Τρίτος χρόνος χωρίς φάρμακα
Καλησπέρα σε όλους
Κάποιοι με ξέρετε, άλλοι όχι, κάποιοι με θυμάστε άλλοι όχι...
Τι με φέρνει ξανά εδώ; Ίσως η ανάγκη για επικοινωνία. Δε μπορώ να υποσχεθώ παρόλα αυτά πως θα γίνω ξανά συχνός θαμώνας εδώ, θα δείξει...
Ίσως να πάνε και περίπου 3 χρόνια από τότε που έγραψα τελευταία φορά εδώ, ίσως κάτι λιγότερο.
Αυτό το Σεπτέμβριο συμπληρώνονται 3 χρόνια από τότε που αποφάσισα να κόψω τα φάρμακα μαχαίρι, φάρμακά που με είχαν σε καταστολή και ήμουν ανήμπορη να κάνω οτιδήποτε, καθώς ήμουν σωματικά αδύναμη αλλά και είχα μπει και στο ρόλο του αρρώστου. Σημείωση: ΔΕΝ προτρέπω κανέναν σας να ακολουθήσει ότι έκανα εγώ, δεν είναι προτροπή, είναι απλά κατάθεση της προσωπικής μου εμπειρίας. Το ξεκαθαρίζω εξαρχής προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.
Ίσως το χειρότερο που μπορεί να κάνει κανείς στον εαυτό του είναι να τον βάλει σε ρόλους, στο ρόλο που τον έβαλε το σπίτι του, η γειτονιά, το σχολείο, ο γιατρός του, ή όποιος άλλος. Μια μέρα έτσι απλά αποφάσισα να σταματήσω να είμαι αυτό που λένε οι άλλοι πως είμαι και ξεκίνησα με κόπο να γίνομαι αυτό που πιστεύω εγώ πως είμαι.
Με κόπο πολύ λοιπόν, πριν λίγες μέρες συμπλήρωσα 2 χρόνια σε μια δουλειά κανονική (δεν βγάζω τρελά χρήματα αλλά μπορώ και συντηρώ τον εαυτό μου και το σπίτι μου σε ικανοποιητικό βαθμό αν και υπάρχουν περιθώρεια βελτίωσης), ζούμε μαζί με το Χρήστο και πάλι ο οποίος βρήκε και αυτός μια κανονική δουλειά αφού ένα χρόνο μετά τη φυγή μου στη Ρόδο με ακολούθησε, υπάρχουν σχέδια για γάμο (αν και θα πρέπει να κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι για αυτό), έχουμε βρει μεγάλο μέρος της ηρεμίας και της γαλήνης μας ανακαλύπτοντας το Θεό (αν και έχουμε ακόμα δρόμο πολύ μπροστά μας), έχω πάνω από ενάμισι χρόνο να σκεφτώ σοβαρά την αυτοκτονία και δεν είχα για πολύ καιρό τέτοιες σκέψεις, ακόμα και όταν πιέζομαι πραγματικά βρίσκω τρόπους να σηκώνομαι αργά ή γρήγορα και να συνεχίζω την ανηφόρα που ξεκίνησα, στα μάτια των γύρω μου πλέον είμαι η πιο ψύχραιμη (πχ στη δουλειά μου) και όταν όλοι φρικάρουν εγώ απλώς κάνω υπομονή και συνεχίζω να παλεύω.
Και μετά μια σκέψη περνάει από το μυαλό... Ίσως τελικά να μην ήμουν και τόσο "άρρωστη" όσο με παρουσίαζαν, ίσως απλά ήθελα κάπου να κρατηθώ, ένα χέρι απλά να με τραβήξει και να ξεκινήσω την ανηφόρα. Εμένα με είχανε όλοι για καμένο χαρτί... Και εκεί που όλοι περίμεναν πως εγώ θα χαθώ, βλέπω ανθρώπους γύρω μου που όλοι λέγαν πως είναι καλά και χαρούμενοι ή πως θα πετύχουν ή πως έχουν πετύχει να αυτοκτονούν αυτοί αντί για μένα ή να βλέπω πρεζόνια παλιές συμμαθήτριες που ήταν στην "cool παρέα"... Και βλέπω πολλές φορές εμένα να γίνομαι στήριγμα στους άλλους...
Λίγα πράγματα έχουν μείνει να με λυπούν. Ένα από αυτά είναι πως καμιά φορά σηκώνω εγώ τα βάρη των άλλων και τα δικά μου και είναι πολλές φορές ασήκωτα. Και πως οι σχέσεις μου με τους γονείς μου δυστυχώς δεν καλυτερεύουν. Και οι ανασφάλειες επειδή είναι σαν να μην έχω οικογένεια, δεν έχω κανέναν να με στηρίξει αν συμβεί κάτι δύσκολο. Απλά ελπίζω στο Θεό, ευτύχως υπάρχει αυτός να με κρατάει και να είναι πιο δυνατός και πιο ασφαλές καταφύγιο από τους ανθρώπους.
Αυτά τα ολίγα
