Καλημέρα σε όλους.Το δικό μου θέμα έχει ως εξης:
Εδω και ένα χρονο ήμουν με ένα παιδί,με το οποιο ημουν τρελα ερωτευμενη παρολο που μαλωναμε συνεχως παρα πολυ εντονα.Με τον συγκεκριμενο ειχαμε αρκετες διαφορες μιας και εκεινος απο μικρος δουλευε σε μια πολυ σκληρη δουλεια στις οικοδομες,δεν ειχε βγει παραεξω και ηταν απιστευτα πιεσμενος απο τον πατερα του ο οποιος ειναι απιστευτα δυστροπος και νευρικος.
Εγω με τη σειρα μου μετεφερα στη σχεση μου-λαθος μου-την ανασφαλεια μου με το παρελθον του,μιας και ολες οσες ειχε ηταν γυναικες της μιας βραδιας,ημουν η πρωτη του σχεση κι αυτο κατα καποιο τροπο με τρομαζε οτι ισως αυτες οι γυναικες του αρεσουν περισσοτερο και ειχα τον φοβο εγκαταλειψης.Δουλευα με καποιον ειδικο ο οποιος με συμβουλευε να το δουλεψω και με τη σχεση μου προκειμενου να νιωθω καλυτερα και εφοσον με αγαπαε μπορει να με καθησυχαζει.
Το αποτελεσμα ηταν ο ιδιος να εκνευριζεται,να καταπιεζεται,και μολις του ελεγα για πρωην αρχιζε να μου λεει χωριζουμε,εγω εκλαιγα κι αυτος μου μιλουσε ασχημα,υποτιμητικα και απενεργοποιουσε το τηλεφωνο.Μετα απο 2-3 μερες που του περνουσε ερχοταν να με βρει και μου ελεγε ποσο με αγαπαει και οτι οτι λεει ειναι πανω στο θυμο του.
Στη συνεχεια εγιναν πολλα λαθη,οπως για παραδειγμα πανω στο θυμο του μου ελεγε αναληθειες για το παρελθον του οπου με αυτο με εκανε ακομα πιο αγχωμενη μεσα στη σχεση,το κερασακι στη τουρτα ηταν οταν δε με καταλαβαινε,ποτε δε καταλαβε οτι το μονο που ζητουσα ηταν αγαπη και προσοχη,κι οτι αν ο ιδιος με καθησυχαζε απο την αρχη για το παρελθον του και επεμενε στην αληθεια θα μου ειχε περασει πιστευω,:(ο ιδιος ομως με πατουσε στο καλο,θεωρουσε οτι σκοπος μου ηταν να τον κρινω και με τιμωρουσε.
Στη συνεχεια ενω εκανε πολλα πραγματα που μου εδειχναν ποσο ερωτευμενος ηταν και ποσο με αγαπουσε τις στιγμες που τον χρειαζομουν να μου δειξει την αγαπη του,δε το εκανε...με εβλεπε πχ στενοχωρημενη και ενω ειχα αναγκη να μιλησουμε εκεινος δεν ηξερε πως να φερθει.
Το αποτελεσμα απο τις συνεχομενες εντασεις ηταν να τον χτυπησω οταν μου ειπε πργαματα ενα βραδυ πιωμενος για να με πληγωσει και μετα απο καποια ωρα τον εβρισα,ημουν εκτος εαυτου,απο την ειρωνεια του κι απτο γεγονος οτι εκλαιγα και εκεινος τραγουδουσε δυνατα...ξαφνικα γυρναει και με χαστουκιζει με δυναμη,του λεω επιτοπου συγνωμη και εκεινος με τραβαει απτο αμαξι με βγαζει εξω και σηκωθηκε κ εφυγε.
Την επομενη μερα ουτε ενα τηλ..του ζητησα να ερθει να παρει τα πραγματα του και ηρθε με τσαμπουκα...τωρα οπου με δει,βαζει τα γυαλια του και κοιταζει αλλου,αλλα παραλληλα κανει δοαφορα για να με κανει να ζηλεψω η να ασχοληθω.
Οι φιλοι του μου λενε οτι ειναι κολλημενος μαζι μου,οτι μονο εμενα αγαπησε και οτι δεν ειναι ετσι σαν ανθρωπος απλα και εγω τον εβγαλα εκτος εαυτου.
Ο ειδικος που συνεργαζομαι θεωρει οτι ειναι ανωριμος απειρος και οτι γενικα δεν εχει κοινωνικες δεξιοτητες,ουτε γνωριζει να ελλισεται μεσα στη σχεση.
Οι φιλοι του με χρεωνουν οπως και ο ιδιος οτι τον επρηξα τοσο καιρο και οτι αντεδρασε σε αυτο...η αληθεια ειναι οτι εχουμε χωρισει μια βδομαδα αλλα νιωθω οτι τον αγαπαω...απτην αλλη δε μπορω να ξεχασω.
Ποια η γνωμη σας..θεωρειτε οτι υπαρχει δικαιολογια για τη πραξη του;γιατι πολλες φορες τα ριχνω ολα σε εμενα
