Νευρική ανορεξία

Καλημέρα!
Με λένε Δήμητρα και είμαι 22 ετών.
'Εχω μια αδερφή 21 ετών, είμαστε φοιτήτριες και ζούμε μαζί.
Η αδερφή μου στα 19 της χρόνια μόλις τελείωσε το σχολείο, άρχισε να κάνει δίαιτα για να χάσει τα κιλά που είχε πάρει στις πανελλήνιες.
Ενώ έχασε τα λίγα περιττά κιλά, αντί να σταματήσει τη δίαιτα, συνέχισε με περισσότερη εμμονή και επίσης άρχισε να αναπτύσσει όλο και πιο περίεργες συνήθειες στο θέμα της διατροφής.
Έτσι αδυνάτησε υπερβολικά, ενώ άρχισε να γίνεται επιθετική όταν της έλεγα να φάει κάτι.
Καθώς ο καιρός περνούσε ανησυχούσα όλο και πιο πολύ.
Ανακάλυψα πως η συμπεριφορά της και οι διατροφικές τις συνήθειες ήταν συμπτώματα νευρικής ανορεξίας.
Έτσι επικοινώνησα με γνωστό κέντρο διάγνωσης και θεραπείας.
Μου είπαν ότι πρέπει να επικοινωνήσει αυτή με το κέντρο για να κλείσει ραντεβού.
Της μίλησα, φαινόταν να αναγνωρίζει το πρόβλημα και δέχτηκε να επικοινωνήσει με το κέντρο.
Έτσι έκλεισε ραντεβού, έγινε η διάγνωση της νευρικής ανορεξίας από τους ειδικούς και ξεκίνησε θεραπεία.
Ευτυχώς η ασθένεια ήταν ακόμα στο αρχικό της στάδιο και ήμασταν αισιόδοξοι. Ήταν μεν πολύ αδύνατη, δεν είχε περίοδο για μήνες, αλλά φαινόταν πως ήταν ακόμα σε στάδιο που μπορούσε να αντιμετωπιστεί και κυρίως φαινόταν συνειδητοποιημένη.
Η ίδια, συνεργαζόταν, και είχε πλήρη συνείδηση του τι της συμβαίνει και οτι πρέπει να το αντιμετωπίσει.
Η διάθεσή της άρχισε να είναι καλύτερη μετά από μερικές επισκέψεις στην ψυχολόγο. Μάλιστα πήρε και ένα κιλό.
Σήμερα διανύει τον έκτο μήνα της θεραπείας.
Τον τελευταίο ενάμιση μήνα η συμπεριφορά της όμως είναι τελείως αντίθετη από αυτή που ήταν.
Έχει χάσει ενάμιση κιλό (είναι πιο κάτω από ότι ήταν όταν πρωτοπήγε στο κέντρο).
Είναι επιθετική και υποστηρίζει ότι φταίμε όλοι εμείς οι γύρο της που δεν αποδεχόμαστε το σώμα της έτσι όπως είναι δηλαδή πολύ αδύνατο, οτι προσπαθούμε να την αναγκάσουμε να παχύνει χωρίς λόγο ενώ η ίδια δεν είπε ποτέ πως θέλει να παχύνει, ότι είμαστε ρατσιστές με τους πολύ αδύνατους ανθρώπους, ότι είναι δικαίωμα της να έχει της διατροφικές συνήθειες που θέλει και να είναι όπως θέλει αυτή.
Γενικά οι απόψεις της μου θυμίζουν απόψεις που έχω διαβάσει σε διάφορα pro-anorexia site κάνοντας έρευνα για τη νευρική ανορεξία.
Παρόλα αυτά συνεχίζει να πηγαίνει ακόμα στο κέντρο.

Αυτό που προβληματίζει εμένα αυτή τη στιγμή είναι γιατί συμπεριφέρεται τόσο ανάποδα. Δηλαδή φαίνεται να είχε συνείδηση την κατάστασης της πριν τη θεραπεία ενώ τώρα φαίνεται να έχει αλλάξει τελείως η λογική της γύρω από το τι της συμβαίνει και να είναι χειρότερα από ότι ήταν πριν τη θεραπεία.

Επίσης ένας μεγάλος μου προβληματισμός είναι το πως πρέπει να της φερθώ. Όταν προσπαθώ να συζητήσω μαζί της για τη διατροφή και το σώμα της νευριάζει. Ακόμα και αν δεν πω κάτι γι αυτήν αλλά πω πχ για τα πρότυπα που προβάλλονται μέσω της μόδας αυτή πάλι νευριάζει. Βλέπω ότι με θεωρεί εχθρό της και νοιώθω σαν να θεωρεί ότι δεν είναι αρρώστια αυτό που έχει αλλά έτσι είναι ο χαρακτήρας της. Σαν να έχει ταυτιστεί με τη νευρική ανορεξία. Προσπάθησα να μην της λέω τίποτα, να κάνω σαν να είναι όλα οκ αλλά μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να αντέξω όταν την κοιτάω και βλέπω το μπράτσο της να έχει περίπου ίδιο πάχος με τον καρπό της.

Απλός θα ήθελα κάποιος (ειδικά αν έχει παρόμοια εμπειρία με κοντινό του πρόσωπο) να μου πει τι στάση κράτησε για να βοηθήσει και να μην καταρρεύσει και ο ίδιος γιατί πραγματικά έχω αρχίσει να νοιώθω ότι δεν θα αντέξω άλλο την κατάσταση αυτή και φοβάμαι πολύ.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.

λιγο δυσκολα μας βαζεις τωρα..

Quote:

---

Ακόμα και αν δεν πω κάτι γι αυτήν αλλά πω πχ για τα πρότυπα που προβάλλονται μέσω της μόδας

---

αυτο το πραγμα δεν ειναι προτυπο ολοι οι αντρες θελουν κατι να χουρτωνουν.
ο ψυχολογος τι σας ειπε?

Γεια σου Δημητρα!
Τα εχω περασει κ εγω πριν πολλα χρονια κ ναι, ειναι απιστευτο πακετο, η μαχη που δινει ενας ανορεξικος με τον εαυτο του ειναι πολυ δυσκολη. Δεν ξερω πως να το περιγραψω σε καποιον 3ο, αλλα μοιαζει με ασθενεια της ορασης:εκει οπου ολοι οι αλλοι βλεπουν μια ακτινογραφια εσυ βλεπεις μια φαλαινα. Κ ειναι κ πολυ υπουλη αρρωστεια κ πολυ ισχυρη, κανει διαρκως πισωγυρισματα κ μονο αν εισαι στα αληθεια συνειδητοποιημενος μπορεις να ξεφυγεις.
Βασικα θα συμβουλευα μην την πιεζεις για τιποτα. Πιθανον να πανικοβληθηκε οταν πηρε εστω κ ελαχιστο βαρος, σας αντιμετωπιζει ως τρελους που δε βλεπετε ποσο πολυ εχει παχυνει, προτιμα να καταπιει υδροκυανιο παρα φαγητο, η ακομα κ αν δε σας θεωρει τρελους κ λαθος που δεν μπορειτε να δειτε αυτο που βλεπει εκεινη, απλα δεν την ενδιαφερει η γνωμη σας, αρκει να ειναι ο εαυτος της οπως θελει η ιδια να ειναι......
Ισως ασε να περασει ενα διαστημα χωρις να της λες τιποτα κ ας ποναει η ψυχη σου να τη βλεπεις να αποστεωνεται. Κ καποια στιγμη πες της οταν νοιωσει ετοιμη να κανετε μια ειλικρινη κουβεντα, οπου δεν θα της υποδειξεις τιποτα. Απλα ρωτα την ποση ευτυχια κ ισορροπια εχει προσφερει ολη αυτη η εμμονη στη ζωη της κ ποσα εχει θυσιασει για αυτην. Γενικα η ολη ιστορια εχει 2 σκελη που χρειαζονται θεραπεια. Απ' τη μια οι λογοι για τους οποιους θελει να αδυνατισει (πολλοι παχυσαρκοι αισθανονται πολυ καλυτερα με τον εαυτο τους κ γελανε πιο συχνα απο ενα μοντελο, εχουν φιλους, σχεσεις, προσφερουν κ δεχονται αγαπη, αν εννοειται δεν εχουν προβλημα αυτοεκτιμησης, ενω ο ανορεξικος δε μπορει να χαρει τιποτα απ'ολα αυτα) κ απο την αλλη, ανεξαρτητως των αιτιων, στο τελος σε ρουφαει η μαυρη τρυπα της εμμονης να θες να εξαφανισεις την σωματικη σου υποσταση χωρις ποτε να φτανεις εκει που θες.
Ισως το κεντρο που πηγαινει να μην της προσφερει την καταλληλη βοηθεια. Αν βρισκεστε Αθηνα υπαρχει μια παρα πολυ καλη εξειδικευμενη εναλλακτικη. Δυστυχως ομως η διαταραχη αυτη ειναι σαν τα ναρκωτικα.......... κ ακομα χειροτερη. Πρωτον αν δεν το θελησεις ο ιδιος να σωθεις οσο κ να σε πιεζουν θα συνεχιζεις την κατρακυλα, δευτερον, οσο περισσοτερο καιρο μενεις σε αυτην την κατασταση τοσο πιο δυσκολα συνερχεσαι (δεν καθαριζει το ιδιο ευκολα ενας χρηστης ουσιων 2 χρονων με καποιον χρηστη 20 χρονων, για τον τελευταιο εχει γινει τροπος ζωης) κ τριτον, δυστυχως, σε αντιθεση με τα ναρκωτικα που, επειδη ο οργανισμος ζει κ χωρις αυτα, αρα αμα ξεκοψεις ξεκοψες, ο οργανισμος δε ζει χωρις φαγητο κ η σχεση με το φαγητο ειναι τρομερα δυσκολη κ πρεπει να τη δουλευεις καθε μερα.
Δυστυχως αν η αδερφη σου δεν αντιληφθει μονη της οτι τα κιλα κ το σωματικο βαρος δεν κανανε ποτε κανεναν ευτυχισμενο, τοτε δε θα γλιτωσει το αδιεξοδο. Μην την πιεσεις, μιλα της καποια στιγμη πολυ ηρεμα κ δειξτης υποστηριξη. Κανε την να καταλαβει οτι το μονο που σε ενδιαφερει ειναι η ευτυχια της. Καλη δυναμη.

Quote:

---

εκει οπου ολοι οι αλλοι βλεπουν μια ακτινογραφια εσυ βλεπεις μια φαλαινα. Κ

---

δε καταλαβαινω πως γινετε αυτο παντως.

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

δε καταλαβαινω πως γινετε αυτο παντως.

---

Για να το καταλάβεις πρέπει να το έχεις περάσει. Κ εγώ δεν καταλαβαίνω πως κάποιος σχιζοφρενής ακούει φωνές, εκείνος όμως τις ακούει. Άλλη η δικιά του πραγματικότητα κ άλλη η δικιά μου.

καλη μου και εγω πριν ξεκινησω φαρμακα ειχα πεσει στα 45 κιλα και μου ειχε κοπει η περιοδος..
μετρουσα τ πλευρα μου στον καθεφτη και ελεγα πως ειναι δυνατον να ειμαι τοσο χοντρη;
μετα βεβαια μου διαγνωστηκε σχιζο οποτε πηρα φαρμακα και εβαλα κιλα..
τωρα ειμαι σε μια φαση που αλλαξα φαρμακα και εχω χασει 10 κιλα (ειχα παει 64) και θελω απεγνωσμενα να χασω κι αλλα ενω ολοι μου λενε πως ειμαι οκ
εγω ομως βλεπω ακομη τον εαυτο μου χοντρο

Δεν ξέρω σε ποιόν απευθύνεται η απάντηση, αυτή όμως είναι σχεδόν η κατάσταση που περιγράφω. Τη σχιζοφρένεια τη χρησιμοποίησα ως παράδειγμα, δε δήλωσα πως αυτές οι 2 καταστάσεις συγχέονται. Αλλά ο ανορεξικός άνθρωπος δεν συνειδητοποιεί (ή δε θέλει να συνειδητοποιήσει) την πραγματική του εικόνα. Έχει ταχθεί στο να εξαϋλωθεί κ δεν αντιλαμβάνεται τίποτα παραπέρα, οποιαδήποτε αντίθετη άποψη την εκλαμβάνει ως επίθεση κ αντιδρά με επίθεση. Αναφέρομαι αποκλειστικά στην ιστορία της θεματοθέτριας.

μαριποζα αναφερομουν σε μενα.. ετυχε να εχω και σχιζο δεν ειπα οτι οποιος εχει το ενα εχει και ο αλλο..εγω απλως το εχω

Οκ. Απλά έτσι όπως το έθετες δεν ήταν κ πολύ σαφές που απευθυνόσουν. Κ τα 2 χρειάζονται υποθέτω πολύ πολύ κουράγιο κ θέληση.