Τι να κανει καποιος οταν ειναι σε μια "προβληματικη" σχεση, πριν και μετα

Καταρχας καλησπερα σε ολους :)

Σε αυτο το φορουμ εχω γραφτει εδω και ενα μηνα περιπου και διαβαζω με μεγαλο ενδιαφερον ολες τις ιστοριες, τους προβληματσμους, τις αρρωστιες, τα αγχη κτλ κτλ που περνανε/σκεφτονται οι ανθρωποι που ποσταρουνε (εχω ποσταρει και εγω εννοειται ενα δικο μου δραμα που ζουσα και ισως ζω ακομα). Διαβαζοντας τα ολα αυτα τα ποστ, αρχισα να προβληματιζομαι και εγω παρα πολυ οσον αφορα τις ανθρωπινες σχεσεις και ακομα πιο συγκεκριμενα για τις ερωτικες σχεσεις. Το τελευταιο ποστ που διαβαζα ηταν αυτο με την οριακη αγαπη.

Οι ερωτησεις μου ειναι, ξερω, παρα πολυ γενικες και απλες και ξερω επισης οτι πολυς κοσμος θα μου απαντησει οτι δεν υπαρχουνε συγκεκριμενες απαντησεις/οδηγιες στις ερωτησεις μου. Θα το κανω ομως παρολα αυτα, γιατι μου αρεσει να διαβαζω τις γνωμες διαφορων ανθρωπων. Ας πουμε οτι αναφερομαι σε μενα. Γενικα, προς το παρων θεωρω τον εαυτο μου αρκετα "νορμαλ", οσο μπορω να καταλαβω δηλαδη ο ιδιος και με βαση αυτα που ακουω απο τους φιλους μου και την οικογενεια μου. Καλα "κουσουρια" ολοι λιγο πολυ εχουμε πιστευω, αλλα δεν ειναι αυτο το ζουμι τωρα. Ας υποθεσουμε οτι γνωριζω μια κοπελα και τα πραγματα αρχιζουνε και κυλανε πολυ ομαλα και ωραια, μεχρι την στιγμη που αρχιζουνε και εμφανιζονται τα "προβληματα" απο την μερια της συντροφου μου. Δεν θελω να αναλυσω σε βαθος το πως οριζω εγω την λεξη προβλημα, γιατι αυτο ειναι μια αλλη κουβεντα και ο καθενας την λεξη προβλημα την εχει διαφορετικα στο κεφαλι του. Εγω ας πουμε την ξεροκεφαλια που θα μπορουσε να χει η συντροφος μου δεν θα την θεωρουσα προβλημα, αλλα το να ειμαστε μαζι ενα χρονο και να μην νιωθει οτι με αγαπαει, ναι το θεωρω προβλημα. Η αιτια μπορει να ειμαι ειτε εγω, ειτε διαφορα ψυχολογικα/ψυχιατρικα προβλημτα της κοπελας. Ενα παραδειγμα ηταν απλα το πως οριζω το προβλημα εγω , μην πεσετε να με φατε για αυτο :) .

Οι ερωτησεις μου ειναι η εξης:

1. Τι κανω οταν βλεπω οτι αρχιζουνε να υπαρχουνε "προβληματα"; Προφανως θα κατσω και να το συζητησω, αλλα αν ο αλλος δεν θελει να το δει η οντως δεν το βλεπει το προβλημα, τοτε τι κανω;Τα μαζευω και φευγω γιατι αγαπαω και σεβομαι τον εαυτο μου κτλ κτλ ετσι απλα χωρις δευτερη σκεψη γιατι ετσι μας εχει δειξει η εμπειρια;
2. Ποτε αξιζει να το παλεψεις; Υπαρχουνε καποια κριτηρια 1,2,3 που αν υπαρχουνε συνεχιζεις να το παλευεις αν οχι απλα το παρατας παλι;
3. Οταν τα προβληματα αυτα οδηγησουμε σε κουβεντες, μετα σε καβγαδες σε εντασεις σε φασαριες και στο τελος (λογικα παντα βασιμενος στην εμπειρια μου) στον χωρισμο, θα "επρεπε "να ασχοληθω μαζι της μετα τον χωρισμο να την βοηθησω να ξεπερασει τα προβληματα της (αν ειναι καποιο ψυχολογικο/ψυχιατρικο προβλημα κτλ κτλ); Η παλι απλα κοιταω τον εαυτο μου χωρις δευτερη σκεψη και συνεχιζω χωρις να με ενδιαφερει η κοπελα;

Ο λογος που απλα κανω αυτες τις ερωτησεις ειναι προφανως γιατι εχω καποιες αμφιβολιες ως προς την συμπεριφορα μου σε καποιες παλαιοτερες σχεσεις που ειχα αλλα και για να ξερω γενικα τι να αποφυγω στο μελλον. Ειμαι απλα παρα πολυ ευκολοπιστος, πιστευω στους ανθρωπους και καταληγω στο τελος να στενοχωριεμαι παρα πολυ χωρις να ναι συνηθως δικο μου το προβλημα (κατα την γνωμη μου παντα) και να ΜΗΝ δινω ευκαιριες σε κοπελες που ισως την αξιζουνε παραπανω. Ειμαι παντα αυτος που τον χωριζουνε και οχι αυτος που χωριζει :).

Ευχαριστω για τον χρονο σας :)

Την προβληματική σχέση καταρχήν την θετεις με δικά σου κριτήρια..δεύτερον δεν λες συγκεκριμένες καταστάσεις που βιωνεις στην σχέση σου παρά μονο οτι θεωρεις προβληματικό το οτι δεν νιώθει αγάπη για εσένα ενω είστε εναν χρονο μαζί.. Αυτό δεν είναι προβληματικό νομιζω,πρώτον γιατί μπορεί να μην της εβγαλες παραπανω συναισθήματα και δεύτερον ίσως να μην είναι σε φαση η κοπέλα να ανοίξει παραπάνω την καρδιά της σε αυτή την σχέση..το αν θα μείνεις σε κάτι που δεν σε ικανοποιει το οποίο δεν είναι απαραίτητα προβληματικο έτσι οπώς το θετεις,είναι άλλο κεφάλαιο.

Στα λογια μου ερχεσαι mnimonio, αυτα ακριβως ειπα απαντωντας στο πρωτο και στο δευτερο που λες :) : "Δεν θελω να αναλυσω σε βαθος το πως οριζω εγω την λεξη προβλημα, γιατι αυτο ειναι μια αλλη κουβεντα και ο καθενας την λεξη προβλημα την εχει διαφορετικα στο κεφαλι του."
Αν ειναι "προβληματικη" η σχεση και προφανως καπως θα σε ικανοποιει αυτη η σχεση για να σε απασχολει τοσο, εκει τι κανεις ειναι η ερωτηση μου :)

δεν καταλαβα τιποτα... ειναι για δυνατους λυτες !!! χαχαχαχα
η απαντηση μου ειναι ΄ αν σου αρεσει μενεις αν οχι φευγεις........΄
τα θα κ τα αν ειναι περιττα....

Γίνε λίγο πιο σαφής Γιάννη.. Για να καταλάβω στις σχέσεις σου δλδ παίρνεις οικειοθελώς τον ρόλο του θυματος?

Ειπες μεγαλη κουβεντα τωρα mnimonio. Δεν το σκεφτηκα αυτο, αλλα αν ειναι να σου δωσω μια προχειρη γρηγορη απαντηση θα σου λεγα ναι

Δεν θα το λεγα ακριβως θυμα τωρα που το σκεφτομαι, θα ελεγα οτι ειμαι καποιος που συζηταει πραγματα και του αρεσει να τα λυνει αλλα δυστυχως δεν ξερω με ποιους ανθρωπους να το κανω αυτο. Οποτε γραψε λαθος για το προηγουμενο :)

Quote:

---

Originally Posted by GiannisGiannis

1. Τι κανω οταν βλεπω οτι αρχιζουνε να υπαρχουνε "προβληματα"; Προφανως θα κατσω και να το συζητησω, αλλα αν ο αλλος δεν θελει να το δει η οντως δεν το βλεπει το προβλημα, τοτε τι κανω;Τα μαζευω και φευγω γιατι αγαπαω και σεβομαι τον εαυτο μου κτλ κτλ ετσι απλα χωρις δευτερη σκεψη γιατι ετσι μας εχει δειξει η εμπειρια;
2. Ποτε αξιζει να το παλεψεις; Υπαρχουνε καποια κριτηρια 1,2,3 που αν υπαρχουνε συνεχιζεις να το παλευεις αν οχι απλα το παρατας παλι;
3. Οταν τα προβληματα αυτα οδηγησουμε σε κουβεντες, μετα σε καβγαδες σε εντασεις σε φασαριες και στο τελος (λογικα παντα βασιμενος στην εμπειρια μου) στον χωρισμο, θα "επρεπε "να ασχοληθω μαζι της μετα τον χωρισμο να την βοηθησω να ξεπερασει τα προβληματα της (αν ειναι καποιο ψυχολογικο/ψυχιατρικο προβλημα κτλ κτλ); Η παλι απλα κοιταω τον εαυτο μου χωρις δευτερη σκεψη και συνεχιζω χωρις να με ενδιαφερει η κοπελα;

---

Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης για την τέλεια σχέση. Ο καθένας έχει τις δικές του ανάγκες, κριτήρια και όρια. Απλά, όσο είμαστε μικρότεροι, ψαχνόμαστε, προσπαθώντας να τα καθορίσουμε όλα αυτά. Μεγαλώνοντας, έχοντας αποκτήσει εμπειρίες και έχοντας διαμορφώσει την προσωπικότητά μας, συνήθως όλα γίνονται λίγο πιο ξεκάθαρα. Ή έτσι τουλάχιστον θα έπρεπε να συμβαίνει.
Οι ερωτήσεις 1 και 2, δεν μπορούν να έχουν συγκεκριμένη απάντηση λοιπόν. Εξαρτάται από τον καθένα, τι αντέχει και τι δεν αντέχει, ποια είναι τα όριά του, πόσο σημαντικό είναι το άλλο άτομο γι' αυτόν.
Αν κάποιος για παράδειγμα, στην πρώτη δυσκολία κάθε σχέσης παραιτείται, τότε μπορεί κάλλιστα να προφυλαχτεί από μπελάδες, μην κάνοντας πλέον καμία σχέση. Με αυτό τον τρόπο όμως χάνει πολλά όμορφα πράγματα.
Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που καταστρέφουν όλη τη ζωή τους, μένοντας και παλεύοντας για μια σχέση που δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να τους κάνει ευτυχισμένους.
Προσωπικά, έχω καταλήξει στην εξής απλή λογική, προκειμένου να αποφασίσω αν αξίζει τον κόπο να παραμείνω σε μία σχέση ή σε μία κατάσταση (επαγγελματική για παράδειγμα). Μετράω τις μέρες που νιώθω καλά κι ευτυχισμένη σε σχέση με αυτές που δεν είμαι καλά. Αν από τις 30 μέρες του μήνα, τις περισσότερες νιώθω καλά, τότε σημαίνει ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίσω.
Το μόνο πρόβλημα με αυτή τη μέθοδο είναι ότι πρέπει να υπάρχει ένα υγιές μέτρο σύγκρισης. Για παράδειγμα, κάποιος που έχει συνηθίσει να είναι τον περισσότερο καιρό χάλια, μπορεί να του φτάνει να νιώθει καλά 2-3 μέρες το μήνα. Όταν όμως έχεις μάθει να να νιώθεις καλά 29 μέρες στις 30, τα κριτήρια είναι πιο αυστηρά!
Η 3η ερώτηση είναι πιο απλή. Δεν υπάρχει πρέπει και δεν πρέπει. Απλά, πολύ συχνά επιλέγουμε να ασχοληθούμε με τα προβλήματα κάποιου με τον οποίον έχουμε χωρίσει, όχι λόγω ανθρωπισμού, αλλά επειδή για μας η σχέση δεν έχει ακόμη τελειώσει και βρίσκουμε μια δικαιολογία για να βρισκόμαστε δίπλα του. Σε τελική ανάλυση, ακόμη και να έχουμε τις γνώσεις και την ικανότητα να βοηθήσουμε κάποιον να λύσει τα προβλήματά του, δεν είμαστε οι πιο κατάλληλοι όταν προϋπήρξε σχέση μεταξύ μας.
Όταν μάλιστα θέλουμε πράγματι να απομακρυνθούμε από έναν άνθρωπο, μόνο κακό θα μας κάνει η όποια ενασχόληση με τα θέματά του. Και μην ξεχνάμε, ότι πολλοί είναι εκείνοι που προσπαθούν να κρατήσουν κάποιον δίπλα τους με τέτοιες εκβιαστικές μεθόδους (όπως το ακραίο, αν μ' αφήσεις θα χαρακωθώ!)
Αναλογίσου για παράδειγμα, αν θα καθόσουν σήμερα ν' ασχοληθείς (και πόσο χρόνο θα αφιέρωνες) με το πρόβλημα μιας παλιάς σου σχέσης που πλέον δεν σ' ενδιαφέρει καθόλου. Έτσι θα πάρεις την απάντηση.

Σύμφωνα με αυτά που λέει η Μαριάν τοτε ο πρωταρχικός στόχος σε κάποιον που αρέσκεται στην δυστυχία και την θυματοποιηση σε μια σχέση,είναι να τα βρει με τον εαυτό του..οποτε ξεκινά απο εκεί και υστερα θεσε τα όρια σου και τα θέλω σου στις σχέσεις σου.
Τα λέω για να τα ακούω και εγώ..

Εχει δικαιο σε αυτα που λεει η marian_m, δεν αντιλεγω :) Βασικα απο οτι καταλαβαινω τωρα που γραφψ, ο σκοπος μου με αυτην την ερωτηση ειναι να δω πως διαφοροι ανθρωποι εχουνε την τελεια σχεση στο μυαλο τους και πως τα "ζυγιζουνε" τα πραγματα. Οπως και εκανε η marian_m. Οσον αφορα το 3ο θα συμφωνησω μαζι σου marian_m οτι πρεπει να απομακρυνθουμε απο αυτο το προσωπο γιατι στην ουσια προσπαθουμε να βοηθησουμε τον εαυτο μας παρα το αλλο προσωπο. Απλα εχω βρεθει στο παρελθον να εχω μαλωσει με εναν πολυ καλο μου φιλο τοτε, με τον οποιο ακομα δεν μιλαμε, αλλα να τον εχω βοηθησει σε ενα πολυ σημαντικο προβλημα που ειχε χωρις ο ιδιος φυσικα να ξερει οτι βρισκομουν απο πισω. Οποτε για αυτο εθεσα το τριτο ερωτημα, γιατι δεν ειμαι σιγουρος.
mnimonio: δεν μου αρεσει η θυματοποιηση και η δυστυχια. Αντιθετως, οταν νομιζα οτι εχω συνηθισει τον ρολο του θυματος, καθησα και το σκεφτηκα και απλα ειμαι παντα αυτος που θα πει στον αλλον οταν με ενοχλει κατι και θα το συζητησω. Δεν νομιζω αυτο να ειναι θυματοποιηση. Πως οριζεις ομως το να τα βρεις καποιος με τον εαυτο του;

Quote:

---

Originally Posted by mnimonio

Σύμφωνα με αυτά που λέει η Μαριάν τοτε ο πρωταρχικός στόχος σε κάποιον που αρέσκεται στην δυστυχία και την θυματοποιηση σε μια σχέση,είναι να τα βρει με τον εαυτό του..οποτε ξεκινά απο εκεί και υστερα θεσε τα όρια σου και τα θέλω σου στις σχέσεις σου.
Τα λέω για να τα ακούω και εγώ..

---

Μα ακριβώς εκεί είναι το θέμα. Όσο καλύτερα νιώθουμε με τον εαυτό μας, τόσο πιο σωστές επιλογές θα κάνουμε και με τις σχέσεις μας. Όταν αγαπάμε ουσιαστικά τον εαυτό μας, θέλουμε το καλύτερο που μπορούμε να του προσφέρουμε.
Φοβάμαι όμως, ότι κάποιοι άνθρωποι που διστάζουν να μείνουν μόνοι και βιάζονται να δημιουργήσουν καινούργια σχέση αμέσως μόλις χωρίσουν ή (ακόμα χειρότερα), χωρίζουν μόνο όταν έχουν εξασφαλίσει τον αντικαταστάτη, χάνουν εκείνον τον πολύτιμο χρόνο που είναι απαραίτητος να μάθουν καλύτερα τον εαυτό τους. Τον χρόνο της δημιουργικής μοναξιάς. Και είναι πιθανό να μην εξελίσσονται ψυχο-συναισθηματικά με αποτέλεσμα, να επαναλαμβάνουν τις ίδιες λανθασμένες επιλογές και τακτικές σε κάθε καινούργια σχέση.
Κατά τη γνώμη μου, άνθρωπος που δεν έχει μάθει να είναι μόνος του και να το απολαμβάνει, με λίγα λόγια δεν χαίρεται την παρέα του εαυτού του, δεν μπορεί να δημιουργήσει μια υγιή και ισότιμη σχέση.

Εννοώ Γιάννη οτι όταν καθόμαστε σε σχέσεις που δεν μας ικανοποιούν σίγουρα δεν είμαστε καλά με τον εαυτό μας .Ολά απο εμάς ξεκινούν και σε εμάς καταλήγουν.

marian_m το εχω περασει αυτο το σταδιο που λες και εχεις δικαιο. Ο ανθρωπος πρεπει να περασει στιγμες μοναξιας, να περασει καλα μονος του και μετα θα ειναι σε θεση να ειναι ευτυχισμενος σε μια σχεση. Μιλωντας για μενα, εχω μεινει και 5 χρονια μονος και μια χαρα περνουσα και πιστευω οτι ξερω τι θελω απο την εκαστοτε συντροφο μου πλεον :) Το θεμα ειναι οτι οταν μπλεξεις με μια κοπελα μετα, δεν νομιζω να μπορεις να ταιριαξεις 100% μαζι της και οτι ειναι λογικο να υπαρχουνε τριβες και εντασεις μερικες φορες. Οποτε μετα απο αυτο ξαναερχομαι πισω στις αρχικες μου ερωτησεις :)

Quote:

---

Originally Posted by GiannisGiannis

Βασικα απο οτι καταλαβαινω τωρα που γραφψ, ο σκοπος μου με αυτην την ερωτηση ειναι να δω πως διαφοροι ανθρωποι εχουνε την τελεια σχεση στο μυαλο τους και πως τα "ζυγιζουνε" τα πραγματα.

---

Δεν υπάρχει τέλεια σχέση, όπως δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τόσο λιγότερο θα απογοητευόμαστε.
Επίσης, ένας καλός τρόπος να μην απογοητεύομαστε από την "αχαριστία" των άλλων, είναι να προσφέρουμε από αυτά που μας περισσεύουν. Όχι από αυτά που μας λείπουν.
Η προσφορά μετράει ακόμη κι όταν δε γίνεται με αυτοθυσία. Και δε μιλάω μονάχα για υλικά αγαθά.

mnimonio δηλαδη σορρυ αν ακουγεται ειρωνικο ετσι οπως το γραφω, αλλα θες να μου πεις οτι υπαρχουν σχεσεις που ικανοποιουνται 100% σε ολους τους τομεις;