Αλλάζει αυτό που είμαστε;
Αναρωτιέμαι τελικά αν μπορεί να αλλάξει η διάθεση μας με πράγματα που κάνουμε ή αν απλά κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται καταθλιπτικοί και είναι καταδικασμένοι να ζουν έτσι.. Κατάφερα να είμαι κάπως καλά για 2 χρόνια, χωρίς φίλους , χωρίς ενδιαφέρον, χωρίς τίποτα. Κάποια στιγμή άρχισα να κάνω παρέα με ενα παιδί εξ αποστάσεως, που είναι κατα 90% σαν εμένα.. Αγαπηθήκαμε όσο μπορεί να φανταστεί κανείς..μου δημιουργήθηκε ελπίδα για το μέλλον. Πραγματικά ήταν ο μόνος άνθρωπος που πίστεψα οτι νοιάζεται πραγματικά για εμένα, που με αγαπάει γι' αυτό που είμαι με όλα μου τα ελαττώματα. Μιλάγαμε όλη μέρα, περάσαμε δυσκολίες αλλά πάντα τις ξεπερνούσαμε. Σχεδόν 3 χρόνια μαζί, αγάπη χωρίς ανταλλάγματα , χωρίς να ξέρεις πως είναι ο άλλος..Τον τελευταίο χρόνο όμως άρχισα να ξεσπάω πάνω του. Είναι δύσκολο να μην έχεις τίποτα, ούτε οικογένεια, ούτε φίλους, ούτε λεφτά και οτι προσπάθεια κάνεις για κάτι καλύτερο να πέφτει στο κενό.. Νιώθω τόσο άσχημα να ξεσπάω πάνω στον μόνο άνθρωπο που με αγάπησε ποτέ.. Έχουμε να μιλήσουμε 5 μέρες..με έπαιρνε τηλέφωνο αλλά δεν το σήκωσα, εξαφανίστηκα από παντού, νιώθω οτι αυτό είναι το καλύτερο για εκείνον.. Πονάω πολύ, μου λείπει αλλά πρέπει να τον διώξω από κοντά μου.. Πάντα ήμουν έτσι μοναχική, καταθλιπτική, οτι φίλους έκανα στο σχολείο νιώθω οτι απλά με ανέχονταν. Ήμουν καλά για κάποιο διάστημα αλλά πάντα όλα επιστρέφουν εδώ σ' αυτό το μαύρο τούνελ. Δεν ψάχνω για λύσεις, συμβουλές κλπ απλά ήθελα να μοιραστώ αυτό.
