Στα πρόθυρα κατάθλιψης λόγω ασθένειας της μητέρας μου

Καλησπέρα σε όλους και καλό (υπόλοιπο) καλοκαίρι. Είμαι 36 ετών και πάσχω από κρίσεις πανικού-γενικευμένη αγχώδη διαταραχή από τα 18 μου. Έχω κάνει τρεις σειρές από θεραπείες ανά διαστήματα λόγω υποτροπών, όλες επιτυχημένες, με συνδυασμό φαρμακευτικής αγωγής-ψυχοθεραπείας. Πριν από 2,5 χρόνια η μητέρα μου αρρώστησε με καρκίνο και έκτοτε έχει κάνει 3 χειρουργεία και 2 χημειοθεραπείες. Πάνω που πιστεύαμε ότι η κατάσταση ήταν ελεγχόμενη εμφάνισε πριν 2 εβδομάδες νέες εστίες στο συκώτι και τα πράγματα πλέον έχουν γίνει πολύ δύσκολα. Μετά από μία πολύ δύσκολη χρονιά βρίσκομαι στα όρια της κατάρρευσης. Το πιο απογοητευτικό είναι ότι είμαι τόσο καλά εκπαιδευμένος να αντιμετωπίζω το άγχος και τα συμπτώματά του που με κάνει να απορώ το γεγονός ότι βρίσκομαι τόσο κοντά να χάσω τον έλεγχο. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν θέλω να πάρω φάρμακα μόνος μου, ο γιατρός μου είναι σε διακοπές και δεν θέλω να τον ενοχλήσω. Εκείνος επίσης είναι οπαδός της συμπεριφορικής σχολής για την καταπολέμηση των αγχωδών διαταραχών που δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να βοηθήσει σε ένα τέτοιο πρόβλημα. Θα ήθελα να ακούσω κάποιες απόψεις για όλα αυτά, είτε έχετε βιώσει παρόμοιες καταστάσεις είτε απλώς έχετε κάποια ιδέα... Ευχαριστώ πολύ

Να σε ρωτησω κατι αλλο, μηπως η μαμα σου ειναι απο αυτες τις καλες γυναικες της παλιας εποχης? ξερεις που ειναι ολο καλοσυνη, ταπεινωση, βοηθανε τους αλλους κλπ?

Καμία σχέση... μπορώ να σου πω ότι είναι μάλλον το ακριβώς αντίθετο

Aκομα καλυτερα τοτε! Κοιταξε οι γονεις δε θα πανε 100. Και τωρα με την κριση εχει πεσει το προσδοκιμο, ο καρκινος θεριζει, τα εγκεφαλικα ειναι σε ημερησια διαταξη κλπ. Θα το δεις ετσι λοιπον και δε θα αγχωνεσαι. Εγω καθε μερα βλεπω στις κολονες χαρτακια απο γραφεια τελετων και καθε μερα ακουω γνωστους που παθανε καρκινο, καρδιες, ειναι στα νοσοκομεια κλπ. Αυτη ειναι η μοιρα μας, δεν υπαρχει γυρισμος. Το ιδιο και οι γονεις, δεν ειναι χαιλαντερ. Πιστευω ετσι θα το δεις πιο ψυχραιμα.

Εγώ θα σου πω απλά ότι σε καταλαβαίνω απόλυτα. Με άγχος-κατάθλιψη παλεύω και εγώ κατά περιόδους εδώ και αρκετά χρόνια, με φάρμακα και ψυχοθεραπείες όποτε βλέπω ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ την κατάσταση. Μέχρι πριν 1-2 χρόνια μπορώ να πω ότι είχα φτάσει σε ένα καλό σημείο όπου μπορούσα να διαχειριστώ καταστάσεις μέχρι που αρρώστησε δικό μου πρόσωπο πριν 9 περίπου μήνες (δε μιλάω για καρκίνο αλλά για ψυχικό νόσημα). Τότε ένιωσα ότι έχασα ένα αγαπημένο πρόσωπο, κάτι για το οποίο θα πενθούσα για όλη μου τη ζωή.
Εκείνη την περίοδο πραγματικά διαλύθηκα, για 3 μήνες πέρασα τα πάνδεινα χωρίς να ζητάω βοήθεια. Εφάρμοζα όλες τις τεχνικές τις γνωστικής και δεν γινόταν τίποτα μέχρι που ο αργανισμός μου να αρχίσει να τα παίζει. Όλη μέρα είχα στο μυαλό μου το συγγενή μου, τις δυσκολίες του, προσπαθούσα να μπω στη σκέψη του όταν μιλούσαμε, φοβόμουν μην κάνει κακό στον εαυτό του. Ψυχοφάρμακα είχα πει ότι δεν θα ξανάπαιρνα και άρχισα ομοιοπαθητική περιμένοντας τα λιγότερα να σου πω την αλήθεια. Μέχρι στιγμής και μετά από 3μήνες την παλεύω αρκετά καλά, συγκρίνοντας και με τις περιόδους που έπαιρνα ψ/φάρμακα.
Φίλε μου μην τυρρανιέσαι άλλο, δυστυχώς δεν εκλογικεύεται εύκολα η σκέψη ότι κάποιος δικός μας άνθρωπος μπορεί να πάθει κάτι κακό με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Πάρε τηλέφωνο τον άνθρωπο που σε παρακολουθεί και πες του τί αισθάνεσαι και ότι χρειάζεσαι άμεσα βοήθεια. Πέντε λεπτά από το χρόνο του θα "κλέψεις", δεν πρόκειται να του χαλάσεις τις διακοπές.

Εύχομαι όλα να πάνε καλά.

Κοιτα να συνελθεις διοτι εγω μαζευα μεσα μου πολλα και εκει που νομιζα πως οι κρισεις πανικου ηταν κατι ασχημο αλλα πιο ασχημα μου χτυπησαν την πορτα....καθετι που συνανταμε πρεπει να μας ατσαλωνει οχι να μας γονατιζει.

Τάσο σ ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια. Είναι αλήθεια ότι για μεγάλα διαστήματα δεν πήρα φάρμακα ούτε έκανα θεραπεία διότι είχα τον απόλυτο έλεγχο. Εξάλλου είναι άλλο πράγμα να αγχώνεται κανείς για δουλειές, οικογένεια, χρήματα, σχέσεις και άλλο να αναμετριέται με την προοπτική του θανάτου ενός οικείου του προσώπου. Αυτό με παραλύει... και δυστυχώς μου υπενθυμίζει ότι μάλλον δεν ξεμπερδεύει κανείς με όλα αυτά οριστικά, απλώς έχουν υφέσεις και εξάρσεις. Kathy με τον τρόπο που το είπες αυτό φαίνεται σαν να είναι επιλογή μου η κατάρρευση, το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω τον έλεγχο... πώς βοηθάει να λέμε "να βρεις τον έλεγχο"... Σ' ευχαριστώ πάντως για το σχόλιο.

Πολλές φορές οι άρρωστοι δεν είναι αυτοί που νοσούν από την τάδε ασθένεια, αλλά οι άνθρωποι που υπάρχουν γύρω τους.Ηη μητέρα μου πάσχει από άνοια εδώ και 8 χρόνια (από 62 χρόνων) και η οικογένειά μας έχει ΄΄διαλυθεί΄΄από τότε. Είναι πολύ δύσκολο να φροντίζεις ένα άνθρωπο με σοβαρό πρόβλημα υγείας. Όχι κουραστικό σωματικά, αλλά ψυχολογικά. Καταλαβαίνω πως νιώθεις alexp και επειδή αυτές οι ασθένειες έχουν δρόμο μπροστά, σε συμβουλεύω πολύ φιλικά να στηρίξεις τον εαυτό σου με όποιο τρόπο μπορείς, έτσι ώστε να μπορείς να προσφέρεις και στη μητέρα σου. Να μιλήσεις με το γιατρό σου το συντομότερο δυνατόν, έστω και τηλεφωνικά. Εύχομαι να καλυτερεύσουν τα πράγματα.

Έτσι είναι, όπως το λες... Σ' ευχαριστώ πολύ για το μήνυμά σου κι εύχομαι και για σένα ό,τι καλύτερο.