Αγχος - Φοβία πριν το στρατό

Είμαι 32 ετών, έχω ήδη λαβει 2 ετήσιες αναβολές, μία μέσα από το Ναυτικό (που μου προκάλεσε πρόβλημα εξ'αρχής) και μια μετά.

Ήρθε το χαρτί να παρουσιαστώ την Δευτέρα, δεν ξέρω τι να κάνω, έχω χάσει τον ύπνο μου, είμαι νευρικός, ευρέθιστος, έχω τάσεις φυγής, δεν έχω όρεξη για τίποτα, έχω πόνους στη καρδιά και την πλάτη και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να επιστρέψω πίσω.

Δεν ξέρω τι να κάνω. Φοβάμαι να πάω, φοβάμαι να μην πάω.

Πήγα ξανα σε ένα "ειδικό" χθες το απόγευμα και το μόνο που μου είπε είναι ότι έχω φοβίες από τους γονείς μου! Δεν με βοήθησε καθόλου. Για την ακρίβεια πλέον είμαι ράκος.

Λυπάμαι πολύ για την ζωή που μου δόθηκε. Δεν έχει νόημα πια. Δεν υπάρχει μέλλον για μένα. Ζω σε μια κοινωνία που κανείς δεν με καταλαβαίνει, κανείς δεν με εμπιστεύεται, κανείς δεν νοιάζεται για μένα. Δεν έχω νιώσει αγάπη από κανένα.

Και οι γονείς ακόμα δεν με καταλαβαίνουν. Δεν με υποστηρίζουν. Φοβούνται ακόμα περισσότερο το στρατό και το κράτος.

Έχω ζήσει 32 χρόνια μόνος, ολομόναχος. Δεν έχει σημασία τίποτα πια. Πλέον 2-3 μέρες έμειναν.

Την Δευτέρα όλα θα έχουν τελειώσει.

---------------
Αργησα πολύ να σας γράψω ενω σας παρακολουθούσα τους τελευταίους 3 μήνες. Συγχωρέστε με γιαυτό. Απλά είχα "ξεχάσει" τις δυσάρεστες σκέψεις μου και προσπαθούσα να ζήσω στην λήθη. Το τελευταίο μήνα όλα άλλαξαν, και κατέληξα σε αυτό το σημείο.

Σας παρακαλώ μόνο μην με ξεχάσετε!

Φίλε, αφού πρέπει να παρουσιαστείς την Δευτέρα χρειάζεσαι άμεση αντιτώπιση του προβλήματος η οποία δεν μπορεί να είναι άλλη από φαρμακευτική. Πάνε σήμερα κιόλας σε ένα ψυχίατρο και να δεις ότι θα βοηθηθείς πολύ. Αργότερα έχεις όλο το χρόνο να δουλέψεις με τον εαυτό σου για να ξεπεράσεις τα προβλήματά σου.

Τις δύο φορές που πήρες αναβολή ήταν λόγω αυτών των προβλημάτων;

φιλε καταπιεσμενε με στενοχωρει να βλεπω οτι υπαρχουν ακομα ανθρωποι που προβληματιζονται τοσο για θεματα τετοιου ειδους οταν εκει εξω υπαρχουν τοσο σοβαροτερα προβληματα και βλεπεις οτι οι ανθρωποι ακομα και οταν σιγουρα δεν εχουν καμια ελπιδα, το παλευουν..
ειναι αδιανοητο στις μερες μας να σκεφτεσαι ετσι για το στρατο οταν πια εχουν χαλαρωσει τοσο τα πραγματα αλλα και η διαρκεια της θητειας που αποτελει ρουτινα το ολο θεμα.. εμενα η θητεια μου ηταν πραγματικα ομορφη και δεν εννοω βισματικη.. απο την κερκυρα που ειμαι, βρεθηκα στην αλλη ακρη, την ροδο και παροτι ημουν σε μοναδα πρωτης ετοιμοτητας και εκανα παρα πολυ καιρο να δω το σπιτι μου, οι ομορφες εμπειριες σε σχεση με τις ασχημες υπερτερουν.. χαρηκα ομως που περασα και τις ασχημες, γιατι η θητεια στην ελλαδα, αν την φιλτραρεις σωστα, πραγματικα σε κανει καλυτερο ανθρωπο..
δες το σαν εμπειρια, γνωρισε καινουργιους ανθρωπους, μοιραστειτε τα καλα και τα αναποδα του στρατου..εκει η φιλια παιρνει αλλο νοημα.. εγω εκανα και μια ομορφη σχεση που μπορει να ηταν μονο για τον στρατο αλλα μου εδωσε πραγματα.. δεν ειμαι υπερ της στρατιωτικης θητειας στην ελλαδα, αλλα νομιζω οτι ειναι ενα απαραιτητο συστατικο της ζωης μας εδω για να επιβιωσουμε μετα στην δυσκολη και κομπλεξικη μας κοινωνια..
δεν εχεις τιποτα να φοβηθεις, δες το σαν εμπειρια και το βασικοτερο, φροντισε να παραμεινεις ο εαυτος σου και αυτο θα εκτιμηθει.. δεν υπαρχουν πια τα καψωνια του παρελθοντος, μην ανησυχεις, το μονο ξεβολεμα ειναι οτι αφηνεις την καθημερινοτητα σου για λιγο και την ζεστασια και ανεση του σπιτιου σου.. αλλα θα κερδισεις αλλα πραγματα, θα το δεις.. και στο λεει ενας πολυ ευαισθητος ανθρωπος με ιδιαιτεροτητες σαν εμενα που χωρις να εχω καμια βοηθεια απο πουθενα οχι μονο επιβιωσα μια χαρα αλλα περασα και ομορφα.. θα ζησεις πραγματα μεσα που δεν θα ζησεις ποτε εκει εξω και αυτη ειναι και η μονη γοητεια του ελληνικου στρατου..
οσον αφορα την τελευταια σου κουβεντα σχετικα με την Δευτερα, θελω να πιστευω οτι δεν υπαρχουν τοσο αδυναμοι ανθρωποι εκει εξω, ικανοι να καταστρεψουν τα παντα μονο και μονο για μια θητεια, του δινεις πολυ αξια.. συγνωμη για τα σκληρα αλλα ειλικρινη μου λογια αλλα πιστευω οτι το προβλημα σου δεν ειναι η θητεια αλλα το τι εχεις βιωσει στα προηγουμενα 32 χρονια της ζωης σου και οχι στα επομενα.. αυτο ειναι κατι ομως που μπορεις να το λυσεις μετα αλλα ισως και ο στρατος να σε βοηθησει να ανακαλυψεις πραγματα που θα σε κανουν δυνατοτερο.. και να ξερεις οτι ολοι μας μα ολοι, κρυβουμε απιστευτη δυναμη και ισως μια θητεια να ειναι αυτη που θα σε βοηθησει να την ανακαλυψεις......

Eίναι πολύ λάθος το σκεπτικό σου. Από τον στρατό έχουν περάσει οι ΠΑΝΤΕΣ και δόξα τον Θεό, όλοι βγήκαν όπως μπήκαν, υγιείς και ζωντανή. Σκέψου ότι εσύ είσαι 32 χρονών και πας στρατό και ότι οι περισσότεροι πάνε στα 20-25, ακόμα παιδιά δηλαδή. Για εσένα θα είναι πολύ πιο εύκολα, αφού έχεις μάθει και ζήσει τη ζωή περισσότερο. Ξέρω πολλούς που είχαν την δική σου αντίδραση και μετά......δεν ήθελαν να φύγουν! Εκεί θα κάνεις τις καλύτερες φιλίες και πρσγματικά αν θέλεις ν΄αλλάξεις τη ζωή σου και να την πάρεις στα χέρια σου, αυτό είναι το πρώτο σου βήμα. Το να πας στο στρατό. Θα γίνεις πολύ καλύτερος από την άποψη, ότι θα είσαι πειθαρχημένος, θα γίνεις πιο σκληρός, θα μάθεις ν\'αντέχεις στις δυσκολίες κλπ.

Όσο για τη ζωή σου, θα πω ότι ο καθένας κάνει τις επιλογές του.. Εσύ διάλεξες (ακόμα και χωρίς να το κατάλαβες) να είσαι έτσι.. Και αν θέλεις να αλλάξεις θα τα καταφέρεις, αρκεί να μην περιμένεις τίποτα να γίνει από μόνο του.. Δεν θα ξυπνήσεις μια μέρα και όλα θα έχουν αλλάξει.. Θα ξυπνήσεις μια μέρα και θα πεις στον εαυτό σου, θέλω να γίνει η ζωή μου πιο όμορφη..

o στρατος ειναι \"μυθος\" δεν τρεχει τιποτα ...........επειδη εισαι μεγαλος για στρατο θα καβαντζωθεις και χωρις βυσμα

257

Σας ευχαριστώ όλους. Προσπαθείτε να ωραιοποιήσετε μια κατάσταση που για κάποιον σαν και μένα είναι δυσβάσταχτη.

Υπηρέτησα για 3.5 μήνες πριν 2 χρόνια. Η θητεία απλά πολλαπλασίασε και διόγκωσε τα προβλήματα μου.

Δεν μπορώ να επιτρέψω στον ευατό μου να υποστεί ξανά τα ίδια.

Δεν διαφωνώ ότι κάποιοι περνάνε ωραία. Αλλά όχι άνθρωποι σαν εμένα.

Πρέπει να βρεθεί επιτέλους κάποιος στην Ελλάδα να το καταλάβει αυτό.

Αυτές οι αυτοκτονίες που συμβαίνουν σε ώρα υπηρεσίας είναι τυχαίο γεγονός?

Στην ίδια μονάδα που είμουν, μερικούς μήνες νωρίτερα είχε κάνει απόπειρα ένα άλλο παιδί.

Εγώ είχα τουλάχιστον την δύναμη να πάω στον ψυχολόγο, και από κει και πέρα στο νοσοκομείο.

Κάθε φορά που βρίσκομαι σε περιβάλλον \"στολής\" δεν μπορώ ούτε να ανασάνω. Αισθάνομαι 24 ώρες το 24 ωρο πάνω μου την εξουσία όλων των άλλων.

Δεν μπορώ. Δεν μπορώ. Δεν μπορώ.

Ούτε να πάω να με δουν οι ειδικοί του στρατού δεν μπορώ.

Με κάποιο ψυχολόγο που μίλησα τελευταία το μόνο που κατάφερε να κάνει ήταν να με γεμίσει με ενοχές για αυτό που είμαι.

Αφού λοιπόν η κοινωνία είναι μια χαρά και εγώ το λάθος, ήρθε η ώρα αυτό το λάθος να σβήσει.

Ετσι και αλλιώς δεν θα λυπηθεί κανείς.

Να σβηστεί πως; Πες μου κάποιον άλλο τρόπο εκτός απ\' αυτό που φαντάζομαι

kaptapiesmene,
όντως η πραγματικότητα είναι εντελώς υποκεμενική. Για άλλους ο στρατός είναι εύκολος, για άλλους παιχνίδι, για άλλους τόπος γνωριμιών, για άλλους μια ακόμη εμπειρία και η λίστα είναι ατελείωτη.
Μέσα απ το δικό σου ζευγάρι γυαλιών, η πραγματικότητα του στρατου μοιάζει να είναι απίστευτα δυσβάσταχτη τόσο που σκέφτεσαι να την αποφύγεις, μια και καλή. Και σαν να μην έφτανε αυτό, στην αποπειρα σου να βρεις ένα αποκούμπι, ένα στήριγμα, δεν βρήκες ανταπόκριση. Ο ψυχολόγος που απευθυνθηκες, δεν ήταν βοηθητικός για σένα. Απεναντίας, συνέβαλε στο να γεμισεις με ενοχές.
Είναι δική σου η ζωή και όποτε θέλεις την τελειώνεις και γω δεν έχω κανένα δικαίωμα να σου πω τι να την κάνεις. Έχω όμως δικαίωμα να σου πω πως αισθάνομαι και αυτό που αισθάνομαι είναι \'οτι πονάω, κάθε φορά που ακούω μια ανθρώπινη ύπαρξη να βρίσκεται σε τέτοιο τέλμα όπου η διέξοδος μοιάζει να είναι μόνο μία.
Εχω επίσης δικαίωμα, να σου ευχηθώ και θέλω να σου ευχηθώ, αυτή η ελάχιστη ηλιαχτίδα θέλησης για ζωή, κάτω από καλύτερες συνθήκες που σε οδηγησε στο γραφείο του ψυχολόγου, όχι μόνο να μη σβήσει, επειδή ως τώρα δε βρήκε ανταπόκριση, αλλά να δυναμώσει και να βρει το κουράγιο να ξαναζητήσει βοήθεια.
Αν θέλεις, θέλω να μου επιτρέψεις να επικοινωνήσουμε. Σου στέλνω το τηλέφωνο μου με προσωπικό μήνυμα (θα το βρεις στο πάνω δεξί μέρος της σελίδας)

katapiesmene δε νομίζω ότι βολεύει το στρατό να έχει στο χώρο του άτομα που κινδυνεύει η ψυχική τους υγεία (αλλά και η σωματική) εξαιτίας του.

Φαντάζομαι έχεις επισκεφτεί τη σελίδα www.omhroi.gr

Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορείς να πάρεις απαλλαγή με Ι5 και δε θα εμφανίζονται πουθενά οι λόγοι της απαλλαγής σου (δε θα έχεις πρόβλημα να δουλέψεις ακόμα και να σε πάρουνε στο δημόσιο). Πήγαινε σήμερα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, πάρε ένα χαρτί από ψυχίατρο (πες αυτά που λες εδώ μέσα) και αν αρνηθεί θα τον βάλεις να υπογράψει χαρτί για να αναλάβει την ευθύνη σου αν πάθεις τίποτα. Αύριο θα πας στη στρατονομία (ή στο φρουραρχείο δε ξέρω ακριβώς που πρέπει) θα τους δείξεις το χαρτί και θα τους ζητήσεις να σε δει άμεσα ψυχίατρος του στρατού, θα του δείξεις το χαρτί και θα του πεις τα ίδια.
Ε, δε νομίζω ότι θα σου αρνηθούνε την απαλλαγή. Πως θα αναλάβουνε το βάρος της ευθύνης σου έτσι απλά;
Αν μπεις μέσα τη Δευτέρα και δεν έχεις προλάβει να τα κάνεις όλα αυτά, θα σε δει γιατρός. Πες του τα όλα αυτά.
Καλή δύναμη σου εύχομαι.

Διάβασε και την δική μου εμπειρία...

http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=1169

XM MAKARI NA XANAPIGENA FANTAROS