Χανω τον εαυτο μου, βοηθεια..
Καλησπέρα σας. Παραθέτω το θέμα μου εδώ λόγω ιστορικού δυσθυμίας και ζητω συγνωμη για το οτι γραφω πολλα.
Ειμαι 23 ετων, κορίτσι χωρισμένων γονιών απο τα 7. Μπαίνοντας στην εφηβεία και ξεκινόντας ερωτικές σχέσεις αργότερα, κατάλαβα ποσο με είχε επηρρεασει ο χωρισμος των γονιων μου γιατι απλα είχα συνέχεια τον φόβο να μην απατηθώ και εγκαταληφθώ. Στην πορεία μου ακολούθησαν αρκετές απογοητευσεις όπως ενας εφηβικος ερωτας 2 χρονων(16-18) που δε πετυχε, δε πετυχα στις πανελληνιες ή οτι η υστερικη και υπερπροστατευτικη συμπεριφορα της μητερας μου με εκανε 2 φορες να εξαφανιστω και να με ψαχνουν, ακομα και τωρα περιμένω πως και πως να βρω δουλειά και να φυγω απο δω για να ηρεμισω.
Στα 19 (2011), είχα την ατυχία να μπλέξω ερωτικά με σατανιστή-παγανιστή. Εγω προσωπικα δηλωνω οτι ναι μεν υπαρχει κατι ανωτερο αλλα δε ξερω αν αυτο λεγεται θεος ιησους βουδας η αλαχ. Κρατησε 6 μηνες και πιστεψτε με προσπάθησα πολύ να ξεμπλέξω απο τον δευτερο κιολας μηνα καθώς με απειλουσε και με εδερνε και δεν ειχα μιλησει πουθενα απο την ντροπή μου. Κλειστηκα στον εαυτο μου, δεν είχα μιλησει πουθενα, εγινα ενας τελειως διαφορετικος ανθρωπος, δε χαμογελουσα, δεν εκανα τιποτα για μενα..
Το 2009, μετα απο ενα περιστατικο με τον πατερα μου, είχα την πρωτη μου κριση πανικου, σπαζοντας μια πορτα και αντικειμενα και στη συνέχεια με ψαχνανε για δυο μερες. Τότε ήταν η πρώτη φορα που αποφασισα να πάω σε ειδικό κ εκανα μεγαλο λαθος που πηγα μονο δυο φορες τοτε... Ένα χρόνο μετα την εμπειρια μου με τον σατανιστη, ξεσπασα τη σιωπη μου στο ποτο και στη μαριχουανα με αποτέλεσμα να με προλαβει η μανα μου τελευταία στιγμή καθως με βρηκε ανασκελα σαν να χα παθει επιληψία και προλαβε να με γυρισει γιατι εκανα εμετο. Γεμισα απαισιοδοξια, εκλαιγα καθε μερα, ειχα τασεις αυτοκτονίας, 25 μερες μονο με κοτοζουμο, ειχα πιασει πατο. Σκεφτηκα οτι δε παει αλλο και ετσι ξεκινησα να πηγαίνω συστηματικά στον ψυχιατρο μου που χα παει και το 2009. Διαγνωση: Δυσθυμική κατάθλιψη. Απέφευγε να μου δωσει χαπια αλλα τελικά δε τα γλίτωσα τα Remeron. Η αληθεια είναι οτι είχα φτασει σε πολυ καλο σημειο, είχα βρει και δουλεια σε κατασκηνωση, μακρυα απ την υστερια της μανας μου, δεν αφηνα να με επηρεαζουν καταστασεις και σε γενικες γραμμες τα χα πολυ καλα με τον εαυτο μου και ετσι 5 μηνες μετα τα εκοψα με τη συγκαταθεση του γιατρου.
Στη συνεχεια βρηκα δουλεια σε γνωστο ψυχαγωγικο παρκο της Αθηνας. Δυστυχως όμως η κρίση και η αναμονη για το ποτε θα ξαναπληρωθω, μεγιστοποιησαν το αγχος μου στο επακρο, εχοντας και συχνα κρισεις εντερου (πασχω απο ΣΕΕ) και είχα παρατηρησει οτι αρχισα να έχω πάλι αρνητική ενεργεια αλλα ελεγα που θα παει θα περασει. Περσυ, γνωρισα στη δουλεια εναν ανθρωπο στην ηλικια μου, ο οποιος εγινε και σχεση μου. Πετουσα στα συννεφα που επιτέλους βρήκα καποιον χωρις να μου ξινησει κατι, κ εναν ανθρωπο με τετοιο χαμογελο, παιδικη αθωοτητα και τοση θετικη ενεργεια. Πραγματικα ήταν η τελεια σχεση! Η αγαπη του ηταν τοσο αληθινη και ηταν παντα διπλα για μενα και γνωριζει ολο μου το παρελθον και γενικα είχαμε φτασει σε σημειο να οργανωνουμε το να συζησουμε. Με τον καιρο ομως και τη κατασταση στη δουλεια και με την πληρωμη και τις σχεσεισ με συναδελφους αρχισα να πεφτω παλι ψυχολογικα και να χανω την αισιοδοξια μου. Σημερα δε δουλευουμε πια εκει, εκεινος λογω ληξης συμβασης και εγω λογω επισχεσης εργασιας.
Αργοτερα τυχανε 2 διαβολεμενες συμπτωσεις οι οποιες φερανε στο μυαλο μου ολο μου το παρελθον και ξεσπουσα πανω του επι ωρες η και μερες ολες μου τις ανασφαλειες σαν υστερικη... μου θυμιζα τη μανα μου. Καταλαβα οτι τα Remeron απλα καλυψανε το προβλημα μου και δε το ξεπερασα. Εχασα αυτον τον ανθρωπο πριν μια βδομαδα οριστικα μαλλον τοσο αδικα γιατι δεν αντεχε αλλο να τσακωνομαστε λογω των ανασφαλειων μου κ ας ηξερα οτι δε θα μου εκανε ποτε κακο... Φοβαται να γυρισει γιατι πιστευει οτι θα του κανω τα ιδια. Οι φιλες μου εχουν φτασει σε σημειο να με ακουνε και να μου λενε "δεν εχω ορεξη να σε ξανακουω" κ εχω προσπαθησει παρα πολυ χωρις ιατρικη βοηθεια να τα διωξω ολα αυτα ενω το θελω πραγματικα, οχι μονο τωρα που χωρισα, και κατα τη διαρκεια της σχεσης, εδω και καιρο παλι δε μπορω να πιστεψω στον εαυτο μου, επομενως και σε οποιονδηποτε αλλον.. Μου ρθε οδηγοντας να παω με το αυτοκινητο 2 φορες να στουκαρω καπου να με εξαφανισω, παλι εχω να φαω μια βδομαδα. δεν αντεχω που εξαιτιας μου εδιωξα και τη σχεση μου και το χαμογελο της σχεσης μου.. Δεν αντεχω αλλο.. Θελω τον εαυτο μου.. θελω το χαμογελο μου.. θελω τον ανθρωπο μου, τις φιλες μου... χανω τα παντα εξαιτιας της συμπεριφορας μου.. δε ξερω γιατι οι ανασφαλειες μου μ εχουν κανει εναν ανθρωπο που δεν ειμαι... Ζητω βοηθεια απελπισμενα και δυστυχως δεν εχω πια την οικονομικη δυνατοτητα να παω στον γιατρο μου...
