Πνίγομαι απο άγχος κ χρειάζομαι συμβουλές
Καλησπέρα σας! Τα παλιά μέλη στο φορουμ θα με θυμούνται αφού η πρώτη φορά που μπήκα εδώ να γράψω πριν πολλά χρόνια και ξέρουν πάνω κάτω το πρόβλημά μου. Για τους καινούριους, πάσχω απο τα 15 μου (είμαι 27) απο ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή με κρίσεις πανικού και έντονες φοβίες που αφορούν κυρίως θέματα υγείας. Για 7 περίπου χρόνια με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή (anafranil) ήμουν μια χαρά χωρίς κανένα κατάλοιπο στη καθημερινή μου ζωή και στις δραστηριότητές μου. Πέρυσι το Μάιο, για άγνωστη αιτία και αφορμή που ακόμη την ψάχνω, ξανά - ματά κύλισα στις έντονες φοβίες μου. Μαζί με το anafranil άρχισα και τα xanax όπου συνεχίζω ακόμη, ενώ έπρεπε να τα έχω κόψει. Είμαι σε ένα ανεκτό επίπεδο εκτός απο κάποιες εξάρσεις όπου δεν το λες όμως φυσιολογική ζωή. Φοβάμαι να πάω μακριά διακοπες (εκτός Αττικής) λόγω του οτι θα είμαι μακριά απο νοσοκομεία ή μη τυχόν συμβεί κάτι άλλο με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η σχέση μου, φοβάμαι να φάω κάτι άγνωστο μη πάθω αλλεργικό σοκ, φοβάμαι να κάνω γυμναστική μην έχω ταχυκαρδίες, φοβάμαι, φοβάμαι... άπειρα πράγματα!!!! Αποτέλεσμα να κάνω συγκεκριμένα πράγματα, σαν να έχω βάλει τη ζωή μου σε πλέγμα. Μετά απο ένα ισχυρό σοκ πριν ένα μήνα με ένα σοβαρό θέμα υγείας της μητέρας μου, όπου θα κάνει επέμβαση σε λίγες μέρες και κάποιες θεραπείες με άσχημες παρενέργειες, ένιωσα πως δεν πάει άλλο, πως δεν θα αντέξω και δεν θα μπορέσω να διαχειριστώ και αυτό το πρόβλημα... Μίλησα με το γιατρό μου που μου είχε προτείνει και στο παρελθόν αλλά λόγω χρημάτων αδυνατούσα να κάνω, γνωσιακή ψυχοθεραπεία, παράλληλα βέβαια με την φαρμακευτική αγωγή που συνεχίζω. Πήγα λοιπόν σήμερα σε μία ψυχολόγο αλλά δεν ξέρω, ένιωσα πολύ έξω απο τα νερά μου, αγχώθηκα πιο πολύ, ένιωσα περίεργα... Μιλήσαμε λίγο και μου είπε πως το πρόβλημα πηγάζει απο την πολύ εξαρτημένη σχέση που έχω με τους γονείς μου και οτι μου δημιουργησαν άθελά τους με την υπερπροστατευτικότητα αυτό το χαρακτήρα. Εντωμεταξύ μου είπε πως επειδή οι φοβίες μου έχουν εξαπλωθεί είναι πιθανόν αν το αφήσω και δεν ξεκινήσω συνεδρίες και παγιωθεί η κατάσταση να μου δημιουργηθεί μέχρι και σχιζοφρένεια. Δεν μπορώ να πω πως έμεινα ικανοποιημένη και με τρόμαξε κιόλας. Θα ήθελα πρώτα να σας ρωτήσω αν συμβαίνουν και σε άλλους αυτά και για τόσα χρόνια, και τι μου προτείνετε να κάνω απο 'δω και πέρα...Νίωθω χαμένη!!! Διακοπές δεν θα πάω γιατί φοβάμαι, η μαμά μου που δεν θα είναι καλά θα με φρικάρει το όλο θέμα και νιώθω να πνίγομαι!!! Πείτε μου σας έχει τυχεί;;; Τί να κάνω να συνεχίσω με τη ψυχολόγο;
