το αγόρι μου επαναλαμβάνει πως θέλει να αυτοκτονήσει.
Καλησπέρα σε όλους.
Θα ήθελα λίγη βοήθεια γιατί τελευταία έχω πελαγώσει.
Αρχικά να παρουσιάσω την κατάσταση. Εγώ είμαι 20 χρονών, σπουδάζω στο εξωτερικό και το αγόρι μου (24 χρονών) μένει στην Αθήνα και τον τελευταίο μήνα παθαίνει συχνά κρίσεις λέγοντας πως θα αυτοκτονήσει. Οτιδήποτε και να του πω προσπαθώντας να τον ηρεμήσω λαμβάνω μία επιθετική στάση/ άμυνα εκ μέρος του ή απλά φαίνεται να του περνάνε αδιάφορα όσα του λέω. Εξαιρώντας αυτές τις "κρίσεις" μου φέρεται εξαιρετικά, σε καμία περίπτωση δε με κακομεταχειρίζεται με οποιοδήποτε τρόπο.
Επαναλαμβάνω κρίσεις και όχι αναφορές.
Φυσικά πολλοί θα με συμβουλέψουν να μην παίρνω αυτές τις απειλές στα σοβαρά αλλά ξέροντας τον και ξέροντας πως έχει μια τάση να ξεσπάει που και που στα ποτά, συν όντας μακριά αυτή τη στιγμή, προφανώς και τρομάζω
Έχει μεταναστευτικό παρελθόν και παρουσιάζει συμπεριφορές ατόμου με οριακή διαταραχή προσωπικότητας.
Δεν ανοίγεται σε κανέναν, ούτε σε 'μένα. Δε μου λέει τους λόγους που θέλει να αυτοκτονήσει απλά κάθε φορά μου ανακοινώνει πως φεύγει και μου ζητάει συγνώμη για όλα.
Στο γιατί η απάντηση είναι "Είμαι άχρηστος, ένα μηδενικό, ένα βάρος"
Ξέρω απλά πως είναι πλήρως απογοητευμένος με την καθημερινότητά του και νιώθει πως δεν λαμβάνει αναγνώριση.
Έχω προσπαθήσει να τον προσεγγίσω γλυκά, έχω προσπαθήσει να παίξω τη "μαμά", να δείξω τσαντισμένη, προσβεβλημένη του στυλ "δε με σκέφτεσαι πόσο με πληγώνουν όλα αυτά. Όλα καταλήγουν στο να μου ανακοινώνει την "πτώση" του όπως την αποκαλεί και όπως θέλει να βάλει τέλος στη ζωή του και πως δεν αφορά κανέναν το αν θα "φύγει" ή όχι. Πως δεν θα του πω δηλαδή τι να κάνει.
Προφανώς και η κουβέντα για κάποιο ειδικό είναι εκτός συζήτησης. Το θεωρεί ανήκουστο.
Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Αυτό το άτομο χρειάζεται βοήθεια αλλά δυστυχώς δεν ζητάει και δεν δέχεται από κανέναν. Έχει μία αντίληψη "άσπρου-μαύρου". Κοντεύω να τρελαθώ, βλέπω συνέχεια εφιάλτες και κάθε μέρα ξυπνάω με την ελπίδα να μου γράψει.
Δεν ζητάω προσωπική υποστήριξη. Θα ήθελα να ξέρω αν έχει κάποιος κάποια παρόμοια εμπειρία ή ιδέα για το πως θα μπορούσα να τον βοηθήσω.
Υπάρχουν ίσως κάποιες συμπεριφορές κλειδιά? Ακούγεται χαζό αλλά απ' ότι καταλαβαίνετε είμαι λίγο απελπισμένη.
Θα χαρώ με κάθε σχόλιο.