κλασικα

κλασικο βραδυ προσπαθεις να πισεις τον εαυτο σου να κοιμιθει γτ το πρωι δουλευεις μα οι σκεψεις εχουν αλλη γνωμη καθως δεν σταματανε,σχηματιζεις φατσες και σχηματα στο ταβανι και μεσα στα σκοταδια εισαι πιο ανετος αφου προσπαθεις να τα αγγιξεις αλλα δεν φτανεις, ετσι εσθανεσε για τα παντα οταν ερχετε η μερα.τα παντα γινονται μηχανικα και μεσα στο μυαλλο σου γινετε πολεμος απο σκεψεις που μετα απο πεντε λεπτα δεν τις θυμασε καν, και αντε παλι απο την αρχη.κλασικα ανικανος να παρεις ακομα και την πιο ευκολη αποφαση,φενονται τα παντα απειρα περιπλοκα και κουραστικα.μεσα σου ειναι αυτο το μαυρο συναισθημα που σιγα σιγα μεγαλωνει και σε γεμιζει,σε σαπιζει αλλα νιωθεις τοσο ομορφα.νιωθεις τα παντα τοσο απομακρα τιποτα δεν σε αγγιζει πια,τπτ δεν σε συγγινει,εχεις φτιαξει μια μεση κατασταση της απαθειας και την ακολουθεις πιστα.δεν εχεις ορεξη για τπτ,το μυαλλο σου προσπαθει να πισει το σωμα σου οτι εισαι μονιμα κουρασμενος,περπατας με σκυμενο κεφαλι και αποφευγεις τον πολυ κοσμο,οτιδιποτε σου αρεσε καποτε τωρα φενετε ανουσιο δεν εχεις ενδιαφεροντα,ακομα και οι πονηρες σκεψεις για μια ομορφη κοπελα στο δρομο εχουν χαθει,δεν σε απασχολουν πια οι παλιες σχεσεις ακομα και αν επιδιωκουν μια επαφη εσυ τραβας το βλεμα και συνεχιζεις.υποκρινεσε μπροστα σε φιλους με ηλιθια αστειακια και με το γνωστο σκατενιο χαμογελο.δεν φοβασε να πληγωθεις,δεν νιωθεις φοβο,δεν μπορεις να κλαψεις,το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να τραβιχτεις στην γωνια σου και να κλιστεις στα σκοταδια που ολα ειναι τοσο απλα και καθαρα.και οι μερες περνανε δεν το καταλαβαινεις αλλα το νιωθεις πανω σου.και ξημερωνουν κατι μερες σαν εκπληξη που πραγματικα εχεις ορεξη να τα αλλαξεις ολα αυτα αλλα δεν ξερεις ποσο θα διαερκεσει για να κανεις μια νεα αρχη.και φτανεις παλι στα ιδια βραδια που το πρωι θυμασε μικρα αποσπασματα απο τους μονολογους που εκανες.

και θελω να κλαψω δεν αρκει να κανω καμενες φατσουλες απο αναπτηρες στο χερι στο ιδιο σημειο.ατελειωτα ιδια πλακακια και ατελειωτα χωραφια αποσταση,καθορισμενη πορεια για την διαφυγη αλλα δεν αρκει που ξερω την διαδρομη αφου δεν εχω επιλογες ή τουλαχιστον δεν τις βλεπω.και μεγαλη η αποσταση και ο φοβος καθε φορα που μενει κενο το κινητο χωρις να χτυπαει αλλα μεγαλυτερος οταν χτυπαει,τι θα ακουσω και σημερα,λες και δεν εχω δικα μου προβληματα πρεπει να τρεχω και για αλλους,αλλα εδω που φτασαμε τι χειρωτερο να γινει?.θελω ενα φιλι στο λαιμο και τα ιδια ψιθηριστα λογια ή ενα φιλι στο κεφαλι οπως αυτα των αδερφων,ή ενα απο τα πρωτα οικογενειακα δυπνα που εισαι τοσο ενθουσιασμενος.και μετα ας χαθουν.και καθομαι εδω σε μια οθονη και τα γραφω γιατι στην πραγματικοτητα πρεπει να φανω σκληρος και βραχος.οπως οταν σε κοιταξε πρωτη φορα η τρυπα αναμεσα στα ματια και οσο σκληρος θες να φανεις αλο τοσο ρακος εισαι μεσα σου,σκας ενα χαμογελο απαθειας αλλα μεσα σου εχεις καταρευσει και ειναι σαν εισαι πρωταγωνιστης σε ταινια που λες δεν γινετε να πεθανει δεν γινετε να τελειωσει ετσι αλλα το ολο θεμα εχει τελειωσει εδω και καιρο απλος δεν το εχεις καταλαβει.δεν εχω μελλον,οικογενειακη εστια,δουλεια καθως μπαινω στο συνολο των ανιδικευτων εργατων στην ελλαδα του 14, γενικα παω στα χαμενα.και καλα οταν πηγενα εσκεμενα ειχα κοσμο να με τραβαει και να τραβαω τωρα ειμαι μονος και ολοι οι αλλοι στην απεξω ή το αντιθετο.αντε να δουμε που θα βγει