Καλησπέρα,είμαι περίπου 23 χρ.και τον τελευταιο καιρο,εχω παρατηρησει οτι τοσο μελη της οικογενειας μου οσο και καποιοι φιλοι μου, μου ασκουν διαρκως κριτικη στον ερωτικο τομεα.Η τυπικη φραση ειναι η εξης : "μηπως ηρθε επιτελους η ωρα, να κανεις και συ κατι σοβαρο και να αφησεις στην ακρη τα περιστασιακα?αντε τι θα γινει?" και τετοια.Στην αρχη δεν εδινα σημασια,αλλα πλεον εχει αρχισει να με εκνευριζει αυτο το πραγμα,γιατι στην τελικη δεν ειναι κατι που το κανω σαν σταση ζωης,απλα τυχαινει.Στο παρελθον πληγωθηκα πολυ απο τον πρωτο μου και απο τοτε μου ειναι δυκολο να ανοιχτω συναισθηματικα,ή στις περιπτώσεις που θέλω κάτι παραπάνω, δεν ευνοούν οι συνθήκες ή απλά δεν θέλει ο άλλος.Με στενοχωρεί πότε πότε,ότι δεν είχα ποτέ κάποια ουσιαστική σχέση,αλλά τι να κάνω?Περνάω καλά,αποκτάω εμπειρίες,γνωρίζω κόσμο,δεν περιστρέφεται όλη μου η ζωή γύρω απο αυτό.Λες και άμα κάνω κάτι με κάποιον πιο σοβαρά,ξααφνικά θα αποκτήσω υπόσταση σαν άνθρωπος γιατί οτιδήποτε άλλο που έχω κάνει δεν μετράει.Και μένα μου λείπει αυτο το δέσιμο και ακόμα αισθάνομαι πίκρα μέσα μου για αυτό που έγινε στο παρελθόν,αλλά δεν μπορώ ν κάθομαι να κλαίω την μοίρα μου.Αν τύχει έτυχε.Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να απολογούμαι,όταν το μόνο που θέλω από κάποιον είναι απλά σεξ,ή όταν μια γνωριμία μου δεν τσουλήσει.Τουλάχιστον οι φίλοι περιορίζονται στα απλά επικριτικά βλέμματα,ενώ η οικογένεια μου,μου το πετάει συνεχώς στα μούτρα.Πλέον έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είμαι προβληματική και αρχίζω να κάνω τις ίδιες σκέψεις που έκανα στις "άσχημες περιόδους " μου και δεν έχω όρεξη να το περάσω πάλι τόσο σύντομα.Τελοσπάντων απλά θα ήθελα με κάποιο τρόπο να τους δείξω ότι με έχει κουράσει αυτό το πράγμα,χωρίς να φανώ κομπλεξική ή ότι "στρουθοκαμηλίζω"
