Εχω αρχισει να τρομάζω τον εαυτο μου
Καλησπέρα, είμαι γυναίκα 31 χρονών και μένω στην Αθήνα.
Γράφω εδώ, σε τέτοιου είδους φόρουμ για πρώτη φορά επειδή εδώ και περίπου 2 χρόνια έχω πέσει σε κατάθλιψη, από την οποία δεν ξέρω πως να βγω. Πέρυσι διάλυσα την σχέση που είχα επί 8 χρόνια επειδή ένιωθα ότι είχα βαλτώσει, πιστεύοντας ότι έτσι θα ανακάμψω κάπως. Κάτι τέτοιο προφανώς δεν έγινε. Δεν έχω όρεξη για τίποτα αλλά αναγκάζω τον εαυτό μου σε δραστηριότητες για να ξεχνιέμαι, γυμνάζομαι, ζωγραφίζω, βγαίνω βόλτες αλλά τίποτα δεν λειτουργεί. Στη γυμναστική όποτε δεν κάνω κάτι σωστά λοιδωρώ τον εαυτό μου ότι είμαι άχρηστη κτλ, αυτά που ζωγραφίζω δεν μου αρεσουν και ολο σκέφτομαι ότι είμαι ατάλαντη, όταν πάω βόλτες είμαι αμίλητη και ξενερώνω την παρέα.. Μια φίλη με έκραξε πριν κάποιο καιρό ότι είναι προσβλητικό για αυτήν και τους άλλους το να βγαίνουμε και να μην είμαι καλά επειδή αν εκτιμούσα τις παρέες μου αυτό θα αρκούσε για να μου ανέβει η διάθεση. Οπότε έχω μπει σε μια διαδικασία έκτοτε να κρύβω το πως νιώθω για να μη χάσω τις λιγοστές παρέες μου. Νιώθω ότι είμαι ανίκανη να προκαλέσω συναισθήματα αγάπης κι έρωτα, και για να πείσω τον εαυτό μου το αντίθετο πίνω πολύ αλκοολ (μόνο έτσι νιώθω κάπως καλύτερα) αλλά κάνω ό,τι να ναι όταν πίνω, πηγαίνω με όποιον βρεθεί στο δρόμο μου. Την άλλη μέρα νιώθω χάλια, αλλά το ξανακάνω. Όταν δεν έχω να βγω το βράδυ κάθομαι σπίτι και πίνω αλκοόλ και χόρτο και κλαίω σαν ηλίθια (όπως σήμερα καλή ώρα). Έχω αυτοτραυματιστεί κάποιες φορές κι αυτό με τρόμαξε στ' αλήθεια γιατί δεν είχα ξανακάνει κάτι τέτοιο ποτέ, ούτε στην εφηβεία. Πήγα μια φορά σε ψυχολόγο, αλλά δεν μου άρεσε η συνεδρία, (ήταν του δημοσίου, δεν έχω χρήματα για ιδιώτη) και δεν ξαναπήγα.
Δεν ξέρω τι το έχει πυροδοτήσει όλο αυτό, δεν υπάρχει κάτι που να μου έχει συμβεί που να είναι τραγικό, κι αυτό με τρομάζει πιο πολυ, δηλαδή διαβάζω άλλους που έχουν χάσει ανθρώπους, δεν έχουν δουλειά, έχουν ένα σκασμό προβλήματα, κι εκεί υπάρχει κάποια λογική στην κατάθλιψη, εγώ δεν ξέρω γιατί νιώθω έτσι.
Από την άνοιξη συνδέθηκα με έναν άνθρωπο που τολμώ να πω ότι ένιωσα πολύ έντονα συναισθήματα για αυτόν, αλλά πριν κάνα μήνα μάλλον έληξε, κι έκτοτε έχω καταπέσει ακόμα περισσότερο, σχεδόν κάθε μέρα ξυπνάω βουρκωμένη.
Σκέφτομαι συνεχώς την αυτοκτονία, κυρίως σαν σκηνή από ταινία, η εικόνα του να τιναζω τα μυαλά μου στον αέρα με γοητεύει με κάποιο τρόπο. Δεν πρόκειται να το κάνω γιατί κατά βάθος την αγαπάω τη ζωή και για κάποιες μικρές στιγμές ευτυχίας ίσως και να αξίζει όλος αυτός ο τζάμπα πόνος. Αλλά αναρωτιέμαι γιατί η μόνη ανακουφιστική σκέψη που υπάρχει στο μυαλό μου είναι αυτή του τέλους.
Μια μικρή τάση προς την κατάθλιψη πάντα την είχα, αλλα τώρα έχει παραγίνει το κακό. Δεν ξέρω αν θα μου απαντήσει κανείς, και πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που να μπορεί να μου πει κάποιος μιας και δεν υπάρχει κάποιο χειροπιαστό πρόβλημα, τέλος πάντων ευχαριστώ προκαταβολικά για τη φιλοξενία. καληνύχτες...