Γεια σας...είμαι νέα στο forum και θα ήθελα να πω εδώ το πρόβλημά μου. Πιο πολύ θέλω να δω αν υπάρχουν άτομα που έχουν βρεθεί στην ίδια ή σε παρόμοια κατάσταση με μένα και που πραγματικά με καταλαβαίνουν.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν ντροπαλή,κλεισμένη στον εαυτό μου και με ελάχιστους φίλους,συνέχεια σκεφτόμουν τα πάντα(από το πώς θα κινηθώ μέχρι και το τί και πώς θα το πω)...περισσότερο είχα( και έχω) λίγους φίλους που τους εμπιστεύομαι,όχι τόσο όμως ώστε να τους μιλάω ανοιχτά για το πρόβλημά μου...μόνο στην κολλητή μου έχω μιλήσει γιάυτό,χώρίς όμως πολλές λεπτομέρειες...
Πάντα λοιπόν αισθανόμουν περίεργα όποτε βρισκόμουν σε χώρο με άτομα που δεν ήξερα ή άτομα που τα θεωρούσα σημαντικά στο κοινωνικό γίγνεσθαι...πάντα σκεφτόμουν ότι οι άλλοι με κοιτάνε και σκέφτονται κάτι αρνητικό για μενα...νομίζω η όλη κατάσταση ξεκίνησε εξαιτίας των γονιών μου...από μικρή θυμάμαι να τσακώνονται και να φωνάζουν συνέχεια με την παραμικρή αφορμή...αυτο γινόταν και μπροστά σε κόσμο,οπότε κάθε φορά εγώ αισθανόμουν πως όλοι γυρνούσαν και μας κοίταζαν και μας σχολίαζαν αρνητικά...ο μπαμπάς μου είναι υπερπροστατευτικός (πιο υπερ δεν παει) και παρ'όλο που έχουμε καλή σχέση μεγαλώνοντας άρχισα να συνειδητοποιώ ότι με αυτή την υπερπροστατευτικότητά του με έχει κάνει να φοβάμαι τα πάντα γύρω μου...δεν ξέρω τί να πώ ή πως να φερθώ όταν είμαι σε ένα περιβάλλον όπου νοιώθω ντροπαλή,φοβάμαι να κάνω μόνη μου πράγματα(π.χ. να κυκλοφορώ με τα μέσα μόνη μου χωρίς κάποιον να είναι δίπλα μου)...πολλές φορές παρατηρώ άλλους ανθρώπους που είναι άνετοι σε μεγάλες παρέες(πως κινουνται,πως συμπεριφέρονται,τι λένε κ.λ.π) και εύχομαι μέσα μου να μπορούσα και εγώ να είμαι έτσι...όταν είμαι με ανθρώπους που τους αισθάνομαι κοντά μου είμαι άνετη,είμαι ο εαυτός μου...όταν όμως βρίσκομαι σε κόσμο αισθάνομαι ένα περίεργο συναίσθημα...σαν να υπάρχει μια φωνή μέσα μου που να μου λέει ότι δε θα γίνω ποτέ "φυσιολογική" και ότι οι άλλοι καταλαβαίνουν ότι κάτι παει στραβά με μενα...δε λεω υπάρχουν στιγμές που έχει τύχει να βρίσκομαι σε κόσμο και να αισθάνομαι άνετα με το να είμαι ο εαυτός μου,αλλά τις περισσότερες φορές όταν βγαίνω(κάτι που συνήθως αποφεύγω) γυρνάω σπίτι με ένα αίσθημα απογοήτευσης, συνειδητοποιω πως ότι κι αν κάνω πάντα θα υπάρχει αυτός ο φαύλος κύκλος...σε λίγο αρχίζω και μαθήματα στο πανεπιστήμιο,αλλά έχω την αίσθηση ότι η κοινωνική φοβία δε θα μου επιτρέψει να επιτύχω επαγγελματικά...επίσης σκέφτομαι ότι λόγω του προβλήματός μου δε θα βρω ποτέ κάποιον άντρα που θα με καταλαβαίνει και θα ανέχεται τις φοβίες μου...γενικότερα δηλαδή αυτήν την περίοδο φαίνονται όλα μάταια...έχω σκεφτεί κάποιες φορές να αυτοκτονήσω,αλλά είναι πάνω στην απογοήτευση της στιγμής και γρήγορα φεύγει από το μυαλό μου σαν σκέψη(το ξέρω ότι αυτή δεν είναι λύση)...εδώ και ένα μήνα πηγαίνω σε μία ψυχολόγο (με δική μου πρωτοβουλία) με την οποία αισθάνομαι άνετα και θέλω να ξέρω αν υπάρχει κάποιος που αντιμετωπίζει(ή αντιμετώπιζε) μία παρόμοια κατάσταση και έχει καταφέρει να σημειώσει κάποια πρόοδο...αν υπάρχει δηλαδή κάποια περίπτωση βελτίωσης μακροχρόνια...ευχαριστώ προκαταβολικά όσους είχαν την υπομονή να διαβάσουν όλη αυτήν την εκθεσή μου :P
