Kρίσεις πανικού- Αγοραφοβία
Καλησπέρα,
Η ιστορία μου ξεκινάει κάπου στα 16-17 όταν ξεκίνησα να κάνω κρίσεις πανικού. Μέχρι τότε προσπαθούσα να είμαι το πρότυπο κόρης που ήθελαν οι γονείς μου.Άριστη μαθήτρια, καλές παρέες, όχι ξενύχτια κτλ. Εγώ πάντα ένιωθα να πιέζομαι κ ήξερα ότι δεν μου ταίριαζε αυτός ο τρόπος ζωής και αυτή η πίεση για τελειότητα. Αλλά όποτε παρέκλινα από αυτό το πρότυπο οι γονείς μου με συνέκριναν με τις δύο μεγαλύτερες αδερφές μου κ έδειχναν δυσαρέσκεια έστω κ έμμεσα. Ώσπου, στη δευτέρα λυκείου ήρθαν οι κρίσεις πανικού κ η τελειότητα σταμάτησε εκεί. Όπως και το σχολείο καθώς κάθε πρωί όταν ξυπνούσα πάθαινα κρίση κ φοβόμουν να πάω στο σχολείο και όποτε πήγαινα την έβγαζα στην τουαλέτα να κάνω εμετούς και να τρέμω μόνη μου. Με πήγαν σε ό,τι γιατρό φαντάζεστε, μέχρι κ ιερέα έφεραν στο σπίτι. Αισθανόμουν πως η ζωή μου είχε τελειώσει. όλοι οι συμμαθητές μου ήταν στο σχολείο, φροντιστήριο κ εγώ ήμουν κλεισμένη μέσα στο σπίτι όλη μέρα καθώς φοβόμουν να βγω μήπως κ πάθω πανικό. Έτσι ανέπτυξα και αγοραφοβία αλλά κ κατάθλιψη βαριάς μορφής. Όπου επισκέφθηκα μια ψυχίατρο, μου συνταγογράφησε αντικαταθλιπτικά κ μετά από δύο μήνες είχα αρχίσει να πατάω στα πόδια μου. ήμουν έτοιμη να αναπληρώσω όλο το χαμένο χρόνο. Πήγα κανονικά σχολείο στην τρίτη λυκείου. Διάβαζα ελάχιστα γτ οι μνήμες όσων πέρασα ήταν ακόμη νωπές , ωστόσο τα πήγα καλά στις πανελλαδικές και πέρασα σε μια σχολή που θεωρείται από τις τοπ. Συνέχιζα την αγωγή μου με λίγο ζαναξ να προστίθεται. Πλέον ήμουν πιο απελευθερωμένη, άρχισα να ψάχνω τι μου αρέσει σαν έφηβη να πειραματίζομαι αν κ λίγο αργά. Ο πατέρας μου όλες αυτές τις αλλαγές στα ρούχα, τη μουσική , τις απόψεις τα κατέκρινε και με έκανε να νιώθω σαν το μαύρο πρόβατο και με απέρριπτε εμφανέστατα επδ δεν ήμουν πλέον η τέλεια κόρη. Αλλά πλέον δε με ένοιαζε. Εγώ ένιωθα καλά.
Πήγα για σπουδές σε μια πόλη 13 ώρες μακρυά από το σπίτι μου, σταμάτησα την αγωγή και ένιωθα πολύ καλά με τον εαυτό μου. Ο εφιάλτης των κρίσεων επέστρεψε στο 3ο έτος με πιο δυνατούς πανικούς από ποτέ και με εμένα να καταλήγω στο νοσοκομείο γτ νόμιζα στα αλήθεια πως πέθαινα. Άρχισα ξανά αντικαταθλιπτικά και ζαναξ και μετά από καιρό και ψυχολόγο. Ευτυχώς με στήριξαν οι γονείς μου οικονομικά και για ενα χρόνο έβλεπα μια φορά την εβδομάδα την ψυχολόγο και έκανα πολύ γρήγορα βελτίωση, έκοψα την αγωγή και από τότε μέχρι σήμερα που είμαι 24 χρονών δεν έχω ξανακάνει κρίση πανικού, δλδ 3 χρόνια. Το πρ'οβλημά μου είναι πως την αγοραφοβία ολοκληρωτικά δεν την ξεπέρασα ποτέ. Με την ψυχολόγο είχαμε δώσει βάση στους πανικούς κ την κατάθλιψη και όχι τόσο σε αυτό αλλά σίγουρα το προσπαθήσαμε αρκετά. Κατά περιόδους ένιωθα πολύ καλά κ δεν είχα συμπτώματα αγοραφοβίας. Όταν όμως ερχόταν η ώρα να κάνω ταξίδι η σκέψη και μόνο με τρέλαινε. Φοβόμουν πολύ και γι αυτό μέχρι τώρα έχω πάει μόνο μια φορά διακοπές με φίλους, αποφεύγω να ταξιδέυω με παρέα, πάντα παίρνω ζαναξ στα ταξίδια αλλά τα έχω περιορίσει πολύ ενώ μου άρεσαν! Φανταστείτε έχω κάνει μια ρουτίνα , ξέρω σε ποια μαγαζιά θα βγω και αν προτείνει η παρέα μου κάπου αρκετά μακρυά δεν πηγαίνω γτ νιώθω ότι απομακρύνομαι πολύ από το σπίτι. Επίσης ξεκίνησα να οδηγώ αλλά σε καμία περιπτωση δεν μπορώ να βγω στην εθνική οδό. Με λίγα λόγια η αγοραφοβία με έχει περιορίσει πολύ!
Τώρα πρέπει να μετακομίσω στην αθήνα ή τη θεσσαλονίκη για μεταπτυχιακές σπουδές και φοβάμαι πολύ. Πιθανόν να διαλέξω τη Θεσσαλονίκη , καθώς στην Αθήνα με τρομάζουν οι μεγάλες αποστάσεις. Δυστυχώς δεν έχω χρήματα για ψυχολόγο κ αν ξεκινήσω ξανά φάρμακα η αυτοεκτίμησή μου θα πέσει στα πατώματα. Θα ήθελα να μου πέιτε τις απόψεις σας-τις εμπειρίες σας.
Συγνώμη αν σας κούρασε η 'εκταση του μηνύματος :)
