Δυστυχώς έχω γίνει Υποχόνδριος.

Από παιδί η φοβία μου για τις αρρώστιες ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός μου!
Τα τελευταία 5 χρόνια που είμαι φοιτητής κάθε μέρα το πρόβλημα μου γίνεται όλο και μεγαλύτερο!
Κάθε μέρα που περνά ανακαλύπτω ένα καινούργιο σύμπτωμα που φυσικά ψάχνοντας στο διαδίκτυο επιβεβαιώνει τους φόβους μου!
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια π.χ. έχω μικρούς ψηλαφητούς λεμφαδένες οι οποίοι ούτε με πονάνε,είναι μικροί,ελαστικοί και ευκίνητοι.Με λίγα λόγια φυσιολογικοί!
Έλα όμως που ψάχνοντας στο διαδίκτυο μια ημέρα έπεσα στον όρο ''Λέμφωμα''!
Την συνέχεια την ξέρετε.....
Σε γιατρό,δεν πατάω το πόδι μου...Από παιδί,λόγω του ότι η μητέρα μου είναι γιατρός!(Η οποία καημένη γυναίκα μόνο αυτή ξέρει τι τραβάει μαζί μου που καθημερινά εδώ και χρόνια μου επιβεβαιώνει πως δεν έχω τίποτα...).
Δεν ξέρω τι να κάνω,νιώθω πως μέρα με την μέρα χάνω κάτι από την ζωή μου.Από την ζωή που θέλω να χαρώ,που θέλω να ζήσω με όλη μου την δύναμη!
Έχω τόσα πολλά να κάνω,πράγματα που με κάνουν χαρούμενο και ευτυχισμένο αλλά μια αρνητική σκέψη αρκεί για να τα διαλύσει όλα!

:(

Γιατι δεν πας σε έναν ψυχολογο να δειτε μαζι τι εχεις? Καπου ειχαδιαβασει ότι η υποχονδριαση οφείλεται και στον ναρκισισμο. Ψαξτο λιγο.

και εγω μια απο τα ιδια
με 37.5 πυρετο ειμαι στο κρεβατι και παρακαλω για σωτηρια χαχαχαχ
η μη χτυπισω καπου εξω και μετα εχω ανοιχτη πληγη πανω μου νομιζω οτι θα κολησω τα παντα
εκει που τα παθαινω ολα ομως ειναι οταν παω σε νοσοκομειο

μην ψαχνεις συμπτωματα στο ιντερνετ ειναι οτι χειροτερο

Σε καταλαβαίνω απόλυτα!
Το να ψάχνεις συμπτώματα στο διαδίκτυο είναι ότι χειρότερο!
Εγώ γενικά αποφεύγω τα νοσοκομεία και τους γιατρούς!
:)

Quote:

---

Originally Posted by Georg.87

Σε καταλαβαίνω απόλυτα!
Το να ψάχνεις συμπτώματα στο διαδίκτυο είναι ότι χειρότερο!
Εγώ γενικά αποφεύγω τα νοσοκομεία και τους γιατρούς!
:)

---

εγω δεν ξερω πως αλλα οταν πρεπει να παω σε γιατρο το καταλαβαινω και πηγαινω
κατα τα αλλα δεν θελω να ακουω για γιατρους καν


το αστειο ειναι οτι οταν ημουν μικρος ολοι οι γιατροι λεγανε στους γονεις μου οτι δεν εχουνε ξαναδει πιο υπομονετικο παιδι
ειδικα οι οδοντιατροι παθαινανε πλακα

και τωρα με πιανουν φοβιες

Καλησπερα , και εγω μια απο τα ιδια. Ουσιαστικα πριν 12 χρονια που ξεκινησαν οι κρισεις πανικου αρχισα να εχω αρκετα ψυχοσωματικα συμπτωματα και εννοειται πως πιστευα συνεχως οτι θα πεθανω. Παλια πηγαινα συχνα σε γιατρους , ακομα και στα επειγοντα . Τα τελευταια χρονια προσπαθησα πολυ για να το περιορισω και νομιζω τα εχω καταφερει καλα.
Σε γενικες γραμμες οταν με πιανει η θανατοφοβια προσπαθω πρωτον να μην ψαχνω στο νετ και δευτερον τσεκαρω αν εχω ξανανιωσει παρομοια ενοχληση. Τις περισσοτερες φορες οντως ειναι κατι που εχω ξανανιωσει και δεν ηταν κατι σημαντικο , αρα δεν ανησυχω ( ή προσπαθω να μην ανησυχω).

Κουραγιο φιλε μου,Ειμαι τακτικο μελος του φορουμ κ η αληθεια ειναι οτι εχω απαντησει σε απειρα θεματα ομοια με το δικο σου,Δεν εισαι μονος σου,Κανε μια λεπτομερη ερευνα στο φορουμ κ θα βρεις αρκετα κατατοπιστικα αρθρα,Αυτο που ειναι το καλυτερο ειναι να επισκεφτεις ειδικο διοτι αυτο το προβλημα ειναι τις περισσοτερες φορες ψυχολογικο κ οχι σωματικο,Αυτο που πρεπει να αποφυγεις οπωσδηποτε ειναι να πηγαινεις διαρκως στους γιατρους η να αρνεισαι να πας στον γιατρο οπως κανεις διοτι εαν σου παρουσιαστει προβλημα πρεπει να πηγαινεις,Καλο ειναι να κανεις ενα τσεκ απ κ επειτα να παυεις για καιρο να στρεσαρεσαι,Εαν βγαινεις κ κανεις δραστηριοτητες με τον καιρο δεν θα το σκεφτεσαι εντονα το προβλημα απασχολησε το μυαλο σου αλλου

Καλημέρα φίλε μου!
Δυστυχώς όντως το πρόβλημα που αντιμετωπίζω και εγώ αλλά και πολλοί άλλοι όπως διαπιστώνω χρήζει αντιμετώπισης ψυχολόγου/ψυχίατρου!
Κάνω κάθε χρόνο τσεκ απ,αλλά και πάλι σχεδόν σε καθημερινή βάση ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο!
Όντως όταν κάνω διάφορα πράγματα που με ευχαριστούν,το ξεχνάω αλλά ίσως να είμαι έτσι διότι περνάω πολλές ώρες της ημέρας στο σπίτι μόνος.
Πραγματικά νιώθω πως δεν θα προλάβω να κάνω πολλά,πως θα παρουσιαστεί κάποια στιγμή κάτι σοβαρό και πολλές άλλες παρόμοιες τραγικές σκέψεις!

Σας ευχαριστώ όλους για την βοήθεια και τις απαντήσεις σας!
:)

Γεια σου Γιωργο συννονοματε! Διαβασα το μυνημα σου και θελω να σου δωσω συμβουλες. Πριν 2 χρονια ημουν και εγω ετσι.. Ολη μερα απο το πρωι ως το βραδυ καθομουν μεσα στο δωματιο μου και εψαχνα για καποια υποτιθεμενη ασθενεια που ειχα ή τι ειναι ενα συμπτωμα που ειχα. Κυριολεκτικα ολη μερααυτο. Νομιζα θα πεθανω ειχα περασει 1002 ασθενειες φανταστικες παντα εκλεγα υπεφερα παρα πολυ. Σε καταλαβσαινω. Ετρεχα στς επειυοντα για καρδια συνεχεια, σε γιατρους αστα να πανε.. Μια μερα πηγα σε μια ψυχιατρο μου εδωσε καποιοα αντικαταθλιπτικα και τα περνω απο τοτε μεχρι σημερα 2 χρονεια.. Σημερα αλλος ανθρωπος ειμαι.! Δεν φοωαμαι τιποτα ουτε δινω σημασια σε μικρα συμπτωματα γενικα ειμαι νορμαλ.και ολη αυτη η κατασταση εγινε γιατι ηταν ενα ξεσπασμα η υποχονδριαση για ολα τς πρωηγουμενα χρονια που περνουσα χαλια στο σχολειο αλλα τα καταπινα ολα χωρις να λεω τιποτα και τελικα αυτα τα μαζεμενα ξεσπασαν ετσι.. Μηπως εχει γινει κςι σενα στην ζωη σου τιποτα ςσχημο που σε.πληγωσε και γιςυτο εμφανισες υποχονδριαση; Τωρα θς λες αυτος μπορει να μην ειχε κςμια ςσθενειααλλα εγω εχω κι ομως δεν εχεις τιποτα. Και γω ηθελα να παω μπροστς τοτε οπως αναφερεις και συ να ζησω δηλαδη. Αλλα κατι μεσα μου μου ελεγε οχι εισαι αρρωστος. Τελος παντων πςνε σε ενα ψυχιατρο παρε αντικαταθλιπτικα εμενς αυτα με εσωσςν και μην απογοητευτεις αν δεν δρασουν αμεσως.. Κανε υπομονη και ολα θα φτιαξουν.!!