Originally Posted by
JohnT
Όσο απίστευτο κι αν σου φαίνεται υπάρχουν πολλά άτομα γύρω στην ηλικία σου που νιώθουν ακριβώς το ίδιο με σένα. Άτομα που πέρασαν στη σχολή που ήθελαν και πήγαν να κάνουν τη φοιτιτική ζωή ή ακόμα και λίγο μεγαλύτεροι που τελείωσαν και τη σχολή βρήκαν και δουλειά και ενώ ο κόσμος τους θεωρεί ότι έχουν όλα τα καλά, αυτοί νιώθουν το απέραντο κενό που νιώθεις κι εσύ. Κανένας δε χάνεται και πάντα υπάρχουν τρόποι να κάνεις πράγματα στη ζωή σου. Εγώ, όπως και άλλοι πολλοί εδώ μέσα, έχουμε νιώσει ή νιώθουμε όπως νιώθεις κι εσύ. Και εγώ κάποιες φορές έτσι είμαι. "Όταν με ρωτάν τι κάνω έρχεται η ώρα να υποκριθώ" λέει ένα κομμάτι. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Μη το κρατάς όμως μέσα σου. Βρες κάποιον ή καποιους να μιλήσεις, να πεις αυτά που σε βασανίζουν. Όσο δύσκολο κι αν σου φαίνεται θα νιώσεις πολύ καλύτερα αν τα βγάλεις από μέσα σου. Μέσα στην οικογένεια υπάρχουν σίγουρα άτομα που θα σε ακούσουν και θα σε καταλάβουν. Κι εδώ μέσα να γράφεις θα αισθάνεσαι καλύτερα. Πίστεψε με υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι εκεί έξω που νιώθουν το ίδιο σκατά και δε σου περνάει καν από το μυαλό ότι κάτι τους βασανίζει. Μη το βάζεις κάτω. Όλοι τρώμε φρίκες στη ζωή μας. Και θα μας περάσουν και μετά μπορεί να τις ξανα φάμε. Για οποιοδήποτε λόγο. Είτε για το μέλλον, για τη δουλειά, για την οικογένεια, για τους φίλους, για τα ερωτικά. Η ζωή έτσι είναι. Μη το βάζεις κάτω με τίποτα. Ξέρω ειλικρινά πόσο δύσκολο είναι να νιώθεις έτσι. Θα ξανα έρθεις στα καλά σου. Πήγαινε σε κάποιο ψυχολόγο αν έχεις τη δυνατότητα. Βήμα βήμα καθημερινά, αργά αλλά σταθερά θα φτιάξεις τον εαυτό σου.
Πιστευώ ότι όσοι νιώθουν τέτοια συναισθήματα είναι άνρωποι που έχουν κάτι καλό μέσα τους. Και εσύ έχεις κάτι όμορφο μέσα σου. Μη το βάζεις κάτω. Προσπάθησε και όλα τα καλά θα έρθουν στην επιφάνεια!
