καλησπέρα
ειμαι μόλις 23 αλλά εδω και καιρό νιώθω χαμένη στον τομέα αυτό. Πάντα ήμουν δυναμική και ανεξάρτητη, και ενώ σε θέματα δουλειάς όλα καλά, στα ερωτικά πνίγομαι.
Πριν 5 χρόνια γνώρισα ένα παιδί. Αμέσως αισθάνθηκα έλξη, κάτι δυνατό, έκανα μια προσπάθεια και απορρίφθηκα. Ωστόσο, δε χαθήκαμε. το αντίθετο, είμαστε μέχρι σήμερα πάρα πάρα πολύ καλοί φίλοι!! Κοινές παρέες και φιλίες και αξέχαστα φοιτητικά χρόνια. Φίλοι, χωρίς ποτέ ένα φιλί ή κάτι άλλο. Έκανα άλλες σχέσεις και η ζωή μου κυλάει ομαλά. τωρα έχω μια σχέση ενός χρόνου, αλλά πλέον δεν αισθάνομαι ερωτευμένη! τον αγαπώ και αυτός κάνει τα πάντα για μένα αλλά δεν αισθάνομαι ερωτευμένη και θα θελα να λήξει κάποια στιγμή. Εντομεταξύ, όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω ότι εκείνος που ήθελα πριν 5 χρόνια, είναι ο μόνος που ταιριάζουμε πραγματικά! Δεν είναι ούτε ψύχωση ούτε κόλλημα, αντικειμενικά ταιριάζουμε, και σε θέματα χαρακτήρα και τρόπου ζωής. Αποτελεί το πρότυπο άντρα που θέλω στη ζωή μου. Φυσικά πλέον μένει μακριά, δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο να αλλάξει ποτέ γνώμη για μένα και εννοείται πως δεν τρέφω καμια ελπίδα! απλώς νιώθω χαμένη, νιώθω ότι ποτε δε θα βρω κατι αντίστοιχο και όλα τα συγκρίνω μ αυτόν. ακόμα και τώρα που ερχεται αθηνα για λιγες μερες ψαφαω να κανονισουμε παρεα να βγουμε. Ποτε δε θα γινει κατι αλλα είναι ο μόνος.....