καλημέρα λοιπόν...
αφού η πλειοψηφία στο προηγούμενο θέμα (Βαν Γκογκ) βρήκε ότι ταιριάζει στο φόρουμ η αναφορά στη λογοτεχνία "της ψυχής" συνεχίζω μέχρι να με κράξετε οριστικά:
"Η σημερινή ημέρα είναι ημέρα θριάμβου και μεγαλείου! Η Ισπανία έχει βασιλιά. Βρέθηκε. Αυτός ο βασιλιάς, είμαι εγώ. Και εγώ ο ίδιος, μόλις σήμερα το έμαθα. Ομολογώ πως η είδηση με βάρεσε ξαφνικά, σαν αστραπή. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως ήταν δυνατόν να νομίζω πως είμαι γραφέας. Πώς είναι ποτέ δυνατόν να μπήκε στο μυαλό μου αυτή η παλαβή ιδέα. Πάλι καλά που δεν βρέθηκε τότε κανένας να με κλείσει στο τρελοκομείο. Τώρα πια μου έχουν αποκαλυφθεί τα πάντα. Τώρα πια τα βλέπω όλα πεντακάθαρα, σαν την παλάμη του χεριού μου. Πιο πριν όμως, δεν το κατάλαβα πως τα πάντα ήταν θολά, σαν μέσα από ομίχλη. Και όλα αυτά νομίζω πως συμβαίνουν εξαιτίας της εντύπωσης που έχουν οι άνθρωποι πως το ανθρώπινο μυαλό βρίσκεται στο κεφάλι. Μέγα λάθος, το φέρνει ο άνεμος απ' τη μεριά της Κασπίας θάλασσας".
Νικολάι Γκόγκολ «το ημερολόγιο ενός τρελού» (απόσπασμα)
Σύμφωνα με μελετητές του, ο Γκόγκολ βάζει αυτοβιογραφικά στοιχεία στο έργο, προσωπικές του εμπειρίες από τις ψυχώσεις που τον βασάνιζαν… το έργο αυτό έχει αξιολογηθεί όχι μόνο λογοτεχνικά αλλά και από την πλευρά της κοινωνιολογίας και της ψυχιατρικής
υ.γ.: η μέρα η δική μου ξεκίνησε έτσι: Δευτεριάτικα, πρωί- πρωί, πάτησα το μικρό γατάκι μου με την όπισθεν φεύγοντας για τη δουλειά... το σκότωσα και δεν είμαι καθόλου καλά... ήταν και ο γιός μου στο αυτοκίνητο αλλά δεν ξέρει ότι πέθανε τελικά το γατί... ήθελα να ξερα τι θα του πω το μεσημέρι που θα γυρίσει από το σχολείο...
