Φοβάμαι να μείνω μόνη μου!

Αγαπητοί φίλοι,

Σήμερα γράφω πρώτη φορά εδώ επειδή έχω ένα θέμα. Είμαι 29 χρονών και έχω διαγνωστεί από τα 14 με διπολική διαταραχή.
Εγώ πιστεύω ότι έχω αγχώδη διαταραχή γιατί περνάω μόνο φάσεις με κατάθλιψη και άγχος και ποτέ δεν έχω περάσει φάση μανίας. Η γιατρός μου μου λέει ότι έχω πολλές διαταραχές μαζί (και ιδεοψυχαναγκαστική) αλλά σε μικρό βαθμό. Εδώ και 6 χρόνια παίρνω τα φάρμακά μου με συνέπεια όπως μου λέει η γιατρός μου και σε γενικές γραμμές είμαι λειτουργική. Τον τελευταίο καιρό δεν τα πάω και πολύ καλά λόγω μιας αλλαγής που κάναμε στη θεραπεία με σκοπό να παίρνω λιγότερα φάρμακα και προσπαθώ να προσαρμοστώ. Στην δουλειά μου τα πάω πολύ καλύτερα (μέχρι πριν από λίγο καιρό δεν ήθελα καν να δουλεύω μου φαινόταν βουνό). Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα μόνη μου! Όταν ο άντρας μου είναι μαζί μου δεν έχω κανένα πρόβλημα να κάνω πράγματα (να πάω για μπάνιο, να βγούμε το βράδυ κ.ά.). Όταν όμως χρειάζεται να φύγει για κάποια δουλεία και να μείνω μόνη μου στο σπίτι με πιάνει τρομερή ανασφάλεια, σκέφτομαι όλα τα αρνητικά με αποκορύφωμα την σκέψη ότι θα τρελαθώ και θα αυτοκτονήσω ενώ δεν θα είναι κανείς εκεί να με σταματήσει (αυτή η σκέψη δεν έχει και πολύ λογική βάση επειδή ούτε θέλω να πεθάνω, ούτε έχω βλάψει ποτέ τον εαυτό μου). Δεν μπορώ να πάω ούτε το σκύλο βόλτα μόνη μου, μια δραστηριότητα που την κάνω κάθε μέρα με τον άντρα μου χωρίς πρόβλημα. Νομίζω ότι ζαλίζομαι και ότι τρελαίνομαι, ότι θα σωριαστώ κάτω και θα γίνω ρεζίλι στον κόσμο που θα με δει. Επίσης δεν οδηγώ επειδή νομίζω ότι θα τρακάρω, μια δραστηριότητα που την έκανα παλιά χωρίς πρόβλημα. Μου έχει λείψει ο παλιός μου εαυτός που έπαιρνε το αμάξι και έφευγε χωρίς πρόβλημα, μου απολάμβανα την μοναξιά μου στο σπίτι και έκανα πολλές δραστηριότητες μόνη μου χωρίς κάποιον για στήριγμα. Τώρα είναι τελείως άχρηστη αν δεν είναι ο άντρας μου ή κάποιος συγγενής κοντά μου. Έχετε καμία ιδέα για το πως μπορώ να αποκτήσω ξανά την αυτοπεποίθηση που είχα και να γίνω ξανά ελεύθερη? Πρέπει να πάω 'κόντρα' και να κάνω πράγματα μόνη μου και ας φοβάμαι? Να ξεκινήσω για παράδειγμα ένα ταξίδι μόνη μου και να δω πως θα νιώσω? Εσείς τι θα κάνατε στην θέση μου? Ευχαριστώ που με ακούσατε!:)

ολο αυτο που λες μου θυμιζει μια κοπελια που μιλαγα το καιρο της κατοχης στη σχολη που ηθελε συνεχεια καπιον να της κανει παρεα.

Κάπως έτσι, θέλω συνέχεια κάποιον κοντά μου. Δεν ήμουν έτσι όμως πάντα, παλιότερα μια χαρά καθόμουν μόνη μου χωρίς πρόβλημα.

μου εισαι γνωστη σα χαρακτηρας αλλα δεν ετυχε να το γνωρισω καλυτερα ολο αυτο περιστασιακα παλιοτερα ειχα γνωρισει μερικες καπως ετσι.

Ενταξει Αλέξανδρε φθάνει ....την διαφώτισες την κοπέλα.
Αλήθεια με ποιό έναυσμα ξεκίνησες να πηγαίνεις στην γιατρό;

οπιος θελει να τον διαφωτισω ξερει που θα με βρει

Είχα κρίσεις πανικού και δεν ήθελα να πηγαίνω στο σχολείο. Είχα μαζέψει ένα σωρό απουσίες επειδή το έσκαγα. Μετά μίλησα στους γονείς μου και πήγαμε στο γιατρό, ο πατέρας μου αντιμετωπίζει παρόμοια θέματα οπότε δεν μας ήταν άγνωστο το θέμα. Είναι κληρονομικό στην περίπτωσή μας. Ο πατέρας μου δεν έχει πάρει ποτέ φάρμακα όμως θεωρεί πως το παλεύει μόνος του..

Καλησπέρα. Ο τίτλος και μόνο του θέματος σου ειναι από τα βασικά μου θέματα. Πανικοβαλλομαι στην ιδέα ότι είμαι μονη μου. Εμένα άρχισε τον τελευταίο ένα χρόνο. Είμαι 30 ετών. Τους τελευταίους μήνες παθαίνω πολύ συχνά κρίσεις πανικού και ψυχαναγκασμους σε σημείο αφόρητο. Και ο κυριότερος λόγος που φοβάμαι όταν είναι μη τυχόν πάθω κρίση πανικού και δεν έχω κάποιον να με βοηθήσει. Νομίζω πως σε καταλαβαίνω. Το υπερβολικό μου άγχος και φοβίες ειναι αυτές που με οδήγησαν σήμερα να κάνω έγγραφη εδώ, γιατί πιστεύω ότι η κουβέντα θα με βοηθήσει κάπως...

Quote:

---

Originally Posted by Strella

Καλησπέρα. Ο τίτλος και μόνο του θέματος σου ειναι από τα βασικά μου θέματα. Πανικοβαλλομαι στην ιδέα ότι είμαι μονη μου. Εμένα άρχισε τον τελευταίο ένα χρόνο. Είμαι 30 ετών. Τους τελευταίους μήνες παθαίνω πολύ συχνά κρίσεις πανικού και ψυχαναγκασμους σε σημείο αφόρητο. Και ο κυριότερος λόγος που φοβάμαι όταν είναι μη τυχόν πάθω κρίση πανικού και δεν έχω κάποιον να με βοηθήσει. Νομίζω πως σε καταλαβαίνω. Το υπερβολικό μου άγχος και φοβίες ειναι αυτές που με οδήγησαν σήμερα να κάνω έγγραφη εδώ, γιατί πιστεύω ότι η κουβέντα θα με βοηθήσει κάπως...

---

Strella ,αν και δεν έχω χρέη διαχειριστή είναι καλύτερα να ανοίξεις ένα δικό σου θέμα έτσι ώστε να το συζητήσουμε όλοι μαζί,αν έχεις απορίες πως ανοίγεται ένα καινούργιο θέμα μπορείς να μας ρωτήσεις....:)

Quote:

---

Originally Posted by Freya

Είχα κρίσεις πανικού και δεν ήθελα να πηγαίνω στο σχολείο. Είχα μαζέψει ένα σωρό απουσίες επειδή το έσκαγα. Μετά μίλησα στους γονείς μου και πήγαμε στο γιατρό, ο πατέρας μου αντιμετωπίζει παρόμοια θέματα οπότε δεν μας ήταν άγνωστο το θέμα. Είναι κληρονομικό στην περίπτωσή μας. Ο πατέρας μου δεν έχει πάρει ποτέ φάρμακα όμως θεωρεί πως το παλεύει μόνος του..

---

Προφανώς έχει κάποια σχέση με τον πατέρα σου όλο αυτό,αλλά πιστεύεις ότι κληρονόμησες τις κρίσεις πανικού του πατέρα σου ή βλέποντας τον τρομοκρατήθηκες και σου έμειναν φοβίες στο μέλλον;

Οταν είσαι με τον άντρα σου είσαι καλά όταν είσαι μόνη σου γιατί είσαι άσχημα;
Αρα έχεις ανασφάλεια.......
Αυτή η ανασφάλεια είναι που σου προκαλεί τις κρίσεις πανικού ή και κάποιο άλλο πραγμα; Τί σκέφτεσαι;

Η μάνα σου τί χαρακτήρα είχε όταν ζούσατε όλοι μαζί; Τώρα τί σχέσεις έχει μαζί σου; Είναι τρυφερή; σε προσεχει;

Σε ευχαριστώ Diana! Μόλις το άνοιξα

Ακριβώς αυτό, φοβάμαι να είμαι μόνη μου μήπως και πανικοβληθώ και δεν είναι κανείς εκεί για να με ηρεμήσει!

Quote:

---

Originally Posted by Strella

Καλησπέρα. Ο τίτλος και μόνο του θέματος σου ειναι από τα βασικά μου θέματα. Πανικοβαλλομαι στην ιδέα ότι είμαι μονη μου. Εμένα άρχισε τον τελευταίο ένα χρόνο. Είμαι 30 ετών. Τους τελευταίους μήνες παθαίνω πολύ συχνά κρίσεις πανικού και ψυχαναγκασμους σε σημείο αφόρητο. Και ο κυριότερος λόγος που φοβάμαι όταν είναι μη τυχόν πάθω κρίση πανικού και δεν έχω κάποιον να με βοηθήσει. Νομίζω πως σε καταλαβαίνω. Το υπερβολικό μου άγχος και φοβίες ειναι αυτές που με οδήγησαν σήμερα να κάνω έγγραφη εδώ, γιατί πιστεύω ότι η κουβέντα θα με βοηθήσει κάπως...

---

Quote:

---

Originally Posted by Diana1982

Προφανώς έχει κάποια σχέση με τον πατέρα σου όλο αυτό,αλλά πιστεύεις ότι κληρονόμησες τις κρίσεις πανικού του πατέρα σου ή βλέποντας τον τρομοκρατήθηκες και σου έμειναν φοβίες στο μέλλον;

Οταν είσαι με τον άντρα σου είσαι καλά όταν είσαι μόνη σου γιατί είσαι άσχημα;
Αρα έχεις ανασφάλεια.......
Αυτή η ανασφάλεια είναι που σου προκαλεί τις κρίσεις πανικού ή και κάποιο άλλο πραγμα; Τί σκέφτεσαι;

Η μάνα σου τί χαρακτήρα είχε όταν ζούσατε όλοι μαζί; Τώρα τί σχέσεις έχει μαζί σου; Είναι τρυφερή; σε προσεχει;

---

Δεν ξέρω αν τις απόκτησα βλέποντας πανικό και στο σπίτι ή θα τις αποκτούσα όπως και να έχει. Η μαμά μου είναι μια χαρά, πολύ ήρεμη και καμία σχέση με ψυχολογικά προβλήματα. Ο πατέρας μου είχε πολύ δραματική παιδική ηλικία και τον δικαιολογώ.
Η αλήθεια είναι όμως ότι θα ήθελα λίγο περισσότερη φροντίδα και 'ντάντεμα' επειδή στην οικογένειά μας δεν το είχαμε ποτέ αυτό. Κυριαρχούσε η άποψη ότι όταν φτάσεις 18 χρονών είσαι μόνος σου, ενώ δεν είναι έτσι.

Και μένα οτάν με έπιασε στις αρχές και για κατουρημα ακόμα έπαιρνα κάποιον μάζι μου:p