Δεν είμαι καλά ..

Χαιρετώ όλα τα μέλη και μη του φόρουμ.
Είμαι 23 ετών, φοιτήτρια και δεν νιώθω καλά εδώ και έναν μήνα περίπου.
Ο λόγος είναι - τι άλλο; - η ερωτική απογοήτευση. Δεν ξέρω γιατί το πήρα τόσο κατάκαρδα. Δεν μπορώ να συνέλθω. Νιώθω συνέχεια στεναχωρημένη. Κάποιες φορές νιώθω καλύτερα, αλλά όταν τον σκέφτομαι γίνομαι κομμάτια πάλι. Και είμαι συνέχεια μεσ' στα νεύρα. Έχω μαλώσει με όλα τα μέλη της οικογένειάς μου. Το καταλαβαίνω ότι γίνομαι πολύ δύστροπη και εγωκεντρική, αλλά δεν είμαι έτσι από τη φύση μου. Απλά μου βγαίνει έτσι, το εξωτερικεύω με αυτόν τον τρόπο, γιατί ξέρω ότι αν δεν μετατρέψω την θλίψη σε θυμό (και προσπάθησα πολύ καιρό για να αποδεχτώ και να αντιμετωπίσω την θλίψη αυτή), θα βυθιστώ όλο και περισσότερο σε αυτή την άθλια ψυχολογική κατάσταση.
Θέλω να γνωρίσω κάποιον και να μοιραστώ τα συναισθήματά μου με αυτόν. Ζητάω πολλά;!
Πρέπει να γνωρίσω τον επόμενο για να τον ξεπεράσω.

Τελικά, η υπέρτατη ευτυχία είναι ο έρωτας. Τίποτα άλλο στην ζωή δεν μπορεί να σου χαρίσει μία τόσο πηγαία χαρά.

Σωστα τα λες,θα σου περασει με τον καιρο,αλλα μην πιεστεις να κανεις πραγματα ισα ισα για να προχωρησεις.Δεν ειναι τιποτα,εδω το 99% εχει 100 φορες πιο σοβαρα θεματα.

Η οικογενεια σου εκει θα παραμεινει,μη φοβασαι οτι θα απομακρυνθουν.

Καλησπερα Peaceful .
Ολοι εχουμε περασει και ξεπερασει ερωτικη απογοητευση .
Το να κανεις νεα σχεση νομιζω δεν θα σε βοηθουσε σε κατι , ισα ισα μπορει να σε γεμισει και με τυψεις επειδη θα χρησιμοποιεις τον νεο συντροφο για να ξεχασεις τον παλιο.
Παρε τον χρονο σου , κανε αν εχεις την δυνατοτητα ενα ταξιδακι και θα ολα θα πανε καλα.

εμένα πάντως δεν μου περναει με τιποτα εδω και πάρα πολύ καιρό..νιώθω οπως ακριβώς στην αρχή,,καλώς ηρθες στο κλαμπ των κλαψιάρηδων

Quote:

---

η υπέρτατη ευτυχία είναι ο έρωτας.

---

don't touch me

χμμ απο αυτο το κειμενο που γραφεις τι να σου απαντησουμε ομως ειναι πολυ αποσπασματικο

Τα ειχατε κ χωρισατε ή μιλας για ανεκπληρωτο ερωτα?

Ναι.. πες μας περισσότερα αν θες για την σχέση αυτή..

τι σε πληγώνει τόσο.. ήταν ο ιδανικός πιστεύεις;

Έχεις δίκιο. Όχι μόνο αυτό, αλλά, από την στιγμή που δεν τον έχω ξεπεράσει θα μου έκανε κακό κιόλας επειδή θα τον ήθελα πιο πολύ μετά λόγω της αντίθεσης.
Σε ευχαριστώ πολύ πάντως, τόσο για την συμβουλή σου όσο και για τον χρόνο που μου διέθεσες :)

Το ξέρω. Νιώθω ότι είμαι πολύ κακομαθημένη που αντιδράω τόσο άσχημα από μία ερωτική απογοήτευση ενώ υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα. Αλλά έτσι αισθάνομαι, τι να κάνω :( ? Ας ελπίσουμε ο χρόνος να κάνει την δουλειά του.
Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και την συμβουλή σου :)

Να σας πω την ιστορία λοιπόν, μιας και με ρωτάτε.
Γνωριστήκαμε με αυτό το παιδί από ένα τσατ. Είχα μπει τυχαία και ήθελα παρέα, δεν έψαχνα κάτι ιδιαίτερο. Μιλήσαμε, ανταλλάξαμε φεισ μπουκ και τηλέφωνα. Μου άρεσε να μιλάω μαζί του και να ασχολούμαι με αυτόν, γιατί περνούσα καλά. Ήταν κοντά στην ηλικία μου (3 χρόνια μεγαλύτερος), αλλά από άλλη πόλη, που, μάλιστα, απέχει από την Θεσσαλονίκη ( απ όπου είμαι), περισσότερο απ' όσο αυτή από την Αθήνα.
Μιλούσαμε διαδικτυακά χωρίς να έχουμε συναντηθεί ούτε μία φορά από κοντά, περίπου 2 μισή μήνες. Μετά, μέσα Ιουλίου, πήγα να τον συναντήσω, επειδή το ήθελα. Δεν σκεφτόμουν αν θα ήθελε σχέση ή αν θα έληγε η επαφή μεταξύ μας. Το παιδί αυτό μου έλεγε στην αρχή ότι ήθελε σχέση και ότι λόγω της απόστασης μεταξύ μας θα ήταν δύσκολο, οπότε δεν το έθιξα παραπάνω. Πίστευα ότι είχε δίκιο. Ωστόσο, μετά την συνάντησή μας και αφού έφυγα από εκεί, ένιωσα τόσο έντονα την απουσία του και με μελαγχολούσε τόσο πολύ η σκέψη ότι δεν θα τον ξαναδώ, που κατάλαβα ότι τον είχα ερωτευτεί. Συνέχεια τον σκεφτόμουν και αναπολούσα τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Σίγουρα δεν θα τον χαρακτήριζα σαν τον ένα και μοναδικό της ζωής μου, επειδή δεν ταιριάζαμε και πάρα πολύ στα γούστα και ίσως, στην νοοτροπία, αλλά για μένα αυτά, δεν αποτελούσαν παρά πταίσματα. Ούτε η απόσταση μεταξύ μας ήταν ανυπέρβλητο εμπόδιο για μένα.
Αυτό που με στεναχώρησε είναι το γεγονός ότι ενώ του είπα ότι είμαι διατεθειμένη να πηγαίνω εγώ να τον βλέπω, αφού τον ενοχλούσε τόσο η απόσταση και επίσης, επειδή αυτός έμενε μόνος, εκείνος αρνιόταν και επικαλούνταν πεισματικά το πρόβλημα της απόστασης. Με στεναχωρούσε απίστευτα αυτή του η στάση, επειδή σίγουρα δεν ένιωθε για μένα αυτά που εγώ ένιωθα για εκείνον.
Επίσης, θέλω να διευκρινίσω ότι ήταν το πρώτο αγόρι με το οποίο συνέβη κάτι ερωτικό. Ήταν ο πρώτος που με φίλησε, που με αγκάλιασε ερωτικά και που ξαπλώσαμε μαζί. Δεν ολοκληρώσαμε και αυτό πιστεύω, οφείλεται στην ανασφάλειά μου απέναντι στα συναισθήματά του και στην μετέπειτα στάση του. Ήξερα ότι θα κολλούσα περισσότερο αν γινόταν, οπότε δίσταζα από την στιγμή που δεν είχα κάποια ένδειξη ότι θέλει να συνεχίσουμε. Και, ακριβώς επειδή ήταν το πρώτο "αγόρι" μου, ίσως να με παραπλανά το γεγονός ότι δεν έχω κάποιο μέτρο σύγκρισης και το έχω εξιδανικεύσει στο μυαλό μου, οπότε αντιδράω κάπως υπερβολικά.

Να σας πω την ιστορία λοιπόν, μιας και με ρωτάτε.
Γνωριστήκαμε με αυτό το παιδί από ένα τσατ. Είχα μπει τυχαία και ήθελα παρέα, δεν έψαχνα κάτι ιδιαίτερο. Μιλήσαμε, ανταλλάξαμε φεισ μπουκ και τηλέφωνα. Μου άρεσε να μιλάω μαζί του και να ασχολούμαι με αυτόν, γιατί περνούσα καλά. Ήταν κοντά στην ηλικία μου (3 χρόνια μεγαλύτερος), αλλά από άλλη πόλη, που, μάλιστα, απέχει από την Θεσσαλονίκη ( απ όπου είμαι), περισσότερο απ' όσο αυτή από την Αθήνα.
Μιλούσαμε διαδικτυακά χωρίς να έχουμε συναντηθεί ούτε μία φορά από κοντά, περίπου 2 μισή μήνες. Μετά, μέσα Ιουλίου, πήγα να τον συναντήσω, επειδή το ήθελα. Δεν σκεφτόμουν αν θα ήθελε σχέση ή αν θα έληγε η επαφή μεταξύ μας. Το παιδί αυτό μου έλεγε στην αρχή ότι ήθελε σχέση και ότι λόγω της απόστασης μεταξύ μας θα ήταν δύσκολο, οπότε δεν το έθιξα παραπάνω. Πίστευα ότι είχε δίκιο. Ωστόσο, μετά την συνάντησή μας και αφού έφυγα από εκεί, ένιωσα τόσο έντονα την απουσία του και με μελαγχολούσε τόσο πολύ η σκέψη ότι δεν θα τον ξαναδώ, που κατάλαβα ότι τον είχα ερωτευτεί. Συνέχεια τον σκεφτόμουν και αναπολούσα τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Σίγουρα δεν θα τον χαρακτήριζα σαν τον ένα και μοναδικό της ζωής μου, επειδή δεν ταιριάζαμε και πάρα πολύ στα γούστα και ίσως, στην νοοτροπία, αλλά για μένα αυτά, δεν αποτελούσαν παρά πταίσματα. Ούτε η απόσταση μεταξύ μας ήταν ανυπέρβλητο εμπόδιο για μένα.
Αυτό που με στεναχώρησε είναι το γεγονός ότι ενώ του είπα ότι είμαι διατεθειμένη να πηγαίνω εγώ να τον βλέπω, αφού τον ενοχλούσε τόσο η απόσταση και επίσης, επειδή αυτός έμενε μόνος, εκείνος αρνιόταν και επικαλούνταν πεισματικά το πρόβλημα της απόστασης. Με στεναχωρούσε απίστευτα αυτή του η στάση, επειδή σίγουρα δεν ένιωθε για μένα αυτά που εγώ ένιωθα για εκείνον.
Επίσης, θέλω να διευκρινίσω ότι ήταν το πρώτο αγόρι με το οποίο συνέβη κάτι ερωτικό. Ήταν ο πρώτος που με φίλησε, που με αγκάλιασε ερωτικά και που ξαπλώσαμε μαζί. Δεν ολοκληρώσαμε και αυτό πιστεύω, οφείλεται στην ανασφάλειά μου απέναντι στα συναισθήματά του και στην μετέπειτα στάση του. Ήξερα ότι θα κολλούσα περισσότερο αν γινόταν, οπότε δίσταζα από την στιγμή που δεν είχα κάποια ένδειξη ότι θέλει να συνεχίσουμε. Και, ακριβώς επειδή ήταν το πρώτο "αγόρι" μου, ίσως να με παραπλανά το γεγονός ότι δεν έχω κάποιο μέτρο σύγκρισης και το έχω εξιδανικεύσει στο μυαλό μου, οπότε αντιδράω κάπως υπερβολικά.

Αρα κολαει μονο στην αποσταση? ή σου πε και αλλο λογο?

Ξέρεις μου συνέβη και εμένα κάτι ίδιο μόνο που εμείς δεν έχουμε συναντηθεί ακόμα αλλά σκοπεύω εγώ να πάω εκεί που μένει με την πρόφαση να πάω να δω κάτι συγγενείς ....είναι πολύ δύσκολο και σε καταλαβαίνω απόλυτα ....μόνο που εγώ έχω θέμα με την μάνα μου δηλαδή με ρωτάει ποιος είναι και δεν θέλω να της πω διότι δεν θα συμφωνήσει με το γεγονός ότι τον γνώρισα μέσα από το ιντερνετ .... και με πιέζει απίστευτα πολύ ....

Ξέρεις μου συνέβη και εμένα κάτι ίδιο μόνο που εμείς δεν έχουμε συναντηθεί ακόμα αλλά σκοπεύω εγώ να πάω εκεί που μένει με την πρόφαση να πάω να δω κάτι συγγενείς ....είναι πολύ δύσκολο και σε καταλαβαίνω απόλυτα ....μόνο που εγώ έχω θέμα με την μάνα μου δηλαδή με ρωτάει ποιος είναι και δεν θέλω να της πω διότι δεν θα συμφωνήσει με το γεγονός ότι τον γνώρισα μέσα από το ιντερνετ .... και με πιέζει απίστευτα πολύ ....

Ο έρωτας είναι μια μεγάλη χαρά. Όταν όμως είναι με το σωστό άτομο και στο σωστό χρόνο. Και όπως αποδείχτηκε, αυτός δεν ήταν ο σωστός άνθρωπος. Οπότε καλώς έληξε. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Δώσε στον εαυτό σου χρόνο να το ξεπεράσει χωρίς να κάνεις βιαστικές κινήσεις για να ξεκινήσεις άλλη σχέση. Δεν είναι σίγουρο ότι θα σε βοηθήσει, οπότε μην το ρισκάρεις.