Καλησπερα στο forum. Γραφω θελωντας να αναφερω καποια πραγματα στα 21 μου που με απασχολουν πολυ εντονα τελευταια στη ζωη μου. Υπαρχουν καποιες σκεψεις τις οποιες εδω και κανα χρονο δεν ξερω πως να τις ξεπερασω. Απο το πρωι που θα ξυπνησω αρχικα δεν ξυπναω χαρουμενος ετσι ωστε να μπορω να απολαυσω την υπολοιπη ημερα κατα τη διαρκεια της και εχω σαν σκεψη στο μυαλο μου οτι δεν ειμαι αρεστος σαν ατομο στην κοινωνια και περισσοτερο στον ευρυτερο κυκλο με τον οποιο συναναστρεφομαι λιγο πολυ σε καθημερινη βαση. Κλεινωμαι παρα πολυ στον εαυτο μου τελευταια, δεν θελω για καποιο λογο να βγαινω και πολυ εκτος απο το να παω στη σχολη. Ειμαι απιστευτα προβληματισμενος με την παρεα που εχω, εχω την εντυπωση οτι δεν μου δινουν πλεον ιδιαιτερη σημασια σαν ατομο, ενω παλια ειμασταν μια παρεα 6-7 ατομων και περναγαμε πολυ χρονο μαζι, βγαιναμε πολυ εξω για διασκεδαση αλλα παντα μεσα σε αυτην ενιωθα μειονεκτικα και κατωτερος απο τους αλλους οι οποιοι παντα προσπαθουσαν να το πεζουν υπερανω λεγωντας πραγματα και καλα στο χαβαλε για να με υποβαθμησουν επειδη ειμαι χαμηλων τονων και γενικα πολυ ηρεμος σαν ατομο, αν τους ελεγα κατι η απαντηση ηταν ελα μωρε πλακα κανουμε αλλα αυτο εμενα με ενοχλουσε και ειχε σαν αποτελεσμα με τον καιρο την σημαντικη επιδραση και σε μεγαλο βαθμο στην ψυχολογια μου. Πλεον παντα πρεπει να κανω εγω την πρωτη κινιση να παρω τηλεφωνο η να στειλω καποιο μυνημα διαφορετικα απο οτι εχω καταλαβει τους ειμαι αδιαφορος. Επισης αν τυχει και βγουμε και παμε σε καποιο μαγαζι κλπ αυτοι μπορει να τα λενε μεταξυ τους εγω αισθανομαι ομως οτι αν δεν κανω εγω την 1η κινηση να μιλησω δεν μου δινουν καν σημασια. Εχω αρχισει να πιστευω οτι ειναι καθαρα για το συμφερων τους και για την παρτη τους και επειδη προφανως δεν μπορω να τους προσφερω κατι πλεον απλα απαξιουν. Το θεμα ειναι οτι θελω να ξεκοψω τελειως με καποιο τροπο αλλα δεν μπορω ευκολα συνηθεια βλεπεις και φοβος απομονωσης.
Πλεον εχω το φοβο για να παρω το λογο να πω κατι, γιατι πιστευω οτι θα το σνομπαρουν η θα γελασουν η θα το κραξουν κλπ, στο οτιδιποτε παω να κανω πλεον εχω ''Ανασφαλειες''. Εχω αρχισει να νιωθω εντονη ζηλια επειδη εχουν τις κοπελες τους καπιοι κ γενικα τις επιλογες τους πανω σε αυτο το θεμα ενω εγω μεσα απο αυτην την παρεα δεν εχω καταφερει να κανω κατι με μια κοπελα και πιστευω πεζει ρολο. Ακομα κ οταν βγαιναμε εξω και τυχαινε να πιασω κουβεντα με καμια παντα ενιωθα αρνητικη ενεργεια και φοβο μεσα μου για το τι θα πουν οι γυρω στο οτιδιποτε παρω την προτωβουλια να επιχειρησω να κανω η να πω. Με λιγα λογια μου εχει δημηουργιθει σοβαρο προβλημα πανω σε αυτο. Ετσι και ο χρονος κυλαει και μενω αμετοχος γενικα σε πολλα πραγματα. Γενικα σαν ατομο δεν ειναι στο χαρακτηρα μου ουτε να προσβαλλω τον αλλο ουτε να το προσπαθω να κανω πανεξυπνο στους αλλους ουτε να τους μειωσω. Δε βρησκω γενικα κατι ωραιο και χαρουμενο που να με κανει να χαμογελαω προσπαθω να διωξω τη θλιψη η θα σας πω την αλλη εκφραση ''Χαμογελα μα μεσα σου θα μενεις παντα θλιμμενος''
Με λιγα λογια βλεπω τη ζωη να περνα σαν τρενο απο μπροστα μου χανοντας ευκαιριες, δεν μπορω να βρω λυση για το πως θα βγω απο αυτο το ψυχολογικο αδιεξοδο.
