Δεν μπορώ να ζήσω....- Το έχετε νιώσει;

Καλησπέρα, είμαι καινούργια στη σελίδα. Πήρα την απόφαση να μπω στο forum, καθώς νιώθω ότι εδώ ίσως συνομιλήσω με άτομα που μπορεί να καταλάβουν πώς νιώθω και να ανταλλάξουμε απόψεις (όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε....!). Δεν ξέρω αν είμαι στη σωστή ενότητα...., αλλά ας ξεκινήσω.

Φαίνονται όλα τόσο δύσκολα σε αυτή τη ζωή.... Εγώ προσωπικά, φαινομενικά, έχω αρκετά καλά πράγματα στη ζωή μου, αλλά δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει....δεν μπορώ να τα χαρώ.

Έχω περάσει αρκετές απογοητεύσεις με τη δουλειά μου, την οικογένεια μου και τη σχέση μου και πλέον, έχω κλειστεί τόσο πολύ σε μένα που με έχω νεκρώσει..... Αυτό είναι πολύ άσχημο. Αλλά είναι πάνω από εμένα να κάνω κάτι..... Δεν βρίσκω σε τίποτα, μα τίποτα χαρά και πλέον νιώθω αχάριστη, γιατί έστω έχω τα βασικά πράγματα για να ζω....

Η καθημερινότητα μου φαίνεται αβίωτη....Δεν μπορώ να δουλέψω, συσσωρεύω δουλειά, νιώθω άχρηστη και όλο αυτό γίνεται ένας φαύλος κύκλος.... Αντίστοιχα και στα υπόλοιπα κομμάτια της ζωής. Έχω πάψει να προσπαθώ..... Όλο αυτό όμως γίνεται τόσο δυσβάστακτο, γιατί δεν είναι έτσι η ζωή..... Νιώθω ένα μόνιμο πλάκωμα και θλίψη.....

Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλοι εδώ που μπορεί να έχουν περάσει κάτι αντίστοιχο.... Νιώθω ότι δεν έχει τέλος και βυθίζομαι όλο και περισσότερο.... Τι θα μπορούσα να κάνω; Πλέον εκθέτω και άλλους ανθρώπους (π.χ.: δεν είμαι πλέον συνεπής στη δουλειά μου, αδιαφορώ για τους φίλους μου, κλπ).

Γεια σου τι κανεις ?εγω εξαιτιας των γονιων.μ.π.με χωρισαν απ τον ανθρωπο που λατρευα κ με λατρευε επαθα βαρια καταθλιψη απ τα 16 μου ..τωρα 10 χρονια μετα και μη μποροντας ντα τελειωσω καν.την σχολη καταθλιψης και μετα απο
πολλες αποτυχημενες σχεσεις που με διελυσαν δεν νιωθω απολυτος τιποτε καμια χαρα ουτε αγαπη ουτε ερωτα ουτε τα εντονα αισθηματα που ειχα καποτε ...δεν κοιμαμαι δεν τρωω δεν βγαινω σχεδον.καθολου εξω ..κ ολα αυτα εξαιτιας της μαλακιας των γονιων που ειδαν το παιδι τους ευτυχισμενο μια φορα κ αποφασισαν να χωθουν ..τωρα μ ζητανε συγγνωμη αλλα δεν θα αλλαξει τιποτε ..φιλους εχεις ?σχεση ?

Και εγώ η αλήθεια είναι ότι επηρεάζομαι πάρα πολύ από τους γονείς μου, οι οποίοι είναι πολύ παρεμβατικοί σε όλα τα επίπεδα της ζωής μου. Τώρα που το κατάλαβα, προσπαθώ να κάνω κινήσεις να βάλω κάποιο όριο και κάποια απόσταση από αυτούς.....

Φίλους, ευτυχώς, έχω αρκετούς και καλούς....Αυτοί είναι το μόνο στήριγμά μου, αλλά προσπαθώ να μην τους επιβαρύνω, γιατί μετά από ένα σημείο καταντάει κουραστικό..... Και στο κάτω κάτω είναι δικό μου θέμα να το λύσω.... Έχω καταλάβει ότι καμία εξωτερική βοήθεια δεν θα μπορέσει να ανατρέψει αυτό που νιώθω.... Πρέπει να βρω λύση, αλλά δεν ξέρω πως.....

Με τη σχέση μου δυσκολεύομαι πάρα πολύ..... Δεν ξέρω αν φταίει το άτομο ή η δικιά μου δυσκολία να αφεθώ....Αδυνατώ να πιστέψω ότι θα είναι εκεί για μένα....Φοβάμαι να του αφεθώ.... Νιώθω ότι δεν θα με καταλάβει....Αυτό όπως καταλαβαίνεις δημιουργεί πολλά προβλήματα..... Έχουμε χωρίσει δύο φορές και τώρα το ξαναπροσπαθούμε.....Αυτός μου λέει ότι θέλει να είναι μαζί μου, αλλά εγώ είμαι πολύ επιφυλακτική....Εσύ με τις σχέσεις πώς τα πας;

Αξίζει για το παρελθόν να χαλάμε το τώρα;

...αννυ, έχεις σκεφτεί να πας σε κάποιον ψυχολόγο?

Η ανηδονία είναι συνήθως αποτέλεσμα απραγίας και χαμηλής αυτοεκτίμησης κατά την άποψή μου.Επίσης ευθύνεται και η κάποιου βαθμού απαισιοδοξία που μπορεί να έχεις γενικότερα στη σκέψη σου.
το να μην μπορούμε να χαρούμε σίγουρα δεν έρχεται από μόνο του εκτός κι αν ανήκουμε σε κάποια κατηγορία από τις άπειρες ψυχασθένειες σήμερα...
Πριν φτάσεις στο σημείο να δεις ειδικό χωρίς να χρειάζεται,ψάξε να βρεις τη χαρά σε πράγματα καθημερινά,που σε κάνουν χαρούμενη και σου δίνουν ελπίδα.
για παράδειγμα κάνε γυμναστική αν σου αρέσει,βγες με φίλους,πήγαινε για ψώνια...ό,τι σου αρέσει κάνε τη στιγμή που δε νιώθεις καλά.
έπειτα δούλεψε όσο μπορείς τις αρνητικές σκέψεις που τροφοδοτούν την απαισιοδοξία.Αρνητικές σκέψεις-αρνητικά συναισθήματα-και απαισιόδοξη ζωή..έτσι πάει συνήθως,νιώθουμε πως δεν έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας ενώ στην ουσία μόνο εμείς τον έχουμε.
Κάνε λοιπόν πράγματα που σε ευχαριστούν,άλλαξε το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείς (αρνητικό) σε θετικό,κάνοντας και λέγοντας θετικά πράγματα για σένα,και μαζί με αυτό θα ανέβει και η αυτοπεποίθησή σου.Ορισμένες φορές λέμε κάτι μέσα μας για μας χωρίς να το πιστεύουμε ,μόνο και μόνο επειδή είμαστε χάλια και μας παίρνει από κάτω.
άλλαξε λοιπόν τις συνήθειές σου και κοίτα να έχεις στη ζωή σου μόνο θετικούς ανθρώπους έτσι ώστε να εξελιχθείς κι εσύ μαζί τους.
Βεβαίως δεν αξίζει να χαλάμε το τώρα για το παρελθόν,δεν τίθεται ερώτημα..και ό,τι κάνουμε τώρα διαμορφώνει το μέλλον μας.Ας κάνουμε καλές πράξεις για να μην έχουμε προβλήματα με τη μετέπειτα ζωή μας.
άποψή μου δεν είναι να πας με την πρώτη ευκαιρία σε ψυχολόγο,πάλεψε το μόνη σου κι αν δεν μπορείς με αυτά τα πολύ απλά πράγματα και τις κακές συνήθειες,να συνέλθεις,τότε δες και ειδικό.άποψή μου πάντα.

Ευχαριστώ πολύ για την εκτενή απάντηση! Θα προσπαθήσω να το εφαρμόσω....! Πηγαίνω σε ψυχολόγο, αλλά μου λέει ότι έχω πολλά θέματα να λύσω και ότι θα πάρει καιρό (ήδη βέβαια, κάνω ψυχοθεραπεία δύο χρόνια).... Μου ζητάει να δραστηριοποιηθώ....

Η δουλειά μου είναι αρκετά απαιτητική και με πολύ πίεση και αρκετές ευθύνες. Αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητας μου. Για πολλά χρόνια δούλευα εξαντλητικά (δουλεύω από 19 χρονών με δύσκολα ωράρια και προθεσμίες και παράλληλα τελείωσα μία αρκετά δύσκολη πανεπιστημιακή σχολή) και ανέλαβα πολύ μικρή ευθύνες που δεν μου αναλογούσαν....Λάθος μου τότε, αλλά ας πρόσεχα....

Τώρα πλέον δεν μπορώ να εργαστώ άλλο και στο κλίμα αυτό της οικονομικής κρίσης, θεωρώ τον εαυτό μου αχάριστο, όπως και οι εξωτερικοί παρατηρητές που βλέπουν έναν άνθρωπο εργαζόμενο να διαμαρτύρεται ότι αδυνατεί να δουλέψει.....

Προσπαθώ να γεμίζω τις ώρες εκτός δουλειάς με ευχάριστες ασχολίες, αλλά πλέον δεν μπορώ να τις χαρώ και αφήνομαι, γιατί με πιέζει πολύ ψυχολογικά το καθημερινό δεκάωρο εργασίας και κυρίως το κλίμα που υπάρχει (με πίεση και άγχος λόγω της κρίσης).

Θέλω να τα παρατήσω όλα.....αλλά δεν μπορώ..... Θα ήθελα να μπορούσα για ένα διάστημα να μην δουλεύω για να ανασυγκροτηθώ ψυχικά, αλλά δεν έχω αυτή την πολυτέλεια αυτή την εποχή....

Σίγουρα όταν κάτι μας βαραίνει τόσο πολύ πρέπει να το σταματάμε, αλλά στην εποχή που ζούμε, δεν έχει τελικά τόση σημασία ο άνθρωπος..... Αυτό είναι το βλέπω και δεν μπορώ να απολαύσω τη ζωή.....

Πιστεύω πρέπει να εκτιμήσεις λίγο το γεγονός ότι έχεις δουλειά και να χαλαρώνεις λίγες ώρες μέσα στην εβδομάδα ...

Εγω νορμαλ σχεση με αισθηαματα εχω μα κανω απ τα 16 ..εκανα σχεσσεις που δεν ενιωθα ουτε τα μισα σε σχεση με τον πρωτο.μ ερωτα ...η τελευταια σχεση που ειχα με διελυε..ειχαμε χωρισει 8 φορες και εξαιτιας του επαθα και.κρισεις πανικου που κλειστηκα στο σπιτι για 3 χρονια ...
Και γενικα οι αντρες με πλησιαζαν μονο για σεξ ..

...κοιτα, αν εχεις πίεση από δουλειά και γονείς δεν είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί είσαι τόσο πεσμένη.
Μήπως πρέπει ένα-ένα να τα λύνεις αυτά τα θέματα?
Ξεκίνα από γονεις.

Nτολορ,

εγώ νομίζω ότι εμείς προβάλουμε στους άλλους αυτό που νιώθουμε. Αν δεν είμαστε καλά, το καταλαβαίνουν και ενώ στην αρχή μπορεί να ξεκινούν ενθουσιασμένοι, μετά βλέπουν τις αδυναμίες μας και το εκμεταλλεύονται. Και εμείς το καταλαβαίνουμε, αλλά λόγω ανασφάλειας μένουμε εκεί. Δεν το κόβουμε....

Αυτός που θα ενδιαφερθεί πραγματικά θα σου δείξει ότι δεν είναι μόνο για σεξ. Αυτοί που κάνουν σχέσεις μόνο για να έχουν κάτι ή να περνούν καλά, δεν επενδύουν σε συναισθήματα, αλλά όσο τους θες εκεί, κάθονται και αυτοί για καβάντζα στο σεξ. Το θέμα είναι να έχεις τη δύναμη να το κόβεις.

Κρίνοντας από τον εαυτό μου, μου είναι δύσκολο να καταλάβω τι είναι διατεθειμένος ο άλλος να δώσει. Επίσης, παίζει, επειδή έχουμε πληγωθεί αρκετά, ακόμα και αν ο άλλος θέλει να δώσει, εμείς να νομίζουμε ότι θέλει να μας εκμεταλλευτεί....

Θεοφανία,

πιστεύεις ότι είναι εύκολο σε αυτή τη φάση, έχοντας καλομάθει τους γονείς τόσα χρόνια, να μπορέσει να γίνει υγιής η κατάσταση; Το θέμα είναι ότι εξαρτώμαι συναισθηματικά από αυτούς και κάνοντας βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, επειδή βλέπω την έντονη αντίδρασή τους, πέφτω αρκετά και χάνω τη δύναμη να προχωρήσω.....

Quote:

---

Originally Posted by Anny85

Θεοφανία,

πιστεύεις ότι είναι εύκολο σε αυτή τη φάση, έχοντας καλομάθει τους γονείς τόσα χρόνια, να μπορέσει να γίνει υγιής η κατάσταση; Το θέμα είναι ότι εξαρτώμαι συναισθηματικά από αυτούς και κάνοντας βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, επειδή βλέπω την έντονη αντίδρασή τους, πέφτω αρκετά και χάνω τη δύναμη να προχωρήσω.....

---

..ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί τα βήματα να είναι μικρά και μεθοδευμένα.
Αν γίνει πιο συγκεκριμένη στο τι σε ενοχλεί, μπορώ να σου πω κάποια τιπ.

Π.χ.: πάω κάπου εκδρομή - μας εγκαταλείπεις, ενώ εμείς έχουμε προβλήματα....

θέλω να μείνω μόνη μου, το θεωρούν υπερβολικό....

Άποψη για όλα και όταν δεν συμφωνούμε έντονη ψυχολογική πίεση (είτε με φωνές, είτε με έντονη αδιαφορία).

Quote:

---

Originally Posted by Anny85

Π.χ.: πάω κάπου εκδρομή - μας εγκαταλείπεις, ενώ εμείς έχουμε προβλήματα....

θέλω να μείνω μόνη μου, το θεωρούν υπερβολικό....

Άποψη για όλα και όταν δεν συμφωνούμε έντονη ψυχολογική πίεση (είτε με φωνές, είτε με έντονη αδιαφορία).

---

...όλα εξαρτώνται από τη δική σου αντίδραση.
Όταν εσύ τους παίρνεις σοβαρά και σε φρικάρει η συμπεριφορά τους, τότε τη νομιμοποιείς χωρίς να το καταλαβαίνεις και να το θέλεις.
Από το νικ σου καταλαβαίνω πως είσαι σχεδόν 30. την άλλη φορά που θα σου την πουν για ένα ταξίδι, ή τις αποφάσεις σου πχ, γέλα και προσπέρασε το. Ξεκίνα από απλές ακυρώσεις τύπου, σου λέει μη βάλεις αυτή τη μπλούζα, βάλε άλλη. Εσύ βάλε αυτή που θες.
Θα σου πάρει χρόνο και κόπο, αλλά θα τα καταφέρεις.

Επίσης, μην αφήνεις τη μαμά σου να σε κάνει σάκο του μποξ της μιζέριας και των προβλημάτων της. Δεν έχεις τέτοια υποχρέωση, οπότε μην υποκύπτεις σε κλαψες κλπ.

Ναι είμαι γύρω στα 30 και έχει καταντήσει ανυπόφορο. Ωραίες οι ιδέες σου Θεοφανία!! Η αλήθεια είναι ότι τα παίρνω όλα στα σοβαρά....! Και εκεί το χάνω.... Το ίδιο παθαίνω και με τον φίλο μου.