα πραγματα απο το παρελθον. Ρουχα, σχολικα βιβλια, πραγματα που ειχα δημιουργησει, γραπτα. Ολα αυτα τα πεταξα και δεν τα εκτιμησα. Τωρα μου λειπουν παρα πολυ και αυτο το πραγμα ειναι πολυ βασανιστικο παιδια, γι' αυτο να προσεχετε πολυ τα πραγματα σας για να μην τα κλαιτε μετα. Το ιδιο να προσεχετε και τους ανθρωπους που εχετε διπλα σας, να τους εκτιματε γιατι θα τους χασετε ισως καποια στιγμη και θα μετανιωνετε για οσα δεν τους ειπατε ή δεν κανατε μαζι τους. Χτυπαω το κεφαλι μου στον τοιχο που δεν προσεξα τα πραγματα μου, μετανιωνω για οσα δεν ειπα σε ανθρωπους που εχουν φυγει πια απο τη ζωη (μου), ευχομαι να ειχα εκτιμησει καποιες καταστασεις, να ειχα αρπαξει ευκαιριες. Νιωθω ενοχες. Πιστευω οτι το σκυλακι μου χαθηκε εξαιτιας μου. Επειδη δεν το προσεχα πολυ. Νιωθω ενοχες που δεν εκτιμησα καποιους ανθρωπους στη ζωη μου. Νιωθω ενοχες για τις ευκαιριες που δεν αρπαξα αμεσως αλλα το σκεφτομουν ξανα και ξανα. ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ!!
Απο την αλλη, δεν αντεχω στη σκεψη οτι τα εκανα θαλασσα, οτι θα μπορουσα να τα κανω διαφορετικα ολα, οτι δεν αντεδρασαν οταν επρεπε και οπως επρεπε, οτι επρεπε να κανω διαφορετικες επιλογες, οτι χαραμιστηκα σε διαφορα μερη, και με διαφορους ανθρωπους που μονο πισω με πηγαν και ηταν η χειροτερη δυνατη επιρροη. Εκανα πολυ κακες παρεες, εκανα το ενα λαθος μετα το αλλο. Ξερω οτι εχω μεγαλο μεριδιο ευθυνης αλλα δε φταιω μονο εγω. Ηταν και οι καταστασεις τετοιες, ηταν και το περιβαλλον που μεγαλωσα κακο, ηταν οτι δεν ειχα καλα προτυπα, ηταν και η ατυχια που επαιξε ρολο. Το θεμα ειναι οτι τωρα δυσκολευομαι παρα πολυ να συμφιλιωθω με το παρελθον μου, και αυτο κυριως γιατι το παρον μου ειναι χαλια και ειναι σα να πληρωνω καθε μερα για τις πραξεις μου, οσα εκανα και δεν εκανα και δεν αντεχεται. Ειναι σα να τιμωρουμαι και να αυτοτιμωρουμαι. Τουλαχιστον θα ηθελα να ξερω μεχρι ποτε ακριβως θα κρατησε ολο αυτο για να ειμαι πιο ψυχραιμος. Γιατι δεχομαι οτι πρεπει να πληρωσω για τα λαθη μου, αλλα να ξερω και μεχρι ποτε. Και στο φιναλε δε φταιω μονο εγω που ηρθαν ετσι τα πραγματα. Εγω αλλα πραγματα ονειρευτηκα, αλλους ανθρωπους ηθελα να γνωρισω, σε αλλα μερη ηθελα να ζησω, αλλα πραγματα ηθελα να κανω. Ξερω καλα τι δε μου αρεσει, απλα δεν ηξερα τι μου αρεσει. Αναλωθηκα, αλλοτριωθηκα, χαραμιστηκα. Αλλα δε φταιω εγω μονο. Δε γνωρισα τους ανθρωπους αυτους που θα με βγαλουν απο αυτη τη λασπη. Τα πραγματα δεν ηρθαν οπως θα μπορουσαν. Δε λεω ολα να ειναι τελεια και ευνοικα, αλλα 2-3 πραγματα σιγουρα θα μπορουσα να ειχαν γινει διαφορετικα για να μη φτασω τωρα εδω. Ο Θεος δε με προστατεψε σε πολλες περιπτωσεις. Σε καποιες ναι, αλλα σε αλλες με αφησε εντελως παρατημενο. Δυσκολευομαι παρα πολυ να συμφιλιωθω με το παρελθον μου και δεν εχω καμια ορεξη να τρεχω παλι σε ψυχολογους και να παιρνω χαπια, λες και αυτα τα χαπια ειναι τα χαπια της ληθης και με αυτα θα αλλαξουν οσα εγιναν και θα βρω φιλους, ενδιαφεροντα κτλ. Βαρεθηκα τοσα χρονια με τους ψυχολογους, τους ψυχιατρους και τα καταθλιπτικα ποστ. Δεν κρατησε πολυ; Ποσα ακομα πραγματα θα χασω; Γιατι; Μου αξιζει ολο αυτο; Τοσο ασχημα φερθηκα; Δεν επρεπε να εχει μπει ενα τελος εδω και πολλα χρονια; Σαν μαθητης περασα φριχτα. Απο τα 18 και μετα εγιναν πολλα ασχημα πραγματα και εκανα πολλα λαθη. Δεν επρεπε ομως να μπει ενα τελος; Και ποτε θα μπει; Μηπως να αποδεχτω οτι θα κουβαλαω ψυχολογικα θεματα και τα υπολοιπα χρονια;;; Τι να κανω; Πως θα ξεφυγω πια οριστικα απο ολα αυτα;
