Ιδεοψυχαναγκασμοι βίας κ επιθετικότητας..πόσο ακόμα πια??

Καλησπέρα παιδιά..

Εχω να γράψω εδω καιρό , αλλά σας παρακολουθώ συχνά. Αποφάσισα να γράψω τωρα με την ελπίδα να διαβάσω και για την περίπτωση μου κάτι που να με κάνει να απαλλαγώ εστω και λίγο απ αυτο το σαράκι..
Πάσχω απο ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή ουσιαστικά απ τα 15 μου..Ξεκίνησα με θρησκευτικούς ιδεασμούς κ κρίσεις πανικού. Επειτα γυρισαν σε ιδεασμούς γυρω απ την υγεία μου..Υστερα με πολυ εντονες κρίσεις πανικού για χρόνια. Μετά ξανά με ιδεασμους αρρώστιας..και σήμερα πλέον που είμαι 29 βασανίζομαι τα τελευταία 3-4 χρόνια με ιδεασμούς φόνων και αυτοκτονίας..Συγκεκριμένα έχω συχνότατες ιδέες και εικόνες στο μυαλό μου με εμένα να βγάζω απ την τσάντα μου ενα πιστόλι και να το στρέφω σε όποιον βρεθεί στο διάβα μου..Ιδίως σε μικρά παιδιά ή μωρά..αλλά και σε μεγάλους, τρίτους , γνωστούς ή φιλους μου..Την ώρα που τους συναντώ στο δρόμο ή που μιλάω μαζί τους..
Υστερα σκέφτομαι ότι οι συγγενείς ή κοντινοί ανθρωποι αυτών που πυροβόλησα θα στείλουν την αστυνομία ή θα με κυνηγήσουν οι ίδιοι και θα με σκοτώσουν για αντίποινα..Και όταν το σκεφτώ αυτό σταματάω ο,τι κ αν κάνω και προσποιούμαι τη νεκρή..για να δω αν οντως είμαι νεκρή..
Μια παραλλαγή είναι ότι στρεφω αυτό το πιστόλι στον κρόταφο μου και τιναζω τα μυαλα μου στον αέρα..και πάλι δοκιμάζω να δω αν ειμαι νεκρή..δεν αντέχω πολυ ώρα έτσι, σηκώνομαι , ξανα δραστηριοποιούμαι μέχρι όμως να ξαναγεννηθεί κ πάλι μία απ αυτές τις ζοφερές εικόνες..κ ακολουθεί η ίδια διαδικασία..Ξέρω πως σας ακούγονται πολύ παραλογα ολ αυτα..Όμως μου συμβαίνουν και οφείλω να ειμαι ειλικρινής..
Αποτέλεσμα? Δεν μπορω να ειμαι λειτουργική στην καθημερινότητά μου και συμμετοχική σε δραστηριότητες.. Δεν είμαι συγκεντρωμένη οταν οδηγώ..Αναλαμβάνω με δυσκολία οτιδήποτε εχει ευθύνη..Φοβάμαι να βγαίνω εκτός σπιτιού και να συναντώ ανθρώπους.. Και πανω απ όλα χάνω τις στιγμές μου..χάνω τη μαγεία της ανθρώπινης επαφής..χάνω τη ζωή μου..
Έχω βάλει και αρκετά κιλά με όλο αυτό το καθημερινό άγχος..κι εχω κάνει ένα ωραίο πακέτο ανασφάλειας και χαμηλής αυτοεκτίμησης..Βλέπω και τους άλλους στο μεταξύ, πόσο όμορφοι, φρέσκοι, αποτελεσματικοί, λειτουργικοί και χαρούμενοι είναι.. Και η αίσθηση της κινούμενης άμμου μεγαλώνει..Ξέρετε τι είναι να βγαίνεις για μια βόλτα ή να έχεις μια συζήτηση μ ένα φίλο σου και κάθε δυο λεπτά να νομίζεις ότι γίνεσαι μακελάρης? Και να μη μπορεις να διακρίνεις αν όντως εχεις κάνει κακό ή όχι? Και να ρωτάς κάθε τόσο να σου επιβεβαιώσουν ότι όλα γυρω είναι καλά? Να θολώνει τόσο πολύ η κρίση σου και η αίσθησή σου?

Και ερωτώ..Τι κάνουμε? Ναι πηγαίνω σε ψυχολόγο, ναι παίρνω και φάρμακα..Ομως οι εμμονές επιμένουν και ανα περιόδους φουντώνουν..Θέλω επιτέλους να απαλλαγώ και εχω μια ποιότητα ζωής..Ξέρω πως αυτό γίνεται, αλλά πως? Τι πρέπει να κάνω ευλαβικά ώστε ν απαλλαγώ επιτέλους? Help please..

O ψυχολογος τι σου λεει? που οφειλονται ολες αυτες οι σκεψεις?

Η ψυχολόγος μου λέει ότι μάλλον οφείλονται στο αίσθημα ενοχής που μου ειχαν δημιουργήσει οι δικοί μου κατά τα παιδικά μου χρόνια..Οτι όλα τα κάνω λάθος κι ότι είμαι αχάριστη και αγνώμων για τα υλικά μου αγαθά, κι οτι ο Θεός θα με τιμωρήσει γι αυτό..Δεν ξέρω ίσως να ναι κ απο αυτό, αν και έχω διαβάσει ότι συντρέχουν και βιολογικοί παράγοντες για την ΙΨΔ. Οπως και να χει το θέμα είναι η σωστή αντιμετώπιση ώστε ν αρχίσω να χαίρομαι τη ζωή μου και να μη φοβάμαι και τον ίσκιο μου..

Βασιλιαννα καλησπερα , θα ηθελα να σε ρωτησω πως αντιδρας οταν εχεις αυτες τις σκεψεις?

Καλησπέρα και σε σενα,
Αντιδρώ με ψυχαναγκασμούς ελέγχου και επιβεβαίωσης..πχ μου ρχετε στο μυαλο οτι σκότωσα το παιδί της γειτόνισας, ε θα πάρω μετα τηλ τη γειτόνισα να δω αν όλα είναι καλά ( προσποιούμενη ότι κάτι άλλο την ήθελα) ή μου ρχετε στο μυαλό ότι πέφτω απ το μηχανάκι και σκοτώνομαι, ε μετά οταν φτάσω σπίτι θα βάλω τη μητέρα μου να μου κοιτάξει το κεφάλι, αν έχω αίματα κλπ..το δρομολόγιο είναι : κάρφωμα ιδέας- ψάρωμα δικό μου ότι τη διέπραξα- άγχος και αγωνία- καταφυγή σε ψυχαναγκασμούς ελέγχου ( που προς στιγμην μονο μ ανακουφίζουν )..

Κοπελα μου κ εγω πασχω απο ιδψ απο παντα μαλλον κ κανω διαφορες τελετουργιες για να ηρεμησω την τρομερη φοβια μου μην παθουν τιποτα το αγορι μου οι φιλες κ οι δικοι μου,οπωσδηποτε μετα επανερχεται το αγχος κ ηρεμω προσωρινα απο αυτο,Μια κοπελα μου ειπε οτι βοηθαει η συμπεριφοριστικη ψυχοθεραπεια ομως δεν γνωριζω τι ειναι ακριβως αυτο,Επισης εχω διαβασει ενα αρθρο σχετικα με το προβλημα που λεει οτι η σκεψη οτι θα βλαψεις τους αλλους ειδικα τα παιδια σου η παιδια αλλων ειναι τυπικη στο προβλημα αυτο ομως δεν ανταποκρινεται στην πραγματικοτητα περιοριζεται στην σκεψη,Η ενασχοληση με την θρησκεια ειναι πολυ καλη ειδικα η επισκεψη σε πνευματικο εκκλησια οπως υπο τον ορο να γινεται με σωστο τροπο ο θεος δεν τιμωρει εμεις ειμαστε αυτοι που ζημιωνουμε η επωφελουμε τον εαυτο μας,κ εγω γενικα μου εκανε απιστευτο καλο σε ορισμενα αλλα μου προβληματα οταν επισκεπτομαι πνευματικο κ το συνιστω ανεπιφυλακτα,ασχολησου με την θρησκεια με τον σωστο τροπο κ με τον καιρο θα δεις καλυτερευση

Quote:

---

Originally Posted by vasilianna85

Καλησπέρα και σε σενα,
Αντιδρώ με ψυχαναγκασμούς ελέγχου και επιβεβαίωσης..πχ μου ρχετε στο μυαλο οτι σκότωσα το παιδί της γειτόνισας, ε θα πάρω μετα τηλ τη γειτόνισα να δω αν όλα είναι καλά ( προσποιούμενη ότι κάτι άλλο την ήθελα) ή μου ρχετε στο μυαλό ότι πέφτω απ το μηχανάκι και σκοτώνομαι, ε μετά οταν φτάσω σπίτι θα βάλω τη μητέρα μου να μου κοιτάξει το κεφάλι, αν έχω αίματα κλπ..το δρομολόγιο είναι : κάρφωμα ιδέας- ψάρωμα δικό μου ότι τη διέπραξα- άγχος και αγωνία- καταφυγή σε ψυχαναγκασμούς ελέγχου ( που προς στιγμην μονο μ ανακουφίζουν )..

---

Aρα ξερεις πολυ καλα πια ειναι η λυση.
Το να μην ενδιδεις στους ψυχαναγκασμους και να μην αφηνεις τις ιδεοληψιες να σε αναστατωνουν τοσο πολυ . Προσπαθησε οταν ερχονται οι σκεψεις αυτες να λες στον εαυτο σου οτι δεν ειναι τιποτα και οτι θα φυγουν και αντιστασου στον καταναγκασμο.
Επισης ισως να βοηθουσε να εφτιαχνες εναν πινακα με το τι προκαλεσε την ιδεοληψια , τι ενιωσες εκει τη στιγμη σωματικα και ψυχικα , πως αντεδρασες και τι συνεπεις ειχες βραχυπροθεσμες και μακροπροθεσμες .
Σου δινω ενα παραδειγμα για να καταλαβεις τι εννοω.
Ιδεοληψια >θελω να σκοτωσω τον φιλο μου
Αισθηματα> Φοβος , αγχος , ταχυκαρδια
Αντιδραση /Ψυχαναγκασμος> Φευγω απο το υπνοδωματιο
Συνεπειες βραχυπροθεσμες > Αφου φυγω απο υπνοδωματιο νιωθω ανακουφιση και ηρεμια
Συνεπειες μακροπροθεσμες> Το αγχος επανερχεται συχνα επειδη ενδιδω καθε φορα στον ψυχαναγκασμο , χαλαω τον υπνο μου , δεν εχω ενεργεια το πρωι κλπ κλπ.