5 χρονια και συνεχιζω.. σαν πειραματοζωο

Καλησπερα σε ολους.
Ειμαι μια κοπελα 37 χρονων που παλευω με το αγχος, κρισεις πανικου, καταθληψη και αγοραφοβια (ολα τα κακα του κοσμου μαζι δηλαδη) εδω και 5 χρονια περιπου.
Αποτελεσμα να καταστραφει η καριερα μου, η προσωπικη μου ζωη, και φυσικα να χασω φιλους και τον εαυτο μου.
Πριν να συμβουν ολα αυτα ημουν η ψυχη της παρεας, ενα απολυτο τρελοκομειο,ζουσα την καθε μερα σαν την τελευταια, κυνηγουσα την δραση, ενταση, το ρισκο...δεν μαζευομουν δηλαδη και δυσικα δεν με εβλεπε το σπιτι μου απο τα παρτυ και τα ξενυχτια. Παλιες καλες εποχες.
Τελσπα να μην μακρυγορω.. πλεον ειμαι φυλακισμενη στον εαυτο μου απο το ατιμο μυαλο μου που εχει παρει πληρως τον ελεγχο. Κανει οτι θελει, σκεφτεται οτι θελει και με προκαλει να νιωθω πραγματα που δεν φανταζομουν ποτε οτι θα ενιωθα. Ζω καθε μερα με αρνητικες σκεψεις και παραπονο για την καταντια που νιωθω που δεν μπορω να ειμαι οπως ημουν και να ζω την ζωη οπως την ζουσα ..και προπαντον που εχασα την καριερα μου που τοσο αγαπουσα..σαν αθλητρια!
Στο να δινω συμβουλες σε αλλους, ειμαι η καλυτερη ψυχολογος. Για τον εαυτο μου ομως ειμαι το απολυτο θυμα. Και ενω εχω την απεριοριστη λογικη να καταλαβω τι συμβαινει και γιατι και πως και που και ολα τα σχετικα, και ξερω τι χρειαζεται και τι πρεπει να κανω και γενικα σχεδον πλεον το εχω σπουδασει το θεμα.. εχω εγκλωβιστει σε μια εμμονη οτι ειμαι καταδικασμενη να ζω ετσι πλεον.
Εχω δοκιμασει ολα αυτα τα χρονια οτι αντικαταθληπτικο υπαρχει, αντιψυχωτικο και διαφορα αλλα. Το μονο που εχει μεινει σταθερο ειναι το Ζαναξακι που με εχει βοηθησει στα δυσκολα και στην καθημερινοτητα αλλα οσο και να το κανουμε δεν ειναι θεραπευτικο. Αναζητω απεγνοσμενα την αποτελεσματικη θεραπεια..αυτη που θα σταματησει ολο αυτο το βασανο και ταλαιπορια και θα με απελευθερωσει απο το αγχος, φοβιες και καταθληψη. Σε ενα βαθμο τα παω καλα.. αν δηλαδη ολη μερα δεν εχω να κανω τιποτα και αραζω σπιτι μου και βγαζω το σκυλο μου βολτα κτλ.. ειμαι καλα! αμα ομως πω οτι παω να βγωεξω, με παρεα, η να παω για δουλεια, η να ταξιδεψω κτλ κτλ.. εκει χανω τον κοσμο μου..αν δηλαδη ειμαι εξω απο τα νερα μου και την ασφαλεια της ηρεμιας και του σπιτιου μου.
Αλλα ρε παιδια δεν ειναι λυση να την περναω μονη μου, να εχω απομακρυνθει απο ολους και ολα, (για το σεξ και σχεσεις δεν το συζητω..πανε 2 χρονια τωρα που εχω σηκωσει τα χερια ψηλα!δεν το νιωθω και δεντο θελω..και βασικα με τρομαζει.Δεν νομιζω οτι πλεον μπορω να ανταπεξελθω ουτε σε μια σχεση ουτε ερωτικα..που εγω καποτε ημμουν σκετη φωτια!).
Λοιπον στο παρασυνθημα τωρα.. αυτην την στιγμη ειμαι σε μια νεα θεραπεια που εχω βαλει ολες τις ελπιδες μου σε αυτη.
Η θεραπεια ειναι 20mg ladose, 150mg Lyrica και 0.50 ζαναξ το πρωι (και τα 3 μαζι) μετα 150mg Lyrica το μεσημερι/απογευμα με προεραιτικα 0.50 ζαναξ και το βραδυ αλλα 150 lyrica και 0.50 xanax.
Το Lyrica το ξεκινησα πριν απο 9 μηνε ςπεριπου και σταδιακα το αυξησαμε να ειμαι τωρα σε αυτη την δωση (450 τη μερα). το ζαναξ εχει μεινει σταθερο σχεδον τα 5 χρονια απλα καποιες φορες πιο λιγο αν δω οτι ειμαι καλυτερα) και το ladose το ξεκινησα εδω και 5 βδομαδες!
Κανει κανεις απο εσας την ιδια θεραπεια? η εστω καποια απο αυτα?
θελω να συζητησουμε αν εχουμε την ιδια εμπειρια στα ψυχοσωματικα με αυτη την θεραπεια γιατι ειμαι πολυ μπερδεμενη. καποιες μερες ειμαι καλα, καποιες εχω περιεργες υπνηλιες, καποιες εχω υπερενταση, καποιες εχω τρομο, καποιες εχω αρνητικες σκεψεις, καποιες πεφτω πολυ ψυχολογικα, καποιες αλλες ανεβαινω ψυχολογικα και με πιανει και λογοδιαρροια, και καποιες αλλες κλεινομαι στο δωματιο μου. περιεργα πραγματα..μια πανω μια κατω..μια οτι ναναι.. Ισως ειναι νωρις ακομα επειδη περνω το λαντοζ μονο1μιση μηνα.. μου ειπε ο ιατρος να κανω υπομονη και φυσικα θα κανω.
Παρακαλω οποιος αλλος εχει παρομοια εμπειρια.. να την μοιραστει μαζι μου να καταλαβω αν ειμαι μονη μου σε ολο αυτο, αν τα κανει το μυαλο μου η τα φαρμακα, ..ειναι η τελευταια μου ελπιδα αυτη η θεραπεια πιστευω αφου εχω δοκιμασει τοσες ολα αυτα τα χρονια και θελω να ελπιζω οτι θα με βοηθησει αλλιως δεν ξερω τι αλλο να κανω πια. αυτην την στιγμη με παρακολουθουν 2 ψυχιατροι οι οποιοι τους εχω βαλει και συνεργαζονται μαζι μου και οι δυο και συμφωνουν ο ενας με τον αλλον |(πρωτη φορα ειδα ψυχιατρους να συμφωνουν σε μια θεραπεια αφου καθε φορα ο καθε ενας που πηγενα μου τα αλλαζε και εδινε δικα του).

Μια τελευταια ερωτηση... ξερετε κανεναν που πραγματικα με καποια θεραπεια να εχει ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ την αγχοδη διαταραχη του και τους πανικους και ολα αυτα? να εχει ΓΙΑΤΡΕΥΤΕΙ? να τα εχει ΞΕΦΟΡΤΩΘΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ? η θα μας ακολουθα μια ζωη και μ ια ζωη θα ειμαστε στα χαπια?


σας ευχαριστω και θα ελπιζω στις απαντησεις σας και ενδιαφερον σας
χχχ

Ναι υπαρχουν ατομα που τα εχουν ξεπερασει ολα αυτα. Αλλα αυτο που ζητας να μαθεις για τον εαυτο σου , καταλαβαινεις οτι ειναι αδυνατον να απαντηθει. Καλη δυναμη ευχομαι και περιμενουμε τους προβληματισμους σου αν μπορουμε να συμβουλεψουμε σε κατι.

Καλημερα τζοκ 77. Να'σαι σιγουρη οτι ολα περνανε,απλα ο χρονος ποικιλει για το καθε ατομο. Ειχα φοβερη καταθλιψη και πολυ εντονη αποπροσωποποιηση για περισσοτερο απο ενα χρονο. Δεν πηγα σε ψυχιατρο ουτε πηρα φαρμακα. Εκανα ομως μεγαλη στροφη στην ζωη μου.Αρχισα να πηγαινω εκκλησια,να εξομολογουμαι σε εναν πολυ καλο πνευματικο και βρηκα και ενα χομπυ που μου αρεσε πολυ.Ετσι σιγα,σιγα αρχισα να νιωθω καλυτερα,ωσπου εγινα τελειως καλα. Βεβαια το να επισκεφθεις ψυχιατρο και να παρεις αγωγη δεν ειναι κατι κακο. Απλα μην μεινεις μονο εκει.

Nαι σε καποιες περιπτωσεις γινεται να θεραπευτεις και χωρις φαρμακα. Ενα παιχνιδι του μυαλου ειναι αλλωστε. Ομως τι πιστευεις εγινε στη μεταβαση απ το τοσο χαρουμενο σταδιο σε ολο αυτο το πακετο που περιγραφεις? Μηπως σ επηρεασε καποιο γεγονος ή ξυπνησες ενα πρωι ξαφνικα και τα δες ολα κωλυομενα?

Με επηρεασε η επαγγελματικη ανασφαλεια που ενιωθα,ενα προβλημα υγειας το οποιο ειχα μεγαλοποιησει και το οτι αισθανομουν σα να ειχαν τελειωσει τα ονειρα μου για την ζωη.Πανω κατω αυτα ενιωθα τοτε. Ωσπου ηρθε η καταρρευση! Παντως με θεληση και πιστη Στον Θεο περνανε τα παντα πιστεψε με. Απλα χρειαζεται υπομονη και επιμονη. Δεν πρεπει να βιαζεται και να αδημονει κανεις,γιατι το μονο που καταφερνεις ετσι ειναι η επιδεινωση του προβληματος. Αστο να να κανει τον κυκλο του και θα φυγει απο μονο του.Οσο του δινεις σημασια τοσο θα επιμενει.

εγω εγω εδω! ο στελιος με ξερει..χεχε(γεια σου στεεεεελιοοοο μου τι κανεις??) λοιπον...κ συνεχιζω.
κ γω χαλι ημουν..κ με το ladose εφτιαξα.πλεον ειμαι αυτη που ημουν.νιωθω καλα κ ειμαι ηρεμη.
εγω εχω παρει μονο ladose..κ λιγο ζαναξ στην αρχη κ αντε κ κανα λεξοτανιλ.
ολα τα αλλα δεν τα εχω παρει.
εχω κανει ομως κ 14 χρονια ψυχοθεραπεια...
νομιζω πως αυτο θα επρεπε να κανεις.ψυχοθεραπεια +φαρμακο=ευτυχια.χεχε!

το lyrica τι ειναι?τι κανει?

Και διαβασμα θα συμπληρωνα εγω.Κυκλοφορουν μπολικα βιβλια για 'εμας'..

συμφωνω ! η ενημερωση πανω απο ολα! υπαρχουν φανταστικα βιβλια για τον πανικο κ την καταθλιψη..

Έπασχα και εγώ από γενικευμένη αγχώδη διαταραχή με κρίσεις πανικού για πολλά χρόνια και δεν δεχόμουν να πάρω φάρμακα...
Πήγα σε ψυχολόγο η οποία κατάφερε να με βοηθήσει όχι πάνω από 20% και με έστειλε σε ψυχίατρο. Πέρασε 1μισης χρόνος ακόμα για να πάω.
Απλά δεν άντεχα την ζωή μου άλλο. Φυτοζωούσα...

Ξεκίνησα cipralex και στον πρώτο μήνα μειώθηκαν δραματικά οι κρίσεις πανικού.
Στον τρίτο μήνα το αυξήσαμε στη μέγιστη δόση και μου έκανε τρομερή δουλειά.
Κρίσεις πανικού λιγότερες κατά 90% (σπάνιες και πολύ ελαφριές), καλύτερη διάθεση (εντάξει δεν πετάω κιόλας αλλά έχω όρεξη να ασχοληθώ με πράγματα και να γνωρίσω κόσμο επιφυλακτικά και κουμπωμένα κάπως) και άγχος λιγότερο.

Μπορεί να έχω ακόμα άγχος σε μικρότερο βαθμό αλλά δε σωματοποιείται κάτι που με τρόμαζε πολύ.
Δεν είναι και εύκολο να έχεις σχεδόν όλη μέρα ταχυπαλμία. Φοβάσαι για την καρδιά σου και να το έξτρα άγχος.

Με δυο λόγια μου έλυσε το πρόβλημα κατά 75-80%...

Δυστυχώς ανήκω στην κατηγορία που δεν πρόκειται να το κόψω.
Πριν λίγο διάστημα πήγα απλά να το μειώσω και πήγα βήματα πίσω...

Άλλοι ψυχίατροι μου λένε θα το πάρεις για πάντα άλλοι μου λένε δεν μπορείς να το παίρνεις για πάντα γιατι είναι δυνατό.
Δεν βγάζω άκρη μαζί τους.
Το σίγουρο είναι ότι θα μείνω σε αυτό για 2-3 χρόνια τουλάχιστον (το παίρνω και χωρίς συνταγή αμα λάχει) μέχρι τουλάχιστον να καταφέρω με ψυχολόγο να πάω σε ένα ανεκτό επίπεδο.

Ψυχολόγο σκέφτομαι να ξεκινήσω από τον επόμενο μήνα και να τον κρατήσω για χρόνια...
Παρόλα αυτά αναρωτιέμαι τι θα του λέω; Αφού με τα χάπια είμαι μια χαρά δεν θα του δίνω καμία ανάδραση.

Αλλά γιατί σε αγχώνει τόσο να είσαι μια ζωή στα χάπια αν κάποιο σου λύσει το πρόβλημα;
Ξέρω άτομα που είναι όλη μέρα αγγαλιά με εισπνεόμενα από τα 5 ή αγγαλιά με ινσουλίνη λόγω διαβήτη.
Τυπάκι στο στρατό που παίρνει από παιδί αντι-επιληπτικά και θα τα παίρνει όλη του τη ζωή.

Δεν θέλω να είμαι αχάριστος.
Έχω ένα πρόβλημα υγείας και εφόσον έχουμε την δυνατότητα να το λύσουμε πρέπει να είμαστε ευγνώμονες.
Τα χάπια είναι ευλογία αν σκεφτείς ότι παλιά εφαρμόζαν ηλεκτρο-σοκ, εγκλεισμό ή δε ξέρω και γω τι.

Υπομονή και θα βρεις το σχήμα που θα δουλεύει σε εσένα.

Και γνώμη μου μην μπλέκεις πολλά φάρμακα γιατί ποτέ δε θα καταλάβεις τι δούλεψε πάνω σου.

Όταν ξεκίνησα το cipralex ο γιατρός μου επέμενε σε μεγάλο βαθμό να πάρω και ζαναξ (οι αυτοκτονικές τάσεις βλέπεις...) αλλά του ξεκαθάρισα πως δεν θέλω γιατί ήθελα να καταλάβω ακριβώς πότε, πως και κατα πόσο θα δράσει το cipralex από μόνο του.

Και ήταν 2μιση μήνες υπομονής μέχρι να δράσει.
2μιση μήνες απελπισίας στον φόβο ότι μπορεί να μην δράσει.
2μιση μήνες σκέψεις να το πετάξω αφού δεν δουλεύει...

Χαίρομαι που το συνέχισα και το συνεχίζω.
Και είναι ένα φάρμακο που καλός ή κακός δεν είναι κόκκινη γραμμή και δίνεται σχεδόν από όλα τα φαρμακεία και χωρίς συνταγή

Και πρόσεχε όταν αλλάζεις φάρμακα επίσης.
Όταν το ξεκίνησα ο αυτοκτονικός ιδεασμός έφτασε στο ζενίθ.
Για 3-4 μέρες (ευτυχώς μόνο τόσες) η αυτοκτονία γυρόφερνε στο μυαλό μου σαν πιθανό και ιδονικό σενάριο...

Υπομονή και προσοχή στον εαυτό σου.
Καλό είναι επίσης να κρατάς και ημερολόγιο ώστε να δίνεις σαφή εικόνα στον ψυχίατρο σου για παρενέργειες και πότε αυτές έφυγαν καθώς και ποσοστό βελτίωσης

Παναγιωτη συμφωνω απολυτα με οσα εγραψες...Εγω περασα μια δυνατη αγχωδη διαταραχη πριν 2μιση περιπου χρονια και εχω περασει απο ολες τις φασεις που περιγραφεις. Αρχικα αρνιομουν τα χαπια (τα σωματικα μου ηταν εντονοι σπασμοι σε ολο το γαστρεντερικο) μετα πηρα ζαναξ το οποιο με βοηθησε να σταθω στα ποδια μου αρχικα στην συνεχεια πηρα εφεξορ (εφτασα τα 150) μετα τα εκοψα ολα γιατι δεν πιστευα οτι βοηθανε...υστερα απο μηνες αρχισα παλι να ζοριζομαι και ξεκινησα τα ζαναξ. Εδω και μερικους μηνες ξαναξεκινησα τα εφεξορ αλλα παρα την επιμονη της ψυχιατρου να παω συντομα στα 150 μγ εγω ξεκινησα με την χαμηλοτερη δοση των 37,5 και καποια στιγμη εφτασα στα 75 mg ... Ηθελα να δω αν πραγματικα και κατα ποσο βοηθανε και το συμπερασμα μου ειναι οτι πραγματικα βοηθανε παει και τελειωσε. Και πλεον θα παραμεινω στην δοση των 75mg γιατι οταν δοκιμασα να την αυξησω με χαλουσε και σωματικα και ψυχικα. Τελικα και η ψυχιατρος μου το δεχθηκε οτι πιθανως η δοση αυτη μου αρκει. Τα ζαναξ τα εχω περιορισει σημαντικα μπορει να χρειαστει να παρω 0.25 μια φορα την βδομαδα. Και πλεον ποσως με ενδιαφερει αν θα τα παιρνω μια ζωη το ζητημα ειναι να ειμαι οσο γινεται καλυτερα.
Βεβαια εδω και 20 μηνες κανω και ψυχοθεραπεια με ψυχολογο και με εχει βοηθησει να λυσω πολλα ζητηματα που μου κατεστρεφαν την ζωη.
Δεν λεω οτι ειμαι απολυτα καλα αλλα γενικα ειμαι σε μια διαχειρισιμη κατασταση...και βεβαιως εχω και ασχημες μερες αλλα ειναι λιγοτερες.
Παντως τελευταια αντιληφθηκα οτι ολες οι ψυχολογικες καταστασεις εχουν αμεση συνδεση με το γαστρεντερικο (νευρωσεις στομαχου, σπαστικη κολιτιδα, εσωτερικο τρεμουλο). Και ειμαι σχεδον σιγουρος οτι οι δυσλειτουργια του γαστρεντερικου προκαλει παρα πολλα ψυχοσωματικα καισε αλλα σημεια του οργανισμουαπο πονοκεφαλους, μυικες κραμπες, ψυχολογικη καταπτωση, δυσκολια στην αναπνοη και πολλα αλλα. Αμεσα δεν ειναι αντιληπτο δηλαδη μπορει να αισθανεσε οτι δεν σου φτανει η αναπνοη και το συνδεεις με τα πνευμονια ομως αν παρατηρησεις πιο καλα θα δεις οτι το προβλημα εντοπιζεται σε σπασμους στο στομαχι η το εντερο. Δεν το εχω αναλυσει πολυ ακομα...το ψαχνω αλλα τις προαλλες το ειπα στηνψυχολογο οτι ολα τα ζορια ξεκινανε τελικα απο στομαχι εντερο και για αυτο οι τεχνικες χαλαρωσης με την αναπνοη στηριζονται βασικα στην αναπνοη με την κοιλια ωστε να χαλαρωσουν οι μυες εκει. Η ψυχολογος μου συμφωνησε απολυτα μαζι μου.
Αυτα...

δε διαβασα ολο το κατεβατο αλλα θα σου πω τι πιστευω για ολα αυτα

υπαρχει κατι πολυ χειροτερο απο ολα αυτα που περιγραφεις

κ αυτο ειναι η αποξενωση η αποστασιωποιηση η εχθρικοτητα κ το να ζει κανεις σε ενα κοσμο που καθημερινα κανει τα αδυνατα δυνατα για να απομακρυνει ακομα περισσοτερο τους ανθρωπους απο το να μιλανε κ να επικοινωνουν μεταξυ τους που αυτη ειναι κ η αιτια ολων των παθων που ταλαιπωρει τους ανθρωπους σημερα

στο σχολειο μας εμαθαν χιλια πραγματα για οτιδηποτε πιθανο η απιθανο που αμφιαβαλω αν χρησιμευσει σε καπιον στη μετεπιτα ζωη του κ αυτο το αποκαλουν μορφωση κ παιδια (να τη ###) κ βλεπεις ανθρωπους που δε ξερουν ουτε καν το τροπο κ τη τεχνικη στο να συνενοουνται μεταξυ τους αφου στο κεφαλι τους φαινετε να βρισκονται μια ντουζινα πληροφοριες εκτος απο αυτες που χρειαζονται

ολα ειναι θεμα επικοινωνιας.

αν δε ξερεις να επικοινωνεις οτι γνωσεις κ να εχεις δε ξερεις απολυτως τιποτα

η γνωση κατακτιεται μεσα απο τη ζωη.

βασικα τωρα που ξαναδιαβασα καλυτερα ολο το κατεβατο θα επεκταθω περισσοτερο...

Quote:

---

πλεον ειμαι φυλακισμενη στον εαυτο μου απο το ατιμο μυαλο μου που εχει παρει πληρως τον ελεγχο.

---

αυτο που περιγραφεις ειναι ακριβως ιδιο με ενα σκιτσο που ειχα φτιαξει καποτε που εδιχνε ενα αορατο ανθρωπο που φοραγε γυαλια κ καπελο που ηταν μεσα σε ενα κλουβι που τον ειχα ονομασει κυριο κανενα...

στη πραγματικοτητα η φυλακη αυτη ειναι ο εγωισμος κ ο κανενας ειναι η οπισθοχωριση ενως ανθρωπου να αντιμετωπισει τον εαυτο του κ να επικοινωνισει με τους αλλους