προβληματα στην οικογενεια (γονεις, αδερφη)

καλησπερα σας! απ ο,τι βλεπω ειμαι μελος εδω και 2 χρονια στη κοινοτητα σας, για καποιο λογο θα ειχα γραφτει και τοτε αλλα τελικα το προσπερασα.. σημερα ομως υστερα απο ενα νεο κρουσμα, αποφασισα να σας γραψω. λοιπον ας τα παρουμε απ την αρχη και ελπιζω να μη βγει μεγαλο το κειμενο και σας κουρασω. ειμαι 25χρονων και ζω με τους γονεις μου και την αδερφη μου. δε ξερω αν παιζουν ρολο οι ηλικιες αλλα ας το πω. η αδερφη μου ειναι 23χρ. κι οι γονεις 62(μαμα) και 69(μπαμπας).
ο κυριος λογος που σας γραφω ειναι η μητερα μου, εχει διαφορα θεματα που τα τραβαει χρονια μαζι της και ακομα κι αν εχει κανει καμια 10αρια και βαλε χρονια ψυχολογιας (ειτε σε ομαδες γονεων, ειτε ατομικα σε ψυχοθεραπευτη, ειτε σε ψυχιατρο), καποια απ αυτα την ακολουθουν μονιμως, κι ωρες ωρες νομιζω "υποτροπιαζει" να το πω ετσι. για να μην αναφερω για καποια αγχολυτικα-αντικαταθλιπτικα που παιρνει.. οταν το αντιληφθηκα επαθα σοκ. ολο αυτο δε ξερω πως να το χειριστω, παρολο που κατα καποιο τροπο το χω σπουδασει το αντικειμενο (εχω τελειωσει νοσηλευτικη για ατομα με ψυχικες παθησεις σε ιεκ) και περα απ τη σχολη μ'αρεσει και διαβαζω διαφορα περι ψυχολογιας στο ιντερνετ κυριως, πραγματικα υπαρχουν φορες που δε τη παλευω. να σας πω μερικα παραδειγματα για να καταλαβετε τι κανει και μ'ενοχλει...

-συχνα πυκνα, οταν παω να φαω κατι στη κουζινα (ειτε κανονικο φαι, ειτε τσιμπολογημα) κατι θα βρει να μου πει οπως "εχουμε αυτο κι εκεινο..", "υπαρχει αυτο, θες;".. ενω με βλεπει οτι τρωω ή τσιμπαω κατι αλλο, ή φτιαχνω να φαω κατι (γιατι ειμαι χορτοφαγος, οποτε καποια πραγματα οπως σαλατα δεν ειναι ετοιμη και θελει κοψιμο πλυσιμο). αυτο που κανει με ενοχλει αφανταστα! το'χει παραδεχτει αλλωστε οτι καταβαθος το κανει γιατι παιρνει ικανοποιηση αν φαμε το φαι της.. το οτι εμενα μπορει να με βλαπτει ψυχικα με αυτα που λεει, και σωματικα γιατι το ταδε φαι μπορει να μου καθεται βαρυ δε μετραει; της το χω εξηγησει με διαφορους τροπους, με τον ηρεμο τροπο-κουβεντα, με τον σπαστικο τροπο-σου κανω κι εσενα το ιδιο, με φωνες-καβγαδες.. τιποτα απ ολα αυτα ομως δεν εχει μονιμο αποτελεσμα, και το μονο που συμβαινει στο τελος ειναι εγω ν'αποχωρω γιατι μου'χει φυγει καθε διαθεση για φαι (εχω 5-6 παραπανισια κιλακια, δε λιμοκτονω, αλλα γιατι να μου συμβαινει αυτο?).

-λεει και ξαναλεει πως της αρεσει η ταξη, το σπιτι ομως, αντικειμενικα ειναι.. δε θα πω ακαταστατο, δε θα πω βρωμικο, θα πω φορτωμενο απο 500000 αχρηστα πραγματα που κατα τ αλλα χρησιμευουν στη ταξη. για να καταλαβετε τα τελευταια χρονια το τραπεζι στη κουζινα εχει μεταμορφωθει στο κουζινογραφειακι της (ετσι το αποκαλει), δηλαδη εχει ενα σωρο απο διαφορων μεγεθων χαρτια στα οποια γραφει τις διαφορες δουλειες που χει να κανει (οικονομικες υποχρεωσεις, λογαριασμους, φαρμακα γιαγιας), το αλλο μισο ειναι γεματο με διαφορα για τη κουζινα ας πουμε αλατοπιπερα, λαδοξυδα, μαχαιροπηρουνοκουταλια, σουπλα που μενουν επ αοριστον εκει πανω.. ενα χαος! και κατα τ'αλλα της αρεσει η ταξη, γκρινιαζει για τα ρουχα που απλωνω στο σαλονι (εδω ειναι σαλονι, λεει).. το οτι κατω μπορει να βρισκονται κανα δυο τρια πεταμενα κουκουτσια απο καρπουζι ας πουμε, ή λεκεδες απο κατι αλλο δε πειραζει ε; κι οχι οτι με ενοχλει αυτο, αλλα μη μου λεει για ταξη.. που βαζει τα σκευη μαγειρικης και φαγητου μες τα ντουλαπια χωρις να ειναι καλα πλυμμενα ή στεγνωμενα κι αμα της κανω καποια παρατηρηση θιγεται! εκει καμια φορα επιστρατευω τον πατερα μου ο οποιος βεβαια και παλι δε κανει πολλα, της λεει κατι αλλα δεν αλλαζει. οταν ειναι να βαλει πλυντηριο, τα πλυμμενα σεντονια, αν δεν υπαρχει χωρος, ξερετε που μπορει να τ'απλωσει; στις πλατες καναπεδων, καρεκλων κλπ.. ο χωρος οπου μαζευονται τ'απλυτα ειναι ενα ντουλαπι κατω απ τον νιπτηρα το οποιο βρωμαει και ζεχνει, δε ξερω απο που ακριβως προερχεται αυτη η μυρωδια (εκεινη λεει απ τους σωληνες) ομως το θεμα ειναι οτι δε δειχνει να την ενοχλει ωστε να αλλαξει το μερος αποθηκευσης. μια φορα την ειχα πετυχει να τακτοποιει τα ρουχα απ το πλυντηριο πανω στο τραπεζι και τις καρεκλες της κουζινας! για να μη πω για τις πετσετες στο μπανιο, οπου εχει κρεμασει 5-10, αγνωστο αν ειναι καθαρες ή βρωμικες (υποστηριζει οτι ειναι καθαρες), χωρις να ειναι καποιου συγκεκριμενου προσωπου..απλως ετσι βρισκονται εκει. γι αυτους τους λογους εδω και πολυ καιρο -χρονια θα λεγα, πλενω μονη μου τα ρουχα-σεντονια-πετσετες που χρησιμοποιω εγω. το ιδιο εχω ξεκινησει και για τα πιατικα της κουζινας. κι επειτα συχνα ερχεται και παραπονιεται για το δικο μου δωματιο οτι ειναι ακαταστατο (ναι δε λεω, δεν ειναι το πιο τακτοποιημενο δωματιο που θα δειτε), τι μπορει να κανει καποιος ομως οταν σε ενα δωματιο 20-25τμ πρεπει να χωρεσει εκτος απ ολα τα συνηθισμενα (κρεβατι, γραφειο, υπολογιστη, προσωπικα αντικειμενα, ρουχα) και ειδη υγειινης οπως σεντονια-παπλωμα, πετσετες, και καποια καλλυντικα.. ?? πρεπει να περασα και 2-3 χρονια κολασης, ισως και παραπανω, απ οταν αρχισα να συνειδητοποιω οτι δε θελω να'ρχεται να μου συμμαζευει το δωματιο (γιατι αλλαζε θεση στα πραγματα, μπορει και να πετουσε, και γενικως ειχε αυτο τον σπαστικο τροπο τακτοποιησης που περιγραφω), θυμαμαι της ειχα πει μονο να μου στρωνει το κρεβατι και ν'αλλαζει σεντονια..ε αυτο ητανε, εμπαινε και τα παιρνε σβαρνα ολα..οποτε γι αυτο εδω και πολυυ καιρο εχω μπει στο τρυπακι που σας ελεγα. το μονο ψεγαδι σε αυτο ειναι οτι οταν τα ρουχα ειναι απλωμενα στην απλωστρα μπορει να της ερθει η επιφοιτηση να τα μαζεψει, τι κι αν εχουν στεγνωσει, γιατι λεει την ενοχλει επειδη ειναι σαλονι.. αλλες φορες δε το κανει. οσον αφορα το δωματιο , τα ιδια κανει εδω και πολυ καιρο και στην αδερφη μου, μονο που δε τη κατηγορω πληρως γιατι ακομα η αδερφη μου δε της εχει κλεισει τη πορτα οριστικα να μη ξαναμπει.. σε μενα πρεπει να κανε πολλες συζητησεις στον ψυχολογο ωστε να το κοψει.

η σταση του πατερα μου σε ολο αυτο, ειναι ουδετερη, καποιες φορες δειχνει να προσπαθει να τη συνετισει, καποιες αλλες την υπερασπιζεται (βεβαια στα παραλογα της την λεει, κι εκεινη τσιτωνει λες και θιγεται..)

εχω παει κι εγω σε ψυχολογο κι ειμαι στη φαση να ξαναπαω να τον ρωτησω τι να κανω, πως να τη διαχειριστω; απ την αλλη ομως, δε ξερω αν εχει νοημα απ τη στιγμη που εκεινη δε φαινεται να καταλαβαινει το προβλημα και παρολο που ακομη συμμετεχει σε μια ομαδα δε δειχνει να μπορει να διαχειριστει το προβλημα της. εσεις εχετε να μου προτεινετε κατι? οπως καταλαβαινετε συχνα μου τιναζει τα νευρα, συχνα με φερνει στα ορια μου να βριζω και να λεω κουβεντες που δε μ'αρεσουν.. παλαιοτερα μεχρι και τα 20 μου εκανα κι αλλα οπως το να εκσφενδονιζω πραγματα σε κεινη ή σε οποιον με εκνευριζε πολυ, ή/και να κοβω τα χερια μου (οχι ομως σε σημειο αυτοκτονιας) και τα οποια τα σταματησα και τα ξεπερασα με τη βοηθεια του ψυχολογου που ανεφερα και τον οποιο η ιδια η μητερα μου μου συστησε, οποτε οπως καταλαβαινετε την ξερει και ξερει την ολη κατασταση. θα μου πειτε γιατι δε φευγω απ το σπιτι, γιατι δεν εχω δουλεια (αν ειχα δε θα με πειραζε να ζω με τα λιγα.. σε αντιθεση με τη μανα μου που παρολο που μεγαλωσε στη φτωχεια και στα λιγα, τοσα χρονια προ κρισης καλοπληρωνονταν ή/και ειχαν και το πλαστικο χρημα που ερρεε αφθονο τοτε, μαζι με τον πατερα μου και τωρα που χουν σφιξει τα λουρια δε συνειδητοποιει πως πρεπει να ζει με τα λιγα -αλλοι καυγαδες επ'αυτου.)..

σε ψυχολόγο για αυτό το θέμα??? ανθουλάκη προσωπικά δεν βρίσκω κάποιο πρόβλημα στην συμπεριφορά τις μαμάς σου,είναι η κλασική ελληνίδα μάνα θα έλεγα ...

Να σε ρωτήσω κάτι. Ειλικρινά, εντοπίζεις το βασικό πρόβλημα στο ότι η μητέρα σου λέει ότι της αρέσει η τάξη ενώ η ίδια δεν είναι ιδιαίτερα τακτική, και όχι στην δική σου αντίδραση σε όλο αυτό?
Θα σου πω τι βλέπω εγώ σε αυτό που περιγράφεις, και μην το πάρεις για επίθεση, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου... βλέπω λοιπόν μια κλασσική ελληνίδα μάνα, που λέει και το παόκι, που θα σε κυνηγήσει να φας, θα μπουκάρει να "τακτοποιήσει" το δωμάτιό σου και θα χάσεις θα μισά πράγματα, οκ δεν είναι και η πιο τακτική του κόσμου, και σίγουρα δεν είναι η χαρωπή νοικοκυρά των διαφημίσεων του βιτάμ - καμία δεν είναι. Και συμφωνώ, είναι σπαστικό η μάνα σου να μην συνειδητοποιεί ότι μεγάλωσες και να θέλει ακόμα να σε φροντίσει στο παραμικρό, γιατί δεν σου αφήνει ιδιωτικό χώρο. Είναι κατά κάποιον τρόπο έλεγχος, και το καταλαβαίνω να σε χαλάει στην ηλικία σου.

Από την άλλη, έλεγχος είναι και να προσπαθείς να της επιβάλλεις πώς θα έχει την κουζίνα της, πώς θα κάνει τις δουλειές της, πώς θα κανονίζει τα οικονομικά της, κι ενώ αυτή έχει το ελαφρυντικό ότι δεν έχει πάρει χαμπάρι (όπως πολλές μανάδες) ότι μεγάλωσες, εσύ δεν έχεις τέτοια δικαιολογία. Σε καμία περίπτωση αυτό που περιγράφεις δεν δείχνει ότι "ζεις μια κόλαση". Αντίθετα, έχεις κάποιες αντιδράσεις που τις βρίσκω απίστευτα υπερβολικές, πχ: όταν σε δει να θέλεις να φας, σε κυνηγάει (ούτε καν, σου *προτείνει*, όπως μας τα είπες) να φας το φαΐ της (φυσικά παίρνει ικανοποίηση όταν τρώτε το φαΐ της και σας αρέσει, what else is new). Εσύ για τον όποιον λόγο δεν θες γιατί σε πειράζει, γιατί είσαι χορτοφάγος, γιατί έτσι γουστάρεις. Ως εδώ όλα καλά και καλά κάνεις, αλλά από την στιγμή που δεν σε βάζει κάτω να σου χώσει κουταλιές στο στόμα, ή δεν σου κάνει γκρίνια και καυγά για να φας αυτό που μαγείρεψε, δεν καταλαβαίνω πώς θεωρείς φυσικό να στήνεις καυγάδες για αυτό το πράγμα. Δηλαδή αν της πεις απλά "δεν θέλω", κάθε φορά, τι θα γίνει?
Σε ενοχλεί τρομερά από ό,τι βλέπω όχι μόνο το ότι είναι ακατάστατη, αλλά και το ότι η ίδια δηλώνει φαν της τάξης, και ότι έχει 500000 πράγματα μέσα στο σπίτι που κατά την γνώμη σου δεν βοηθούν στην τάξη.
Σε ενοχλεί ότι κατά την γνώμη σου δεν διαχειρίζονται σωστά τα οικονομικά τους, κι έχεις "άλλους καυγάδες επ'αυτού" είπες.
Σε ενοχλούν όλα αυτά τόσο πολύ, που είχες φτάσει να χαρακώνεσαι και να πετάς αντικείμενα, και ούτε καν στον τοίχο - στα άτομα που σε εκνεύριζαν!

Δεν θες να σε ελέγχουν, και καλά κάνεις. Φτάνεις όμως στο άλλο άκρο να τους ελέγχεις εσύ... κι εκεί δεν κάνεις καλά, όσο κι αν νιώθεις ότι είναι απόλυτο δικαίωμά σου, και ότι λάθος είναι εκείνοι που δεν συμμορφώνονται με τις οδηγίες σου, μια και εσύ "έχεις δίκιο".

Καλά έκανες και της είπες να μην σου πειράζει το δωμάτιο. Καλά κάνεις και πλένεις μόνη τις πετσέτες σου, αν νιώθεις άβολα με το πώς τις πλένει η μάνα σου. Καλά κάνεις και τρως αυτό που εσύ κρίνεις ότι είναι καλό για εσένα. Είσαι αρκετά μεγάλη και ώριμη ώστε να έχεις προσωπικό χώρο και να αποφασίζεις εσύ τι είναι καλό για εσένα. Για εσένα όμως, όχι για όλους τους άλλους. Το ότι μεγαλώνουμε δεν σημαίνει ότι πλέον κάνουμε κουμάντο στις ζωές της υπόλοιπης οικογένειας, όπως μας έκαναν αυτοί κουμάντο όσο ήμασταν 7 ετών - οι γονείς σου δεν είναι 7 ετών. Πόσο μάλλον όταν φτάνουμε στην βία.

Με απόλυτα φιλική διάθεση θα το πω, να μιλήσεις σε ψυχολόγο, όχι όμως για το πώς θα μπορέσεις να κάνεις τους γονείς σου να σε υπακούν, αλλά για το πώς θα μπορέσεις να χαλαρώσεις εσύ... αν παρ'όλα αυτά θεωρείς ότι το πρόβλημα είναι οι άλλοι, ή εν πάση περιπτώσει δεν μπορείς να το διαχειριστείς, μόνη λύση έχεις να ψάξεις μια δουλειά για να μείνεις μόνη σου. Αλλά μέχρι τότε, όπως απαιτείς σεβασμό από τους γονείς σου (και καλά κάνεις), φρόντισε να τους σέβεσαι και εσύ.

καταρχην δε το πηρα ως επιθεση, τι να πω μπορει να εχετε και δικιο και να'χω εγω το προβλημα, μπορει κι απλως να μη καταλαβαινετε τι συμβαινει. στον ψυχολογο σιγουρα θα παω, τουλαχιστον εκει περα τα λεω ολα.. οχι οπως η μανα μου εκει που παει που λεει ο,τι τη συμφερει ή ο,τι πιστευει τελοσπαντων (και το ξερω γιατι το'χει παραδεχτει). επισης οσον αφορα το θεμα της βιας και του αυτοτραυματισμου, τουλαχιστον αυτα εχω καταφερει και τα'χω κοψει, γι αυτο και μ'ειχαν στειλει σ'αυτον τον ψυχολογο τοτε. οσο για τα υπολοιπα..
δε ξερω αν εχετε νιωσει ποτε οτι μπαινετε στο δωματιο σας και δεν ειναι δικο σας γιατι σας τα'χει τακτοποιησει καποιος με τον δικο του τροπο (οκ σιγουρα υπαρχουν και χειροτερα, καποιοι δεν εχουν καν δικο τους δωματιο, αλλα μιλαω γι αυτα που μου χαν δωσει εξαρχης).. δε ξερω αν εχετε ζησει ποτε σε σπιτι οπου δεν υπαρχει ησυχια επειδη η τηλεοραση παιζει στη διαπασων.. θυμαμαι μια φορα που προσπαθουσα να διαβασω για τη 3η λυκειου κι ειχαμε εναν καυγα και τελοσπαντων καποια στιγμη ηθελα να τον σταματησω και της το ελεγα, για να διαβασω, με επαιρνε απο πισω παντου και το συνεχιζε και δε μ'αφηνε, μεχρι και στην αποθηκη ειχα κλειδωθει για να βρω ησυχια. δε ξερω αν καποιος απο σας εχει βιωσει απωλεια καποιου αγαπημενου του προσωπου, θεωρω ομως απαραδεκτο απο μια μανα να απειλει τα παιδια της σε ψυχολογικο επιπεδο οτι "να δω τι θα κανετε αμα πεθανουμε, οι γονεις καποια στιγμη φευγουν" κι αλλα τετοια ψυχοφθορα. οκ φευγουν, ομως φευγουν νωριτερα και τα παιδια και θα πρεπε ειδικα εκεινη να το ξερει παρα πολυ καλα οταν μολις πριν 2 μηνες θα μπορουσε να'χε φυγει η αδερφη μου απο ενα σοβαρο θεμα υγειας που της προεκυψε. ειναι δυνατον να λεει τετοια πραγματα ή εγω ειμαι υπερβολικη; και οσον αφορα για το φαγητο, ναι ειναι πολυ δυσκολο καθε φορα να εξηγω οτι οχι δε θελω, θελω να φαω αυτο που θελω εγω (αφου μεχρι και ο πατερας μου της κανει νοημα αστη να φαει..), μονο που δε με καθηλωνει κατω να με ταιζει με το ζορι, πραγματικα τοσο ψυχοφθορο ειναι οσο οταν μου τη λεει για το δωματιο μου και γιατι δε το φτιαχνω.. τοτε μπορει εγω να της τη λεω για το υπολοιπο σπιτι και καπου εκει χανεται η μπαλα. ξερετε ποσο ασχημο η ιδια σου η μανα να μη σ'αποδεχεται για τον χαρακτηρα σου; το'χει παραδεχτει εμμεσα κι αμεσα.. "φοβαμαι μη την αφησει το αγορι της οταν καταλαβει τον σκαρτο χαρακτηρα της", εχω ακουσει να το λεει.

ολα αυτα τα λεω γιατι ζηταω εναν τροπο να το χειριστω, πιστευα οτι θα το βρω εδω..κριμα. ευχαριστω πολυ παντως.

χαχαχααχαχαχαχαχααχαχαχαχ α
Μα είναι δυνατόν ρε Ανθουλάκι;;;;;;;;;;;;;

χαχαχαχαχαχα είναι δυνατόν;περιόρισε τις ανάγκες σου και τα κουμάντα σου στο δωμάτιό σου,πες της ότι δεν θέλεις να μπαίνει στο δωμάτιο σου για κανέναν λόγο και θίξε το θέμα με τις πετσέτες στο μπάνιο για να ξέρει ο καθένας τι του γίνεται εκεί μέσα.
Πρέπει σίγουρα κάποια πράγματα να διορθωθούν στο σπίτι-επειδή οι γονείς είναι γονείς δε σημαίνει ότι μπορούν να φέρονται φασιστικά και όπως θέλουν εκείνοι.
Μίλα της με το καλό ότι πρέπει να γίνουν κάποιες αλλαγές στο σπίτι για να υπαρχει κάποια ισορροπία.

Βάλε και τον πατέρα σου στο παιχνίδι για να ισχυροποιηθείτε-δεν νομίζω ότι για κάτι τέτοιο χρειάζεται ψυχολόγος-ούτε και να κόβεις τα χέρια σου επειδή δεν περνάει ο λόγος σου.
Προσπάθησε χωρίς φωνές να της δώσεις να καταλάβει ότι μπορεί και να έχει και άδικο σε όλα αυτά και όρισε και συ κάποια πράγματα.

Επίσης δείξε λίγη κατανόηση.....προφανώς η γυναίκα για να πηγαίνει τόσα χρόνια σε ψυχολόγο και να παίρνει αντικαταθλιπτικά δεν είναι στα καλύτερα της-δείξε λίγη κατανόηση σε όλο αυτό και συ.! αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα καταπατάει και τα δικαιωμάτα σας σαν οικογένεια.

Κατα τα άλλα είναι λίγο κλασσική ελληνίδα μάνα,όχι όμως και να γίνεται χαμός στο σπίτι-κάπως έτσι είναι και η δική μου μάνα πάντως-μόνο που είναι 81 ετών και πλέον δεν ενοχλεί τόσο πολύ εμένα και την αδερφή μου.

Δεν ειναι λογοι αυτοι κοπελα μου για να πας σε ψυχολογο για την μανα σου.Μαλλον εσυ τον χρειαζεσαι γιατι θες να ανεξαρτητοποιηθεις και δεν βρισκεις τον σωστο τροπο.Το καλυτερο θα ηταν να μετακομισεις σε δικο σου σπιτι.Εχουμε το κακο συνηθειο στην Ελλαδα να μενουμε στο πατρικο μεχρι δεν ξερω κι εγω ποτε.Αυτο ειναι λαθος.

ναι βρε παιδια κι εγω θελω να φυγω απο το σπιτι, αλλα αμα δεν εχεις δουλεια.. τι να κανεις! κατι θα βρω, και τουλαχιστον θα μπορω να μετακομισω καποια στιγμη θα γινει, ουτε κι εγω ειμαι της αποψης να ζεις επ'αοριστον με τους γονεις. οσον αφορα το θεμα του ψυχολογου, ε οταν τα πραγματα φτανουν σε ενα σημειο που δεν αντεχεις αλλο καλο ειναι να πηγαινεις θεωρω. μπορει αυτα που λεω να σας φαινονται χαζα αλλα προφανως πισω απ ολα αυτα κρυβονται αλλα θεματα τα οποια ουτε κι εγω εχω καταφερει να βγαλω στην επιφανεια. στο δωματιο μου εννοειται δε μπαινει εδω και αρκετα χρονια, κι αυτο καταφερε να το ξεπερασει με τη βοηθεια του ειδικου που πηγαινε τοτε και κατα καιρους ειναι αυτος που επισκεπτομαι εγω. αυτο με το δωματιο απλως το ανεφερα για να δειξω καποια κολληματα που εχει. για τα χερια μου τωρα, δε το χα ξεκινησει ακριβως επειδη δε περναγε ο λογος μου.. αλλωστε τοτε, στα 16 νομιζω, δε θυμαμαι να ειχα τοσες πολλες ανησυχιες με τα διαφορα του σπιτιου, ολο και για κατι αλλο θα τσακωνομασταν που μετα απο τοσα χρονια εχω ξεχασει. ε και επειτα απο καθε χοντρο τσακωμο, κλεινομουν κι εκοβα τα χερια μου.. προσεκτικα να μη γινει και κανα ατυχημα. ε και καπως ετσι νομιζω με σπρωξανε στον ψυχολογο, ο οποιος δε μου λυσε ακριβως το θεμα με το κοψιμο των χεριων αλλα γενικοτερα καποια θεματα, οπως το να διαχειριζομαι τον θυμο μου και γενικα πως να μην ξεσπαω σε καθε καυγα.. αλλα και αλλα θεματα με τα αγορια που βρισκα και δε με θελανε, με το τι να κανω στη ζωη μου κλπ.. αυτα κυριως..

τωρα για τα υπολοιπα που λες Ντιανα, για τη συζητηση και να μπει μια ταξη... ουφ.. ειναι μεγαλο θεμα, πραγματικα δε νομιζω οτι μπορει να καταλαβει, κι εγω εχω παψει ν'ασχολουμαι με οσα δε με αφορουν αμεσα (πχ οι πετσετες στο μπανιο, το τραπεζι της κουζινας που δεν ειναι τραπεζι αλλα και γραφειο διεκπαιρεσεων μαζι) και απλα ζηταω να μην ασχολειται με μενα.. πραγματικα ακομα κι αυτη η κουβεντα "εχει το ταδε, εχει αυτο.." μπορει να με φουντωσει!!! Και δεν ειναι οτι δε το χω εξηγησει, το χω πει οτι με ενοχλει με 1000αδες τροπους, οπως ειπα και παραπανω..

Quote:

---

Originally Posted by pngts

Δεν ειναι λογοι αυτοι κοπελα μου για να πας σε ψυχολογο για την μανα σου.Μαλλον εσυ τον χρειαζεσαι γιατι θες να ανεξαρτητοποιηθεις και δεν βρισκεις τον σωστο τροπο.Το καλυτερο θα ηταν να μετακομισεις σε δικο σου σπιτι.Εχουμε το κακο συνηθειο στην Ελλαδα να μενουμε στο πατρικο μεχρι δεν ξερω κι εγω ποτε.Αυτο ειναι λαθος.

---

Aρχικά η λέξη είναι συνήθεια και όχι συνήθειο.
Κοίτα ένα λεξιλόγιο ή κάνε αναζήτηση στο ίντερνετ για να το επιβεβαιώσεις.

Το καλύτερο θα ήταν να μετακομίσει σε δικό της σπίτι,αν είχε τόσα λεφτά ώστε να πληρώνει το ενοίκιο,τη ΔΕΗ,το νερό,τα έξοδα επίπλωσης,τα καινούργια είδη οικιακού εξοπλισμού και άλλα τόσα χρήματα για να συντηρεί το σπίτι αυτό καθώς και τα υλικά για να μαγειρεύει αφού θα τρώει σπίτι της.

Εμείς στην Ελλάδα λοιπόν δεν έχουμε την κακιά συνήθεια να μένουμε στο πατρικό μας αλλά το κάνουμε από ανάγκη αυτό και όχι από την καλή μας την καρδιά
Στην Αγγλία που τα παιδιά ως επί το πλείστον φεύγουν από τα 18 γίνεται γιατί το κράτος μεριμνά για όλους τους πολίτες του είτε έχουν σπουδάσει έιτε όχι να βρίσκουν δουλειά και κατ'αυτόν τον τρόπο τα παιδιά είναι ασφαλή και σίγουρα για το μέλλον τους και έτσι φέυγουν από το σπίτι και συγκατοικούν με κάποιο σύντροφο γιατί και αυτός έχει στον ήλιο μοίρα και όχι σαν την Ελλάδα που πρέπει να πάμε 35 για να κάνουμε καμιά δουλειά του ποδαριού....αυτό δεν είναι ανεξαρτησία.


Και πες ότι η εν λόγω κοπέλα έχει λεφτά να πάει να ζήσει σε άλλο σπίτι.
Αφού η κοπέλα δεν έχει δουλειά,δεν είναι παντρεμένη,τί ακριβώς να πάει να κάνει σε άλλο σπίτι;
Να δίνει απλά τα λεφτά της κάπου αλλού και να κοιτάει το ταβάνι;

Καλό είναι πριν μιλήσουμε να έχουμε σκεφτεί αυτά που θα πούμε-υποτίθεται ότι εδώ μπαίνουμε για να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο και όχι να λέμε μία χαζομάρα και όπου πάει.

απο αυτα που λες η μανα σου εχει σοβαρο θεμα. Εσυ το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να βρεις μια δουλεια και να φυγεις απο εκει μεσα. μεχρι τοτε βαλε ωτασπιδες και παρωπιδες.

λιλιουμ ακριβως τα ιδια μου'χει πει κι ο ψυχολογος που παω κατα καιρους. πλεον πιο πολυ παω μια φορα στο τοσο, για να λεω τα νεα μου ας το πουμε ετσι, και γενικα την εξελιξη της ζωης μου.
να περιγραψω ενα ακομη περιστατικο για να καταλαβετε τα σκαλωματα που τρωει; πριν λιγες μερες η 2η κορη της νονας μου γεννησε το 1ο της παιδι. οταν το εμαθε, πηρε τηλεφωνο για να ευχηθει κι εγω ημουν στον ιδιο χωρο. πριν καν παρει, της ειχα πει δε θελω,δε μπορω να μιλησω τωρα (εκτος απ το οτι ασχολιομουν με κατι αλλο, τις τελευταιες μερες οπως κι εκεινη τη μερα ημασταν σε μια ενταση κι εγω προφανως δεν ειχα ορεξη να ευχομαι χρονια πολλα -ειδικα οταν γινεται υπο πιεση).. παιρνει λοιπον τηλ, μιλαει εκεινη, μιλαει ο πατερας μου.. κι επειτα φωναζει εμενα.. φωναζω κι εγω οτι ειμαι στο μπανιο και δε μπορω τωρα. κι απο τοτε σχεδον καθε μερα μου δειχνει το χαρτακι με το τηλεφωνο της να παρω να ευχηθω.. σημερα λοιπον της ειπα: "αντε παρατα με μη σου πεταξω τιποτα", δεν πεταξα τιποτα αλλα οπως καταλαβαινετε με φερνει στα ορια μου αυτη η επιμονη καθε μερα. και δεν ειναι οτι μου ειναι κοπος να σηκωσω το τηλ, ειναι οτι δε μπορω-δε θελω-δε μου βγαινει να παρω να ευχηθω χρονια πολλα κατω απο τετοια πιεση, και με τετοια ενταση. εκεινη την ωρα μπηκε μπροστα κι ο πατερας μου, αρχισε να φωναζει και να λεει πως μιλας ετσι..και τι πραγματα ειναι αυτα.. χωρις να σκεφτει λεπτο τι ενοχλητικο ειναι αυτο που κανουν. γενικα η μανα μου, δε ξερω αν το χετε καταλαβει, ειναι ανθρωπος του φαινεσθε..δεν εχει σημασια τι συμβαινει μεσα στο σπιτι, αρκει εξω να δειχνουμε καλα! η νονα μου ειναι καλη, χρυση γυναικα, με φροντιζει σαν βαπτηστηρι της δεν εχω παραπονο δε ξεχναει γιορτες-γενεθλια κλπ. αλλα ρε παιδια δεν ειμαστε κοντα σαν ανθρωποι, πως να το κανουμε; δε μπορω αυτο το καταναγκαστικο πραγμα να παρω στις γιορτες, στα γενεθλια στο ενα στο αλλο.. με το ζορι! οκ της ευχομαι στα βασικα, αλλα κι αν μια φορα δεν ευχηθω δε χαλασε κι ο κοσμος! η μανα μου το κανει θεμα κ μπορει να με κυνηγαει για τις επομενες 2-3 μερες... και οχι, οταν της λεω μη μ'ενοχλεις καμια φορα δεν το καταλαβαινει!

Ρε συ Ανθή σόρυ κιόλας-καταλαβαίνουμε σίγουρα ότι τα πράγματα στην Ελλάδα για τους νέους ανθρώπους δεν είναι και πολύ καλά και γενικά η οικογένεια νιώθουμε ότι μας φορτώνει περισσότερο από άλλοτε,αλλά δεν είναι τόσο σοβαροί οι λόγοι για να στεναχωριέσαι και να χαλιέσαι.....

Για καμιά δουλειά ψάχνεις καθόλου;

ενταξει ισως καποια πραγματα τα παιρνω και πιο σοβαρα απ ο,τι θα πρεπε.. αλλα γενικα ειναι μια κατασταση που τραβαει χρονια, κι οταν ο αλλος δε καταλαβαινει..
σχετικα με τη δουλεια, ποτε ψαχνω.. ποτε το αφηνω. εχω δουλεψει κατα καιρους, κυριως για τη πρακτικη απ το 1ο και 2ο ιεκ που τελειωσα. εχω δοκιμασει και κανα δυο αλλες δουλειες, πανω στο αντικειμενο της νοσηλευτικης η μια, αλλα δε μου πηγαιναν..ή εγω δε της πηγαινα. τελοσπαντων, απο σεπτεμβρη ισως με παρουν απο ενα γραφειο που'χα παει για συνεντευξη. για να μη στα πολυλογω, οπως καταλαβαινεις εχω τελειωσει 2 ιεκ, πανω κατω εχω δουλεψει σχετικα με τα αντικειμενα αυτα, αλλα ακομη δεν εχω βρει αυτο που μου αρεσει.. και να δουλευω 8ωρο τη μερα, χωρις να μ'αρεσει δε ξερω.. τεσπα θα δω αν θα κατσει αυτη η δουλεια απο σεπτεμβρη και βλεπουμε. και παλι ομως, για να φυγω δυσκολο γιατι εχω σκεφτει κι αυτο που λες, τι να παω σε αλλο σπιτι, να δωσω τοσα για το νοικοκυριο και να κοιταω το ταβανι..; αν και αυτο με το ταβανι δε θα με χαλαγε καθολου, αλλωστε κι εδω που καθομαι μια απ τα ιδια..

Aνθουλακι καλημερα. Ολα αυτα που περιγραφεις γινονται τωρα τελευταια ή και απο οταν ησουν μαθητρια?

καλησπερα! αυτα τα συγκεκριμενα γινονται τον τελευταιο καιρο, παλαιοτερα απο τα 13-15 μου που θυμαμαι τον εαυτο μου σε τετοιες καταστασεις, γινοντουσαν αλλα παρομοια περιστατικα.. αλλα παντα στο ιδιο στυλ, μαζι να μιλαμε-χωρια να καταλαβαινομαστε..παντα με αυτη την ιδια επιμονη...

(ενα παραδειγμα που ανεφερα παραπανω που γινοταν τοτε ηταν η ατερμονη μανια της να μπαινει στο δωματιο μου και να θελει να το συμμαζεψει κατα πως εκεινη νομιζει, περασαν πολλαα χρονια γκρινιας-καυγαδων και συνεδριες στον ψυχολογο που πηγαινε τοτε, για να μπορει να ξεκολλησει απ αυτο, αν θυμαμαι καλα πρεπει να ηταν γυρω στα 5χρονια απο τοτε που αρχισα να δηλωνω οτι δε θελω να μου φτιαχνεις το δωματιο μεχρι να το χωνεψει. βεβαια κι εγω απ την αρχη δε το χα κανει σαφες καθως της ελεγα θα μπαινεις αν θες αλλα μονο για να καθαριζεις κατω, τα ραφια και το κρεβατι.. τα υπολοιπα οχι. ομως δε κρατιοτανε και γυρναγα κι εβλεπα ενα δωματιο αλλο, ξενο δωματιο ετσι το ενιωθα. ευτυχως το καταλαβα κι εγω το λαθος μου και της ειπα να μη μπαινει καθολου, ποτε και για τιποτα απολυτως. περασε καποιος καιρος και τελικα το εφαρμοσε. η ιδια ιστορια επαναλαμβανεται με την αδερφη μου, μονο που η μικρη και λαθος της βεβαια, δε της κανει σαφες το οτι δε θελει να μπαινει κι ετσι ειναι κατι που διαιωνιζεται, αλλα εγω δεν ασχολουμαι με αυτο.)

απλως τον τελευταιο καιρο υπαρχει μια μονιμη θα'λεγα ενταση, ισως ειναι τα οικονομικα; ισως ειναι αθροιστικα ολα αυτα που συμβαινουν αυτα τα χρονια; ειναι και αλλα στη μεση που μπορει να τη κουραζουν, ή να κουραζουν και τους 2 γονεις.. οπως ας πουμε οτι εμεις μενουμε σε μια μεζονετα (ισογειο-πρωτο οροφο) και απο πανω στη ταρατσα της σχεδον απ οταν ηρθαν κι εφτιαξαν αυτο το σπιτι εβαλαν μια σοφιτα για να μενει η μαμα της μαμας μαζι με τον αδερφο της μανας μου. η γιαγια εδω και 4-5χρονια ειναι κατακοιτη (εδω να πω οτι υπαρχει γυναικα που προσεχει τη γιαγια, πρακτικα η μανα μου δε κανει κατι οσον αφορα τη νοσηλευτικη της φροντιδα, απλως ασχολειται με τα διεκπαιρεωτικα δηλαδη φαρμακα, λογαριασμοι, συνταξη, εφορια κλπ -παρολαυτα λεει οτι τη κουραζει), δε μπορει να κανει βημα.. παλιοτερα υπηρχαν μεγαλες κοντρες μαμας-θειου, τωρα εχουν ηρεμησει τα πραγματα. παραπονιεται οτι δεν εχει παει λεει διακοπες εδω και 10χρονια, δε λεω κριση εχουμε, αλλα... δεν ειναι αυτο το θεμα, δηλωνει κουρασμενη και παρολαυτα μπορει να καθεται ν'ασχολειται με μικρολεπτομερειες αντι να ασχοληθει με κατι πιο σοβαρο.

ενα αλλο θεμα που με πρηζει συχνα πυκνα ειναι οτι ασχολουμαι με τα ζωα. πως εχει το θεμα.. απο μικρη λατρευα τα ζωα, η μανα μου ομως δε τα ηθελε με τιποτα στο σπιτι. χαρις στο μπαμπα, ειχα την τυχη να μεγαλωσω με εναν υπεροχο μαυρο γατο τον οποιο εφερε στο σπιτι πριν καν γεννηθω εγω. οταν καποια στιγμη πεθανε, ημουν δεν ημουν 7-8χρονων ηθελα αλλο γατο κι ετσι θυμαμαι μια φορα ειχα βουτηξει τον γατο μιας γειτονισσας και τον εφερα σπιτι με το ζορι. τελικα η γυναικα ηρθε και τον πηρε. αυτο το λεω για να καταλαβετε την επιθυμια μου για ζωακια που χα απο μικρη. καποια στιγμη, κι υστερα απο την προτροπη της αλλης γιαγιας (της αγαπημενης μου γιαγιας, η οποια με μεγαλωσε) δεχτηκαμε μια γατουλα που μου χαρισαν, η οποια ζει ως τωρα κι εχει φτασει τα 17. τα τελευταια χρονια εχει αρχισει να δειχνει σημαδια γηραιοτητας, οποτε και θελει μια καλη αρα και λιγο ακριβη τροφη (σε σχεση παντα με αυτη που της επαιρνε μεχρι πριν 8-10 χρονια, δηλαδη του 1ευρω/1κιλο), 2-3φορες το χρονο ολο κατι θα τυχει να παμε στο γιατρο, ή προληπτικα τεστ. ολα αυτα, ειδικα τα τελευταια 5χρονια που μας δινουν ενα στανταρ ποσο για χαρτζιλικι το μηνα τα πληρωνω εγω απο το χαρτζιλικι μου και τις οποιες οικονομιες κανω. επισης πριν 3 χρονια περιπου η αδερφη μου βρηκε ενα χτυπημενο σκυλο στη περιοχη μας, και με πηρε τηλ να τον φορτωσω σε μια φιλη μου οπου η μαμα της φροντιζει αρκετα ζωακια, εγω φυσικα δε θα το εκανα αυτο αλλα απλως πηρα τη φιλεναδα μου και πηγαμε στο σκυλο, ο οποιος ητανε σε κακο χαλι μες τα αιματα κλπ. τεσπα με τα πολλα, τον πηγαμε στο γιατρο, τον φροντισε κι επειτα τον πηρα σπιτι για να συνεχισω τη φροντιδα κι επειτα να τον δωσω για υιοθεσια ή να τον αφησω παλι στη περιοχη. ομως δε μπορεσα, αφενος γιατι δεθηκα μαζι του κι αφετερου γιατι ηταν ενα ζωο που δε θα επιβιωνε στο δρομο, αφου ειχε χτυπηθει απο αυτοκινητο και μεχρι να ξαναπερπατησει περασε ενας μηνας.. κι ετσι τον κρατησαμε.. επειδη δεν γινοτανε να μενει μες το σπιτι συνεχεια, για διαφορους λογους (η γατα, η μαμα που δεν ηθελε, κ.α.) τον ειχαμε στην αυλη και σε προστατευμενο μερος που ετσι κι αλλιως δε πηγαινε κανεις μας. ο σκυλος αυτος μεχρι και πριν 3μηνες που φυγε για το μεγαλο του ταξιδι χρειαζοταν επισης 2-3 φορες το χρονο επισκεψη στο γιατρο μας, και κατα καιρους καποια φαρμακα και εξετασεις. τα οποια τα πληρωνα ολα εγω!!!! επισης κατα καιρους ολο και κατι βρισκω και το μαζευω, οπου σε καθε καινουριο υπαρχει μια απιστευτη γκρινια ειτε μεινει 1μερα ειτε 1χρονο. φυσικα απ οσα εχω βρει αλλα εφυγαν για παντα, αλλα χαθηκαν κι αλλα υιοθετηκαν. ετσι λοιπον δεν ειναι οτι εχουμε γεμισει και με ζωα να πεις οτι γινεται χαμος, αυτη τη στιγμη εκτος απ την επι χρονια γατα εχουμε αλλο ενα 4μηνων.. και το μεγαλυτερο διαστημα που χαμε 5 ζωα ητανε μολις μια βδομαδα (και τι ζωα.. εκτος απ τα δικα μας, τον σκυλακο μου τοτε και τη γατα, ειχα βρει 2 γατακια του μπιμπερου σχεδον και κατα καιρους ειχαμε στην αυλη και μια αδεσποτη σκυλιτσα -η οποια τελικα υιοθετηθηκε απ τον γειτονα, και τα γατακια το ενα εφυγε το αλλο υιοθετηθηκε κι αυτο). με ολο αυτο τι θελω να πω?? οτι κατα καιρους οσοι με ξερουν αλλα και οσοι με γνωριζουν μου δινουν συγχαρητηρια για τα οσα κανω αν κι εγω θεωρω πως ειναι το ελαχιστο που θα μπορουσα.. κι απ τη μανα μου τι εχω να ακουσω? οτι χαλαω τα λεφτα μου στα ζωα, οτι μακαρι να φερομουν στους ανθρωπους οπως και στα ζωα.. και οτι πως ειναι δυνατον να ειμαι καλη με τα ζωα και σκληρη με τους ανθρωπους, οτι να κοιταξω τη ζωη μου και ν'αφησω τα ζωα.. οτι οτι οτι.... δε ξερω κι εγω τι αλλο! και γενικως ολο κατι θα βρει να γκρινιαξει, η γατουλα μου η γιαγιακα τον τελευταιο καιρο δεν εχει τη πεινα που ειχε κι απλα καθεται σε μια γωνια και κοιμαται, μεχρι κ λιγο καιρο πριν γκρινιαζε οτι την ξυπναει για να τη ταισει και την ενοχλει. ο σκυλακος μου που ζουσε, καμια φορα του φευγαν στην αυλη και γκρινιαζε, τωρα που φυγε εχει βρει να γκρινιαζει για τη σκυλιτσα που φιλοξενω (παλι στην αυλη, στην οποια τονιζω δε παει και δε πηγαινε ποτε κανεις γιατι αλλωστε ειναι απο πισω) οτι γαυγιζει οτι το ενα οτι το αλλο.. οταν της λεω οτι σε λιγο καιρο θα ρθει τ αφεντικο της να τη παρει μου λεει αχ σιγουρα θες να τη δωσεις; γιατι μωρε την εχω συνηθισει.. κι οταν της λεω, ε οταν φυγει θα παρω καποιο αλλο τσιτωνει!! βγαζεις ακρη; δε βγαζεις! ουφ....

-απο λαθος το στειλα 2 φορες-