Σαν σήμερα...

''...Αν ο Θεός ξεχνούσε για μιά στιγμή οτι είμαι μιά μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια στα χέρια του και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δε θα έλεγα όλα αυτά που σκεφτόμουν αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ...
Θα έδινα αξία στα πράγματα όχι γι'αυτό που αξίζουν, αλλά γι'αυτό που σημαίνουν...
Θα κοιμόμουν πιό λίγο, θα ονειρευόμουν πιό πολύ, θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μονάχα το σώμα μα και τη ψυχή μου...

Θε μου να μπορούσα να έγραφα το μίσος μου πάνω στο πάγο και να περίμενα να βγει ο ήλιος για να ζεστάνει το πάγο! Θα ζωγράφιζα μ'έν όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα έν ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι...

Θε μου αν είχα ένα κομάτι ζωή, δε θα άφηνα να περάσει μιά μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπου οτι τους αγαπώ...
Στους ανθρώπου θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν οτι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν οτι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται.

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά αλλα΄θα το άφηνα να μάθει μονάχο του να πετάει...

Έμθα πολλά από σας τους ανθρώπους. Έμαθα πως όλο θέλουν να ζήσουν στη κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν οτι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στο τρόπο που
κατεβαίνεις τις απόκρημνες πλαγιές...

Έμαθα πως οι ανθρώποι δικαιούνται να κοιτάει ο ένας τον άλλον από ψηλά, μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί...

Να λες αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι...
Αν ήξερα οτι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να κοιμάσαι, θα σε αγκάλιαζα σφιχτά...θα έλεγα σ'αγαπώ και δε θα υπέθετα ανόητα πως ήδη το ξέρεις...

Το αύριο δε τόχει εξασφαλίσει κανείς, ούτε νέος ούτε γέρος.Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπου πουν αγαπάς, γι'αυτό μη περιμένεις
άλλο, κάντο σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανοιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δε βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, ένα φιλί...

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι...κανείς δε θυμάται τις κρυφές σου σκέψεις, ζήατ από το Κύριο να σου δώσει τη δύναμη και την σοφία να εκφράσεις την αγάπη...''


Το κείμενο αυτό είχα την τύχη να το διαβάσω πριν από πολύ καιρό εδώ στο forum...Φέρεται ότι είναι η αποχαιρετιστήρια επιστολή του συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες που πάσχει από πολύ σοβαρή ασθένεια... Ακόμα κι αν δεν είναι δική του τι σημασία έχει; Είναι το πιο δυνατό κείμενο που έχω διαβάσει ποτέ και αξίζουν χίλια ευχαριστώ στο δημιουργό του...

Σ'ευχαριστώ που είχες την φώτιση να χωρέσεις όλη την ουσία του κόσμου σε μία κόλλα χαρτί.

Ευχαριστώ και το φόρουμ που μου έχει δώσει την ευκαιρία να εκφραστώ πιο ελεύθερα, να έρθω σε επαφή με εσάς, με ανθρώπους που καταλαβαίνουν και να με πάει ένα βήμα πιο πέρα...

Σήμερα κάπου έτυχε να διαβάσω ότι ο Θεός για να μας δείξει ότι νοιάζεται όταν πονάμε για κάποιον που χάσαμε, μας στέλνεις φίλους για να μας παρηγορήσουν...

Ακόμα κι αν είναι έτσι, ακόμα κι αν δεν είναι, αν δεν υπάρχει, πάνω από όλα ευχαριστώ μια μεγάλη ψυχή που είχα την τύχη να γνωρίσω εδώ μέσα και είμαι σίγουρη πως
ξέρει ποια είναι...

Θα ήθελα να αφιερώσω και κάτι ακόμα σε κάποιον άλλο...


Σαν σήμερα...

Σαν σήμερα η ψυχή σου ελευθερώθηκε από τα γήινα δεσμά της... Ένα κρύο βράδυ του Νοέμβρη... Πέταξε σαν πουλί και ίσως βρήκε τον πατέρα που έχασες μικρός και τον μικρό αδερφό σου... Μπορεί να ανυπομονούσες να τους συναντήσεις κάποια μέρα όπως κι εγώ εσένα, ποιος ξέρει; Ποιος ξέρει τι αισθανόσουν εκείνη τη στιγμή;

Αν φοβήθηκες, αν τρόμαξες για αυτό το μακρινό σου ταξίδι; Εκείνο το τελευταίο δάκρυ που έχυσες λίγα λεπτά πριν ακουστεί η σειρήνα του ασθενοφόρου τι να σήμαινε άραγε; Άραγε με σκέφτηκες μια στιγμή πριν από το μακρινό σου ταξίδι; Άραγε με χρειάστηκες να σου κρατώ το χέρι λίγο πριν αναχωρήσεις; Άραγε ...;


Έφτασα αλλά ήταν πια αργά... Σου κράτησα το κρύο χέρι σου, σε έσφιξα όσο πιο δυνατά μπορούσα στην αγκαλιά μου, σε φίλησα όσο πιο πολύ μπορούσα, όσο δεν το έκανα ποτέ, αλλά το ταξίδι σου δεν μπορούσε να περιμένει περισσότερο. Είχες κιόλας φύγει... Δεν πρόλαβες να μου πεις ένα γεια κι εγώ να σου πω σ'αγαπώ, ένα συγνώμη...

Να'σαι καλά όπου κι αν είσαι. Δώσε μου τη δύναμη να κάνω πράξη αυτό που πάντα μου έλεγες. "Εσύ να κοιτάς μπροστά, όχι πίσω"

Το κειμενο αυτο, αυτη η υπεροχη προσφορα ψυχης αυτου του ανθρωπου, μας το διαβασε σε καποια απο τις ομαδικες μας συνεδριες η ψυχοθεραπευτρια μου.
Ηταν η πρωτη φορα που εκδηλωθηκα, με αγγιξε βαθια πολυ, καυτα ρυακια ετρεχαν απο τα ματια μου αχ! Κι ειχα ενα κρατημα με το κλαμα.. Αλλα τοτε αφεθηκα, λυτρωθηκα. ολη η ευαισθησια μου βγηκε στην επιφανεια, ειχε βρει μια διοδο, αυτα τα λογια. Που γραφηκαν σε μια στιγμη τελους αλλα τοσο μα τοσο φωτεινη!
Δεν θα ξεχασω ποτε εκεινη τη συνεδρια, σηματοδοτουσε ενα ανοιγμα για μενα, ετσι οπως γλυκα ακουμησαν αυτες οι αληθειες στα κρυφα κομματια της ψυχης.
Μου θυμησες κατι τοσο εντονο, σ ευχαριστω!
Με αγγιξε το \"σαν σημερα\" που τοσο τρυφερα εναποθετεις στην αγκαλια του φορουμ αυτου.
Μου θυμησε εναν φτερωτο αγγελο που εχεις μεσα στην καρδια σου και που μαζι με σενα, τον εχω γνωρισει και αυτον!
Ειμαι σιγουρη, θα βρεις το δρομο, θα βρεις τη δυναμη για το μπροστα, θα συνεχισεις να την βρισκεις, αφου ολο το σθενος και τη σοφια που απαιτει η αγαπη εσυ τα εχεις.
Να εισαι καλα ψυχη μου ομορφη!

Σε ευχαριστώ πολύ μα πάρα πολύ καλή μου weird!
Μακάρι να τα διαθέτω όλα αυτά που βλέπεις σε μένα γιατί οι περισσότεροι δεν είμαστε αντικειμενικοί με τον εαυτό μας ή τουλάχιστον όσο γίνεται αντικειμενικοί και άλλοτε τον κρίνουμε υπέρμετρα και άλλοτε τον αδικούμε, ανάλογα το χαρακτήρα μας.

Σας ευχαριστώ και όλους όσους διαθέσατε το χρόνο για διαβάσετε το τεράστιο κείμενό μου. Ήταν η πρώτη φορά που έγραφα κάτι απευθείας σε κείνον και μου βγήκε πολύ αυθόρμητα. Και τι θα έδινα να λάμβανα μια τελευταία απάντηση σε όλα αυτά.

Τέλος πάντων, δε θέλω να σας ρίξω άλλο.

\"Που γραφηκαν σε μια στιγμη τελους αλλα τοσο μα τοσο φωτεινη!\"
Το κείμενο πραγματικά είναι απερίγραπτο. Δε βρίσκω λόγια. Με τι σοφία αυτός ο άνθρωπος έγραψε... Άραγε τότε βλέπει καλύτερα ο άνθρωπος, στο τέλος; Και όταν θα φτάσουμε εμείς σε εκείνη τη στιγμή άραγε τι απολογισμό θα κάνουμε ο καθένας για τη ζωή του;

\"Είναι τόσο μικρή η ζωή π\'ανάθεμά τη! Τόσο μικρή ! Ούτε τον εαυτό σου δεν μπορείς να γνωρίσεις. Ούτε ακόμα να χορτάσεις αυτή τη γλυκιά προσμονή , για όλ\'αυτά που έτσι κι αλλιώς, το ξέρεις πως δε θα\'ρθουν...\"

\"Τι να την κάνουμε την καλοσύνη μας; Κουράστηκα!Αλήθεια σου λέω. Κουράστηκα πια! Αλλιώς την ήθελα εγώ τη ζωή. Αλλιώς την ονειρευόμουνα. Τίποτα δεν ήρθε όπως το ήθελα. Ξεκίνησα με ένα χαρταετό και νόμιζα πως θα πετάξω σ\' όλη τη γη. Όσο θυμάμαι τι στολίδια έβαζα σ\'αυτή την πελώρια ουρά του χαρταετού μου...\"

\"Μα πως γίνεται να μη ξαναγυρίσει εδώ το Χριστινάκι; Πως ξεπερνιέται ο θάνατος! Θυμότανε τη γιαγιά τη Δέσποινα. Εκείνη δεν το φοβόταν το θάνατο. Τον γνώριζε καλά. Μα η γιαγιά η Δέσποινα πίστευε πάνω από όλα στο Θεό... ...Γι\' αυτό δεν την έλιωνε ο θάνατος\"

\"Πρόσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνιά του δρόμου, με ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα τον καιρό να σηκωθείς. Τ\'αγάλματα μόνο δε λυγάνε\"

Από το αγαπημένο Χρώμα του Φεγγαριού της Παπαδάκη, όπου συνεχώς υπάρχει ο λόγος και ο αντίλογος, οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος.

Νιωθω οτι τα διαθετεις κοριτσι μου.
Εχω παρει απεραντη αγαπη απο εσενα. Αγαπη που με θρεφει.
Σε υπερευχαριστω!
Κι εσενα Νικο, που εκανες το φορουμ αυτο. Μου εχει ηδη δωσει τοσα πολλα! Οπως και σε πολλους αλλους πιστευω:)

Είναι πολύ ωραία λέξη το ευχαριστώ. Ειδικά όταν έχεις ανθρώπους που αξίζει να τους το πεις

Είναι πολύ συγνηνιτικό το κείμενό σου. Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια αυτά που ένιωσα. Τέτοιες μέρες έχασα πέρσι μια πολύ καλή φίλη. Δεν είμουν κι εγώ δυστυχώς κοντά της τις τελευταίες στιγμές. Τη νιώθω όμως να με κοιτάζει από ψηλά και να με βοηθάει σε δυσκολίες που περνάω. Τη νιώθω δίπλα μου, χαμογελαστή να βλέπει τα παιδιά της να μεγαλώνουν. Σαν να την ακούω κάθε πρωί να με φωνάζει όπως τότε να πιούμε το πρωινό καφεδάκι στη δουλειά. Τη νιώθω ευχαριστημένη να βλέπει ανθρώπους που βοήθησε να έχουν βρει την ευτυχία.
Σ\'ευχαριστούμε γι\'αυτά που έγραψες. Μίλησαν μέσα από σένα κι άλλες ψυχές. Δεν μπορώ να γράψω περισσότερα...........

Να\'σαι καλά Μάγδα. Για μένα που πάντα έχω δυσκολία στο να εκφράζομαι, να εκφράζω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου, ειδικά στον προφορικό λόγο, τα λόγια σας με κάνουν και νιώθω ότι τελικά ίσως κάτι καταφέρνω.

Να\'σαι κοντά στα παιδάκια της, είναι το καλύτερο δώρο στη φίλη σου...Να\'ναι καλά....

Ψάχνω τα λόγια...ψάχνω τις λέξεις...μέσα από στίχους, μουσικές...όλα ταιριάζουν κι όλα είναι λίγα...ή πολύ περισσότερα από αυτό που ψάχνω...

Αναπολώ...Μου λείπει το τότε..το κάποτε...που έγινε ποτέ...τίποτε...σιωπή...ησυχί� �...νέκρα...γιατί...πώς...εγωισ� �ός..

κενό

Παρόλαυτά... πάντα θα μου λείπεις...εσύ και το τότε

Το σημερινό δικό μου μνημόσυνο είναι όχι μόνο για σένα αλλά και για τη χαμένη μου δύναμη. Που όσο κι αν ακούγεται παράξενο, την τροφοδοτούσες μεσα από τη στάση σου που πολλές φορές ήταν σκληρή, εσύ. Σ\'αγαπώ και σε χρειάζομαι πολύ, περισσότερο από όσο νόμιζα.

Είμαι θυμωμένη...μαζί μου...Θέλω να μου λείπεις μόνο επειδή σ\'αγαπώ και όχι γιατί χρειάζομαι δεκανίκια. Έχω καταστρέψει το μνημόσυνό μου. Συγγνώμη...

Πόσο γρήγορα τελικά τρέχει η ζωή...
Δεν μπορείς να την αιχμαλωτίσεις...να την κρατήσεις εστω και για μια στιγμή στάσιμη...
Μόλις το προηγούμενο δευτερόλεπτο ανήκει κιόλας στο παρελθόν! Όπως και τούτο εδώ που περνάει τώρα...
Και τι διαφορετικό που είναι το κάθε δευτερόλεπτο από το προηγούμενο.
Όπως και ο χρόνος ο τωρινός από τον προηγούμενο και από τον προ-προηγούμενο...
Και εσύ θες να κρατήσεις μια στιγμούλα, καλή ή κακή, ευτυχισμένη ή πονεμένη, αλλά αυτή έχει πετάξει ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ μακριά...στη χώρα του παρελθόντος. Όσο κι αν την σκέφτεσαι, όσο κι αν προσπαθείς να την ξαναβιώσεις δεν μπορεί ΠΟΤΕ να ξαναγυρίσει. Γιατί όμως να θες να την ξαναζήσεις; Ίσως γιατί δεν ήσουν τόσο παρών όταν την ζούσες; Ή μήπως και γιατί απορείς για το πόσο αλλάζεις δευτερόλεπτο με δευτερόλεπτο, χρόνο με χρόνο και θες να απαρνηθείς αυτή την αλλαγή; Μήπως νιώθεις ενοχές για αυτή την αλλαγή ή μήπως θα ήθελες αυτή η αλλαγή να ήταν πιο μεγάλη;
Μπερδεμένη πολύ...

Κλαίς τη χαμένη σου στιγμούλα ανώνυμη? Κλαίς που την έχασες και τη νοσταλγείς και τη θέλεις πίσω?
Η στιγμή εκείνη περιέχει ατόφιο κι απαράλαχτο ένα κομμάτι του εαυτού σου που τώρα δεν είναι πια το ίδιο. Μαζί με τη στιγμή μήπως κλαίς κι εκείνο το κομμάτι, εκείνο το αθώο κομμάτι που τότε δεν ήξερε οτι θα άλλαζει και πώς θα ήταν μετά απο αυτή την αλλαγή?

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Ψάχνω τα λόγια...ψάχνω τις λέξεις...μέσα από στίχους, μουσικές...όλα ταιριάζουν κι όλα είναι λίγα...ή πολύ περισσότερα από αυτό που ψάχνω...

Αναπολώ...Μου λείπει το τότε..το κάποτε...που έγινε ποτέ...τίποτε...σιωπή...ησυχί� �...νέκρα...γιατί...πώς...εγωισ� �ός..

κενό

---

Σιωπή,
απουσία,
μια νεκρική ησυχία.
Τότε,
παλιά,
μα, χάθηκε πια.
Εφυγε,
πέρασε,
πέταξε μακριά.
Έκανε,
άγγιξε,
αφανίστηκε μετά.
Κενό,
θλίψη,
άδειο
και μαύρο.
Απών,
παρελθόν,
που σβήνει,
και κλείνει,
τελειώνει.
Μακριά,
στο πουθενά,
κανείς,
ποτέ ξανά,
αιώνια.

Λέξεις.... θύμησες.
Απο τότε που την απώλεια -
γεύση άγρια την ένιωθα, μέσα στο στόμα μου.
Πόσα μου θυμίζεις.
Είναι βαρύ το κενό.
Μα ζήσε το.
Δεν είσαι μόνη.

Φοίβη μου αυτό που λες πραγματικά είναι ένα μέρος απο αυτά που γράφω και αισθάνομαι...Ένα μέρος γιατί υπάρχουν και άλλα αντικρουόμενα συναισθήματα...Κι αναρρωτιέμαι γιατί να αισθάνομαι έτσι; Γιατί ενοχές;

Weird μου γράφεις αυτά που νιώθω, πραγματικά καλή μου...Τόσο βαθιά...

Αναρρωτιέμαι...Γιατί κάποιοι άνθρωποι μπορούν και προχωρούν πιο εύκολα μπροστά αξιοποιώντας την απώλεια - και τη ζωή; Μερικές φορές θυμώνω με την ευαισθησία μου...Έχουν περάσει 2 χρόνια κι εγώ είμαι μέσα στα μαύρα ντυμένη, σαν να αρνούμαι κάτι, άσχετα αν η διάθεσή μου μοιάζει και έχει καλυτερέψει σημαντικά. Θέλω να προχωρήσω; Ναι. Δε θέλω να προχωρήσω; Πάλι ναι...

Άλλη απορία...Οι άνθρωποι που βιώνουν την απώλεια έχουν την τάση να βγάλουν τον πόνο τους, όταν δεν μπορούν να το κάνουν με άλλους τρόπους, μέσω του γραψίματος;

Έχεις δίκιο ανώνυμη. Τα ποστ σου είναι τόσο πολύ γεμάτα απο πολλά και αντικρουόμενα συναισθήματα, τόσο ξέχειλα απο ευαισθησία που εγώ τουλάχιστον δεν κατάφερα παρά να ακούσω ένα μόνο κομμάτι. Χαίρομαι που η weird κατάφερε να σε νιώσει τόσο βαθιά.
Αυτή την ευαισθησία σου πολύ την κακίζεις γιατί έχεις την αίσθηση οτι σε κρατάει πίσω, οτι δεν σε αφήνει να προχωρήσεις μπροστά. Απο την άλλη, δεν ξέρω αν είναι η ευαισθησία σου που σε κρατά ή αυτό που λες \" Σαν να αρνούμαι κάτι\". Ίσως να αρνείσαι να προχωρήσεις, ακριβώς όπως αρνείσαι να μείνεις στάσιμη, δυο επιλογές αντίθετες αλλά τόσο ισοδύναμες, αυτή τη στιγμή μέσα σου.
Όσο για την τελευταία σου ερώτηση, εγώ τουλάχιστον, σε στιγμές μεγάλου πόνου, έχω βρει την έκφραση μέσω μιας τέχνης τη μοναδική ανακούφιση. Έχω γράψει κι έχω χορέψει γιατί ξεχειλίζω και κάπου θέλω να αποθέσω το συναίσθημα, κάπου που να γίνει απόλυτα δεκτό.