Λοιπόν....ας έρθουμε εδω να κουβεντιάσουμε για το σαρκο(ψυχο)βόρο που κρύβουμε μέσα μας.
Οι συμφορουμίτες φίλοι Kerasi και Fevgatos ευθύνονται για τον τίτλο (η πρώτη για το ρητό ο δεύτερος για το έναυσμα).
Καταρχάς μια απάντηση που οφείλω στον Φευγάτο απο το προηγούμενο thread περι πίστης:
πίστη εγω λέω αφενός αυτά στα οποία πιστεύω ως αρχές γεννημένες και διαμορφωμένες απο μένα
αφετέρου την πίστη μου σε όσα μπορούν ή και Πρέπει να είναι (είμαστε) οι άνθρωποι προκειμένου να γίνουμε Άνθρωποι.
Πάμε λοιπόν:
Άνθρωποι λύκοι....ας μη χρησιμοποιήσουμε ενα τόσο ευφυές είδος του ζωικού κόσμου.
Ας πούμε καλύτερα: άνθρωποι που ζουν τρεφόμενοι απο τη ζεστασιά και το φως όσων τους πλησιάζουν.
Άνθρωποι που προτάσσουν τις δικές τους και μόνο ανάγκες, και μόλις αυτές πληρωθούν, τότε "σκοτώνουν" τη μέχρι τότε πηγή τροφής τους.
Ναι έχουμε όλοι αμα τη γεννέσει ενα σαρκοβόρο μέσα μας.
Ποιός ήρθε όμως εδω και θέλει να φύγει ίδιος?
Ποιός επιλέγει να είναι Άνθρωπος και ενω πατάει στη γη να μη ξεχνάει να κοιτάζει ψηλά? (φυσικά δεν εννοώ κανενός είδους θρησκευτική πίστη μ' αυτό). Ως ψηλά, ας ορίσουμε όσα πρέπει να γίνουμε, όσα θα μας εξελίξουν, όσα θα μας φέρουν στο καλύτερο δυνατό σημείο μας.
Και τέλος....ποιός λύγισε ή λυγίζει καθημερινά, νιώθοντας αυτό που νιώθω και εγω αυτό το διάστημα:
μια τροφή ανθρώπων, που ναι μεν δεν έχει στερέψει (δεν ξέρω καν πώς γίνεται αυτό)
αλλά πλέον χάνει μέρα με τη μέρα την Ουσία της.
Πόσοι έχετε νιώσει ή νιώθετε να χάνεται το φως της ψυχής σας απο κούραση, πόνο, θλίψη, απογοήτευση?
Ας το κουβεντιάσουμε λοιπόν.
