Καλησπέρα, είμαι 29 χρονών και θα ήθελα να μιλήσω σε κάποιον χωρίς να με αποκαλέσει τρελή και να μπορέσει να με καταλάβει.
Το πρόβλημα μου είναι ότι ενώ με τον κόσμο γύρω μου αδυνατώ να μιλήσω και να εκφράσω τον θυμό μου όταν μου κάνουν κακό, όπως πρέπει ( με αποτέλεσμα να με "πατάνε" όλοι), με τις σχέσεις μου ανέκαθεν είχα και έχω ισχυρές και συχνές εκρήξεις θυμού, οι οποίες συνήθως καταλήγουν σε έντονες δυνατές φωνές από μέρους μου.
Από μικρή ήμουν μόνη μου συναισθηματικά καθώς ο πατέρας μου μέχρι την ηλικία των 6 που υπήρχε στη ζωή μου με χτυπούσε για λόγους ασήμαντους, όπως πχ ότι δεν έφαγα όλο μου το φαγητό (εκεί υπήρξε χτύπημα στο κεφάλι) ή ότι έκανα εμετό στο αμάξι του επειδή ζαλίστηκα από τις στροφές (εκεί υπήρξε δημόσιος εξευτελισμός με βρισιές και ξύλο) ή ακόμα ότι άργησα να μάθω να ξεχωρίζω το 6 από το 9 στα μαθηματικά (εκεί υπήρξε χτύπημα του κεφαλιού μου στο τραπέζι με αποτέλεσμα ένα μεγάλο καρούμπαλο το οποίο δεν έκανε εντύπωση σε ΚΑΝΕΝΑΝ από όσους με είδαν μετά). Η μητέρα μου ενώ ήταν μπροστά ποτέ δεν έκανε τίποτα, εκτός από τη μέρα που αποφάσισε να τον χωρίσει και να με παρατήσει μόνη μου μαζί του. Εκείνος τότε (5,5 χρονών ήμουν) μου έλεγε να πάμε να ψάξουμε την μητέρα μου γιατί αλλιώς θα αυτοκτονήσει. Έγιναν κι άλλα αλλά δεν θέλω να μακρυγορήσω, απλά θέλω να καταλάβετε την κατάσταση.
Αργότερα έμενα με την μητέρα μου εγώ και η μικρότερη αδερφή μου αλλά έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι λόγω εργασίας με αποτέλεσμα να μας μεγαλώνει η γιαγιά μου. Από την ηλικία των 13 χρόνων άρχισα να έχω σχέσεις, δενόμουν πολύ με όποιον κι αν ήμουν, ήθελα πολύ να με αγαπήσει και είχα πολλές απαιτήσεις. Κανένας φυσικά δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε αυτές και εγώ αντί να χωρίσω τσακωνόμουν και φώναζα πολύ δυνατά και τους παρακαλούσα να μη με αφήσουν. Η μητέρα μου και η αδερφή μου με άκουγαν και από τότε μέχρι και σήμερα με αποκαλούν τρελή και προβληματική. Δεν με ήθελαν στο σπίτι μαζί τους συνεχώς μου ζητούσαν να φύγω από το σπίτι και η αδερφή μου μου είχε πει αρκετές φορές ότι θα ήθελε να πεθάνω.
Μετά από κάποια χρόνια η γιαγιά μου απεβίωσε από καρκίνο και ήμουν συντετριμμένη. Φυσικά ο άνθρωπος που είχα σχέση εκείνο τον καιρό δεν ήρθε καν να με δει γιατί έπαιζε μπάλα. Αυτό οδήγησε σε νέες φωνές θυμού από μέρους μου και οδήγησε τη μητέρα μου να μου πει ότι οι φωνές μου "πέθαναν" τη γιαγιά μου.
Μετά από κάποια χρόνια η μητέρα μου ξαναπαντρέυτηκε και έκανε άλλα δύο παιδιά, ο πατέρας άφαντος από τα 6 μου χρόνια. Δεν είχα που να μείνω, έπρεπε να φύγω από το σπίτι μας γιατί ο άντρας της δεν μας ήθελε. Μας έβαλε εμένα και την αδερφή μου να μείνουμε μαζί και να σκοτωνόμαστε για τα επόμενα 5 χρόνια. ΠΑΝΤΑ όμως μα πάντα ό,τι και να γινόταν έφταιγα εγώ γιατί φώναζα και τσακωνόμουν με τους "φίλους" μου. Φιλίες δεν είχα ποτέ πολλές και με όσουν ήρθα πιο κοντά με τα χρόνια είτε με πρόδωσαν, είτε δεν ήταν κοντά μου σε δύσκολες στιγμές μου.
Πλέον έχω φτάσει στα 29 μου να μην έχω καμία διάθεση για ζωή, να είμαι σε μία σχέση επειδή απλά και μόνο μου παρέχει ένα σπίτι και να βρίσκω χαρά μόνο στο φαγητό όπου ρίχνομαι συνεχώς με τα μούτρα. Ά μην ξεχάσω να αναφέρω ότι και με τη σχέση που είμαι τώρα τσακώνομαι και με χτυπάει αρκετές φορές αλλά όλοι λένε ότι το προκαλώ εγώ με τις φωνές μου. Έχω έρθει σε αδιέξοδο, δεν έχω κανέναν και δεν ξέρω τι να κάνω. Πολλές φορές σκέφτομαι να δώσω τέλος στη ζωή μου για να μην ενοχλώ πια κανέναν αλλά μετά σκέφτομαι ότι αυτή μου η πράξη θα τους δώσει άλλη μια ευκαιρία να με θεωρήσουν τρελή και δεν θέλω να μείνω στην ιστορία ως η τρελή με τις φωνές.
Σκέφτομαι συνεχώς όλα αυτά που με έχουν πληγώσει από τόσο μικρή ηλικία και βουλιάζω σε ένα μαύρο και θολό σύννεφο. Δεν έχω διάθεση να περιποιηθώ τον εαυτό μου, να βγω έξω ή ακόμα και να περπατήσω ή να σηκωθώ από το κρεβάτι εδώ και πολλά χρόνια. Θέλω να σκέφτομαι θετικά, αγαπάω όλους τους ανθρώπους, θέλω να είμαι ευτυχισμένη και να είναι και αυτοί. Δεν κρατάω κακία σε κανέναν απλά θέλω να ξεχάσω.
ΥΓ Έχω επισκεφτεί 2 φορές ψυχολόγο αλλά δεν μπόρεσα να ανοιχτώ όσον αφορά τις σχέσεις μου με την οικογένεια μου. Με έστειλε η μητέρα μου και τις 2 φορές για να σταματήσω να φωνάζω-τσακώνομαι και εκεί επικεντρόνονταν. Στις λάθος σχέσεις μου. Ξέρω ότι δεν φταίνε οι σχέσεις μου, ξέρω ότι φταίω εγώ. Πως θα αλλάξω για να είμαι ευτυχισμένη.
